Poezi te poetes Dituri Dizdari.

Fioralbes...

Sekond përgjysëm.
Frymë.
Syqielli ngjyer në Valbonë, e larë,
rrebeshet ndal, stuhitë, erën.

Harrohen skajet, yll dritë e shpirtit,
dakort me gjithçka jam zemra ime,
mos më flit tani.
Jam e urtë, e butë
me veten në paqë.
Pedagogjitë, stresi çmëndurues, marrëzitë bien,
humbet prej meje gjithçka zotëroj, përbëhem.
Jam e dobët tani
gjithkush mund të më vrasë.


Mundohu shpirt të kuptosh, kupolat e shumta ,
që frymën më zënë, peng jetën kanë marrë,
pamundësitë për mundësitë që ndoshta pata,
(ankth i mbetur pezull përjetësisht)
instiktin vrullues,
qiellqellorin tim që rob më mban,
falmë bija ime, falmë.

Gra te globit te tokes...

Shpirti juaj, lot dhimbjeje.
Shpirti juaj, lot dashurie.
Tërë detet e botës.

Bota - Zemra, pa zemër e saj.

Loti iu përvodh syrit të gurtë të dheut...
Grua
Fyerje
Dhunë
?
?
Satanët mosmirënjohësit,
nuk të lënë as të qash.

Grua - Dhimbje!
Ti di të mos shkasësh pragut të mjerimit!
Grua - Dashuri!
Ti di të mos shkasësh pragut të lumturisë!
Të rëzojnë ato pragje, të vrasin.
Zemra pa zemër e botës,
nuk mund t'a ndjejë kurrë.

Gra të globit të Tokës!
Zhan d'Arkë e luftrave të shekullit 21
në shpirtrat tuaja jam unë!

Permase vetesie...

Hapësirë e bardhë, rrafshin e së cilës e përmbushin
gjithfarë vegimesh, precipitimesh të gjithësisë
prej nga çlirohen si në mjegull fitore dhe humbje
të barazlarguara nga unë.

Letër e pashkruar ku gërmëzon pushtetin e saj
vetmia.

Fitore dhe humbje, verbëri e lodhjes që
rrëmben instiktin, pak nga energjia pa fund e qënies,
që gjithmonë ripërtërin dhe e ruan burimin,
si anija kozmike në fluturimin e ardhshëm drejt Marsit,
për të tjera nisje.

Fitore dhe humbje, madhësi në boshtin e abshisave
asnjëra e barabartë me tjetrën, asnjëra njësoj.
Rrugë të ndryshme ecjesh dhe mbrritjesh
diagramë zikzakesh mundimi, sfilitje, zhgënjimi,
harrimi për aq pak sfidë, për aq pak dashuri
në kthimin tënd njerëzor.

Akuarel...

Një varkëz hëne, lundrron mbi lumin e ëndrrës.
Rjeta përhumbëse, thurur drurësh të dëndur,
peng ka zënë, spektaklin e ylberëve të rrallë.
Dëshirat, që nuk çfaqen më.

Spektator i vetmuar në pritje - një Tis i përjetshëm.

Zbritur kam, në bregun e bardhë të zgjimit.
Prehërit të thellë të natës, dhimbjet kam lënë yje...

Potente...

Në kapakët e puthitur nuk dëgjohet,
zhurma goditëse e dallgës, si nga zemër
e dheut që mbart ujrat dhe tokën.
As tejhedhjet, kolovitjet, përplasjet e buta,
të ftohtët apo të nxehtët që rregullon,
vetë trupi i qullët, nuk ndihen.
Asgjë, që tramundohet goditshëm, nga
natyrë e përkryer, ligjet e saj të parathëna
zoti - zotat nuk dëgjohet.

Heshtje.

Të thënat e bëmat, filozofitë, historitë,
shkencën si u bë njeriu, thelbi i jetës ç'është,
ç'përmban, nga vjen e ku do të mbrrijë, ç'kërkon qielli,
si u sajua dhe si u përplas në tokë,
dhe boshti lëkundës i gjithësisë, cili është ekuilibri i tij.
Gjithçka që përmban dhe nuk përmban arsyeja
njerëzore, galaktika jonë materjale dhe të gjitha galaktikat
e tjera, të panjohura dhe të njohura tashmë,
i rëzon.

