Poezi nga Liman Zogaj.

SYRI PA DRITË

E paskam shkelë
Çerepin ku nëna gatuante bukë
Dhe nuk paskam thënë falem o Zot
U mbështeta në gurin futë të oxhakut
Dhe bërtita deri në kupë të qiellit
Mësoje anamnezën e sëmurjes time:
Jam verbuar mbrëmë
Nënë, moj!.

MOLLA E KUQE

Mollës së kuqe
Ia prenë pesë degë
Dallëndyshet thurin foletë më lartë
I ngrohin puplat nën diell

Zogjtë këndojnë simfoninë e fundit
Kur i bien gjethet mollës së kuqe
Më zë dhimbja
Për blerimin e vyshkur.

Një nga një i ruaj në shportë
Dhe tërë dimrin
Lutemi bashkë
Për pranverat e reja.

MOS MA OPERONI PLAGËN

Kirurgu merr skalperin
Ma bën me kokë
Që t’i mbyll sytë e dritës.
Pasi heshta pak
Buzëqesha nëpër krismë dhëmbësh
Opiumin e lashë varë
Në kapilarin prej gome
Mos ma operoni plagën
Pëshpërita ngadalë
Kur hyra në atelienë time
Në sytë e Mona Lizës pashë lot
Kirurgun e paska zen opiumi
S`ka lojë me trupin me plagë
Kështu jetova që një shekull

TRI KOHË

Koha e parë:
Te molla e egër
Nëna korrte grurë
Dhe lutej t’u bie epidemia langonjve
Të mos na e grabisin bukën e re.

Koha e dytë:
Dasmat ktheheshin në vdekje
Këmishët në flamuj gjaku
Liria s’shihej nga terri.
Të burgosurve ua hapnin qelitë
Ata nuk dilnin
Sepse nuk shihej drita

Koha e tretë:
Bishat e Karpateve me dhëmbë ujku
Me bishta ndër këmbë u kthyen
Dhe fituan trashtë e surles
Ende po lehin të uritur

UDHËTIMI NËPËR NATË

Në një udhëtim nëpër natë
Pashë e çka nuk pashë
Te liqeni i vogël
Dëgjoja krrokatje zhabash
Në baltën e terur në breg
Gjarpinjtë pritnin viktimën
Të rrahet e rrapeve
Kuja e dhelprave thyente heshtjen
Para e pranë shpellave
Pupla zogjsh e flatra të dallëndysheve.
Nëpër livadhet e thata
Disa kuaj pa fre
Lodronin me patkonj prej hekuri
Dhe m’i thyenin lulet e para.
Kulla ime
Me oxhakun deri te retë
Dëshmon qëndresën dhe rri
Pranë diellit për dritë.

E DI SE JAM VONUAR

Eja me kohë biri im
Më thoshte nëna
E unë
E nisja lojën me flutura
Dhe s’e mbaja fjalën.
Kurrë mos ec nëpër natë
Territ nuk i zihet besë
Më thoshte
E di
Nënë e di
U vonova
Sepse i shkrova pak vargje
Për ty dhe për dritën
I thosha asaj
Sa herë vonohesha

UDHA PA EMËR

E mora
Udhën e kthimit
Me hartën e vjetër në dorë
Por s’e gjeta tokën time
E kërkova në arkivin
Me mure prej guri
Numrin e shtëpisë sime
Më çuan te një raft
Vetëm hi kishte.
Në stacionin modern
Krejt prej qelqi
E bleva hartën më të re
Aty e gjeta shtetin më të ri
Me gjeografi të përgjakur

VARRI I RI

Mos e hapni atë varr
A e shihni
Sa bukur ka bleruar fusha.
Mos ia varrosni buzëqeshjet
Se lotët nga dhimbja
I shpërthejnë digat e Detit të Zi
Mos e varrosni atë meteor
Nëna
E kërkon me një kandil
Nëpër errësirë
Dhe mallkon vetminë
Nusja e përlotur
E djeg vellon e bardhë
Stalaktitet dhe stalagmitet
Lot pikojnë
Mos e varrosni atë yll
Se fëmijëve u kallën lojërat
Nëpër natë
Mos e mbuloni me dhe atë djalë
Se me pat ftuar për tridhjetë pranverat
Që i paska zënë pikëllimi.

I DEHUR

Një natë dimri
Kam pirë
Raki rrushi
Derisa janë dehur
Edhe zanoret e vargut.
Pa ekuilibrin e eshtrave
Kam fjetur skaj një lisi
Dhe kur jam zgjuar
Më thanë
Ke munguar pa leje

VALLËZIMI ME SHTRIGA

Le të pëlcasin
Daullet e harrimit
Loja me shtriga
Është dasma
Buzë varrit të shembur.
Më mirë vallëzo
Me hijen e trupit tënd
Edhe kur përkulesh
Edhe kur trembesh
Rri vertikalisht i pa shtangur

SKULPTURË E GJALLË

Një kurm pa dhënë shpirt
Në mes të shkretëtirës
Lidhur për trungun
E vidhit të thatë
A janë gjymtyrë
A skulpturë e sakatuar
Nga shpata e xhelatit?

