Poezi nga Suzana Zisi...

Sikur…


Sikur,
Une, te isha ti,
e,
ti, te ishe une...
Vec per nje cast…
Bota do trandej
e,
qielli do nxihej…
Ti,
do ndjeje zbrazeti…
Une,
do ngrohesha ne vullkanin tim
qe do niste te shuhej brenda teje…
Ti,
Do me ofroje zjarr
dhe
dashuri…
Por,
Kjo do ndodhte vec nje cast
Nqs,
Ti,
do ishe
Une…
E,
Une,
do isha,

Mulliri i kafesë

Ti bluan,
bluan
skelete.
Përtyp
kafka,
mbeturina brinjësh,
cdo ditë.
Ti,
bluan.
Bluan
hije,
linjash,
konturesh,
gjinjsh.
Ti,
bluan,
zhurmat,
klithjet,
përkëdheljet.
Bluan
dashuritë…!
Bashkë
me të ligun,
bluan
dhe të mirin.
Ti.
Mulliri i kafesë,
që,
s’ta mbush
syrin...!!!

Nje dite…

Një ditë,
ti,
do bësh paqe
me veten,
dhe
me botën.
Unë,
do jem
e padukshme...
Skorje,
e flakur
pa pikë fantazie,
ne këndin
e fabrikës
së madhe,
të jetës…!
Ti,
do të më shohësh
mua.
Të pavlerën.
Të kotën.
Dhe…
Do të më lesh,
sigurisht,
aty…!
Ti,
njeri
që,
ke bërë paqe
me veten,
dhe,
me botën…!

Anija dhe pirati

Ti,
kujton
se e pushtove?
Por,
e di vallë?
Ajo,
nuk hesht – si stuhia.
Humbet
në një vend,
por,
lind
në një tjetër.
Si në përrallë...
Ndalet,
një çast.
Krenohesh
ti,
krenohesh…!
Por,
në duart e tua,
nuk bie sërish…
Si stuhia,
përplaset pas shkëmbit.
Dhe çahet!
Dhe vdes!
Por…
S’jepet
anija…!!!

Jam po ajo bebe…



U linda të martën.
Ora 02.

Përballë teje
dhe një planeti të panjohur.
Unë-satelit-dhimbjesh,
ndiej gërricje dhe therje
të ngarkuara me shekuj,
...........................minuta,
....................................sekonda,
gdhendur prej teje në testamentin gri,
në trupin e lebrosur nga vitet,
bardhë-kuq-verdhë e zi.
Ende s’më ke njohur?
Kam ndërruar pelenat, jo fytyrën.
Prekmë përsëri
si dikur,
kur Muzat m’i lëshove të kafshonin të uritura.
Skicoje përsëri buzëqeshjen,
..................................tashmë mes rrudhave të lehta,
që përpijnë sa mundin
milimetrat - kilometra të lëkurës sime.
Planetin që fle brenda trupit të irnosur, me kafshime.
Ti,
mos luaj në skenën e asgjësë, rolin e të habiturës.
Jam po ajo bebe…
Tashmë, më e mençur me çmendurira,
më e varfër me rini.
Luaj më mirë tragjedinë e radhës
dhe lërmë të vdes në rolin tim të martires,
zgjedhur në akropolin e perëndive te mëshirës,
me të vetëshpallurën verbëri të mosqenies,
mes ëndrrave dhe pamundësisë
që m’i servire ti në pjatën e mungesës.
Po gdhin e mërkurë.
Qeshu!!!
Jam unë ajo e pafajshmja e orës 02.
Ishte e martë si sot, të kujtohet?
Dhe ylberi-shtrati im, ndrinte nën kurorën tënde,
si tani - kjo foshnjë e fantazisë sime
që do vdesë pas disa sekondash.
5…Mos m’i ndaj sytë
4…………....Më puth përsëri
3……………………Bekoje Muzën
2…………………..……………Ma fal ylberin
1………………………………………….Oiiiiiiiiiiiiiiii…

Dje ish e martë
Ora 02

Toka ime - Femër…



Në dashurinë tënde,
........................përpëlitem endem,
si vite më parë, në mitrën e ngjizjes.
Netëve të errëta, me imazhe dehem,
për të rendur ditën me puthje çapitjesh.


Unë i heq këpucët
.....................dhe ashtu e zbathur,
puthje të ngrohta me ty marr dhe jap,
që, kur trupin tim në gji ti ta tresësh,
pluhur dashurie të rikthehem prapë.