Më e madhja madhësi e referimit tim.

Potent dhe i gjorë!
Përfillja ime tek ty e ka burimin,
jetën, qetësinë biblike,
vetë Zotin.

Kur humbas dhe vdekjet e mia shënohen diku.
Dhe plagët e mia, aty e gjejnë prehjen, shërimin.
Nga pak marr frymën, duke të lënë ty pa frymë
marr shpirtin duke të lënë ty pa shpirt,
jetën marr duke të lënë, pa jetë ndoshta.

Kapakët e puthitur po hapen dalngadalë.
Simfoninë e heshtur luajnë mjeshtrit e muzikës,
së gjithë kohrave tokësore, janë mbledhur aty.
Shandanët e qirinjëve,vetë dritë e diellit i ndez.

Dhe atëher rëzohet.
Në kapakët që tashmë puthiten, nuk dëgjohet
zhurma goditëse e dallgës, si nga zemër e dheut...

Heshtja që nuk është heshtje.
Qënien time identifikon.
Valëz që thepin e shkëmbit godet, përjetësisht.

Tek ty shihja veten...
(për Dajana Spenser)


Aty mes hirit të mykjes, një jetë gjallon,
embrionon filiz.Mrekulli ndrroje fëmije hedh shtat,
ngre krye, me të gjitha bukuritë.
Me një dritë në shpirt jetës i afrohet.
Nga prag durimi të dhimbshëm, kundrron, gjykon.
Ndez zjarr kurajon, vendos.

Kjo mizore botë, të dobët e të fortë,
njëherësh ka koracën,
t'a çjerrësh, t'a gjakosësh me gishtat delikatë
të sinqeritetit të pafajshëm, arsyes së kulluar
që vetishëm rrjedh nga qumështi i mirësisë,
që kjo tokë rrënjëgurtë nuk ja mëkon
kujtdo homosapiensi që lind.

O Zot që je a s'je, pse rrekesh të mashtrosh,
arrin më jep magjishëm, krejt si një ëndërr,
një mit të plotë njerëzor.
T'a shoh në sy, t'a prek, t'a ndjej,
si një fëmijë hyjnor me emrin Djanë,
t'a paisësh me qëllim e fshehtas,
me një shigjetë të artë,papritur të shtangë,
pa gojë të lerë arsye, frymë prej dhimbjes...

My god !
...shih si krimi heshtur fshihet nën shkëlqim,
atëher kur dashuria aq bukur gjeti veten
harroi, besoi, u mrekullua....

Zgjohu Shekspir dhe shihe tragjedinë !
Askurrë jo vetja,në vetësi sdo të mbrrijë.

Pikes se lotit...

O Zot !

Ndreqe magjinë e pikës së lotit,
që dhimbje rrodhi në faqen e tokës,
t'a jetojë shpirti njerëzor, t'a vuajë.

Ndreqe magjinë tënde.

Hapi pëlhurat e ylberëve ngjyrashpërthyes,
e diejve të tu botëra fshehur,
e hënave jetëndjellëse.

Tregoi robërve të tu, se i do dhe nuk i ke braktisur.

Dëftemë mua, atyre, pikën e mbështetjes tënde
që nuk është gjë tjetër vetëm se
pika e kthimit të ecjes tonë drejt zeros,
nga ku do të ringjallim ëndrrën
veten do të gjejmë humbur pikës tënde të lotit.

Ishte mbremje...

Ylli saj, dashuria ime
la sekondat pa frymë.

Një gjeth, ra...
Hapi yt, vështri
mi buzë qeshja.

Bashkë me heshtjen, mbrëmja
gjethe mërmërinte...

Gjithçka, u drodh prej
ardhjes tënde.

Ishte mbrëmje.

Qyteti im dhe debora...

