Disa poezi nga Skender Rusi...

NËSE DO MË PYESNI

Nëse do më pyesni
kujt i ngjaj më shumë,
Unë them,xixëllonjës,
që kurrë s’fjeti!
Gjysma e saj e shuar
jam unë,
Gjysma që ndriçon
është poeti!

THYERJE

Po krisin ditët e mia,po thyhen,
Si gota bosh më bien nga duart!
Po copat e tyre s’jam ulur kurrë
t’i mbledh,
As për t’i shkelur me këmbë,
s’kam pranuar!

Përherë,diçka brenda meje
vdes,
Dhe unë e kam të pamundur
ta ndal!
Po krisin ditët e mia
si të ishin qelq!
Dhe unë po thyhem
si të isha çast!

ÇUDITËRISHT

Ne thithim ajër,
pijmë ajër,
Nxjerrë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Ndaj duhet të quhemi
“të dashur”,
Jo unë e ti,
por gjithë njerëzit!


Lindëm nga puthje
që nuk i pamë,
(Puthjet i japin jetë
planetit!)
Ne thithim ajër,
pijmë ajër,
Dhe prapë nga fryma
e njeri-tjetrit!

Jemi të lidhur
me meridianë,
(Të lirë janë
vetëm të vdekurit!)
Dhe thithim ajër
pijmë ajër,
Dhe veç nga fryma
e njeri-tjetrit!

ROMA NATËN

Kisha dëgjuar për një diell
që lind natën,
Po kur e pashë vetë
s’di pse ndjeva frikë!
Lum ai që e ka parë,
të paktën,
Qoftë edhe një herë
Romën nga sipër!

S’do ta besonin
një pamje të tillë,
As Remi,as Romuli
që e lindën!
Jo,dielli s’ka mundur dot
të ikë,
Është rrëzuar mbi të
duke e ndezur të gjithën!

Në mes,Koloseu,
Si një sy i mahnitshëm!

DALNGADALË

Dalngadalë
unë po bëhem mbrëmje,
S’kam më sy,
por dy fusha me mjegull!
Brenda tyre,
dy kalorës pa kuaj
Dhe një diell
që kushedi kur ka vdekur!

Dalngadalë
unë po bëhem ikje,
S’kam më këmbë,
por dy kaprollë vetmie!
Nëpër brirët e tyre
është kapur pylli,
Dhe unë nuk di më
nga mund të dilet!

Dalngadalë
unë po bëhem dhimbje,
S’kam më duar,
por dy mjelma malli!
Në krahët e tyre
do mbaj gjithë qiellin,
Botën lart
që është veç prej ajri!

OKEJ

Kam marrë vesh
se jeni bërë dimra kundër meje,
Miqtë e mi,
që ju kam dashur më tepër!
Po kjo nuk është shkak
për të vrarë veten,
Kjo është normale në një botë të egër!


Nuk e ka fajin Shekspiri
që krijoi Jagon,
As Gëtja për Mefistofelin
nuk ka faj.
Nëse ka patur një Salier të neveritshëm,
Kjo ka ndodhur se ka patur një Moxart!

Okej,
Më mirë me ca “miq” më pak!

NË VENECIA

Mëngjezi doli prej diellit,
Nisi të shëtisë me gondola !
Unë shëtis me mungesën tënde
Dhe dorën nuk ta lëshoj nga dora(!)

Mesdita erdhi u ul pranë meje,
Me rroba të lagura nëpër ujra!
Pastaj të dyve,në sheshin San Marco,
Çuditërisht,na ktheu në pëllumba!

Mesnata është marrëzia ime,
Më çoi atje ku ka jetuar Bajroni!
Unë i pashë duart që hapën derën,
Një prej poeti e tjetra prej Lordi!

Ju thashë, këtu jam në Venecia,
Ku ndodh ajo që s’mund të ndodhë!
Këtu të gjithë shëtisin nëpër qiell,
Dhe nëpër ujra-në të njëjtën kohë!

NDODHI DJE

Më çoi në fshat një mall i heshtur,
Takova atje fëmininë e hershme!
Fola me shokët
që më kishin vdekur,
Eca me ta
nëpër ditët e djeshme!

Kishin mbetur
në moshën kur ikën,
Kur secili ish një kokëkrisur
më vete!
Kur ca tradhëtonin
si të ishin Eseninë,
Ca të tjerë dashuronin
si të ishin Serembe!

E ca të tjerë
ishin aq të turpshëm,
Sa çdo vajzë fshati
e quanin motër!
Me to veç në faqe
ata putheshin
Si në asnjë vend tjetër
të botës!

