Poezi nga Milazim Krasniqi...

Përshëndetje të gjithëve:
Më poshtë do të keni rastin që të lexoni
disa presj poezive të poetit Milazim Krasniqi...

Lexim të këndshëm...


Sinqerishtë:
Saimiri...

KRONIKË...

Këto gërmime i bënë
do arkeologë të egër

Të tyret janë shifrat
mbishkrimet
edhe ato që s’thuhen

Thonë kanë thënë të urtët
thonë kanë thënë të marrët

Dikujt duhet zënë besë
Me sytë mes rrënojash,
Kur harron besën e vërtetë

DETI...

Det o det det o gjëmë e kaltër
këlthitur nga ëndrrime të mëdha

Të shikoj si fërgëllohesh
dhe njësohem me dallgët e shqetësimeve të tua
që vijnë nga ora qiellore që mat kohën tonë
Mbi kokat tona

Edhe në ty e shoh mrekullinë e krijimit
Të qiejve e të tokës
Dhe të jetës sonë
Të cilës Krijuesi i tha: "Bëhu" dhe ajo u bë
Që t’i jep kuptim mrekullisë
Përmes adhurimit

NATA E QIRAVE...

Sonte kanë zbritur në kulmin e shtëpisë
shpirtrat e engjëjt

Ne s’i shohim dot me sy

Sonte kanë ardhur shpirtrat e engjëjt
për të na dashur o gjykuar

Lehtë ia bëjmë me këto të mira në sofër
Po si t’ia bëjmë
me varfërinë e shpirtit

GURI I MEGJËS...

Bën po atë gjumë guror
Të shekujve të fjetur

Në faqen e tij të rrahur nga era e shirat
si në një skenë filmi të tmerrit
zgërdhihet nofull’ e vdekjes

Qëndron në një bucë të rëndomtë dheu
Po njerëzit ia bartin peshën në zemër
Që kur humbën paqen në shpirt

DASMË...
Ja po vijnë dasmorët po vijnë
shtegmalit e breglumit gjithkah
të gjithë të buzëqeshur

Në oborr është ndezur zjarri
për busull e mirëseardhje
edhe atyre që s’janë të ftuar

Porta është sofër për të gjithë
gëzimi daulle e të gjithëve
një shtëpi kalamaj miq uroni

Dhe dritë në të gjitha anët
Dritë që na shpëton nga humbja
Nëpër udhëkryqet e lumturive
Të rreme

IM ATË...

Kur flitet për arat
im atë luan nga vendi

Shikon qiellin
sikur kërkon mendimet në re

Palon duart e çara
si për bekimin e fëmijëve

Në atë dramë të tij
diçka gjithmonë mbetet e paparë
diçka gjithmonë mbetet e pathënë

Kur flitet për arat
në shpirtin e tim eti
Mëshira e të Mëshirshmit
Ringjall besimin
si shiu tokën e vdekur

HIJA E TIM ETI...

Dritarja kap një cop qiell
të mugët si fytyrë gruaje me dhembjet e lindjes

Ka kohë që e vështroj këtë sfond të plumbtë
gjelbër të shkyer nga degëmollët
e të qepur etshëm nga pipëtima e gjetheve

Në këtë soditje të qetë
papandehur më shfaqet porteti i tim eti
me atë shqetësimin e përjetshëm
që lidhte tokë e qiej

Dhe m’i shpalon vrragët e duarve e të buzëve
të ashpra e të thella si të tokës
sa unë vërtet s’mund ta di
i mori ai të tokës apo toka të tij

Im atë i mirë im atë i etshëm
ende endet hije arave duke u lutur
për diell shi e bukë
Dhe paqe në shpirt

Tash nga gjethet po bien pikat e para të shiut
të kthjellëta si lot gëzimi
Të dikujt që kthehet përgjithmonë
Nga mërgimi

DITA E TREGUT...