Sot gjurmët e mia
.....................tek ti vizatoj.
Afshi i pjellorisë më gëlon në zemër.
Të rilindem bimë me rrënjët te ti,
të çel lule - femër.

Vjeshtë... Mëngjes…



Vjeshtë…
Mëngjes…
Pi të trishtën mjegull, në vend të kafesë…

Matem me pëllëmbët e tua.
Vetja,
më duket e vogël.
Rrudhave të kohës vdes.
Dhe zgjohem sërish të pi një kupë shpresë.
Jo!!!
Ti mos u hidh shkëmbinjve të qumësht.
Foshnja është rritur,
Ti - Legjendash tretur.
Nuk ka Perëndi që të të besojë.
Flake pikëllimin shekujve të mbetur.
Ja, një kupë vjeshte do pimë “Argjiro”,
dehur kalldrëmesh si dy pijanece.
Ti – “Zonja e rëndë me tualet myshqesh”- ndrin,
unë – hija jote e vockël memece.

Mos duhet të pi edhe një kupë “Zgjim”?
Apo të dehem me ca kupa “Shpresë”?

Vjeshtë…
Mëngjes…
Pi të trishtën mjegull, në vend të kafesë…

Jam i yti…



Jam i yti...
Pëshpëritje që kaloi prej gojës,
mushkërisë,
kërthizës,
deri në fundbarkun tim.
Ish zgjim i vdekur shekuj më parë.
I dashurisë - rikthim.
“Jam i yti”,
ulërin dëshira për ta shuar flakën me zjarr.
Etjendezur, përpëlitesha në tëndin përqafim...
“Jam i yti?”
Jo!
Ti, nuk je veç Dielli im...
Rrezelëshuar, harlisur mbi ankthin - mallkim.
“Unë jam i yti...”
Ish ëndërr, makth, lojë e syve blu.
Zbret fundbarkut tim ëmbël.
Dhe, si klithmë lëshohet qiejve të tu.

“I panjohuri im…”

Duke u ndriçuar prej hënës kemishëverdhë,
Ti, pikturon me sharrat dhëmbëmprehta të vjeshtës,
Të mundshmin takim
Me mua.
Lastarët e blertë të pranverës,
që ende nuk është konfiguruar në kohë,
marrin shkëlqimin e metaltë të pritjes tënde,
Që,
natën,
verdhacukja anemike e shndërron në ankth,
derdhur hapësirave,
……………krrelat e flokëve të pafaj të
…………………………….vogëlushes fantazisë sime,
Të cilën,
dëshira jote, e kaplon me dhunë,
dhe e tret në gjirin e ngrohtë të saj.
Ti, “i panjohuri” im i paduruar,
Të kaftën e syve,
prej filxhanit me lëngun e së njëjtes ngjyrë,
…………………………………ma përplas në fytyrë.
Dhe, jo më kot…
Ndërsa honeve të thella të mallit,
……………………..zgjat duart e më kërkon.
Lagesh i tëri në dy pika lot.
Krejt natyrshëm kupton se
Hëna,
në garderobën time e vodhi këmishën e verdhë.
Ti
Duke pikturuar dhunshëm
………………….të mundshmin takim me mua,
Kohën dhe hapësirën mallkon,
Fsheh penelat dhe ngjyrat e çmendura të fantazisë,
Nën lëkurën e zbehtë të mospërfilljes…
Padurimisht,
Ankthin e ditënetëve të pritjes, derdh,
Në oqeanin e pafund të dashurisë…

Mbi renë e bardhë…



Në ëndrrat e njëri - tjetrit,
Koha ngrin dhe hapësira ndihet e zënë në faj…
Çarçafësh të butë lëkure,
Pleksur përqafimesh…
Shkrirë dëshirash ekstreme,
Zemrat i morën në duar
.....................për t’u qetësuar regëtimat…
Në ëndrrat e njëri-tjetrit,
Në shtretër degësh të blerta, kapluar,
Ajo ia vodhi paqen,
Kraharorit të tij rrënjëzoi.
Ai, rrëmbeu çmendurinë e saj
Dhe…e mbolli në tokën e premtuar – zemër
Qiellit,
Mbi renë e bardhë në ëndërr,
Ku dashuritë krihen në pasqyra yjesh,
E dhimbjet s’kanë emër…

Ndjemë…Falmë…Përqafomë…



Unë
nuk të nderova me timin emër.
Është mbytur në lotin e fjalës,
“poetja jote brilante”, e fëmijërisë sime të vogël.
Unë, thinjat t’i shtova baba,
gabime bëra sa desha.
Me rrudhat e tua shtrirë dashurisë,
..............................................qava e qesha…

Ndjemë baba!
Nuk dita të jem “pasqyra jote e madhe”,
..........................shkëputur prej qiellit “sa një gogël”.
Falje, nuk kërkova kur “gënjeshtrat”,
si qilim,
mbi besimin tënd i shtrova.
Kur vuajtjen dhe lodhjen tënde,
gotave të konjakut i harrova.

