Poezi nga Liman Zogaj.

PRANVERË E RE
Nipave: Diellit, Endritit dhe Orgesit

Me Dr.Gregoriy Hahn
Në Baidenayse
Pinim kafe
E pyeta për vendlindjen
Kurrë
Mos e kërko pranverën
Pa lule më tha.
Gabim mund ta pagëzosh
Dhe ma bëri një fotografi
Me zogjtë e këngës sime

NJË DEGË ULLIRI DHE NJË GUR
Shqiptarit nga Çamëria, Enver Kurli

Në kullën e gurit
Varur në trarët e nxirë
Një daulle e shqyer rri
Me çampare të ndryshkura.
Enverit dhinë që çalonte
Ia prenë katilët grekë
Nga lëkura e saj
Një copë e bëri çantë krahu
Me tjetrën qepi daullen e shqyer
Në çantën me lëkurë dhie
Enveri futi një degë ulliri
Një gur e një grusht dhe
Detin Jon e la me valë të tërbuara
Qershitë e lakuara deri në dhe
Në livadhin e pakositur
Plot dardha e mollë
Që dukeshin si pikturë e Da Vinçit
Në atelienë e furtunave
Duke ikur nga Çamëria
Enverit ende i kujtohen:
Hingëllima e kalit të bardhë
Gjëma kur e vranë Selmanin
Dasmat dhe vdekjet
Varret dhe djepat
Vallja dhe kënga Çame
Dheu Deti Jon dhe Çamëria
Një degë ulliri ia dha nënës
Me gjethe si krahë shqiponje
I tha ta vejë në arkë
Aroma le ta dehë në kapilare gjaku
Lotët mos t’i bien në dheun e rinuar
E babait i solli një gur
Për ta ndie zërin
E themeleve të mbetura shkret
Dhe me sy të përlotur
Ta shikojë gjeografinë e truallit.
E rëndë ishte
Ajo degë ulliri
Sa bjeshka
Sa guri
Sa dielli
Sa hiri
Sa flaka e Çamërisë

VALLJA ME SHAMIA PREJ FLAKE
“Po vin krushqit rrethit malit,
Rexha i nanës n`grazhd të kalit”
Popullore

Vraçi e hante frenin me dhëmbë
I ra me patkoin e ri në ballë e hingëlloi
I çoi peshë dasmorët
Kush e di nga dhimbja
Apo krenohej me patkoin vrastar
Çou Rexho, çou
Herë gjoku herë vraçi
Dasmat na i kthejnë në vdekje
Buzëqeshjet pëlcasin nga lotët
E në vallet e pakryera
Digjen shamitë prej flake
Nën krismat kur vraçi shqelmon
Për lotët e nënës
Për nusen pa dhëndër.
Për dhëndrin në grazhdin e gjokut

SI E NJOHA FAMILJEN ARBËRESHE

Plakun e njoha në vijat e ballit
Skalitur nga kësula e bardhë
Loken me shallin mbaruar në vegjë
Dhe opingat e lëkurës plot gërsheta
Arbëreshen e bukur e njoha
Në vallen ”Syrin e kam për nishan”
Dhe me bluzën plot me shqiponja
Kur hidhej e përdridhej si flutur
Familjen Arbëreshe e njoha
Kur e ruante gjeografinë e atdheut

NËNAT E PËRLOTURA

Edhe përtej shkretëtirës
Nënat
Në Lëndinën e Pikëllimit
Si tufa të zeza reshë.
Te një mur me gur bjeshke
I varin do portrete
Në korniza të zeza
Nënat i presin:
Burrat djemtë nuset
Mbesat ... dallëndyshet
Nëpër asfaltin e zi
Ecin e ecin
E s’i luten as Zotit
Dhe me thonj gërmojnë
Edhe te rrapi i qarë
Edhe te lisat e prerë
Edhe te gurët e thyer
Nënave të përlotura
Kur u shërohen sytë
Kur u terën lotët

SHKOLLA E DJEGUR

Edhe Shota mësoi në istikame
Alfabetin e shkroi në gur
Kush tha se trupin e Gjergj Fishtës
E kanë hedhur në lumë.
Kur e varrosën Shaban Polluzhën
Nën akull dielli nxehte pishë.
Kur digjeshin shkollat
Korbat i zinte gjaku i zi.
Te shkolla e djegur
Mësuesi pa ditar
Me syze të thyera
Thirr nxënësit e ulur në hi.
Ku është Liridona Agoni Drita
Burimi Shqiponja Guri
Arbëri Arbëresha Çlirimi
Çlirimtarja Qëndresa Qëndrimi
Ti Flakon
Çka mban në duar
Pak hi po e ruaj
Mësues i dashur
Hirin e Abetares mbaj
E ti Mimoza
Pse je përgjakur kështu
Mësues
U bëra varrmihëse
Varrosa engjëj
Kam gërryer dhe me thonj
Kam mbuluar trupa me dhe
Me këta grushte të vegjël
Që vetëm ne e shkolla e djegur
Të mbijetojmë

NËNAT E TË PAGJETURVE

Në njërën dorë mbajnë lule
I vendosin varr mbi varr
Në tjetrën bëjnë ADN-në
E unazave të fejesës
Zinxhirëve të kromozomeve
Të shkrumbuara nëpër zjarre
Me thonj gërmojnë nën rrënjë
Atyre nën dhe u falin ledhatime
E përmallime nënash
Nënat në asnjë pranverë
Nuk ankohen për thatësi
Nëpër lumenj lotësh
Mbysin vajet dhe durimin
Në tavolinat prej guri
Mjekët bëjnë ADN-në e nuseve
Djegur në dasmat e përflakura.

KËPUCA BUZË DETIT

Një grua me shami ngjyrë deti
Që kishte lidhur tri nyjë në fyt
E pyeta sa larg është Otranto.
Shikoj rreth e rrotull detin
Ma përkëdheli dorën
Sikur një Nënë e trembur ofshani:
Shumë i thellë është Otranto
Dhe valët përkundnin
Këpucën numër dyzet e dy
Të djalit të saj të martuar
Me nuse Gomonën

ZGJIMI NË AGIMET E VONUARA

Çamëri
Je zjarr je flakë
Je gjaku që s`shter
Nga gurra Iliri
Vëllai dergjet nën lëkurën
E ogiçit të vrarë
Lisi me pesë degë të prera
Me pesë ujëvare gjaku zvarrë.
Në kullat pa dyer
Nëpër dritaret e thyera
Hyn e dalin shpendkeq
E në foletë e kukuvajkave
Rrotull janë gjarpinj të zi
Presin meny prej mish zogu
Çamëri
Zgjohu
Në agimet e vonuara
O sot o kurrë
Sepse pëlcet
Edhe orbita e diellit.
Çamëri
Zgjohu në shekullin e ri
T’i arnojmë plagët
Me nga një fanfare drite.
Për ta parë fillin e agut
Mos bëj gjumë as në terr.
Zgjohu
Zonja e rëndë Çamëri
Bëhu në orbitë rreze drite
E diellit tonë të ri

E KAM NJË SHTËPI

E ngrita një kullë prej guri
Të mos mbesin zogjtë
Në furtuna detesh
Kurrë s`mund të më thuash
Qyqe rremi
E kam gravuar në mermer
Adresën e shtëpisë.
Në udhë të paudhë nuk mbeta
Pragun e mora nga kulla e gjyshit
Në plasaritje betejash
Me histori të pashkelur