Disa poezi nga Skender Rusi...

KUR ISHA FËMIJË

Kur isha fëmijë
desha të isha këpucë përmbi akuj,
Të isha gur
mbi xhamat e fqinjëve,
Të isha kapsolle
që hidhej për të plasur
Në këmbët e vajzave prej ulërime!

Çdo gjë që bëja,
Më pëlqente të kriste!

Kur isha fëmijë
desha të isha Tom Sojeri i klasës,
Të isha shkaku
për të më vënë prangat,
Të isha dhimbja
për shoqen time të bankës,
Kur të më shihte
si po m’i hiqnin “gradat”!

Çdo gjë e bëja
Që të më pëlqenin vajzat.

Kur isha fëmijë
desha të isha orë e mbetur në mur,
Ku koha të kishte ndalur,
akrepat të kishin vdekur,
Që fëminia të zgjaste
sa një moshë e pafund,
Ose,të paktën sa një shekull!

Eh,përveç fëminisë
Asgjë s’më ka mbetur!

KTHJELLIM

Kam filluar të jetoj në të tjerë njerëz,
(Ika prej vetes ku gjithnjë bëhej luftë!)
Si një i plagosur që lë fushën e betejës,
Dhe shkon për t’u mjekuar,ku të mundë!

Nuk mund të rrija më aty brenda,
Ku në fron,çdo natë,
Vihej zemra!

NJË FAJTOR PA FAJ

Dita e tij nis nëpër shtylla,
Duke parë fotot e njerëzve
të vdekur!
Fikson adresa,lagje, vila ,
(kostumin e zi ,gjithnjë
e mban veshur!)

Ai vdekjet i quan të bukura,
Se brenda tyre
janë edhe drekat(!)
Në gotën që i japin,
si nëpër ujra,
I hedh edhe i mbyt brengat!

Nuk di pse s’e urrej dot këtë njeri,
Që vdes për drekat
që vdekja sjell!
Që ndjehet i pikëlluar
çuditërisht,
Kur asnjë foto
nëpër shtylla nuk del !

AQ MË KEQ

Unë nuk kam më qiell timin,
Atë që kisha ma vodhën,
Ma zhdukën!
Aq më keq që nuk e di se kush,
Nuk e di kundër kujt ta nis luftën!

Unë nuk kam më kohë-timen,
Atë që kisha ma morën,
Të gjithën!
Aq më keq që nuk e di se kush,
Nuk e di kundër kujt ta nis ditën!

Unë nuk kam më çaste që qesh,
Ato që kisha m’i vranë,
Që foshnja!
Aq më keq që nuk e di se kush,
Ata lindkan kur vdekërka bota!

ANTIGRI

Vajzë me flokët e lyer në gri,
Që i detyron trotuarët
të kthejnë kokën !?
Ç’t’u desh ky luk që,
në do ta dish,
Njëqind vjet ta ka rritur moshën!

Kjo është thjesht një marrëzi e jotja,
(Unë them:është një dashuri
fatale!)
E çfarë s’do jepnin
që të dukeshin më të vogla,
Gratë tona me gri natyrale!?

Vajzë me flokët e lyer në gri,
Ti ke të drejtë të bësh me to,
ç’të duash!
Po kur të vish në moshë tjetër
unë e di,
Për t’u bërë më e vogël do të vuash!

FLAKA, TYMI DHE UNË

Po digjen drutë e lëshojnë flakë.
Po digjem unë e lëshoj veç tym!
I njëjti shi
ne na ka lagur bashkë,
Po tjetër erë
brenda meje fryn!

Është era jote përzier me mars,
Që sidoqoftë e zbardhi një mister!
Kush është i djegur
nuk lëshon më flakë,
Ndaj edhe unë
vetëm tym po nxjerr!

GRUA ME EMËR BRENGE

Ndodh ndonjëherë,
Dielli bëhet gati për t’u kthyer mbrapa,
Kur sheh hënën
që s’ka ikur nga qielli ende!

Kështu më ndodh
Edhe mua me ty,
Që më përgjon netëve të gjata,
Grua me emër brenge!

NUK MUND

Unë nuk të dua më.Nuk mund!
Por s’i dua as ata që ty të shajnë!
Edhe rruga më e gjatë ka një fund,
(Fundet shpesh të domosdoshëm janë!)

Unë nuk të vështroj më.Nuk mund!
Por do shoh ata që ty të ndjekin!
Edhe dita më e artë ka një muzg,
(Muzgjet vijnë kur dashuritë vdesin!)

