Poezi nga Milazim Krasniqi...

DRITHËRIMA...

Llampa me tytë përmbi letër
Nga ritmet e dorës drithërin

E drithërijnë zogjtë e tapicerive
Lulet e perdeve të mëndafshta

Fiku me gjithë vazë drithërin
Drithërin piktura me kornizë

Nëpër hapësirën e dhomës drithërijnë
Trupi dhe gjymtyrët e mia

Nëpër këtë bulërimë drithërimash
Merr formë poezia

PALIMPSEST...

Orakulli i Dodonës Taksa Ilirike
Zjarret e Pal Emilit Itinerari i Antoninit
Mbushin sterën e orëve
Me ujëra të turbullt të shekujve

Si më mbiu nga zonë e muzgët në ndërgjegje
I krijuar nga copëza të shuara meteorësh
Poeti anonim
Që krijonte vargje në Pallatin Mbretëror

Dhoma u shndërrua në shkëmb
Ku përplasen valet e bardha të Adriatikut
Dhe ora e murit në ninëz
Ku derdhen si rërë format e hënës

Kur i thashë hirësisë me zë të prerë
Që premiera s’mund të shtyhej për një betejë
Se vargjet më mirë nga shpatat
Dinë ta mbrojnë Ilirinë

Atij i kërceu zemërimi mbretëror
Oh ç’tmerr kur ta nxjerrin me thikë
Dritën e fundit nga bebëzat

Peizazhin e atdheut të larë në gjak
Edhe me tërë atë dhembje
Unë i thashë përmendësh të 40 mijë vargjet
E Iliriadës
Po ato si trumcakë të trembur e të mpirë
U shpërndanë nëpër muzg

U fundosën bashkë me shpirtin
Vetëm atje ju mbetet t’i kërkoni

Se zjarret përmbi i bënë shkrumb e hi
Nuk di sa herë ndërrojnë format e hënës
Derisa ato copëza meteorësh
Më lënë të kthehem në kohën time
Në këtë antiantikë klinike
Ku nata e acartë e janarit është gëzof i ngrohtë
Po edhe këto vargje të shkruara vonë vonë
Unë i nxjerr në letër ai m’i dikton

MBROJTËSIT E ILIRISË....

Ç’gjarpërinj
Dalin kështu nga ndërgjegja e shekujve
Si nga plasa shkëmbinjsh
Dhe lëvizin në forma spirale në forma valore
Nëpër ajër nëpër mure perde
Nën tavolinë
Pranë këmbëve të mia akull
Derisa rikrijoi vargjet për Ilirinë

Hutimi ndez reflektorët e vet
Edhe majën e lapsit
Në thimth ma shndërron
Dhe hapësirën e tërë në një rrotullimë

Janë kadmi dhe Harmonia
Me ndonjë enigmë të re
Në pleqërinë e tyre të thellë
Dhe vetë Ai që Illit ia dhuroi fuqinë

Janë dhe bijtë e harruar
Nga nekropolat e Hollmit Dimalit Prishtinës
Nga kiçët e anijeve labeate
Nga shkopi i Eskulapit
Monedha e Hvarit

Vijnë si mbrojtës të vatrës
Kësaj hapësire të prerë

Vijnë si kasnecë të një tjetër ndëshkimi
Për dvarjen tone
Apo si shenja
Se do mbështillemi me fuqi të re
Në vorbull të këtij pësimi

Maja e lapsit nxjerr zëra fjalë
Që e bëjnë thërmia afazinë
Dhe gjarpërinjtë zënë të kthehen
Në hapësirat e ngurosura të shekujve
Ku ata e shenjojnë humbjen
Ilirinë

OKTAVIANA...

Ndërron forma si plastmasë
Kur e ndrydh e shtrydh ndërgjegja
Oktaviana

Nga bodrumet e errëta i çelen kaverna
Pamjet e grave dalmate
Tek hidhen me fëmijët ngryk në flakë
Nëpër shkallare

Mollokë të përgjakur rrokullisen
Koka të prera me shpatë
Karnel Scipion Nazika, Tiberi
Dhe vetë Oktaviani
Në kulmin që hepohet pozojnë
Si terminatorë të shprogramuar

Thonjtë e gjakosur u prekin në re
Thonjtë që ia kanë ngulur në fyt
Si deles Delminiumit

Amulet i krimit në emër të qytetërimit
Është Oktaviana
Që ndërron forma si plastmasë
Kur e ndrydh dhe shtrydh ndërgjegja
Mermerin e saj

GEMMA AUGUSTEA...