Zbresin burrat nga malet
me zemile e thasë
me mushka e kuaj

Qyteti është i tyre këtë ditë
me sheshe me kafene me kënde
pale a ua zë të gjithat që kanë e s’kanë

Në vend e kohë të caktuar
takohen miq e myshterinj
dredhin fjalë e cigare

Dikush shet lopën dikush
blen rrobe për nuset

Kur ia lidhin kërthizën
ditës së tyre të shënuar
marrin udhët kah malet
me veten e tyre për t’u ritakuar

PASDITE ME SHI...

Nisën të bien pikat e para të shiut
era i hedh tutje me tërbim

Lagjja ka rënë në një gjumë klinik
rrugët prehen si të sëmurët në komë të thellë

Gjithë pamja që kap syri nëpër xham është
e akullt
si përfytyrimi i hedonistit për vdekjen

Që edhe mund të vdes pa e kuptuar
Se kjo është vërtet mëshira e premtuar

NJËQIND VJET VETMI...

Kot po i sjell numrat
thirrjet i përbin nata

Bota ka rënë në gjumë
Ora e murit bën grevë

Ç’të bëj nëse duhen bërë
flijime më të mëdha se vetvetja

Të hesht edhe unë si muret
të kotem me saksitë

Si t’i shpëtoj vetmisë
që më mbulon me harrim

E dhoma që lëngon e bota që fle
të ma bëjnë një vdekje më njerëzore

Ah
Vetmia qenka brendas vetes
Kur humbim lidhjen me Shpërblyesin

Dhe unë qenkam vetë prodhuesi i saj
Si merimanga
kur pa dashje kurthohet në rrjet

ËNDËRR...

Përtej muzgut bie briri
në pluhurin e përfytyrimit gjurmë
mamutësh kryqesh avionësh

Gjymtyrët fluturojnë nëpër qiell
duke ndjekur gjahun

E në boshësinë e akullt pastaj
fëmijë epruvetash luajnë me baltë

"prerja e artë" me thikë
pikturon bukurinë e verdhë të murtajës

Dil prej kësaj ëndrre me ngut
Nëpër portën e hapur nga engjëjt

Ajo të rikthen në sprovën fitimtare
Kur me zemër zgjohesh

BALADË TROTUARESH...

Me delikatesë bie mbrëmja
siç bie perdja e kadifenjtë
pas një akti të kryer në dramë

Ndanë rrugëve ndizen neonët
në farfurinë e dritave të tyre
Qyteti merr frymë si astmatik

Nëpër markete kafene librari
hyjnë e dalin njerëz
për të marrë a lënë shqetësimet e veta

Në të gjitha anët njerëzit nxitojnë
dhe çuditërisht u ngjajnë pantomistëve
të harruar në rolet e tyre


E gjitha kjo gjalllëri është rrenë e fantazisë
Nëse nata nuk përqafohet në paqe
Si jastëku i butë
Ku pushojnë edhe ëndrrat

METROPOLI...

Ku ta hedhësh hapin do të shkelësh
në gjethe të verdha e fjalë të rreme

Kah ta kthesh kokën do të shohësh
reklama verbuese e fytyra të ngrira

Ç’të zë veshi do të dëgjosh
zhurmë motorësh e rrëfime triviale

Ik kah të ikësh do të shkosh
drejt vdekjes nën rrotat e mitit modern
I cili pikë faji nuk të ka

ANTIPOEZIA...

Sot pasdite në shitoren "Gërmia"
kam parë poetin. Më të famshmin poet

Kish të veshur seksi-pallto. Farmerka Texas
e këmishë brilantini. Një minikravatë e
borsalino kauboji. Këmbëzbathur.

Buzëqeshte. Përshëndeste me duart plastike.
Shkëlqente nga dritat shumëngjyrëshe
Të vitrinës

Dhe derisa e shikoja atë të ngrirë
dhe njerëzit kundruall tij të ngrirë
më bëhej se e ndieja të recitonte
një antipoezi pa fund
me zërin joshës të reklamës

IKJE NGA VETJA...

