Ferri nga Dante Aligieri...

Nga nje zinxhir, qe, kape per fyt, iu ngjishte
Trupit teposhte, e trupit ai vargue
Ne pjesen krejt zbulue pese here iu vishte.

<kunder te lartit Jov te gjithesise, -
tha prisi, - dhe tash mire ia kane punue!

Fialti asht, qe luftes ia pat nise
Me tjere vigaj, hyjnite tue ba me drashte,
Tash krahet, qe I coi lart, m’a s’I leviz.>>

E une atij: <Viganin e pamatun, Briarene,
Ta shoh ndokund me sy n’kete toke te vrashte.>>

E ai m’u gjegj: <Qe flet me goje e I lire siellet perqark,
Na zbret ai ku gjithe kobet kane folene.

Por ai, qe don me pa, asht pak ma lark,
Si ky e kane ba, dhe ate keshtu e kane lidhe,
Vec asht ma I eger se keta n’kete qark.>>

Kurr ndonje pyrg I larte, jo, nuk asht dridhe
Nga nje termet hatashem kesisoj,
Si u trand n’ate cas Fialti, n’short me u zgjidhe.

M’u duk atbote se fare po mbaroj,
Ne vend une do te vdisja nga ai tmer,
Sikur mos t’I shikoja ata vargoj.

U shtyme edhe ma tutje na at’here
E arritem te Anteu; pese pash I larte,
Vec kokes, kishte dale permbi humnere.

vazhdon...

<ku duel kreshnik Shipioni fitimtar
ushtrite e Hanibalit tue I carte,

ke vra, ke pre luanet e pafare,
e qe, po t’mirrje pjese n’ate lufte krenare
krah vllezenve, mendohet si ma pare

se pjella e Dheut do dilte ngadhnjimtare, -
na zbrit ti poshte, e mos te vije ty ndot,
ku ngrica e kthen Kocitin n’akull fare!

Ticit e Tifit mos t’I sillmi kot;
Ky do te jape cka t’gjithe deshroni, nam,
Krrusu, prandej, tureckat s’ke pse I lot!

Ne bote mund te te sjelle te madhe fame;
I gjalle asht ky, do rroje per vit e vit,
Hyu n’mos ia prufte ma shpejt castin e mbrame.>>

Keshtu I tha; e ai ma nuk u prit,
Dueret I shtriu e prisit tim ia ngjiti,
Dueret qe tranden Herkulin petrit.

Si u kap prej tij, Virgjili me therriti:
<>, e mbas pak kohet
te dy, si t’ishim nje, prej dheut na ngriti.

Si duket Garizenda, po t’shikohet
Nga poshte, kur siper saj kalon nje re,
N’drejtim te kundert pyrgu thue hepohet,

Ashtu m’u duk Anteu, kur vuna re
Si po anohej, e n’ate cas I shkreti
Do kishja dashe me u gjete ne tjeter dhe.

Der n’fund te pusit lehte na coi me veti,
Ku Luciferri e Juda jane perpi,
Atje na la, dhe shum perkule nuk mbeti,

Po u ngrit porsi dyreku mbi ani.

Kenga e XXXII


Te kisha varg te ashper e te cjerre,
Sic I ka hije gropes se deshprimit,
Ku kane themel shkambijt e ketij ferr,

Une do te mblidhja ajken e mendimit,
Porse te tille mbasi s’e kam une zane,
Jo krejt pa frike jam tue ia hy tregimit,

Se s’asht nje pune qe I dilet lehte m’ate ane
T’pershkruhet si asht fundi I dynjase,
S’mjafton nje gjuhe qe thrret vec <>;

Vashat te me ndihmojne si ne ate rase
Kur mbylli Anfjoni Teben mbare ne shkrep,
Qe fjala ime ngjarjes t’I pergjase.

O frote e keqe, ra ne kete gazep,
Qe ta permend vec kam veshtiresi,
Ma mire te kishit qene ju dhi e sqep!

Kur na u gjetem n’fund te pusit t’zi,
Nen kambet e viganit poshte tue u kredhe,
Edhe te naltin mur po vreja ngri,

M’thirri dikush: <Ec ma ngadale, mos t’shkelesh gabimisht
Krena velleznish, oh, te mjere, ne zgjedhe!>>

U solla e pashe, perballe e njekohesisht
Nen kambe te mija, akull nje liqe, -
Jo porsi uje, si xhami krejt ai isht.

