Poezi nga Milazim Krasniqi...

MOTIV ARBËRESH...

Fryn Vetëtin dhe Gjëmon
Nga ky rrëmet llahtar
Tundet edhe dridhet Dheu

Mot i lig i tërbuar
Si në baladën shumë të lashtë
Edhe gurët vendit shkul

Rrokullisen tatëpjetë gurët
Edhe gjenden mu në majë
Të thepisur si mallkimi

NËNAT...

Nisen pas yjve djemtë
E nënat mallpërgjëruarat
Ngrohen me shkarpa ëndrrash

Mësyjnë tek bien boritë djemtë
E nënat shpirtpërvëluarat
E shkojnë jetën tek portat

Mbesin fushëtirave djemtë
E nënat shamizezat
Varret në zemra ua mbajnë

Po s’u luten si luten nënat
Për shpëtimin e përjetshëm

SERGJENET...

Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
As në tokë as në qiell

Ftoi nga kushedi ç’vjeshtë
Molla e një vere që s’e prek harrimi

Shamia që dikur valles i printe
Zogu në dru gdhendur gjithë vegime

Gjethe të thara të blirit erëmirë
Letra të vulosura me shkretëtirë

Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
Syrit të kurrkujt s’i fshehej

Muzeume mallli qenë përherë
Sall shpirti mund t’i mbante ashtu në erë

SOFRA...

Shtrohej në ballë të vatrës
Re vegimi hënë e plotë

Buka u thehej të gjithëve
Edhe atyre që mungonin ngahera

Mikun në bukë s’e në prente
Edhe mik po të mos ishte

Edhe m’e rëndë ish kur çohej
Hark shprese diell i ngrirë

Ndrydhej shtrydhej veten e hante
Frymën gjallë të na e mbante

NË SHPELLËN E MERMERTË...

Nëpër një portëz
Të cilën na e hap vetë ciceroni
Hyjmë në Shpellën e Mermertë

Tek ecim si të shkelnim nëpër habinë tonë
Hapat gjëmojnë bubullimë
Ndër muzgje vere të vonë

Ciceroni përmendsh si përçart flet
Për do speleologë temperaturën në shpellë
Për të panjohurën që pret

Mijëvjeçarët sipër kokash të gurëzuar
Flokët sa s’na i përkëdhelin
Si prindërit fëmijëve të llastuar

Po prapëseprapë veten e përmbajnë
Në atë gurëzim madhështor
Lotët veçse s’mund i mbajnë

Ndërsa ne vërtet asgjë nuk kuptojmë
Përderi nuk e masim kohën
Ashtu si Krijuesi e ka krijuar

PËLLUMBAT...

Imazh rrënqethës krijojnë
Tek hyjnë në guvë syakuj
Tek dalin

Ajo vërtitje përmbi kulme
Ankth që bebzën rrit

Sado ulokë që të jenë
Qiellin e çukasin në rrashtë

Tek fluturojnë nëpër shqotë
Tek çojnë në vend fshehtësinë

Flatrat plumb u rëndojnë
Nga kuje netve me hënë

Ankth që bebzën rrit
Ajo vërtitje përmbi kulme
O nënë

ILION...

Të mbuluan kohët me lava hiresh
Të mbuluan me mollokë gënjeshtrash

Para shkëlqimit dhe mjerimit tënd
Fjalës i ngatërrohet gjuha ndër dhëmbë

Të mbuluan kohët e ikën kokëpërgjakura
Të harruan kohët e t’u kthyen zemërplasura

Në zjarret që të shkrumbuan s’u dogj liria
Se kish humbur më parë
Në mjegullat kobsjellëse të miteve

Atë ditë e sot
Kornizë për portret s’të gjen historia

KURTHI...

U nis në sa e sa luftëra
Veten duke bërë fli

Nuk qe Helena e bukur si thonë
Po bota e shëmtuar ish

E ra dhe Ilioni së fundi
Pus i thellë në atë rrugë

Po kurthit të ngrehur
S’i shpëtoi as Agamemnoni

Zgjidhte nyjë zemërimi Klitemnestra
Jo
Mirrte hak Ilioni

THEMBRA E AKILIT...

E çka po të mos ktheje në betejë

Nëpër qiellin gri të antikës
Imazhe mitesh më pak do të kish

Po thembra jote do t’i bënte bisht harrimit
Kohën tonë çaltas do ta arrinte

E çka po të mos ktheje në betejë

Mallkimi që ti e barte në thembër
Atyre që harruan besën e dhënë
Edhe ashtu do t’u rëndonte në zemër

AVE CAESAR...

Ave Caesar
Saç i zjarrtë mbi Dhe kurorë
Ëndrrash në mes të këputura

Ave Caesar
Edhe kur përfytem me luanin
E tërbimit tend të madh
Gjaku im qiellin kur spërkatë

Ave Caesar
Edhe kur i fundmi kuadër i jetës
Ndër bebëza më ngrihet
Me dhe kur të më mbulojnë

Ave Caesar
Që vdekjes sime i duartroket
Për tënden unë dhe do të bëhem
Dhe që në gji do të të merr

Deri në ferr

RËNIA E KARTAGJENËS...