Një kuvertë agdritëze zbulon këmbët e
gjelbërta të malit flokëlyer me dëborë.
(Mbuluar dikur nga pasqyrë ujrash qielli)
Qyteti im gojëdhanash ndërtuar, zgjohet aty.

Prekur kam të tërin me gishtërinjtë e ëndrrës.
Syri i dëshirave ka kohë që fle në verbim.

Unë i shoh në gjumë gurët e zallit kalldëmshtruar,
të lagjes së vjetër.
Fëmijë nuk e dija që dëbora, nuk do qe e përjetëshme.
Shkëlqimi i saj, shkallë shkallë rreket të zbresë qytetit,
si liri e ëndërruar,
shëtitores së mermertë, të madhe e të ftohtë
si pamundësitë,
ku flenë dhe zgjohen historitë, revoltat, lavditë.

Dëborë e rrallë, plaçentës së vet vdes.

Stinë, grusht i veshur me dorashkë nervi
dashurish zjarrlëshuese,
shpirtrash dritëshpërthyese,
pse s'ia hedh qytetit tim vellon e vezullimit të bardhë?

Nje magme kurdohere e ndezur...

Nuk fle kurrë. Sëmbon.
Thëngjij kurdoherë të ndezur.

Oh, bardhësi e dlirë nga brezat dhënë bashkë
me frymën, genin,
dhuruar me shpirt, me ngulm edukuar, injektuar me dhunë,

...nga vetja të detyrojnë, çdo ditë, nga pak të vdesësh, nga pak.
Vetëtimë qielli, krahë pemësh shkrumbon e thyen.

Pse mëma ime u lodhe aq shumë me mua,
të me ktheje në udhën që doje, që duhej,
e s'e doja, e pse isha biri yt, duhej t'a pranoja,
e prej frikës mëmë duhej t'a jetoja.

A e sheh, koka ime e pabindur, e bindur ish.

Në netët e gjata të lotëve, të klithmave,
të çirresh se askush nuk është me ty - e ti ke frikë.
(Në dhomën e vetmuar)
Lotët të thara në faqe - ulërimë,
e asnjeri, mos të dëgjojë, një zë fëmije - akuzë!
Ja, ku më keni!
Pjellë e ankthit, frikës, tmerrit që pa ditur
krijuat ju - e që sot pyesni:
Pse u bë kjo çupë kështu?
Kjo çupë kështu, si u bë?

E ç'është njerëzia tek e fundit nënë,
të jesh e virtutëshme dhe ajo ndjenja false,
cmire të dhurojë, apo e lirë të ç'faqesh
(e ti nënë,ruajna Zot)
e bota palë - palë, kuletën e thashethemeve,
të hapë e të përgojojë.

Dhe unë u them:
Kthemëni lakuriqësitë e sinqeriteteve të mia.
U janë mavijosur trupat prej kamxhikëve të
arsyetimit tuaj të ngushtë, injorancës.
Gjykimi juaj mbi turr'drush i vendosi,
zjarr i dogji.

Askurrë nënë, kthetrat e zhgënjimit nuk
m'u ngulën aq thellë, më vunë përfund,
më mekën, me nektar të rremë,më mbytën.
Mua, që ëndërroja veten tek gjithkush,
që besoja se s'kish pse të ishte ndryshe asnjeri.

Çudia ngrinte kokë tek unë,
ishte tjetër gjë, gjë tjetër fare dhe unë përbri saj.
Dritës time, errësirë i përqasej.
Intriga, mashtrimi llavës së nxehtë të përballjes
u dogjën, të arsyes, qëndrrimit.
Në magji njohjeje, vëmëndjeje, miturake
e vockël fare, do të mundja, këtë botë të madhe.

E ç'është bota nënë?
As kohë as shkak nuk do gjejë kurrë,për të
ndalur, shlyer sadopak këtë rrebesh të
pasosur dhune, krimi, padrejtësie, faji, që i
ushtrohet bijëve të vet nga këlyshë të së
KEQES - BUSHTËR!
Lutje mëmë lutje zotit për shpirtrat e tyre mëkatarë
që homo sapiens - it, nektar vesesh i ushqyen
dhe në njeri e kthyen - gjak dhune.