Si s’ke një grimë turp
Nga ajo kapardisje August
Që si lakmus ta zbulon mizorinë

Po bëri e u rebelua Bato
Copë e grimë e bën atë skulpturë
E bëhesh gazi i botës
Në sy të spektatorëve
Në Museum Naturhistorischen
Në Vjenë

NË ADRENICË...

Një qen i zgjebosur
Që mezi merr frymë me gjuhë jashtë në hije
Dhe një burrë i trembur
Me gurin përkresë
Bëjnë roje në atë portë

Ky do të jetë ai luftëtari ilir
Që ka këmbyer gjarpërin me një qen
Dhe zoti e ka ndëshkuar

Mizat s’e lënë të qetë a ndërgjegja
Shihe si dromcohet
Si të ishte i tëri argjilor

Brenda na pret Konstantin Shpataraku
Dhe ora me mozaikë të mermertë
Ku koha është paralizuar

FORMA TË REVE...

Përse me emra kaq të paarritshëm
Si format e reve në një qiell
Që s’paralajmëron asgjë
Molosë taulantë penestë
Enkelejë pirustë liburnë dasaretë
Albanë dardanë breukë dalmatë
E të tjerë emra që shprishen pambarim
Në një zonë të shurdhër harrimi

Mos ishte një ndëshkim perëndie
Apo gënjyet veten se bëhemi më të lirë
Të ndarë me qindra emra e kufinj
E jo të bashkuar me një të vetëm
Ilir

NË BUTRINT...

Si t’i kuptoj këta gurë
Këta memecë madhështorë
Që as përpjekje bëjnë të dëftojnë
Kush ishte këtu spektatorë
Tragjeditë kush i deklamonte
Shi a binte si sot
Para dy mijë vjetësh
Cili burrë matej me Hektorin
Po s’hyri në mbretërinë e shkronjave
Të vetmit kenotaf të përjetshëm

Nardi sa s’e humb drejtpeshimin
Ti në të vërtetë je Glauku kur i them
Ai aktor që e dinte përmendësh
Iliriadën

Në përhumbjen time amfiteatri tkurret
Si iriq si kërmill si breshkë
Dhe unë ulem në një gur
Të lagem deri në palcë
Mos nxjerr vuajtja gjë nga enigma

Selvitë ma përkundin hutimin
A për mua vjatojnë
Që s’i kuptoj këta gurë
Që s’shndërrohen në shkronja
Në fjalë

NË PLAZHIN E DIKTATORIT NË VLORË...

A mund t’ia kthjellonte mendimet
Që i nxinin si radiografi tumori
Ky ujë kristalor

Po këta miliona guralecë
Tek shkelte mbi ta gjithë zemërim
A e ndienin veten simahorë

Karaburuni a e ulte kreshtën
Kur e qëllonin citate emra të huaj
Si breshëri me automatik

E ruajmë plazhin po si mos ta ruajmë
Thotë një ushtar e buzëqesh
E ruajmë nga shpirti i tij i lig

Ç’ËSHTË ATDHEU...

Atdheut hija ime
Nuk është lehtë t’i thuash lamtumirë
Çfarëdo që ta kesh

Në secilin hap që ta lësh prapa
Ai shformësohet si një ëndërr

Po ç’është atdheu hija ime
Që fërgëllon kaq e zemëruar
Dhe ekuilibrin ma prish
Duke më shndërruar në plastmasë
Apo vetëm mirazhet mjegullore
Të hapësirave ilire
Që janë strukur nëpër kronika
Si fatzinjtë në kullat e ngujimit
Të qyteteve të bëra shkrumb nga Pal Emili
Të kështjellave të rrënuara
Që sikur u bëhen bastunë
Tradhtive ideologjive hemorragjive
Bëkan kuptimin e atdheut
Hija ime
Që fërgëllon krejt e tërbuar
Po pse po më braktis dhe ti mua

A KËSHTU TË ZËKA MALIKIMI...

Nga këto pamje halucinante
Sytë sa s’më pëlcasin

As syzat e Reja Çarlsit
S’do të mund të më ndihmonin
Që t’u shpëtoja thikave të helmuara
Të këtyre mbishkrimeve
Nogdaunëve të këtyre kumbonareve
Që më shkaktojnë amnezi
Grisë së këtyre fasadave
Që m’i ngre flokët përpjetë
Tek ngërdheshet si robot i rebeluar

E dinë se jam krejt i huaj
Dhe m’i ngulin gjilpërat e frikës
Në retina
Që t’i ndjekin si kusarë
Peizazhet e atdheut

Të plaçin sytë mos
Më thoshte nëna kur u nisa
Dhe gërvishte fytyrën e vet
Si pelidat në Dodonë
Kur fatthënën në fluturimet e pëllumbave
Parashikonin

A kështu të zëka mallkimi
Oh nënë

NATA E HUAJ...

