Poezi nga Albana Mëlysha...

Përshëndetje te nderuar anëtarë.

Në vijim të kësaj teme do të keni mundësinë që
të njiheni me disa poezi të poetes Albana Mëlysha...

Shpresoj që të argëtoheni sadopak me këto poezi.


Sinqerishtë:
Saimiri...

Poetit mos i beso..

Ne oazin e dashurise
"ngritur për mua"
më thoje
Në qofte se një ditë
për dashurinë do shkruaj
vargjet do te jene per ty
per keto duar, per keta sy
vec per zemren qe ke ti!
Sa shumë uje kaloi nën urë
Kroi u shter, u tha
Fushe e verdh'u pervelua
kallinjte u poqen,
u mblodhen, u bene duaj
Nje yll shendriti ne qiell
pastaj u keput e ra,
po ajo poezi kurrë s'u shkrua
Ne oazin e dashurise
Ngritur dikur per mua
njerzit te pane, një tjetre
tek i peshperisje ato fjale
qe dikur mi pate thene mua!

Zgjimi

Nje pellumb i bardhe
Me hyri ne dhome
E me perplasje krahesh
Zgjoi qetesine time
I shpupurisi te gjitha:
Kujtimet e harruara,
ndjenjat e lënduara
poezite e braktisura
dhe ato te panisura..
Te gjitha u shkunden
u gjalleruan, u bene tok
e pastaj dy nga dy
erdhen te te zgjojne edhe ty…

Nuk e di per ju...

Nuk e di per ju
Por sa per mua,
me jane plasaritur buzet
per nje puthje
per puthjen e atij qe dua
qe mbeti atje
qiej larg nga une...
Nuk e di per ju,
por sa per mua,
mua ne mergim nena me solli
per flokesh.
Shamine qe me dha shoku im
ende e qull me rrëkej lotësh

E enderrove ate çast?

E enderove ate çast
Kur njerzit do te na linin nje moment, vetem?
Qe t’i thoshim njeri tjetrit diçka me shume
Qe ti te ishe Ti dhe une te isha Une?
Ja tek erdhi..
Ti s’the asgje
Asgje s’thashe dot as une.
Akrepi vraponte ne fushen e ores
ne si kujtim na mbeti
vetem nje shtrengim i lehte i dores..

A ke provuar…

A e ke provuar atë ndjenjë
kur të vjen t’i thuash motër
asaj që motra jote s’është?
Kur të vjen t’i thuash shpirt,
asaj që e dashura jote s’është?
Kur i thua zemër
asaj që nuk rri me ty, prane,
por zemrën me ty e ndan?
Ke uruar ndonjëherë që e dashura,
sinqeritetin e shoqes të ketë?
Po miqësinë që e sjell përtej deti,
sinqeriteti?
E ke provuar?
Unë, po!

Ike ti...

Ike ti
dhe diçka u këput
brenda meje...
Buzëqeshja ime
pa gaz u bë
dhe dielli u fsheh
pas një reje.

Pse erdhe kaq vone?

Pse erdhe kaq vone tek une?
kur gruri u korr
e ne fushen e perveluar
mbeti vetem kashta?
Pse erdhe kaq vone tek une,
Kur edhe dera e fundit
u mbyll
Dhe dimri te la perjashta?

Pse te desha ty…

..sepse ti prure tek une
thesarin e rinise sime
qe une e kisha kyçur,
E kyçin e kisha fshehur,
harruar e humbur diku..
Si munde ta gjesh ti?

U lodha...

U lodha duke luftuar
me kujtimet, me deshirat,
enderrimet..
Me te kaluaren, te tashmen
me te ardhmen qe nuk e di
a do ti gezohem…
U lodha edhe
me mendimin që
te mos dorezohem..

Çukitje ne dritare

Nje zog i vogel çukiti ne dritare
E mora ne pellembe e mrekulluar fare
e mbeshteta ne faqe,
e ushqeva ne duar..
"Ika, tha papritur
se kam shume per te fluturuar.."
Stinen tjeter per çudi
U kthye perseri
Çuk-çuk, çuk-çuk
"Si ti, qe atehere
S'me ka perkedhelur njeri.."
"Zog i dashur.. - thashe
S'te perkedhel dot me,
edhe po te dua
Nuk i sheh duart e mija,
ende ne fasho nga çukitjet e tua?