Unë nuk të mendoj më.Nuk mund!
Po të heq nga truri përgjithmonë!
Edhe pse e di që po të humb,
(Humbja duhet sot dhe jo më vonë!)

PRILLI YT I MOSHËS
Nadjas, sime bije

Ti ende je
në prillin tënd të moshës,
S’ke nisur ende,
ndjenjat t’i pjestosh!
Kjo ndodh me ty
si në çdo vend të botës,
Për muajin maj
ke lënë një vend bosh!

Të shoh kur fle
edhe më dukesh foshnjë,
Bëj të të puth në ballë
edhe të ik,
Po frikë kam
se s’dua që të zgjohesh,
Se brenda ëndrrës
flet me ndonjë princ!

E ja kështu,
largohem pa të puthur,
Vetëm çarçafin që të ka rënë,
e ngre!
Gjersa ti je
në prillin tënd të bukur,
Diku,pas majit,
do na vesh dhe ne!

ZEMRA E NJË MIKU
për Thanas Koten

E gjitha kjo
erdhi kaq papritur,
Siç vjen dëbora
nga një qiell pa re!
Unë them se ti,
që ditën që ke lindur,
Ke futur në zemër
njerëz që s’i njeh!

Janë ata që e lodhën
zemrën tënde,
Ata më “miqtë”që fute
brenda saj!
As femrat,as vera,
as cigaret,
Më shumë se sa ata
nuk kanë faj!

Dëgjoje ti poetin,
Thanas Kote,
Se zemër nuk gjen dot
sa herë që do!
As Noeja i madh
s’mori në varkë,
Më shumë se sa mbante
vetë ajo!

KAPRIÇIOJA E ERËS
një gruaje të divorcuar

Ty-Zoti,
Nuk mund të të dënojë
Dy herë,
Për të të bërë grua!

(Kam thënë,
Ti je ajo reja
Që bëhet pulëbardhë
Sapo e prek me duar!)

Ty-fati,
Nuk mund të të burgosë
Dy herë,
Duke të vënë prangat!

(Kam thënë,
Ti je kapriçioja e erës,
Siç janë vetëm të dashurat!)

Ty-vdekja,
Nuk mund të të vdesë
Dy herë,
Duke prishur ekuilibrin e tokës!

(Kam thënë,
Ti je edhe Ekuadori,
Edhe Poli i Veriut të botës!)

SOT NË MËNGJEZ

Shkova në dyqanin e dëshirave,
Bleva një shall të bukur për nënën.
(Nëna më qortoi që u harxhova!)

Shkova në dyqanin e dhuratave,
Bleva një orë xhepi për tim atë.
(Ai më tha ta ktheja ku e mora!)

Shkova në dyqanin e dashurisë,
Bleva një varëse tjetër për gruan.
(Ajo më kërkoi edhe një byzylyk te dora!)

PLEQVE TË KORIT “LIRA”

Ju shoh çdo ditë kur nga shtëpia dilni,
Me pak vetmi që ndoshta ju pëlqen!
Mbi flokët tuaj është ulur dimri
Si një piktor që pa e ftuar vjen!

Një pëshpërit ca vargje duke ecur,
I vjen inat që s’i kujtohen fare!
Tjetri lëviz gishtat dhe i duket,
Sikur i ka mbi tela prej kitare!

Secili ka një botë krejt më vete,
Kush hyn atje,nuk mund të dalë dot!
Unë jam vetëm se njeri prej poetëve,
Që ju vazhdoni të më mbani rob!

Dhe kur dikë ,në prova nuk e shihni,
Mendja ju shkon se ndoshta ju ka lënë(!)
Më kot që pret,mbi flokët tuaj dimri,
Kënga e shkrin dëborën që ka rënë!

Do mbetet zëri juaj nëpër vite,
Dhe për një gjë,unë s’habitem fare:
Se është kënga që ju del nga shpirti,
Ndaj Korça ka formën e një kitare!

VAJZA E VERBËR
ME KAPELE BLU

Gjysmën e qiellit
E ke vënë mbi flokë.
Në sy,
Gjysmën tjetër!


Diellin
Na e le ne
Dhe mbete e verbër!

SHEJTANKAT

U bënë vajzat për t’u puthur,
Për t’ua shkelur syrin djemve!
Bluzat e ditëve iu rrinë ngushtë,
S’iu nxenë më, këmishat e netve!

Në këmbë- sandalet e Majit,
Tani,ato,ec e t’i kapësh!
Se bëhen erë brenda ajrit,
Dhe era është fillimi i grackës!