E kjo botë rrebele, më përballej mua.
Vetë ndershmëria.
Karakteri vetë.
Vetë - vetja, unë.

Liqeni ku qenë mbytur fjala, lodrat, dëshirat.
(Oh që s'luajta kurrë me to)
Dhe dashuritë e mia mbyteshin dhe
ulërimat e tyre i dëgjoja vetëm unë.
( i dëgjoj dhe sot )
Myrrti i reve fluturimin e diellit errësonte, kur
një nga një vdisnin,pa provuar kurrë një puthje.

Bijë e ëndrrave qiellore, tokës çapitem,
ngrihem në këmbë,rrëzohem
dhe më e fortë ngrihem.

E pse nënë t'u desh, këtij globi barutmbajtës,
lulet t'i tregoje, pjalmin.Farën e saj me pekule,
në gur t'a mbillje e ajo sfilitja vetë, shkëmbit
t'i gjejë plasën, të lulëzojë.

Sa shumë luftë nëna ime dhe sa shumë dhimbje,
invaduan këtë shpirt drobitur ndjenjash - magmë
kurdoherë prushndezur.

Sirenave...

Bukuri të çmendura!
Mbi ç'argjent vale thyhet kënga juaj,
në ç'brigje të ëndërrta dëshirash, qëndruar kini?

Ngado jeni, thirmëni.
Ftomëni me zërin tuaj përgjërues, mallëngjyes,
që vdes burrin.

Jam gjëmë e mpirjes - shkundmëni,
sy që sheh vetëm trishtimin - çmëndmëni!
Në syrin e njerëzve, loti që ka mbushur
kupën e dhimbjes, durimit.

Mjaft më,nuk është faj
të duash, jetën lirinë.

Bëmëni për vete,
ninëzama juaj këmbanë e ethëshme.

Telksepea!
Bukuri mashtruese, zhgënjyese,
njëqind herë më e vërtetë se e vërteta.
Sekreteve të tua, tregomë një far
udhërëfenjës, mua - udhëkryqit në kryq.

Dyshimet parrugëdaljet, humbjet,
zhgënjimi tek unë janë kryqëzuar...
Dhe dhimbjet dhe ikjet…
po ku…

Bukuri të çmëndura, vramëni,
rrugët tona nuk mbrrijnë askund.

Ritual...

Të drejtën e gjykimit zotëroj kur cënohem.
Gjykoj.
Dhe masa e tij është masa e goditjes që pësova.

Çoroditur tërhiqesh.
Strukur në shtjellën e rëndë të fajit,
mbledh veten, qetësohesh.
Kupton tërheqjen e skajëshme,
veprimin që të zbulon.

Dhe ky është fund prej nga nis fillimi, që do të
mbrrijë në një tjetër fund, e ky në një tjetër fillim...
Pandalja rrotulluese e tokës, reth boshtit të vet.

E dimë mirë.
Asgjë nuk ka më vlerë tani.
Koha në çengel të absurdit, varur.

Prej limitesh të kundërta nisjesh,
të dy pikës tonë do të takojmë.

Do jetë fillimi...

A mund t'a shohesh...

Pezull që nuk e di, ku dhe kur, vërtitet endet.
Si magji që kurrë nuk e kuptova
o nuk desha t'a kuptoj, vjen e ulet.
Gjëndje që gjakon në trup prelud ndjesimesh
me mua njehsohet, lëvrin.

Vetëm tani kapilarët e shpirtit çelin udhët.
Semaforët e kuq të dhimbjes drithërojnë,
Kamxhik mbi trupin e lidhur, koshienca
vetveten vret.

A mund t'a gjesh tek unë, veten tënde?

Të zjarrtë, të ftohtë, herë ngre krye më vret,
herë tjetër loz dhe në atë lojë më humb.
Pastaj strukesh diku e fshihesh...
Gjithçka ku është dhe s'është je, baret...
Në kufijtë e ëndrrës ku ajo zë fill
dhe mbaron, çfaqesh, del prej meje,
për të hyrë përsëri aty, pa më pyetur.