Veç kur iku dielli,
ika prej tyre,
Kur e pashë se edhe rrugët
u lodhën(!)
Ata shkuan me natën,
për të fjetur,
Duke ma mbyllur portën!

TRIPTIK

Ç’lumturi që s’jam i lumtur!
S’kam seç humb kur të ik nesër!
Unë ende jam ky Pol i Jugut,
Ku lindin e vdesin ajsbergët!

Ç’marrëzi që s’jam i marrë,
T’ju bëja pakëz për të qeshur!
Unë ende jam ky muzg i bardhë,
Ku fluturojnë zogj të vdekur!

Ç’bukuri që s’jam i bukur,
(Ua dhashë fëmijëve,të dyve!)
T’u jap më shumë është e pamundur,
Por as më pak se drita e syve!

MJEGULLA

Zonja mjegull!

Unë asnjëherë s’të kam dashur,
Se ti sjell veç mëngjeze të verbër!
Kërkon me ngulm të më ndash prej diellit,
Edhe pse e di që do të vdesësh!

Unë e mora vesh pse ke ardhur në Korçë,
(Të pashë kur dole nga shtëpia e natës!)
Ti fle tek ajo jo vetëm se e ke motër,
Por edhe për intrigat që thurrni bashkë!

Zonja mjegull,
Korça s’është Londër,
Ku të jetoni gjatë!

GRUAJA E NGACMUAR

Je futur e gjitha brenda një ujku,
(Atë ujk e kam vrarë unë!)
Prej tij kam mbajtur veç ulërimën,
Që të të përshëndes
kur të të shoh në rrugë!

E bleu yt shoq lëkurën e tij,
Që mos të ngacmojnë
ty mbrëmje e bukur!
Brenda atij qyrku
ti dukesh e frikshme,
Sikur je vërtet e tëra prej ujku!

Po burri yt e kishte të pamundur,
Të të shpëtonte
nga ngacmimet e mundshme,
Harroi që ti je një ujkonjëz e zbutur,
Që të pëlqen aq shumë
shoqëria e ujqërve!

APOKALIPS

Apokalipsi po vjen.Unë e shoh.
Nostradamusët s’më duhen fare!
Nëpër meridianë
po shkel njeriu antiglob,
Nëpër paralele
po vallëzojnë kufoma akullnaje!

Kjo botë po vdes.Më lini të klith!
Mos biem në humnerën e tmerrshme!
Qielli është Perëndia e zogjve,
natyrisht,
Ashtu si toka është
Perëndia e njerëzve!

Por tokën dhe qiellin nuk i duan më,
Për disa ata janë dy Perëndi idiote!
Harrojnë që për një çast
mund të bëhemi asgjë,
Po i mungoi qoftë dhe një det
kësaj bote!

Fundi i botës po vjen.O të verbër,
E keni në dorë që këtë tmerr ta ndalni!
Vdekja do të na vijë
sepse jemi njerëz,
Po kurrë s’duhet të vdesë
toka edhe ajri!

PAS ZGJEDHJEVE

Mbaroi edhe numërimi i votave,
Ai që e përkraha unë doli humbës!
Posterat e tij po i therrin barbarisht,
Sikur të ishin portretet e Judës!

Unë s’kisha foto në ndonjë xham,
(S’dua të jem aq i përkohshëm,)
Më mjafton një e dashur që kam,
Që s’e këmbej as me tërë botën!

Kjo e gjitha ndodhi në shkurt,
Nëpër rrugët e mbushura me dimër,
Gjak i kaltër po rrjedh nga flamujt,
Që si duar martirësh u valvitën!

Mbaroi edhe mitingu i fitores,
Fishekzjarret në qiell vdiqën!
Nëpër zyra zunë vend ata të tribunës
Dhe asnjë nga ata që brohoritën!

VJESHTË

Sot jam vjeshtë,e dashur,vjeshtë!
Mua, që kam zhveshur vetëm vajza,
Tani më duhet të zhvesh pemë!

Dhe veç tani e mora vesh:
Pemët nuk qenkan si vajzat
Që të ndihmojnë kur ze i zhvesh!

FUND TETORI NE KORÇE

Kanë marrë zjarr bliret
nëpër rrugë!
Kthehu mbrapa ti shi,
zjarrfikës i keq!
Atje kam vendosur
që të digjem unë,
Ti ikë e krijo tjetër vjeshtë!

Unë s’jam i dënuar
si Xhordano Bruno!
As,si Galileu
s’jam marrë në pyetje!
Atje,te ato zjarre
që s’dua të shuhen,
Është gjë e bukur
të krijosh një vdekje!

ZGJATA DORËN

Zgjata dorën
dhe mora pak vjeshtë,
Një grusht me ngjyra
para se të ik!
Me të mbështolla
vetëm zemrën,
Trupi më mbeti
prapë lakuriq!

