Poezi vetjake

Gjume vjeshte

Dua te fle me koken mbi gjunje mbeshtetur,
te harroj ku isha mbreme,
e dore te heq nga ky trishtim.
Nga lodhja gjumi nuk me ze,
veç koka rri lehtas perkulur,
si kacavjerres mban mbi temtha te emblin hulumtim.

Me del syve imazh i dashur,
i dikur diteve te mia.
Kaq thelle prekur nga ky trishtim ,
ne zemer me lengon vetmia.

I shoh tek ikin e nuk pendohen,
as shkarazi e as qortueshem,
te bukurat vite kur mallengjehesha,
dashuroja, qaja, dhe veç dehesha.

Se bukur ish , dhe sa bukur,
te kridheshe krejt ne ndjenje e poezi!
Se kur te vdes ndjenja s'te mbetet tjeter veç te shuhesh o te mbash zi.

Dua te fle me koken ulur, ne heshtje e pa ze,
veç gjumi kam frike po me mori
do te harroj e s'do t'me leshoje me.

Vargjet e humbura

Cilat vargje derdellisja ne mendje sot,
qe s'me lane e s'me lane te qete.
Te flisnin valle per dashurine, per brenge te moçme,
a per te mençuren jete?

S'i sjell dot ndermend, me iken, fluturuan me eren.
Ishin vargje te shtrenjta, te shtrenjta sa vete liria,
por se kur i ke s'ja dike vleren,
e i le te te ikin ashtu si le te te iki edhe rinia.

Por nuk trishtohem, aspak.
Ndoshta do te me vine ne mendje nje dite,
te kaltra vargje kur u ndjeva imcak,
vogelush, i çilter, e i delire.

Me siguri do te ngazellehem,
sikurse askurre s'kam bere ne jete.
Se nga hiri Feniksi u rilind,
kurse nga vargu merr zemer populli vete.

Ndaj sot s'dua te ndalem.
S'dua te rresht se qesendisuri dredhin e kobshme te nje kombi,
qe koken diti t'ja ulte vetvetes,
e rob te mbetej tek vete roberit.

Po ç'te me duhet mua valle sa u dreqos dhe pse s'u ndreq,
te dija te thurja varg pas varg,
ndoshta do t'ju thoja kush keq heq.

Ndaj sot s'po ndalem, se rrefyeri,
si ca te tjere qe s'dine ku te japin e nga te marrin.
Ca copa grimce jete po ua dhane,
dine te qajne e te lumturohen se lotin e kane por edhe varrin.

E une vras mendjen ku me iken vargjet,
ku valle prehen, e pse s'me flasin,
ndersa ca te mjere,
si kober nate ne sketerr, dine veç te gllaberojne e te ulurasin.

E une kerkoj vargjet e te vertetes,
te me thone pse krahun ja ka hedhur mashtrimit e genjeshtres.
Armike a nuk ishin? Perjete dyluftim e bardha me te zezen,
si perrallat ishin dhe ç'na ishin.
Por se te vertetes zeri i qenkeshka mekur
ndaj heshtja pergjigje me jep.
E shurdhet, e verber paskish qene,
ninulle per nje popull qe u lekundka akoma ne djep.