A mund t'a shohësh tek unë veten tënde?
...si dritën e bardhë që çmëson sytë
e bën të ndjehesh ai, që dikur ke qenë
por që e ke harruar,
si lulet e mia me aromë, të harruara
në ditën tënde të ikjes.

Lerme pak...

Lermë, lermë pak bëhu i urtë
dëgjoi njëherë fjalët e biblës time
e goditjes së dheshme që në mësime
u kthyen, në fjalë zotash shpirti, që asnjëherë
nuk tradhëtuan besën e dhënë teje.

Lermë pak, të rri pranë, ashtu siç dua
kopsën e jakës të zbërthej, tek këndi i qafës,
lëkurën e butë të ndjej - ishull i egër nga malet
krenarë zbritur, ku endem vetëm unë.
Përjetësi e tëra që askush nuk mund të ma falë.
Vetëm tek ty u zgjua ëndër'e jetës time.
U bëra grua, mëmë, njeri.Jam zonjë e dheut.

Lermë të rri pak aty, ku prehen dhe flejnë
puthjet e mia, përkëdheljet, flutur pas fluture
asnjëra njësoj.
Lermë pra të puth si fëmijë
dritë e parë agu ku puqin malet.

Tangente...


Flatër reje endesh, hare pa fund
vetëkënaqësi e shumëfishtë, tjetërsim.
Kupolë qielli prek me duar.

Të gjithë të bukur janë të dashur,
ty të duan, je qëndrra e tyre.
Për ty flasin për bëmat e tua.

Prej andej, milingona zeroje.
Gjithë spektri i ngjyrave, nuancë gri.

I trembesh rënies.Kupton ndryshimin.
Natyrshëm është po aq goditës.

Te qeshesh me jeten...


Merimangat qiellore, kjo ditë i përtypi, i treti.
Gjak i nxehtë, zjarre ngjyrash përcjell,
gumëzhime të asgjësë në kapilare.
Në djepin e fëmisë, foshnjes përkundem.

Kllapitë lëkundëse në tehun e jetës e këputën litarin.
Përçart përshtypje njerëzore, një vije të drejtë me shtratin.

Por zgjimi,
me dritë vere i spërkat agimet, kurorë mbretërish.
Të qeshësh me jetën asnjëherë s'je e çmendur.
Gufojnë zogjtë e dashurive, dëshirat.

Ku je enderr...

Zgjohu!
A s'e sheh
kufomat e tua mbetur errësirës ulërrijnë.

Bares, zbres në dritëza yjesh qielli lodroj
kordinata jete më dhelin, lartësi të përjetëshme.
Horizonte të fuqishëm lëvizin,çvendosen
freskojnë bulëzat e lirisë ndër pore.

Ku je ëndërr!

Rezatues kurmi yt, tjetërsoi, u hodh tej si një rrobë
e palarë, deri në palcë u xhvesh dhunshëm bukuria jote.
Kurth që s'e di ende vërtitet (ndërsa këmbëngul flatrimin)
të mpijë, inskenojë, përçudnojë ty.
Blic'i së djeshmes, sotmes, fatit të shndrrojë dhimbshëm
vetëtimën, magjinë veguese të lëtyrë.

Ku je ëndërr!

Ç'llavë resh dërgoi qielli galaktikave të tua
të të djegë, shkrumbojë, zhdukë.
Ç'terrinë të zu sytë, të verboi për një tjetër fytyrë.

Por unë jam ngjizur në ty, e gjora ime
kam qenë strehë, dekor i ethshëm i vallzimeve
të tua, i çmëndjeve të mia liri dëshirë,
jetoj me ty, ti në mua,
kurrë s'jemi ndarrë.
Me asgjë në botë s'të kam ndrruar.

Zgjohu ëndërr, ti ajër i frymës time, zgjomë.

Uragani vershues...

Ç'dekor të vetes zbuluam
stisur nga terr i dhunës,
pjellë vesesh të çthurura
vrasësish, deri dje njerëz.