Sot,
kur netët e mia,
gdhihen mbi fytyrën e bijës sime të njomë,
kujtoj dridhjet e tëndes zemër.
Unë e di mirë baba,
ti, kurrë nuk më ke mohuar,
e asnjëherë turpëruar prej timit emër…

Edhe pse rinisë tënde, pleqëri “çmenduria” ime i dha,
Ndjemë!
.........Falmë!
.................Përqafomë…!

Unë të dua baba…

Ritual…


Ku ta parkoj të kaluarën?
Zvarritet pas meje e epshëruar,
dhe tund këmborë të rënda.
Varros legjendash, lotin.

Vizatoj errësirash mëngjesin…

Ndërkohë që mesdita po mbërrin,
Mbrëmja,
e mbarsur me Djallin,
Pret të pjellë Zotin…

Katarsis...


U ktheva në foshnjërinë e botës sonë.
Femrat e pyllit, ua blatuan foshnjat perëndive.
U shenjtëruam ne.
Gjyshet, u qëndisën rrobat nipërve me kuaj ere,
mbetën pa atdhe…
Meshkujt, u vunë zgjedhën grave dhe i dërguan në arë.
Zoti,
shkroi në librin e shenjtë se duhej vënë pak drejtësi…
Djalli,
i shtrirë mbi re, dërgoi shi.
Ne,
si gaforret,
të larë nga mëkatet,

Rendim në Ardhmëri…!

CRAZY…

(E çmendur)

Si nepërkë e etur për ujë dhe zjarr,
Të jam lidhur e tëra pas trupit, në një përqafim vdekjeprurës…!
Duke lëpirë ethshëm të djeshmen,
Rrëshqas çmendurisht kilometrave epshndjellëse të lëkurës…
Shaloji kuajt e psherëtimave,
Lëshoji të rendin mbi mua…!
Më lër të të djeg me vullkane vibrimesh…!

Ringrihu prej hirit, për të rishkruar legjendën tonë të re,
Në pergamenë përqafimesh …

Të jesh…


Të jesh,
Duhet të të prekin,
Që të vërtetojnë hipotezën e rënies dhe ringritjes…

Të qeshësh nëse do mundësh,
Mes rrudhave të thella të pritjes,
Duke rrëzuar jargë të lashta dhimbjesh,
Stuhi, përpëlitjesh.

Të jesh,
Do të thotë të vjellësh rininë nga goja e pleqërisë,
Kujtimeve të trishta të rrëmosh.

T’i këndosh kufomës tënde psalme biblike.

Të jesh,
Do të thotë: Të harrosh.

Jeta ime…!


Jam e dashuruar me ty…
Jetoj nen nje kulm
ne nje shtepi…
Quhet univers…
Ndaj shtratin…
Perkedhel majat e maleve
dhe,
skutat…
Edhe pse nuk di ne c’vise bien
Ndiej shikimin qe kurre nuk e kam pare
Lotet me lagin
edhe pse
Nuk ekzistojne
Rrenqethjet….
Termete imagjinare…
Pyjet e buzeqeshjeve
Gjelberojne.
Dhe vitet nisin te ecin mbrapsht…
Copeza brinjesh
fluturojne
duar
sy…
Pergjakem ne perqafimin tend
dhe shumfishohem…
ne mijra hije…
Mes puthjesh
dhe
orgazmash te pafundme
Jam e dashuruar me ty…

Leter derguar nje personazhi te humbur…!