Më mirë po e lë dritën ndezur
Se errësira që përgjon si kusar
Prodhon dorëza të zeza
Që me një shtrëngim gjakun ta nxjerrin
Për gojë
Nofulla të deformuara
Që kafshojnë si hienat
Më mirë po e lë ndezur dritën
Dhe derisa të më zërë një kllapi
Po mendoj diçka optimiste
Për atdheun tim që si një copëndërr
Më shformësohet në kujtesë

Ndoshta kështu e shporr nga vetja
Këtë Natë të Valpurgës

NJË MËNGJES I ZAKONSHËM...

Zogjë e murrmë të tapicerisë
M’u futën me dhunë në retina
Edhe këtë mëngjes

Kot mbyll sytë me shuplaka
Ata vazhdojnë të rimarrin forma
Të bëjnë fole në kujtesë

Ndez tranzistorin
Fëmijë shqiptarë nga Bazeli
Me një shqipe të çalë recitojnë vargje
Për shqiptarët jashtë atdheut

Dhe si zogj të trembur tapicerie
Më rimarrin forma në lotë

Akulli paskësh mbërthyer xhamet
Figura të mistershme pritkan deshifrimin
Edhe këtë mëngjes

Të ngrihem apo të rri shtrirë
Ta dija Kasandra e akullt ç’parathot
O Zot

NDRYSHK NË FJALË...

Formoj numrin 999026153160
Dhe nëpër mendje më fluturojnë
Vijat e bardha të asfalteve
Peizazhet e verdha të Edrenesë
Ura gojëhapur e Gallates
Derisa nga receptorin Hikmeti
Atje në Arifi të Anadollit
Hikmet Zeqir Çarktani
I Zeqir Tahir Gjakes

Po pastaj më erret dhoma
Derisa ai flet
Ngase fjalët vijnë gjithë gërvima
Si të kishin zënë ndryshk në rrënjë
Si t’i kishin varrosur lidhëzat
Në atë moçalishtë të uritur
Dhe zë e më mungon ajri
Për atë ndryshkë në fjalë që ntrashet atje
Si në Kalabri si në More

PËRRALLA PËR UDHËN QË S’KTHEN...

A thua janë pjekur tashmë ullinjtë
Në Arifi
A pikin vetiu nga rrembat
E rrokullisen kodrinës
Deri në liqen

A thua shëtit ende Ali Gjakja
Tërë ditën e lume nëpër ullishtë
Duke kërkuar shëmbëllesa
Me fytyrën mjegullore të atdheut
Që e la e më s’e pa

Mos janë kalbur tashmë ullinjtë
E mbetur veç bërthamat
Dhe Ali Gjakja vetë rrokulliste kodrinës
T’i lajë sytë në liqen
Që t’i kujtohet më e plotë
Përralla për Udhën që s’kthen

NDARJA NË QAFËTHANË...

Brymë pikëllime
Zuri t’i mbulonte fjalët
Sapo drodhëm udhën për Qafëthanë

Ai peizazh në muzg
Ftohtësi klinike kishte

Vijat e bardha të asfaltit
Dhe gurët kilometrikë
Lëviznin si gjymtyrë me frakturë

Dhe pastaj
Gishti tregues i policit
Shikimi i hekurt i doganierit
E ndarja pa asnjë fjalë

Duart tona të mpira
Nëpër muzg krionin hartën e saj

Hapat më të rëndë se gurët e kufirit
Dëftonin
Sa e ngushtë është kjo Qafë
Që atdheun na e ndan
A do të pëlcasë një ditë nga pikëllimi
Ilirian

DREKË POLICËSH SERBË TE URA E FSHEJTË...

Peshqit notojnë nëpër yndyrë
Pirunët e tyre i ndjekin
Nëpër thellësitë e pjatancave

Njëri nga policët ia drejton automatikun
Këmbës së majtë të urës
Atje dy fëmijë luajnë me rërë

Tre policët tjerë zgërdhihen
Hedhin bast cakrrojnë gotat

Ura e Fshejtë dridhet nga frika
Në sytë e njerëzve

Rafalet mund t’i qëllojnë edhe fëmijët
E lëre më legjendën

MURI I BERLINIT...

Këtu ishte halucinant ai Mur
Që ndante dy botëra
Një popull
Thotë Ahmeti
Dhe tund në ajër
Pasaportën e emigrantit politik

Aty përbri shkruan
Den Opfern der Geëalt
Dhe emra të të vrarëve
Si kufoma të ngrira në një morg
Udo Dullick 5 tetor 1961
Vinfried Frendberg mars 1986
Që kishte provuar ta kalonte Murin
Me balon të ajrit

Tash një cope Mur
E mbështjellë me porcelan
Shitet pesë marka
Ndërsa gurvarret e mermerta
Notojnë turbull nëpër kujtesë

SYRI NË ZARFË TË VULOSUR...