Ç'hëna e diej, ranë nga lartësitë, u rëzuan
e përzhitën, dogjën prush dheun tim.
Ndjenjë libër, përjetim,fjalë e mençur,
një kujtim, aromë e askundëshme pranvere,
virtut, çelja e beftë e lules, vjeshtë e qetë,
një dëshirë, dashuri e fshehtë, melankolitë,
endja pa kuptuar në shpirt dhe era
si lajmës tragjik shpërndan hirin:
- I përjetëshmi mallkim!

Ç'paskemi pritur për të mbrritur këtu
ku qemë fshehur humbur ku?
Ç'më detyron të shëmtohem, ç'fytyrem
dhe në llum vesesh, krimesh të shkas, ç'arsye?
Kudo qoftë mjerimi, lot dhimbjesh të mbjell.
masakër të pambrojturit
që pafajsinë ka pasuri...
Dhe gjykimi i errur të tjera oaze lotësh
të sajojë.

Oh, si nuk mbytem aty,
se më vjen të qaj
se më vjen të ulërij.
Për veten - me gjak të pagjak.
Për veten - me shpirt të pashpirt.

Kasolle e braktisur në pyll,
uragani vërshues përflakur, përpirë.

Sa larg jemi, sa larg...

Nga vuajtja e ndarjes
nuk gjen dot shpëtim
Neruda

Dhimbja ka një rrugë pa fund.
Pa krye.

Mendimi për ty.
Mendimi për ty.
Mendimi për ty.

Vetëm dashuria mund t'i nxerë,
vetëm malli.

Sytë e tu
ndezin ballin e ditëve që kuturu
ecin, me emrin tënd në buzë.

Diej treten çdo mbrëmje aty.
Digjen.

Unë në kafazin tim,
përpëlitem.
Zog i dashurisë kërkon të shpëtojë.

Sa larg jemi, sa larg.

Perkundje...


Dhe vështrim i humbur tretur
që fsheh mëshirëplotë përjetimet...

Dhe aroma hidhrake e së parës vjeshtë
që krijoi si botën...

Dhe veshje e beftë e xhamit, prej avull
të frymës sime...
më përkundin në djepet që nuk dua të lidhem.

Shtrat ku vdes e bie.

Përditë e më qartë më çfaqen
formulat e vjetra, thëniet e mënçura, bëmat...
Rjedha genetike reth që mbyll,zhgënjimi
feksje ngastrash përjetimi - makthe që në
gjumë trembin, gjurmë mbeturinash të marrisë,
nerv që shkrepëtin kujtimin - gjakun nxeh në
kapilare, yll që ndiz e shuhet në qiell të
ftohtë arsyeje...

Kraharorit tim nje klithme...

Fëmija, foshnjëza janë pikëla
vese në gjethëzën e parë.

Tabu, kanune, diktate
kraharorit tim një klithmë!

Sofiste dhuna, pritë të zë, mbërthyer
uzurpuar, trurit tënd, me forcë hyn
Një sekondi të vetëm, frymën të zë,
për një tjetër frymë.

Oh, qënie e dobët, mos guxo të jesh ndryshe,
përshtatshmëria është kryevepër,
nuk bën dot pa të.

Të lodh koha, egzistenca e saj, mungesa e lëvizjes,
pse e di çdo të ndodhë, një çasti të dhënë.
...se do të vdesësh sërish…
(ashtu si sërish do të lindësh)

Të lodh vetja, vetëvetët.

Rit i çmendur që foshnjat çmend,
sa gjenerata pas meje do të kryqëzosh,
të mpihen nga ty,
të të përjetojnë ty,
gjakut t'u rendësh pa e ditur...


...dhe ajër i ngrirë të frymojë
e foshnjave vetja, t'u jetë prangë e përjetëshme,
e foshnjave vetja, një tjetër vete t'u sajojë.

Fëmijë,foshnjëza,
pikëla vese në gjethëzën e parë,
kraharorit tim një klithmë.

Ah, kur kendoje ti...