O MIQ

Unë nuk jam larg juve,
Zemren dhe shpirtin e kam të ngjitur me ju
Nuk besoni?
Hapeni zemren tuaj,
Shikoni!
A është zemra ime e ngjitur me zemren e juaj?
Po,
Prekeni me dorë!
Tash besoni.
Unë jam këtu,
Larg juve me trup e gjymtyrë
Por  mendjen dhe shpirtin e kam te ju,
E kam te të gjithë të dashurit e mi,
Te miqtë e mi të shenjtë.
Eh, jaranat e mi
Tash  sa i ngrita tri gota për ju,
Për shëndetin e juaj,
Tri gota të mëdha me lëng të verdhë birre
Gota të mëdha prej qelqi të bardhë e të trashë,
Ime shoqe kishte frikë
Se gota  do t’më refuzohej nga dora
Dhe,
Do të shumohej në mijëra copë
E,
Ujin i birrës do ta  përpinte mbulesa e dyshemesë,
E  unë aty mendjen s’e kisha,
Se skandali nuk mund të më ndodhte,
Isha   fort i qetë,
I vetmuar në dhomën e ndejes,
I lënë pas dore,
I tretur si në gëzimin fëmijëror.
E ky gëzim më jep forcë,
Që kurrë mos të ndahem nga shokët e mi,
Me trup e shpirt.
Ndarja nuk është e dobishme,
Mëkatet dhe fajet do t’i gjuajmë në qiell.
Me gotën e birrës më bën shoqëri Dervish Shaqa,
Në desktopin tim,
Ky rapsod gjenial e malësor tipik.
Isë Boletinin, Azemin e Shoten e këndon,
E unë freskohem nga lëngu në gotë
Dhe mendoj:
Azemi asnjë gotë birre sigurisht se nuk e kishte pirë,
As e shoqja e tij, as Isa,
Burrat thonë se pijnë raki
Kur u vjen mysafiri
Dhe e ngrisin për shëndetin e tij.
Eh shokët e mi,
Jam i vetëm këtu,
Mes katër mureve,
Me shoqen dhe një vajzë time,
Gjithësej tre
Ekranin televiziv përpara dhe zhurmën e tij
Që e përcjellin dy tjerat,
E unë,
Zbraz  birrën nga dylitërshi i madh ngjyrë kafeje,
Mbush gotat vazhdimisht,
Disponimin rris,
Dhe me këtë disponim i shkruaj këto vargje,
Duke pirë birrë peje me afat të skaduar,
Të skaduar  një muaj e gjysmë,
Vajza deshi të ma derdh birren në tokë
Se kishte frikë,
Që një koskë e imja e trupit mos po më rebelohej.
Unë nuk e lash bijën time,
Se zemren time  e pajtova me shpirtin  tim,
Dhe thash,
Për shokët dhe miqtë e mi dua sot të sakrifikohem,
Nëse birra shkakton ndonjë agresion,
Numrin e avokatit e kam në xhep,
Pa edhe të mjekut,
Dhe mbrojtjen e sigurtë  nga ata e kam,
Dhe mos mendoni se unë
O shokë,
Për imtësira të vogla do të bie poshtë,
Dhe  ta akuzoj shitësin matrapaz.
Jo,
Nuk akuzoj askend,
Çdo gotë që ngris për ju o shokë
Para shoqes dhe vajzës përmend emrat e juve,
Një nga një,
Por gotat s’guxoj t’i mbush deri në maje
Se birra harxhohet shpejt,
Mbeten shumë shokë pa u përmendur,
Ndaj,
S’guxoj të bëj hile aspak
Se është mëkat,
Prandaj,
Gotat i mbush pak
Dhe them: gëzuar
Dhe pastaj buzët i lag me birrë,
Prodhim i jonë vendor,
Prodhim peje.
Eh shokët  e mi,
Më gëzohet zemra,
Kur përmend emrat e juaj,
Por,
Ime shoqe shpesh më kundërshton
Duke m’i përkujtuar pasojat:
Para nuk kemi për infuzion,
Për taksi gjithashtu na mungojnë,
Na mungojnë dhe për  doktor.
Oh njerëz
Mos u shqetësoni,
Unë jam më i fortë se dylitërshi i kaftë,
Muskujt dhe koskat i kam më të fortë,
Së paku për një ditë
E nesër,
Do ta analizojmë veprimin e sotëm dhe do të shikojmë
Gabuam apo jo.
Eh shokët e mi,
Më mungoni sonte shumë.
Desha me ju një këngë t’ia filloj,
Ju këndoni bukur
Por unë do t’ju përcjell,
Me zërin ashtu si e kam.
Dhe nuk do të më këndoj goja,
Por zemra.
Do të kisha kënduar për Ahmet Delinë,
Për Bajram Currin.
O miq nuk më mungoni,
Të gjithëve u kam para syve,
Unë jam para jush,
Ja,
Me ju gotat i cakërroj
Ju përmend të gjithëve me emër e mbiemër,
Të gjithëve me shpirt,
Dhe pi thjeshtë
Pa meze e pa ndonjë shtesë tjetër,
Pi o shokë se unë ju dua,
Nga ju sa shumë unë mora forcë
Kurajo dhe besë.
I kërkoj falje atyre të gjithëve
Që shpesh më kundërshtonin
E më thonin:
Pashë jetën tënde rralloje atë farë lëngu që e pi,
Mos harxho para pa nevojë!
E unë shpesh u tregoja,
O shokë të mi,
Sa herë ju kam treguar:
Se mantilbardhi  më ka thënë se veshka e djathtë më rëndohet,
Nga guri i madh sa një kodër,
E atij guri duhesh t’i shpallësh luftë,
Luftë me lëngjet më të forta,
E ta shkatërrosh,
Ta copëtosh me mijëra  e mijëra copë,
Ta lirosh këtë stacion nga vuajtja.
Por sidoqoftë,
Unë fortë nuk këndoj për këtë fabrikë
Sepse nuk kam kohë,
Nuk kam nerva dhe ndjenja,
Të bëhem rob i  armikut të zi.
O shokë,
Më keni lënë vetëm,
Nuk më trokitët në derë
Se ndoshta patët turp nga ime shoqe,
Ose nga ime çupë.
Do ta kisha  hapur me gëzim  derën për ju,
Zemren do të ma kishit  ngushëllyer,
Do të më rritej një plus në familje
Shokët dhe miqtë e mi,
Tungjatjeta
Shokët dhe miqtë e mi,
Ju gëzoftë përgjithmonë e madhërishmja jeta.


27 dhjetor 2013

Moj Evrope Evrope e vjeter
ma ndigjo sot nji fjale tjeter.
Le ta din sot bota mbare,
jem shqiptare o jem shqiptare.
Jem me zemer jem me bese
me tradita dhe me fe,
jo ma t'miret permbi dhe
por ma t'zot per me tregue ,
gjith se bashku me jetue.
Amanet na e kane lane ,
vec nji fe kena te tane.
Jem shqiptare o jem shqiptare,
ket e din gjith bota mbare.