A e njihni Hasan Qorrin
Me atë shall të bardhë mbi sy
Tash dyzet e pesë vjet
Atë burrë që flet vetmevete
Merr në thua nëpër gurë
Që kur ulet ndanë udhe
Me gishtin tregues vizaton hartën
Nga Nyrmbergu deri në Breznicë

Njëri sy më mbeti atje thotë
Edhe tash më bëhet se më kërkon
Nëpër tymnajën e krematoriumit

Për shpirt të shokëve
Nuk më dhimbset

Po ai do të më gjejë një ditë
Do të më vijë në një zarfë të vulosur
Në vend të pensionit

MUNGESA E LIRISË...

I bërë dhe më sterrë nga retë
Që tërë kohën s’e ndalin vajtimin
Qytetin e pushtoi veladoni i zi
I këtij muzgu klinik

U shormësuan shtëpitë blirët
Siç shformësohen vizatimet në rërë
Kur mbi to shkilet me zemërim
Fragmentet e tyre si lakuriqë rendin
Nëpër retina

I ngujuar në dhomë
Si dhjetëra herë nga orët policore
Ndjej marramendjen e këtij shormësimi
Dhe prekjet e hekurta të vetmisë

Telefoni s’cingëron
Ai të paktën të ndjehej i gjallë në shtëpi

Miqtë më kanë harruar
Emrin nga notesat ma kanë fshirë
Si një fjalë të shkruar në tabelë gabimisht
Apo edhe ata kështu të ngujuar
Ndiejnë puslin e çrregullt të shformësimit

Ky muzg klinik po e bën më të plotë
Mungesën e lirisë
Që aq shumë përpiqemi t’ia fshehim vetes

SPONDILOZË...

Më shumë se nga mosha,
blirët e kryeqytetit janë kërrusur
nga spondiloza e dhembjes.

U kemi ngarkuar një barrë tepër të rëndë,
kartëmortale të panumërta.

Kur ndalem para tyre
për të mësuar emrat e të ndjerëve,
sikur më thonë:
këtë dhembje më lehtë
mund ta duroni ju njerëzit,
ne jemi më të ndjeshëm.

Më therin në shpirt blirët e kryeqytetit.

Druaj se do të kërrusen edhe më
e do të bien pa shpirt në asfalt.

Ku do t’i vëmë kartëmortalet pastaj?

Ku do ta ekspozojmë vdekjen?

LIMANI LIMON...

Libraria e vockël,
me dritare të hapura,
thuase u druan shikimeve
mospërfillëse të kalimtarëve.

Merr frymë si një astmatik libraria.

Homeri është aty
dhe s’lëviz mesa një mumie.

Ai apo të tjerët janë të verbër?

Barleti duket i dëshpëruar
që nuk ia përfillin dëshmitë.

Dante, i dënuar në mungesë,
për të satën herë
sheh ferrin në dritë të diellit.

Ndiej pikëllimin e tyre
si puslin e shpejtuar.

Pluhuri i ka bërë të ashpra,
si ndjenjat tona, kopertinat.
Xha Limani kruan kokën dhe hesht.
Xha Limani i bërë limon.

I MBËRTHYER NË KORNIZË...

Ditën e tetë të urisë
I gozhduar për një shtrat fushor
Që pehatet si urë në ëndërr
Nga kati i shtatë i ngujuar
Shikoj për dritare

Kodra e Diellit
Në malet e Gërmisë si samar breshke
Dhe retë e bardha përmbi
Më noton nëpër begëza
Si një pikturë naïve e sapo përfunduar

Motra ma sjell një aspirinë
Dhe më këshillon
T’i ruaj sytë nga drita
Edhe fytyra e saj
Me atë buzëqeshje të fshehtë
Në një pikturë renesanse më përngjet

Mbyll sytë ta vazhdoj kllapinë
Dhe ndiej se si ngadalë
Shndërrohem i tëri në portret
I mbërthyer për vdekje në kornizë

NATYRË E VDEKUR...

Një ngjyrë e amullt
Pëlhurë në sy

Harta topografike
Tkurret në mes thonjve
Me shekuj të paprerë
Të përgjakur

Një bisht sopate
Dhe një kishëz
Për ta theksuar krenarinë

Vetëm nuansat zbehen
Po ç’janë nuansat
Për këtë Natyrë të Vdekur

VEREMI...

Veremosem
Nga ajo gjakftohtësi
Leksikografësh

Përse s’e hoqën
Nga fjalori të paktën
Atë fjalë