Poezi nga Dhimitraq Papando...

Nga një lot ndryshoi bota


Flutur drite flatrashkruar, pse zgjedh ëndrrat të më vish;
Më trondit shpirtin e shuar me magjepsje perëndish?

…Drodhi thellë gjith’ parajsën, lot’ i hidhur, i çuditur.
Buz’ e bukur e idesë…prej nepërkës e zhuritur.

Eshtë hapi që sa niset, loti i parë mes blerimit.
Eshtë dhimbja që po ngjizet në themel të njerëzimit.
Ja! Atje fillon kamzhiku fishkëllimash të përdridhet;
Kryq i rëndë përmbi supe, shpirti kuq…në zift…që hidhet.

Kështu nisi vetëtima, afsh’ i zi i një mëkati;
Dor’ e rëndë përmbi supe, përkëdhelja e një fati.
Dhe papritur mes mënxyrës, ball’ i bardhë i beronjës,
Syr’ i ndezur i një kopiles* që pas supit të së zonjës.

Dhe më tej, eh, ndër pallate…një shami e parfumuar,
Që e humb qëllimthi dora e princeshëzës së vluar.
Dhe një qeshje lodërtare…dhe një klithmë nëpër natë
Pas një hije në dritare plumb’ i hidhur kur vret thatë.

I shikoj që sillen rrotull, si çdo gjë gjith’ rrotull sillet
Edhe unë midis tyre, zemra ime me gjith trillet.

Flutur drite s’ke pse druhesh; eja ditën pa u vjedhur
U ndryshua bot’ e tërë nga një lot…parajse derdhur.


6/2007 NY

Si mantel ia hedh mbi krye.

Ç’panë sytë e mij, oh, ç’panë,
Nën qiellin e paanë!
Më ikën mentë, më lanë.
Një ëngjëllushe me fletë,
Prej parajsës zbriti vetë.

Vjen nga retë e më rri pranë,
Edhe vashë edhe zanë,
Flokun lëshuar mënjanë,
Përmbi supin e zbuluar.
“Zot, ç’ke bërë, ç’je munduar!?”

Ladhatuar më thërret.
Më zgjat dorën dhe më flet.
Dhe më ngjall edhe më vret.
Psherëtij mëndje trazuar...
Si të bëj, ta marr ndër duar?

Përgjoj zemrën...s’di ç’më ngjet.
Si qiri më djeg, më tret.
E hap shpirtin sa një det.
...Rrëmbej qiellin me gjith yje,
Si mantel ia hedh mbi krye.

Dhimitraq Papando 1990

Dimër

Kur vjen dimri i akulluar mbetem zgjuar nëpër netë.
E ndjej shpirtin të më lerë, nëpër erë të mërgohet.
Trupi mbetur i braktisur dalngadalë nis e ftohet,
Si një vatërzë që shuhet në shtëpin’ e lënë shkretë.

Që prej xhamit të kristaltë shoh përjashta i nemitur,
Si në natën e ndriçuar bora bie fjolla-fjolla.
Syri griset i harruar nëpër perdezat e holla,
Edhe tret lotin e nxehtë me qerpik të përpëlitur.

Dhe kur hëna e florinjtë që prej reve rreh të dalë,
E vesh natën e pikuar në përndritje të praruar;
Zem’r e dridhur ritmin shuan duke rrahur e hutuar.
Hesht dëbora mbi çatitë ku ka rënë palë-palë.

…Kthehet shpirti i arratisur zemër-vakur tek mendoja.
Ishte jerm apo ekstazë s’e kuptova ku u futa.
Sy’n e bukur më jep hëna fshehur pas reve të buta.
Flok’n e verdhë ka përhapur nëpër perdezat me hoja.


Dh.Papando KO NY 1976-2005

Varka ime ku me shpie

Qielli varur perde-rëndë si një ballë i menduar.
Zbret e griset nëpër pemë mbi liqenin faqe-shtruar.

Era fryn e ëmbël shumë dhe mënjanë i mbledh retë.
Varka ime vozit thellë dhe me shpie nga do vetë.

Duke humbur gjethe-verdhat çvoshket hëna mbi liqen.
Nata krejt e parfumuar që nga Mal’ i Thatë vjen.

Një shelg varet i argjëntë, nëpër ujë krahët lan.
Hëna mbetur lakuriqe lotëverdhë nis e qan…

-…Pse më merr në ujë thellë, varka ime ku më shpie?
-Më afro tek hën’e verdhë të shoh dritë bukurie!

-Laskuriqur, nëpër ujë, ku shkon hënëza dhe fshihet?
-Me një krëhër prej kallamash flokët lag ajo dhe krihet.

Pas kallamave, në ujë, hëna kreh flokët e gjatë.
Nazemadhe rrotull saj formon rrathëza një patë.