Ti nuk e di se hëna këtu këputet si një kopsë dhe bie.
Ti nuk mund t'a dish si hyn jeta përmes një vetësie
që nuk është më,
si humbtreten ëndrrat pa u parë...
Si çfaqin netët shtratin tënd pranë pishinës,
një dritë sysh të përkund gjumin e lodhjes së rëndë,
një bukuri përballë bukurisë.

Jo, ti nuk mund t'a dish!

Të mos shohësh dot një përkryerje, të verbojë,
si thërmohen në heshtje kristalet e dritës,
pastaj një dritësi e plotë...
Një nga një t'i gremisësh të gjitha në humbtirë të vetes,
të dish mirë se gabon,
të ndjesh krim kur vrasje nuk ka.
Me dhëmbët e traditës të shqyesh njerëzoren...

E mban mend rëzimin e mbrëmjes mbi pishinë ,
kur ti i lagur dridheshe,
gëzimin e çmendur pas çarkut dritësor që ndjell jetë,
plazhin e vonët, naivitetin tim...
...nuk mbaj mend a kish yje nata.
Mëngjezet perëndimet me ty, pa ty,
atë botë, magjinë e jetuar,
të përjetëshmen unazë të këputur, të verdhë që lidh qiejt.
...nga ajo që je të fshihesh thellë në djepin e vetes,
të mbytësh foshnjën,
puthjen e vetme në faqen tënde
dhe next year, lotët.

Të kesh fatin të duash...

Zbret nga ëndrrat yjeshkrumbuara të një vajze,
rrjedh nga qumështi hënor i gruas,
nga shpirti i mirësisë, që jo për këdo, geni gatuan.
Nga kënga e buzëve të tua, zbret.

Ah, kur këndoje ti,
të vdekur mjelmën, rivdisja!

Te gjitha fytyrat tuaja...

Të gjitha fytyrat tuaja, manekinë në seri.
Gjinkalla në zhurin e jetës!

Qënie që gjithçka s'vlen, ushqeni...
Sy tinzarë që ju zbërthejnë, syhardallosës nën syze,
vështrim nënvetullash, pas xhama perdesh,
dyerve, përgjuar mureve...
Indiferencë e shtirë që trillin pjell, mashtrimin

Më lodhët, a e dini?

Zallahisë së kohës si minjtë i rëmoni,
ngjarje individë.
Kokë i montoni krahë këmbë
dramë e sajoni, tragjedi...
Rjetën e hollë të trillit, vrasjes, helmimit
nuk lodhet së thururi merimangë e juaj.

Pastaj kapja në tyl, hedhja lart e poshtë, kolovitja,
përplasja në tokë.
Dridhesh prej frikës i pafaj, prej ankthit, o ankth.
Në pamundësinë e befasisë tkuresh.Duarlidhur
prej pabesisë, padrejtësisë që ti
borxh i ke gjithçka - intrigës.

Duan të përflasin - trillojnë
Të merren me ty - e bëjnë.
Të vrasin - pa frymë të lënë.
Të rrëmbejnë dhe dashurinë dhe ëndrrën dhe gjumin.
E vjetër sa bota, e kalbur ideja prej nga merr kuptim,
jetë e tyre.
E ti i pafuqishëm deri në mjerimin e vuajtjes.

O Zot! Një filiz...

Mos m'i ler...

Në njollat murmndezëse të diellit tymojnë
dhe vdesin me shpresën e artë të ringjalljes
...në një tjetër ditë
Shpresë që nuk mundem t’a kem.

Zog që përpëlitet ndër duar.

Atëhere qielli nuk do të drithërojë më
Nuk mund të kem tjetër dashuri…

Mos mi ler ndjenjat të vdesin dhe më

Mes permes nje pylli...
(Në malin e Dajtit)


Mes për mes një pylli rashë
pashë shumë drurë dhe... një lisi të madh...
N'zemër rufeja i kish përzhitur një guvë.

Dëgjova pezmën mëngjezore të ajrit
fjalën fërfëritëse të heshtjes …

Unë e di përse flasin fletët…

Në zemër të guvës dy fëmijë
Pashë një gjethnajë t’i harlisej lisit si një skeptër