Poezi Dashurie nga Poete te Letersise Shqiptare....

Ktheva koken, mbajta hapat:
binin tjegullat, binin traret,
binte qielli i nje nate dashurie.
Atje mbi papafingo, prane yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, behen pluhur.
Dritare s’ka, ka sy te zgavert,
s’ka mure me plasaritje te etshme,
skelete fjalesh ne gjysmerresire,
skelete enderrash, premtimesh te neserme.
Ngrihet tymi si nje mjegull e bardhe,
nje grusht eshtrash te nje nate germadhe.
Ne cep te rrenimit
dy burra po pine qete-qete cigare.
Ej, ju atje! Nuk degjoni si ulerijne brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do te dale jashte meje si tek vullkanet.
Mos u kthe ne kujtim, i thashe
mos u kthe ne harrim, me tha;
botes i falem nje nate dashurie
dhe kjo s’eshte pak.
Nje nate. Dhe cfare nate!
Dora mbi sup,
hena mbi mal,
qielli i kalter i botes mbi krye…
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie…po bie….
Dhe ishte nje nate e paemer,
sic ishin te paemert yjet.
Kini meshire, mos e shembni ate nate!
Eshte renkimi im apo klithma e saj?
Kini meshire, kini meshire!
Ajo ishte nje nate dashurie
qe kurre s’duhej te kish gdhire.
Kini meshire,
ne mos po atje nen gure,
nen peshen e nates se shembur do te shembem,
i vrare jo nga urrejtja, po nga dashuria,
qe, perjetesisht quhet dhembje…………

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.
Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m’u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)
Do te heshtesh.Do te cohesh.Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t’ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen cati.

Nuk mund të fle këtë natë
zemra ime është shumë e vogël
për gjithë këtë mall...

diku duhet ta shpraz...

E filloj mbi një fletë reje të bardhë
të shkruaj me gërma malli
një ëndërr fëmijërie pa faj...
.
e mbi petale trëndafili
të puthurën e parë...

e me pikëlza vese
margaritarë alegrie
një fustan nusërie...

e pastaj...
penelet e zemrës
rrëmbej
detin kam telë
me ngjyra malli
mundohem të sjell
krijesat e mia prej mishi e gjaku
krijesat e ëndrrave
që u dhashë jetë...


deti nuk më del
kam shumë mall e dashuri
më duhet të zaptoj qiejt...

një rrugicë, një rrugë
një kjoskë , shtëpi a pallat
një plazh një pyll një shkëmb
edhe një copë gur
në tabllonë e mallit tim
din të flasë...

një ikje , një kthim
e një ikje prapë...

lotë pendimi
plagë që kore nuk vë...

dashuri të filluara
të tjera lënë në gjysmë të rrugës
dashuri të jetuara
luajnë në pianon
e çakërdisur të zemrës...

e era më bëhet violinë
harqe janë rrezet e diellit
e të hënës
një melodi të re
e të vjetër njëherësh
që luajnë me pianon e zemrës...


... sa duam
e sa kemi dashur në jetë...

e nëse një Zot ka në qiell
ta falenderoj dua...


që kur na ngjizi
pluhur dashurie në shpirt na mbolli...

dashuri për çdo moment te bukur
e sublim
dashuri ...është malli im...

Në fillim
Kohëndarjen nga ti
E mata me sekondat,
Pastaj minutat, orët
E perëndimin e një dite,
Të hidhët si vdekja,
Të gjatë si pasvdekja.
Tashti,
Ngarkuar me një vandak të skeletosur kujtimesh
Numëroj hapat e fundit
Drejt harrimit.