Në peizazhin e mëngjesit pranveror
buzëgazi i diellit tjerr ëndrra të arta

Nëpër degët e drunjve cicërojnë zogjtë
e gjethet ua mbajnë ison me pipëtimë

Këtu gjithçka i ngjan përrallës sonë
që e shpikim në një gotë me zhgënjimine pluhurosur

Por ç’m’u desh ky uikend
edhe jashtë vetes ta njollos simetrinë

Se tymtarët automjetet bërllogu
gojëhapur më presin t’u kthehem në mbrëmjesërish

Duke shtrydhur nostalgjinë në këtë oazë
ndiej turpin e ikjes nga vetja

GJUETI NË SHTRIGA...

Ngrihet siç ngrihet tufani
fjalë e thënë në erë

E përlan para vetes
të veja virgjëresha

Ua bën gjykimin
në kamarën e dhunimit

Në kokën e botës metastazë
E liga
Pse e bëtë jetën një gjueti
Në shtriga

Zotëri Torvemada
Inkuizitor i madh
I krimit

SODITJE...

Copëdielli si pyll në flakë
fundoset duke lënë pas qefinin gri

Kurorat e rrezeve jermërisht
rikrijojnë përpëlitjen e tyre në xham

Fëmijërisht sodis këtë pamje
si këtu e dhjetë vjet më parë

Po ai perëndim dielli
por tjetër skenë në soditjen time

Kam zënë ta kuptoj mrekullinë

MUZGU...

Si ushtimë pylli përhapet kumbimi
i trokut çalaman të pelës së zezë

Ajo turfullon e hakërrohet
me vringëllimë patkonjsh fik qirinjtë e dritës

Nga pamja e mugët tulaten njerëz e bimë
vetëm lakuriq farkëtohen vitheve të saj

Ninulla e natës na merr gjithëve në dorëzim

PAGJUMËSI...

Orenditë koten
si korifenj të gozhduar
Në misionin e tyre të kotë

Ndez transistorin
Tinguj të një muzike të vrazhdë
shpërthejnë si gaz i nëndheshëm

Jashtë fryn
Pikat e shiut dimëror
përplasen xhamave me tërbim

Kujtoj mikun
nisjen e tij në udhë të largët
e kthimin në sarkofag bojëkafe

Tik-taku vazhdon
Akrepat kryqëzohen ashpër
Si brirë mamutësh

Një mjegull klinike shtrihet
si pauzë midis aktesh
Është gjumi që bie si vesë qumështore
Nga dora e përjetshme e mëshirës

VJESHTA...

Më në fund erdhi
e zymtë flokëshprishur
si një mërgimtare e shumëvuajtur

Dhe po shkel arave trotuareve
rëndë duke derdhur vrerin
që i është lidhur në grykë

Vjeshta do të mërgojë sërish
bashkë me pikëllimin e saj të përjetshëm
Ndërsa tonin na e lë pykë në grykë

DIMËR...

Peizash me një ngjyrë të vetme

Bardhësia rrënqethëse shtrihet
Boshësisë së saj vërshëllen era zemrake

Duke shkelur mbi borën këlthitëse
Provoj t’i gjej kësaj dite një copë vend
Në galerinë e gjërave të harruara

GURGDHENDËSI...

E bart gurin në krah
pastaj net e ditë e vjet
mundohet të zbërthejë enigmën e fjetur

Duke u thelluar në të me daltë e çekan
shpalos si faqet e një libri enigmën e jetës

Gurgdhendës është më i rëndë guri
a dhembja që skalit në të

Më mirë lëre punën që s’është jotja
Dhe kthehu paqësor në enigmën tënde njerëzore

UJËVARA...

Nga gurmazi nxjerr një rënkim të mbytur

E kreshpërohet me tërë egërsinë
gjymtyrët e veta kafshon nga tërbimi

Po atë gjëmim ndiej
sa herë mbyllen në një ëndërr të keqe
Nëse nuk e gjej si duhet derën e daljes

ARKITEKTI...

Ja këtu do të ngrihet lagjja e re
ky kompleks përrallor
që po më zhurmon në kokë

Lart do të jenë apartamentet
poshtë marketet shitoret e lodrave libraritë
përballë fusha e gjelbër dhe pishat

Lagjja duhet t’i ketë të gjitha
ç’u duhet pleqve, punëtorëve, kalamajve
Si ta nxjerr në përmasat e jetës
Pa e shkelur kufirin e të vërtetës