Thonë ra Kartagjena
Se qe strateg Scipioni

Thonë ra Kartagjena
Mbi hirin e saj të stërngritej Roma

Po Kartagjena s’kish si të mos binte
Përderisa hijes së vet
Dronë si një fantazme ia kishte

ARRËZA...

Cingërima e orës më nxori a më mbërtheu në pezhishkën e asaj ëndrre llahtarinë e të cilës mendja s’mund e peshon
Diçka si recital robotësh diçka si kor shurdhmemecësh
Pastaj më zuri një kollë gulçitëse një ngulfame përmbytëse
E ndeza cigaren e thitha një here thellë dy tri herë
Fërkova sytë hundët theva gishtrinjtë kafshova thonjtë krova flokët
Barkzbrazët dola në rrugë shpirtzbrazët
Mure Balkone Shtylla Kartmortale Asfalte Shitore kafeçajtore
Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë Kalimtarë
Thithin cigare përtpin çamçakëz pështyjnë reklamat shikojnë
Njerëz-gjymtyrë Njerëz-gjeste Njerëz-hije
Rruga i ngjet një skene teatri eksperimental
Ku përdhunshëm reprizohet një shfaqje pantomime
Zgjat shfaqja apo aktorët janë harruar në role të tyre
Si na u fry kështu Arrëza si na u bë digë që ndal fjalët
E si vetmia vërshëllen nga të katër anët si veri vjeshte të vonë
E na ther në shpirt për një humbje që i bëmë vetes
E një hidhërim që i bëmë Krijuesit

DIQYSH...

Diqysh dolëm në qytet
Gruaja e unë me të shtatë fëmijët

Diqysh ecja aq serbes
Sa mezi e njihja veten

Te Sheshi i Fitores u ndamë
Secili të shkonte nga t’ia kishte ëndja

Unë bleva krejt ç’më duhej
Pixhame këpucë këmishë

Siç qemë marrë vesh
Te Sheshi i Fitores u takuam sërish

Të gjithë kishin blerë gjithçka
Sa mua më hante diqysh një brengë

Gjithë ato gjëra që na mungonin
Shtëpia si do të na i zinte
Ëndrra kur të më ikte

ROKENROLI...

E desha sa më të dashurën vashë
Të ëndrrave të hershme djaloshare
Me të cilat përthekoja botën e madhe

Kish në të diçka farfuritëse
Që tinëzisht të rrëmbente të pushtonte
Dheun nën këmbë ta gërmonte

Po babait prapë i mjegullohej syri
Tek dëgjonte këngën për Isa Boletinin
Për të cilin të gjallë e ruante kujtimin

E nëna më kallëzonte deri vonë
Për dajë Rexhepin partizan
Që në frontin e Sremit kishte rënë

Dhe a mund ta bëje veshin shurdhër
Para tundimesh që të thërritnin
A mund t’i këmbeja me Elvis Prislin

E desha vërtet rokenrolin
Si një lodër të posablerë fëmija
Po për të unë kurrë s’do të jipja
As baltën e opingave të mia

IM BIR...

Shtratin ia shtroj nga pupla përrallash
Një fjalë peng i vë përkresë
Zhurmën e rrugës ninullë e ka

Të matet në diell me trimërinë
Si enigmën e lodrave ta peshojë pamundësinë

Gjumi ia zë një hutim në fytyrë
Dorën mbi një lodër që s’i zihet besë

Në ag tek nxitojmë drejt stacionit
Matet me enigmat e ëndrrave të veta
Si koha me hije
Në ka pasur kohë të ëndërrojë

PIRG VEGIMI...

Shumëherë kur s’mund ta shkruash
Asnjë varg për be
Je poet i madh
Pirg vegimi je

Mëkati për arrëz të lidhet
Fjalën ta dhunon

Ti kujton ae i ditë gjitha
Të Bukurës së Dheut s ii rri kobi mbi kokë
Sytë e Homerit pse s’e kanë një lot

Danteja me ferrin pse përfytet kot
Serembeja përse shëtit i humbur nëpër botë

I ke parë me sytë e tu të gjitha shumëherë
Po a e kuptuar s’e nga u vjen humbja
Atyre që harrojnë veten përherë

LISI...

Nëpër ninëzat vagëllore
Lisit sa i duket kurora
Ai peizazh illyrizor

Përeth tij tri pelida
Syverbuara gjuhëshkurtuara
Sillen dhe gjithë drithërimë
Nga një pëllumb e mbajnë në duar

Kur i lëshojnë në dritë të qiellit
Shkulin flokët nga trishtimi

Lis Dodone rrënjënxirë
Maja Motër do të rrafshohet
Mu si varret nëpër mote

Po prapë dielli do të lindë
Zemra do të vetëtijë
Moj Dodonë harresa jonë

ENIGMË...