Lere pluhurin e harreses te bjere..

Ndjenjat kapertheheshin ne germa te zeza, te kuqe
zvariteshin ne shenja pafundsie nenkuptimesh
ne kotesira enderimesh qe beheshin pluhur
ne ardhje agimesh…
Keta ishim ne, dy te panjohur qe misteri i panjohjes
deshira, tundime na ngacmonte
etje e pafund per te thurur rrjeta merimangash
neteve pa gjume
Ndaj lere pluhurin e harreses te bjere..
Mos u pendo qe se kaperceve muzgun
e as agimin, per te bere "trimin"
Qe permes ekranit duart s'i kalove dot, mos u pendo
Me mire keshtu, pa dhimbje, pa lot.
Lere pluhurin e hareses te bjere
te mbuloje germat kembeshtrembra
dhe merimangen me rrjeten e saj kacavirese
qe nuk mundi te na zinte, te na mbyste
lere edhe ate, te çjerre,
poshte te bjere.

Ti që..

Ti qe me hodhe e perdrodhe
qe me shtype, me shtrydhe
me bere te mos fle,
hije, shpirt, a dreq ç'je ?
me shkatrove gjumin
me more naten
si fantazem me ndoqe
ne endera me dogje,
e pastaj me shtyve
piper hedhur syve:
Se sheh kush jam
si mund te te dua,
as une s'jam per ty
as ti s'je per mua!
Tani te shoh si qan me lot,
Se zemren nga mendja
S'e shkule dot,
se edhe une me mendjen jam,
zemren e koracova
e bera kurban,
tani s'me kthen dot tek ty,
se s'kam me zemer
dhe s'kam me as sy!

Tradhëtisht

Më the se kishe mbetur
Pa gjysmën tënde..
Ta zgjata dorën
bujarisht
Ndërsa unë shijoja
miqesinë me ëndje
Ti shkiste tutje
Tradhëtisht..

E shkuara

Mos e kerko vehten tende
ne poezine time, se nuk je me,
veç hija e se shkuares ka mbetur,
mbase dhe per pak do te mbese
derisa koha ta tresë..
Mos e gjurmo vehten tende
ne vargjet e mija,
fantazma po iken, po shket
zemra ka vdekur qekuri,
goja per te folur, më s' flet

E vetme nje mengjes...

Dhe ja si vjen puna
te ngrihesh nje mengjes
e te mos shohesh askend
qe te prese zgjimin tend..
As arome kafe perreth
qe te hap syte dhe arome cigare jo e jo
Ne net s'gjen as nje "miremengjes "
nga ata qe mengjesin dite e kane
veç lajme te vjeteruara gjen
nga ato te nates se shkuar..
Ku iken te gjithe keshtu ?
Si kaq papritur vetem te lane..
Te harruan, vaten , shkuan,
Nje fjale s'te thane
Terheq kembet ne kuzhine
ve kafene qe ta pish
e vetme e helmohesh
Do kete edhe dite
kur do jesh vetem ne jete
Eh, e dashur do mesohesh..!

Kokëfortësi

Sa e çudiçme je moj aman,
pse behesh si femije,
me zor do te te thote tjetri:
Te kam xhan?!
Kjo çfare kerkon ti,
Nuk eshte dashuri
Lot mos derdh kot
eshte kokefortesi
per ate qe s'arrin dot
Kokeforte, sederlënduar
Pse s'shikon ate që te do
Po per nje tjeter
Kot se koti vuan?

Buqete lulesh ne te gdhire

Ajo buqete lulesh e jotja
N’ora pese te mengjesit
Miresine time duke lavderuar
Me tregoi padashje
Se ate nate,
Ah, pikerisht ate nate e dashur,
me kishe tradhetuar!

Mos me idealizo!