PAK DRITË

Të marrtë djalli
Të marrtë
U verbove nëpër terr
Edhe mua m’i fike
Kandilat e dritës
Sa keq
Tash edhe ylberin e gjuan
Me gurë rrufesh mali
Mirë e di
Edhe unë vdes
Në terr
Andaj dua
Pak dritë

LOTI

Në syrin tënd të zi
Jam dritë
Jam loti i djegur.
Në buzëqeshjen tënde
Jam nektar
Buqetë dashurie.
Në plagën tënde
Jam dhimbje
Jam shpirti i plagosur.

DHIMBJA

Më thanë
Ka vdekur Mimoza
Unë nuk qava.

Më thanë
Sot bëhet varrimi
I mora dy luledielli
Mbi varr ia vendosa
Ato nuk e duruan dhimbjen
Pranë nurit të saj u veniten

LOTËT

(Motrës, Rukijes)

Dy zogj
M’i qëndise në bluzën e bardhë
Që ta kam jetën me këngë
Këngën ma dogji loti për ty
Jemi ndarë pa lamtumirë
Motër
S’e prita se këputen
Buzëqeshjet tona
Kur të fashit dhimbja
Loti
Moj motër
M’u bë krua i shterur
Për ylberin e ri.

TESTAMENT

Ndizen flakë yje e vetëtima
Është koha e zjarreve
Nata s’ka besë, ditën gjarpinj nëpër këmbë
Është ky shpirt kamikazësh për liri
Sot o kurrë ta ruajmë gjeografinë e tokës.
Sa herë shoh kullën e gurit në flakë e di që
I yni është dielli dhe toka e varret
Malet digjen historia prush bëhet
Emri shqiptar e Shqipëri të jetojnë.

Amanet
Malet janë djepa e varre për shqipet
Armët na i ruajnë sytë nga thikat,
Nënë moj, sa pak ke jetuar në dritë
E toka Arbërore – gjak i shprishur shekujve
Trimat dëshmorë vdesin duke kënduar për të.

NUK E NËNSHKRUAJ
(Poetit Din Mehmeti)

A mos po lëkundet
Barka nëpër valë deti
Apo vorbulla e gjakut
Të çoj peshë pas dritës
Ka kohë që s`të pashë poet
As në Grykë të Rugovës
As te Drini i Bardhë
Shkrimtarët mërgimtarë të presin
Ta lexosh deri në agim
Librin “Fatin tim nuk e nënshkruaj”
Nuk e humb betejën:
Më jep pushkën pa rrip
Për rekuizitë në muzeun e vjetër
Pallton e grisur furtunave
Pendën e rilindur vargjeve
Mozaikun e rrudhave ballit
Si hartë e atdheut të plagosur.
Më pendë u bëre
Arkeolog i hirit
I dheut, i gurit, i varreve
I lavdisë, i diellit....
Te vargu yt
E takova dashurinë për vashën
Plagët dhe dhimbjen
Prushin dhe zjarrin në kulla
Malet dhe krismat e Lirisë.
“Jam pakëz i përbuzur nga dielli “...D.M.
Pakëz i kërrusur-por shkëmb
Pakëz i përgjakur në shtegun e dritës
Pakëz i thyer -por vertikalisht drejt
Pakëz i hidhëruar në heshtjen e pendës
Nesër kthehu me dallëndyshet
E stinës së bukur- pranverës se re.
Dhe të lutem shumë të lutem
Asgjë mos nënshkruaj
O Din Mehmeti

POEZIA E SHKRUMBUAR

Mos ia prek asnjë shkronjë
Nga loti le të fiket flaka
Që e shkrumbon vargun
Vasha nuk e di ku mbeti
Vargjet e dashurisë
Si sytë i pata ruajtur
Dhe u dashurova
Kam gërmuar me thonj
Që t’i gjej hieroglifët
E shkrumbuar të vargut
Dua t’i gjej
Biografitë e engjëjve
Dhe urrejtjet e djajve
Në kthimin e dallëndysheve
U dashurua poezia e dashurisë

I KËRKOVA

I kërkova
Në Untergrupenbach
Jusufi Kadriu e Bardhoshi
Në pikë dite
Bënin një sy gjumë
Nën diellin e agimeve te reja
Pranë luleve të këputura në erë
Vrapova nëpër Bruksel
Në udhëkryqin e përgjakur.
Kurrë s’e takova Enver Hadrin
Në Munih
Eca e eca
Xheva e Fehmi Lladrovci
Atje nën diell pushonin
Deri në betejën e re.
Në Gjenevë
Agimi i agimeve të reja
La brushat mbi pikturë
Mori çekanin
Për t’i thyer gurin kufirit
Siç kishin bërë moteve
Trimat e dheut
Burrat e vatanit.