U bënë vajzat për t’u dashur,
Ne jemi mbrëmja që po ikën!
Në krahë, dje, i kemi mbajtur,
Por sot nuk mundet, se u rritën!

Shejtankat që na sjellin ditën!

NUK QENKA LOJË
për Ilir Belliun

Gjithnjë kam shpresuar
se ish një lojë poeti,
Se u zhyte mes ujrash
sa për t’u fshehur pak!
Delfin i brengës,
ke ngatërruar detin,
Atje ishte vendi yt
e jo këtu në Dajt! 1)

E kush mund ta dinte
se ti kërkoje lumin,
Që rridhte atje poshtë
në fundin e liqenit!
Vetëm ti e shihje
si shkëlqente uji,
(Ai s’ishte lumë,
po rrugë drejt qiellit!)

Kush të pëshpëriti,
atë shteg të marrësh,
Ty s’mund të të nxerrë
asnjë botë tjetër!
Unë e di që do ikësh
edhe prej parajsës,
Drejt një qielli të grisur
ku pushojnë poetët!

VARGJE LAMTUMIRE
mikut tim, A.Prodani

Unë ende nuk e di,
e zgjodhe ti Majin,
Apo të zgjodhi ai
në këtë ikje pa kthim!?
Sidoqoftë,ti Korçës
ia pakësove ajrin,
Por edhe të qeshurën,miku im!

Unë ende nuk e di,
e zgjodhe ti mbrëmjen,
Apo të zgjodhi ajo-ty
që të marrë shkëlqim!?
Sidoqoftë,ti Korçën
e ke dhimbje tënden,
Por edhe dashuri
pa fund,pa fillim!

Unë ende nuk e di,
e zgjodhe ti vdekjen,
Apo të zgjodhi ajo
që të mburret më pas!?
Ti ishe i tillë
që edhe kur s’të qeshej,
E bëje gjithë Korçën
me buzë në gaz!

Unë ende nuk e di
si mund të të nxerrë
Kjo skenëz e vogël
ku Maji të la!?
Ti ke për të ikur prej saj
me patjetër,
Do të vish të na thuash
që bëre shaka!

DORË E DASHUR

Po bëhen 100 vjet
që ke nisur e dridhesh,
Si të ishe fluger që tregon
drejtimin e erës!?
Aq sa tani,
unë kam krijuar bindjen
Që s’je pjesë e krahut,
por je pjesë e zemrës!

Se vetëm brenda saj
gjithnjë fryjnë erëra,
E vijnë ca dimra
që nuk duan të ikin!
Po ti,e vogla ime,
mos u fshih nëpër xhepa,
E mos ki turp
nga sy që të bezdisin!

Se je dorë poeti
dhe kjo nuk është pak,
Gjithnjë veç ngrohtësi
u ke falur njerëzve!
Gjithnjë e ke urryer
dashurinë fals,
Dhe shtrëngimin fals
me duart e të tjerëve!

Dorë e dashur,
e di që të kam lodhur,
Në 100 vjet kam bërë
1000 marrëzi!
Por asnjëherë
më dimër s’jam ndodhur,
Se sa kur dridhesh ti!

MOS JE GJË PERËNDI APO KRISHT
mikut tim, Gjergji Pendavinjit,
në 50-vjetorin e tij


Ti sot je në mesditën e moshës,
Ke të paktën edhe kaq për të ecur!
Janë të shumta këto rrugët e botës,
Po ti rrudhat e nënës ke zgjedhur!

Me pak dimër,ashtu,nëpër flokë,
Me pak prill në sy,vazhdimisht,
Mos i sjell ti mëngjezet në Korçë!?
Mos je gjë perëndi apo krisht!?

Miku im që u njohëm kaq vonë
Ti ke bredhur,jo pak,nëpër botë,
Por gjithnjë e ke pasur një ëndërr:
Si ta sjellim Parisin në Korçë!

Korça është sa gjithë dashuritë,
Unë e di që ti e do çmendurisht!
Po i fal moshën tënde çdo ditë,
Si të jesh perëndi apo krisht!

DIMËRORE

Ajo ecën pas ëndrrës
e nuk e di se ku shkon,
Unë eci pas saj,
e nuk e di pas cilës!
Sa shpejt që ngryset!
Sa vonë që agon!
E na gjen të dyve
brenda të njëjtit dimër!

PERENDESHAT

Ka vajza të bukura ky qytet.
Jo si kudo.
(Të shëmtuarat vdiqën-po ju them!)
Kur Korçës i ikin dritat, janë ato,
Që ndizen e ndriçojnë nëpër terr!