Mos me zbukuro e dashur, mos me idealizo
Se nuk jam ashtu
Sikur te guxoja te te veshtroja thelle ne sy,
E di se cfare do te te thoja tani?
Kur t’u afrova ne fillim
Desha vetem te lozja..
Tani qe te njoh
Nuk jam i denje per TY!

Trupi dhe shpirti

Tani kam filluar ta besoj
kete teori te vjeter
vetem se,
me nje ndryshim te vogel
Ndersa shpirti im rri tek ty
Trupi m' endet ne nje bote tjeter

Nënokja

Eh moj e embela nenokja ime,
ke lidhur duart e rri menduar
veshtrimin hedhur pertej dritares,
e di c'mendon, e di se c'bluan
Debore e bardhe ne gracke te zuri
qekurse ke ardhur, e me s'tu nda,
c'debore renka ketu, moj bije
Po ketu tek ju qenka hata!?!
Mbeskat cicerojne ne telefon
Na mori malli o nena, ku je?
Ti ditet me gishtrinj u numeron
Ja erdhi nena o shpirt atje.
Ditet e kthimit numeroj edhe une,
si do me ikesh kaq shpejt keshtu?
Kaq pak do rrish o nene me mua,
pangopur me le nga "xhanet" e tua
Koken ne preher me merr si atehere,
Djal i nenes - ty te ka nena trime,
per ty jam e qete, me ty u cmalla,
Ne Tirane me presin Xhulia, Ana..

Vitet...

Ç' janë këto vite që thoni ju,
unë nuk i takova vitet..
Ato i u afruan avllisë sime
më panë tek kërceja në litar,
e thanë se ngatëruan derën,
të qeshur fëmije më dhanë
e më kthyen sërish pranverën..

Perpiqem te kuptoj ty

E di qe te kam prane
pas çdo poezie timen,
te shoh si buzeqesh lehte
mbi to, mbase zhytesh
edhe ne enderime, por
ti nuk je si gjithe te tjeret,
ti nuk nxitohesh
te pyesesh per mua,
ti mua me lexon ne vargje,
dhe me çon ca te shkurtra
oh, sa te shkurtra mesazhe..
Sot i mblodha te tera tok
rudha ballin mbi to
per te gjetur kush je ti,
dhe zbulova qe ti dhimbjen time
kupton me shume se gezimin,
(me ke falenderuar
se kam ndare me ty trishtimin)
ti me kupton edhe zemerimin..
Dhe dua te kuptoj ty,
ndoshta ke ecur edhe ti
ne rrugicat e loteve te mi,
ndoshta u perplase atehere
dhe ende perplasesh me jeten,
çgenjehesh edhe ti si une,
ndonjehere me te verteten..

Marsi nuk ardhka dot ndryshe

Po bie me duf ky shi pranvere,
kujtimet e ikjes, dhimbje na zgjon,
foshnjat mbi karroca ngarkuar,
familjet shtrydhur në një furgon

Helikopter ti gjëmë mallkuar,
përsëri mbi kokat tona ti,
S’u ngope me ne dy vjet të shkuar
I babëzitur je për gjak të ri?!

A thua do thahen lulet e mollës
përsëri syve do na shkasin lot,
Marsi nuk ardhka dot ndryshe për ne,
veçse me krisma e erë barot?

Dashuria ime

Një gjethe e varur nga vjeshta kishte mbetur,
e vetme në trupin e dimrit te lagësht e te bardhë,
sot kallkan u këput e ra mbi pezulin e dritares sime,
ndoshta kështu do kisha rënë edhe unë at’her
e mbetura pezull mes jetes edhe vdekjes,
sikur të mos më kishte mbajtur ti Dashuria ime!

Që atëhere mësova të dua jetën mbi gjithshka,
të kuptoj atë qe të tjeret s’e kuptojnë,
të falë dashuri dhe aty ku mirënjohje s’ka,
të fal edhe miqtë që ne të nxituar gabojnë,
të fal edhe atë që kupën e helmit mbushur ka,
e mbi tavolinë për darkë si verë kërkon ta pijë,
që edhe fjalën e mirë më nga e keqja s’e ndan ,
jetën vehtes i nxin më shumë se ç’e ka nxirë..