Shtrese ma e dendun asnjehere s’asht nde
Dimnit mbi rrjedhe t’Danojes n’Osterlik,
As ne Tanaj nen qiell acar tane re,

Sikur aty; vete mali Tambernik
Ra t’I kish siper ose Pjetrapani,
As n’zgrip te holle ky xham s’do kish ba <>.

vazhdon...

Si kryet qet zhaba ujit jashte e zani
I kuakjes ndihet, kur cdo nate te thuesh
Korrjet fshatarja andrron qe diten bani,

N’fytyre irnue, ku turpi del per fushe,
Ishin hijet qe vuejshin n’akullnaje,
Dhambet tue krise si sqepin ndo’j kanushe.

Seicila poshte e mbante kryet e saj,
Nga goja cingerima, dhe trishtimi
Nga syte u cfrente, mbyte nder lot rrekaje.

Si kqyra rretheqark, at’here shikimi
Nder kambe me zbriti e pashe dy aq shternguem,
Sa floket bashke ngatrrue u ishin shqimi.

<u thashe, - kush jeni?>>. Qafat tue I kthye,
kah une fytyrat soll’n ata te shuem;

t’ujitun mbrende I kishin ata sy,
lotet nder buze u rrodhen e acarija
ne cas I ngriu, qepallat tue mberthye.

S’ka lloz qe te mbertheje me grremca t’tija
Dy druj ma fort; si sqep tue e perpjeke,
U ndeshen koke per koke ndeze nga menija.

E njani, qe dy veshet ia kish hjeke
Acari I madh, krye ulet zu me thane:
<
me I njohte keta te dy te mjere kush jane,
dije: ku zbret Bizenco ate lugine
e paten bashke me Albertin, me babane.

Nje barku dolen; mbare ti kete Kaine
Mund ta kerkosh, por s’gjen nje shpirt, jo, ma
Te denje se kta me u fute ne xhelatine;

vazhdon...

As ate, qe parzmi e hija e tij u ca
Nga heshta e Artus me vrull tek s’ve;
As Fokacjon; e as kete qe n’qafe m’ka ra

Me ate krye aty e te shikoj s’me le,
Ky quhej Sasol Maskeroni, por
Ne qofsh toskan e din se cili qe.

E qe mos te me bah te flas me zor
Ta dish se qeshe Kamicjon Pacci due,
Karlinin pres te dal ma pak fajtor.>>

Pastaj une pashe fytyra mavijue
Nga t’ftohtit; edhe tash me vijne mornica,
E do me vijne, ate akull tue kujtue.

Ndersa udhtonim ne t’amshuemet ngrica
Drejt qendres, peshat qe I thith unji,
E kruspull une po dridhesha nga rrica,

Per dashje, rast o fat, une nuk e dij,
Por, ja, nder ato krena tue barite,
Shqelm fort I rashe nje shpirti ne turi.

<N’mos erdhe me u hakmarre ma me terbim
Per Montapertin, pse po me merzit?>>

E une: <T’I lyp disa sqarime ma te holla,
Pastaj sa t’duesh te ndjeki me nxitim!>>

Prisi qendroi; e shpirtit une iu solla,
Qe shamje e mallkime villte goje:
<>

vazhdon...

<t’Antenores shqelmon ti krena tjere?
Te ishe I gjalle, kaq fort s’do mund qelloje!>>

<qe t’marr shenim ty duhet te vije mire,
ne qofte se don ti emnit me I dhane vlere.>>

E ai ma ktheu: <Por hiqmu qafe, koken mos ma caj,
S’asht vendi ky ku shiten lajkat lire!>>

Hijes ia ngjita shi te zverku I saj
E I thashe: <Ose t’I ckula floket me gjithe rraje!>>

Por ai m’u suell: <S’do celi goje e asgje nuk te tregoj
Dhe po t’ma bajsh rradaken fare tolle!>>

N’sa flokve une ia kishe ngule me thoj
E I ckulja tufe-e-tufe e fije-fije
Dhe ai koke-ule luronte, nje za ushtoi:

<Ti mjaft me nofulla na cave kryet
Edhe pa lehe! C’dreq t’hyni kish ta dije?>>

<trathtar I mbrapshte! Do dij cka te tham, po,
ne tjetren bote per ftyren tande t’ndyte!>>

<Por, n’dalsh kendej, mos rri pa ma permende,
Kete shokun gojecthurun ma kujto!

Qan, se mbas arit t’Frances ai pat rende.
- E pashe ate nga Duera, - ka per t’thane, -
atje ku I mbajne per fresk mkataret mbrende. –

vazhdon...