Ka vajza prej ajri ky qytet.
Jo si kudo.
(Ndaj me ajër kurrë nuk ngopemi!)
Kur Korçë bie borë, janë ato,
Zjarre, ku zgjatim duart e ngrohemi!

Ka vajza prej puthje ky qytet.
Jo si kudo.
Prandaj i ka të artë edhe muzgjet!
Botën,ne e dimë që Zoti e krijoi,
Po Korça ka lindur nga puthjet!

KUR VDIQA UNE

Më hodhët dhè sa mundët,
Më ngjeshët,
Më vutë një mal përsipër!

Më pas ca lotë,
Më pas ca lule artificiale,
Më pas, më latë e ikët!

Më pas i latë duart,
(nga dheu
Edhe nga unë)
Dhe shkuat,
Drekuat(!)
Dhe nisët,
Të qeshnit përsëri,
Të thoni barcoleta banale,
T’i shkelnit syrin njëri tjetrit
Me djallëzi!

Ç’aktorë horrorë!
Në tërë këtë lojë
Me gjoja dashuri!

Veç nëna,
Eh, nëna!
Hyri fshehtaz atje, brenda,
Si një rreze dielli në dimër!

GRUAJA MËKATARE

Grua, që je puthur
Jo me burrin tënd,
Që nxiton për në kishë
Të pastrosh shpirtin,
Nga gjithë mëkatet
Që bota na ka lënë,
Ti ke zgjedhur ndoshta
Më të mirin!

Grua, që nervozohesh
si asnjëherë tjetër,
Nga vështrimet e paturpëshme
që të hedhin në rrugë,
Nga të gjitha fjalët
që mbrapa të ndjekin,
Unë e di mirë që të tmerron
fjala: kurvë!

Grua, që burrin tënd
s’e bëre dot të “dashur”,
Ndaj dashurinë e kërkon
gjer tek e pamundura,
Nga gjithë marrëzitë
që jeta jote ka patur,
Unë them që kjo
është më e bukura!

Grua, që ke bërë
zgjedhjen tënde fatale,
Unë s’të them, mos shko në kishë
të lutesh!
Por them se është e shëmtuar
të kërkosh falje,
Kur e di që prapë
do shkosh të puthesh...

TEPËR VONË

Ti ke një moshë me time bijë,
Me babin tënd, unë, moshatar.
Kush të dha urdhër të më duash,
Me hirin tënd të ndezësh zjarr?!

Ata thëngjij që ishin shuar
Ti si guxon me dorë i prek?!
Kush të dha urdhër të më ndezësh
Pa patur frikë se unë të djeg?!

Ke ardhur vonë. Tepër vonë.
Kur dimri krejt më ka pushtuar,
Kur vdekja firmën më kërkon
Ndoshta në ferr për të më çuar!

Ti gjysmë – hënë je kur zhvishesh
Dhe gjysma tjetër – perëndi!
Me çdo të puthur m’i ul vitet,
Më kthen në moshën që ke ti!

Me këto gjysma, unë poeti,
Mund të ndërtoj tjetër planet,
Në djall pastaj të shkojnë vitet,
Dhe moshat le të shkojnë në dreq!

Po prapësëprapë një frikë ndjej,
Po mora zjarr, si mund ta fik?
Prandaj dhe po vonoj të zgjohem,
Them ndoshta ik.
Them ndoshta ik...

Korces-Nje fjale dashurie

Jetoj ne nje qytet ne forme zemre,
Ku kitarat neteve marrohen,
Ku djemte nuk rine pa te shkelur syrin
Dhe vajzave u pelqen te ngacmohen!

Jetoj ne nje qytet qe dremit,
Dhe zgjohet mbi supin e nje mali,
Ku dielli para se te nise udhetimin,
Clodhet pak mbi bronx te nje ushtari!

Jetoj ne nje qytet qe me deh,
Jo me vodtke,por me dashuri!
Ku cdo grua ne sy nuk te sheh,
por te ndjek me sy,kur s`sheh ti!

Jetoj ne nje qytet qe m`i fal,
Te gjitha marrezite qe kam bere!
Si te gjithe,edhe une jam mekatar
Ndaj dhe falem,sic falen te tere!

Jetoj ne nje qytet qe me ngroh,
Packa se dimri eshte i teri prej bore.
Une ia shkrij ate,ia kthej ne lot,
Dhe si nje te dashur qe qan e mbaj per dore!

Jetoj ne nje qytet qe e dua,
Brenda zemres se tij-kristal!
Dhe druhem ,a do mundem dot
qe fame ,nga fama ime t`i fal!?