USHTARËVE TË LIRISË

Sa shumë dua të them
Pak më duken shkronjat
E alfabetit djegur nëpër arka.
Kam mbledhë
Pentagramin e gjatë
Deri rrëzë diellit
Më duket se jam memec
Sa shumë dua t’ju përqafoj
Në lapidar kur i puth gurët
Ushtarë të lirisë
Nuk është kjo kënga ime e parë
As fundi i flakadanëve që digjen
Tani e kemi lirinë
Dhe nuk na censurohet më
Himni BESA- BESË

ZOGJTË E LIRISË

Mëmë Shqipëri
Kosovë ta ruajmë
Dheun shkëmbin diellin
Ta bëjmë betimin
Sepse jemi shqiptarë
Nëpër flakë e nëpër zjarre
Gjithmonë të gjallë
Kurrë të vrarë

SHQIPJA E DRITËS
Kur për shkak të moshës nuk mund të vraposh, ec shpejt, vetëm ec kurrë mos u ndal. NËNË TEREZA

Nëpër tokën varr
Kufoma të gjalla
Në këtë atelie pa kulm
Jeta dhe vdekja peng.
Vrapove e kërrusur
Për t’ia kthyer botës
Buzëqeshjet vertikalisht.
Të gjitha plagët i arnove
Me vellot e bardha të nuseve
Dhimbjen e pagëzove shpresë
Vetëm ata që i vriste uria
E njohin Migjenin
Apoteozën e misrit
E dinë përmendesh
Sikur Zotit
I përkulën kafshatës.
Vetëm ata që i përtypin plagët
E njohin këtë meteor të pafikur
Që ecën vrapon e kurrë nuk ndalet
Derisa t’i dalë dhimbjes në fund
Kush më mirë se fëmijët jetimë
E ndjejnë dorën e ngrohtë
Dhe pëshpëritin: NËNA TEREZË

SHTIGJET E DRITËS
(Tim vëllai, Prof. Shemsedin Zogajt)

A është e jona
Kjo botë
Një grusht dhe
Një copë qiell
Apo do yje drite
T’i mbledh si lulet.
Unë jam vetëm unë
As më i gjatë se hija ime
As më i rëndë
Se një grusht dhe
As më i djegur
Se hiri i vendlindjes
Gjithmonë fyt për fyt
Me shtrigat e territ
Nëntë rrathët e Ferrit të Dantes
I ke kaluar zbathur
Sot e njëmijë vjet e ke ditur,
Se errësira s´del fare nga mallkimi
As dielli nuk nxeh me lutje
Pa shtegtim pa djersë pa gjak
E di se të dhembin ujëvarat e lotëve
Nëpër pentagramin e rrudhave
Por akordoje me zhurmën e erërave
Lahutën time të varur në mur
Lirshëm le të luhet e këndohet
Në Premierën e lirisë
Ani pse e fituam mbi prush
Ani pse e fituam mbi shkrumb
E fituam me gjak
Liria është liri
O vëllai im!

SHQIPJA NË HORIZONTET E BARDHA
(Mërgimtarit Zef Sokoli)

Unë jam
Sizif i gjallë
I verbuar nga dashuria
Feniks i djegur
Dhe kurrë më
As nga prushi
As nga hiri
S’u bëra
As zog
As gur
Unë jam
Zogu i diellit
Me Flamurin e Skënderbeut nën pupla
Me gjuhën e Naimit në këngë
Me lotin e Nënë Terezës në vaje
Unë kosovari i humbur
Deri në Horizontet e Bardha
Derdha lot
Kullova gjak
As memec nuk u bëra
Gjashtëdhjetë e katër vite fola me vete

Jam shqiptar i Kosovës
Atdheu im është Shqipëria.
Mbaj mjekër të gjatë
Sa një copë bjeshke
Sa një lis Pashtriku
Sepse malet më pagëzuan
Meteor drite
Me Formulën e Pagëzimit
Të përgjakur
Gjëma ime rri peng
Te Ura me harqe
Te gurra e Drinit të Bardhë
Te lisi me litarin e varur
Te oxhaku i kullës së djegur
Te shpata e përgjakur
E zvarranikëve të Karpateve
Te lapidarët e lirisë nën diell
Atdheun e lash në flak
I shkrumbuar ika
Trembëdhjetë net
Nëpër detin e trazuar
Trembëdhjetë ditë
Nëpër Ferrin e Dantes
Në mes të klithmës e vdekjes
Më pagëzuan Zef Sokoli
Titaniku i humbur
Pse ma kërkoni
Anamnezën e vrarë
Atje në Kosovën e rinuar e gjeni
Të gravuar me gjak
Në shkëmbinjtë e Kosovës
Në dheun e Shqipërisë
Betohem vetëm
Para flamurit me shkabë
Para shpatës së Skënderbeut
Te istikamet e Adem Jasharit
Tri herë betohem!

JETIMI I PËRLOTUR
(D.F.)

Jemi ndarë nëpër errësirë
Dhe kurrë s`më mori malli
As për babain e dehur
As për nënën e lazdruar.
Kam ikur
Si kali pa fre
Udhëve të botës
Jetim me prindër të gjallë.
I kam pirë
Lotët e mi si ujin
Vetëm helmin s’e gjeta
Mushkrit blozhdë
Në këtë moshë s’ruhen