Me të marrë lajmin e fitores
Pupthi kërceu nga froni
Mbret Agroni

Nga gëzimi i pritur
E tundi një e qeshur me zë të lartë
Sa as vetë s’dinte nga i dilte

Qeshën pas tij me radhë
Teuta që mbante Pinin në prehër
Kasnecë këshilltarë e truproje

Mbreti shtroi një gosti të madhe
Pëllumbat pa i vështruar
Edhe më keq akoma
Zotin pa e besuar

Dhe nuk e zuri pije e fortë
Librat si na e rrëfejnë
Se mos iu zu tharmi enigmës mbretërore
Në Shën Helenë

KUVADA E BRAKTISUR...

Si bisha i unguronin Demetrit në zemër
Lakmia dhe trimëria

Detit ia njihte sëmundjen
Po tokës ia harronte dashurinë

Mbi shpatullat e Fulvit
Me thonj të skuqur prekte retë

Mbi shpinë të Postumit
Kafshonte mishin e trupit të vet

Kur deshi këmba dhe që t’i zinte
Në hundebuzë u rrëzua

Kohë i mbeti tepër sa ta kuptonte
Se ku kishte zënë në thua

MONEDHA E GENTIT...

Në njërën anë shungullon nga deti
Në tjetrën ulërin nga mali

Im gjysh dinte ç’duhej të zgjidhte
Midis Peshkaqenit e Luanit

Rrugë të mesme s’ka thoshte gjyshi
Kur të t’i nxjerrin për fushë rropullitë

Ndoshta do ta rrafshoj Kuirinin
Ndoshta do ta rrafshoj Kuirinin

Do ta bëj ndoshta vdekjen në arenë
E të mbetem për jetë të jetëve pa varr

Oh varri im është tmerrsisht i thellë
Sytë nuk më shohin kund të tillë humnerë

Në njërën anë i shungullon nga deti
Në tjetrën i ulërin nga mali

GURËHEDHËS ILIR...

Guri që është durim i moçëm
Mund të rrokulliset nga maja
Nga dora jote

Augustit plaga ende i kullon
Dhe tërbimi i gurit e zë në revan

Tek ushtojnë lugjet kushtrimi
Me shekuj në zemër i ther

Fantazma famë e tij kundron e hutuar
Deri sa i përzihen thembra e gishtërinj

Guri është durim i moçëm
Dhe rrokulliset nga maja
E lirisë së dhunuar

GJUMI I MESDITËS...

Ta kesh zogun në dorë
E ta merrësh botën në sy

Të ikësh larg e më larg
Nga zëri yt
Që gjegj kur thërret

Thell të fshihesh
Në zgavrat e vetmisë
Që t’i bësh ballë shkohëzimit

Të ëndërrosh pastaj
Derisa të verbohesh
Me kokën tënde në duar

E sheh si zgjat zgjimi
Më shumë nga jeta
Popull i mashtruar

MBRESË UDHËTIMI...

Gjithë ditën e lume pi kafe ekspres
Në të djathtë e në të majtë
Pluhur reklamash përdridhet
Nëpër sy më vret pagjumësia
Aq më bën
Kohën nuk e mat në akrepat e tyre
Po të kultereve të mia

Në këtë ankandqytet
Të hapur për të gjithë në çdo kohë
S’mund të blihet me çmimin fillestar
As dhe një kontinent as dhe një gjilpërë
Roje bën Liria
Me Portën Triumfale si gërshërë

Gjithë natën e lume pi kafe ekspres
Në të djathtë e në të majtë
Metro koridore katakombe moderne
Gërmojnë thellë rrënjët e lisit
Vras mendjen
Me ç’litar mund t’u matet perimetri
Mashtrimeve të Parisit

UDHËT E LARGËTA...

Profesori në vendin e vet
Matej e çmatej
Me fjalët e veta

Salla sikur ngushtohej
Lapsat me gulçim
Zbraznin pikëllimin e ngjyrës

Mureve përplasej kumbimi
I ndonjë thirrjeje në mal
Iso i mbanin dallgët e detit

Murgjit rendnin të shqetësuar
Gjurmët u mbulonte shkrumbi
Hapin me të hedhur

Freskat heje akulli
Pikonin në hapësirë
Kujtimin

Po të gjithat nuk ia dilnin
Që humnerës deri te Buzuku
Urë t’i ngritnin

Ishte një harrim që shtrihej nëpër shekuj
Dhe zvarritej si memec
Pa nxjerrë një fjalë

Si e kishte harruar veten mbi hone mohimi
I magjepsur nga mitet e mashtrimet
Njeriu shqiptar


E kur mbaronte ligjërata
Salla merrte prapë formën e vet
Po honet e mohimit rrinin pezull
Edhe në ëndrra na vinin pas udhëve të largëta

MUNGESA PARA NESH...

Para nesh s’ishte Numri
As matej hapësira
Nëpër nyja gishtërinjsh

Para nesh s’ishte Uji
As lundronte bota
Varkë në bebëza

S’ishte para nesh as Zjarri
Që mbush pritjen
Shkëndija psherëtimash

S’ishte kurrkund Ajri
I frymëmarrjeve të thella
Që tundin yjtë

Gjithë ajo mungesë e madhe
Deri sa e kuptuam
Se ishim të krijuar për t’u dashur
Nën këtë kurorë