Ku je?
Ku je???
As brenda meje…
As neper rruge…
As lart nder yje…
As enderr ne re…
Ku je?
Kapilaret shqyej
dhe,
vampire e vetes jam…
Te vdes?
Eshte pak…
Te rroj pa ty?
Ndeshkim mijra kilometra i gjate.
Cdo centimeter,
dhimbje
dhe
lot.
Notoj ne detin e urrejtjes tende,
Me shpresen qe te me falesh nje dite…
Por,
me kot…!
Nuk di ne kam gabuar…
Ku je?
Kam ftohte pa ty…
Mbaj kafken time ne dore…
Dhe…
endem rreth vetes
si murg
i zi…
duke mbartur
sirtaret e shprishur te dhimbjes...
ne kraharor...!

Nuk jam Penelopa…


Unë,
thur natën,
si merimanga,
Pëlhurën e dashurisë…
E,
ditën,
shthur,
atë,
që është endur
në një epokë
tjetër…
Nuk jam Penelopa.
Mtonjësit,
nuk erdhën.
U trembën,
fantazmat
e Itakës së vjetër…!

Rusia s’qenka aq larg…!


Ti,
je
këtu.
Kërcasin
hapat e tu
në prag…
Ta ndiej erën…
Më lag
deti i syve…
Kolltuku,
lakohet
nga pesha
e trupit tënd…
Rusia,
s’qenka aq larg!
Ti
je
këtu.
Dëgjoj
zhurmat e stepës.
Dhe,
zgjas duart,
të të kap…!

Statujat e qëndresës

Doja,
kokën,
ta mbështesja
diku...
Në krahët
e tu?
Po!
Në krahët
e tu.
Ti,
si statujë
e qëndresës,
më vështroje…
Unë,
si somnambule,
mes ëndërrash,
rendja:
Në buzët,
e puthjeve
të ngrohta.
Në malet,
e shpatullave
të hijshme.
Në kraharorin,
e gjerë
si deti.
Në labirintet,
e ngatërruara,
të mendimeve…!
Po ti?
Statujë e qëndresës?
Jo!
Më vështron
vjedhurazi…
Ç’keni me mua
o njerëz?
Lermëni,
kokën,
ta mbështes,
tek ai…!

Dashuria...


Pasi mbaroi funerali
i mbretit Hamlet
dhe i bukuroshes Ofeli,
Dashuria,
u kthye tek ne
perseri.
E cmendur,
se doli nga kafka e saj...
E mencur,
se doli nga kafka e tij...

Testamenti i Evës

Sikur Eva,
të mos e linte,
në testamentin
e saj,
Ajo,
s’do egzistonte.
Dhe,
llumi i ndyrë
i hipokrizisë,
do pushtonte,
botën...!
Por...
pakëz
të njollosur,
na e fali.
Përzier
me hipokrizi.
E vërteta,
endet
rrugëve,
si fantazmë.
Dhe…
Veç
të marrët,
e ftojnë
në gosti…!!!

Ftesë në varrimin tuaj


Të gjithë
morën
ftesa.
Por,
asnjë
nuk erdhi.
Të gjithë
derdhën
lotë.
Por,
asnjë
nuk qau.
Të gjithë
folën.
Por,
asnjë
nuk tha
të vërtetën…!
Dhe,
të pakallur,
të lemerisur,
në mes të rrugës,
Atë,
e gjetën.
O njerëz!
O hije!
Me këmbë
mos e shkelni!
Do vijë
ai shekull.
Do vijë
ai muaj.
Do vijë
ajo ditë
e bardhë
perëndie.
Dhe,
ai,
do qeshë,
në varrimin
tuaj…!!!

Eja i bukur, Promete…

Ti,
je.
Ti,
s’je.
Te ndjej,
dhe
s’te ndjej…!
Shfaqesh i persosur,
diku,
zhdukesh pak me tej….!
Te kerkoj
por,
trembem!!!
Kam frike te te gjej…
Ti,
je.
Ti,
s’je.
Imazhe qe fluturojne andej…!
Ti,
s’je
ne rruget me pluhur,
ne rudhat e kohes
te flakura tej…!
Ti,
je
ne puthjet,
dritherimat,
ne gjakun
qe cmend legjendat,
te ndjej…
Ti,
s’je
ne syte qe u lodhen,
nga erresira
me emrin: Dite.
Ti,
je
ne endrrat e bardha,
qe,
embel,
dritherojne
drite.
Ti,
s’je imazh interneti,
qe,
ndjek valet
e,
shfaqet ne Yahoo.
Ti ndiej hapat,
eja!
Jam duke te pritur,
ketu.
Eja,
sillma zjarrin.
Dua,
edhe pakez drite…
Eja i bukur,Promete!
Harroji
Perendite!!!