Zgjata dorën
dhe mora pak vdekje,
Një grusht me gjethe
para se të ik!
Me to mbështolla
vetëm se shpirtin,
Trupi më mbeti
prapë lakuriq!

Zgjata dorën…
Por vjeshta,më,s’ish!

LUMENJTË

Lumenjtë e duan shiun,
Sidomos kur me rebesh
fillon të bjerë!
Se veç prej tij
ata e ndrrojnë shtratin,
Dhe shkojnë e futen
nëpër shtretër të tjerë!

Unë i dua lumenjtë,
Se ata vetëm në det
pranojnë të vdesin!
Dhe tradhëtojnë rrallë,
shumë rrallë,
Jo çdo ditë si njerëzit!

DËBORA E PARË

Këtë vit,çuditërisht,
ti erdhe natën!
(Kaq shumë,njerëzve,
jua paske frikën!?)
Ti ngjan me atë nusen
në momentin pas dasmës,
Që zhvishet pranë shtratit
pasi e ka fikur dritën!

STALAKTITE

Loti yt i ngrirë kjo stalaktite,
Varet te strehëza jonë
Si shpata e Damokleut!

As dielli
s’e shkrin dot
Këtë herë!

Nën të
Koka ime
E prerë!

DËBORA E FUNDMARSIT

Ke ditë të tëra që vetëm bie,
Të jetë inat ky,
apo ndonjë trill!?
Apo ndoshta shkak
për të vonuar spektaklin
Që do të japin pemët në Prill!?

Kjo e gjitha
më bën për të qeshur,
Më bën të të them
që je e verbër!
Sepse ti kurrë
s’mund ta ndalësh
Marshimin e kësaj ushtrie
të gjelbër!

Parada e sythave ka filluar,
Nuk e sheh
që pemët po çmenden!?
Sybardhë,
dikur të kam dashur,
Sot dua një rivale tënden!

DËBORËS SË PRILLIT

Nuk do që të ikësh, ë?!
Hakmarrje ndaj Prillit kjo,
Apo ndonjë peng i harruar!?

Si nuk e kupton,që,
Edhe pse je e bardhë,
Ne nuk të duam!

KRISTALE TË MISTERTA

Ç’dreq dëbore kjo
që nisi befas,
Kur sipër nesh
qielli është xham!
Mos del nga sytë e tu
që shohin fshehtas,
Ku ka ca re
që unë,dot,s’i shmang!?

Se unë e di që ti
krijon ca dimra,
Që as natyra,ndoshta,
nuk i njeh!
Si një Eol që mban
në kacek erërat,
Ti mban dëborën
edhe retë i fsheh!

Ç’dreq dëbore kjo
që nisi befas,
Kur sipër nesh
qielli është xham!!
Unë do t’i vdes
kristalet e misterta
Dhe dimrin, që ti kot,
në sy e mban!

VETMI GRUAJE

Hyra brenda vetmisë
së një gruaje,
Si brenda një shtëpie
të braktisur!
Dorezat e dyerve
ishin ende të ngrohta,
Nga prekja e duarve
që kishin ikur!

Ato ishin vazhdimi
i duarve të saj,
(me to ajo ndërtonte
përqafimet!)
Ndërsa tani lëvizin
si skelete në ajër,
Në gjysmë terrin
e kësaj shtëpie!

Këtu nuk hyn
asnjë reze drite,
(shtëpi pikëllimi,
pa asnjë dritare!)
Veç një qiri
që është duke vdekur,
Hedh dritë mbi këtë natë
të madhe!

RIPI PREJ LËKURE

Nuk e di ç’i shkrepi një ditë,
Më solli një rip prej lëkure!
Më shihte në sy duke pritur,
Një fjalë, apo ndoshta një puthje!

Ndërsa unë zgjodha të parën,
(Jo se ,nga puthjet,do ndahem!)
Dhe ia kthej pas pak i menduar:
-Tani,po,mund të varem!

QIPARISI

Te kjo kodër,
në dalje të fshatit,
Asnjë qiparis
dikur nuk ka pasur!
Këtu çdo natë
vinte veç një grua,
Një nënë që priste
të birin e dashur!

Ai kishte ikur
siç ikin lejlekët,
(Sa shpesh që njeriu
po kthehet në shpend!)
Këtu çdo natë
vinte veç një grua,
Një nënë që fliste
me veten e vet!

Te kjo kodër,
në dalje të fshatit,
Si mbiu ky qiparis,
asnjë nuk e di!
Por e dinë që atje
është zhdukur një grua,
Një nënë e mbështjellë
me fatin e zi!