Duke mbledhur gjethe-verdhat atje dua që të shkoj;
Të rrëmbej patën e bardhë, faqen ujit t’ja trazoj…

…Shushurin liqen-i pastër, kallamishtja plot shkëlqim.
Varka ime gjith’ lëkundet pa lopata, pa drejtim.


Dhimitraq Papando
2005 Mars

Qiejve mbeta

I verbuar mbeta qiejve, pas yllnajash jetën treta,
Unë, ylli i padritë, pelegrin veç udhësh mbeta.

…Siç ka qielli trupa plot dritëzimesh të harruar,
Që veç sillen ndër etere as të ndezur, as të shuar;
Edhe ne, mbërthyer rrathësh nga një ethe, anatemë
Mendjeçartur, buzën djegur…vrragën tonë dot s’e lemë.

Më tërheq një thirrj’ e verbër si një fat i parashkruar.
S’di ku është drita jote, s’di në ç’Mjellmë je mërguar.

Kasiopeja më rri pranë, Andromedën doja vetë
Ca na duan, ca i duam e ngatrruar ësht’ kjo jetë.
Ja pra, shtrirë midis yjesh, jam pa sy e jam pa shpresë;
Si akrepi në rreth zjarri veten vret…e pret të vdesë.

Eh, veç di që blu e thellë…atje tej ku lindin zëra,
Ku gjëmon shpirti i kohës dhe ndërton botë të tëra;
Atje pra, ku thelbi vetë në të zi pulson i shkretë,
Ka një flakëz që rri zgjuar, ësht’ një jet’…një tjetër jetë.



.................................................. .Prill 2007

Janë mijëra puthje fine

Në një gji, në breg të detit, larg, që kur nuk mbahet mend,
Në një qoshe që pak kush e ka parë në këtë vend;
Rrinin fshehur nga të tjerët, një shkëmb shtufi i vetmuar,
Dhe një valë e shkumbëzuar…
…keq pas tij e dashuruar.

Ish’ një gur me zemër guri, madhështor gjer lart në re;
Një shkëmb bregu, gur i murrmë, me plot zgavra e fole.
Por atje në breg të detit dhe një valë qënkesh zgjuar,
Edhe rritur nëpër ujëra anës bregut të copëtuar.

Kush e di si pati nisur?! Kush e pa atë fillim?
Kush ka qenë q’e ngacmoi këtë lodër të pakthim?
Kush i vuri pran’ e pranë njëri tjetrin të shikojnë,
Njëri tjetrin keq të vluar…përgjëruar të përgjojnë?

Vala ishte krahëlehtë, nazetare plot magji,
Dhe gjith’ vinte edhe kthehej duke luajtur në gji.
Në k’të mëngëzë të detit q’e kujtoj gjithnjë me mall,
Val’ e ëmbël zgjohej-flinte faqezën shtruar në zall.

Bredharakja lodërtare here vinte, here shkonte,
Dhe pas këmbëve të ftohta shkëmbin akull përqafonte.
E kupton që miku i bregut as e sheh, as e dëgjon,
As një fjalëzë të ëmbël ngushëllimi s’i dërgon.

I afrohet kokën ulur duk’ e ndjell’ në gji të saj.
I njom këmbët me lot brenge hidhëruar dhe pastaj,
…Shkumbëzohet e xhindosur, mbledh demonët e tërbuar.
Dashurin’ e egër shkëmbit ja dërgon të qindfishuar.

Shkëmbi…akull…rrinte bregut; kokën mbante drejt përpjetë.
A mos vallë atje lart, dashuruar ish’ me retë?
Eh! E shkreta val’ e vogël sa mundohet e rënkon;
Dashurin’ e përvëluar më kot shkëmbit ia tregon.

Qante vala dit’ e natë, pa pushuar e me lotë.
-Si të bëj që guri i murrmë të më dojë mua? -thotë.
-Si të bëj o det, mësomë. Dua ndihmë! Pse s’më thua?
Si të bëj që shkëmbi i dashur të më dojë vetëm mua?

-Mos qaj valë! Duke qarë nuk ndjen guri i harruar.
Përkëdhele, perkëdhele!...Ledhatoje papushuar!
Puthe valë! Puthe shumë!...Mos e lodh ti zemrën kot!
Veç me ledha e mund gurin. S’ke ç’i bën atij me lot.

I shikon grimcat e rërës, kaq shumë nëpër dete?
Motrat tënde duke puthur i kan’ bër’ gurët për vete.
Lumturohu bija ime dhe për ty shkëmbi do tretet.
Do ronitet krejt pas teje; rër’ e imët do të mbetet!

Qeshte vala dhe mendohej: -Ç’flet dhe ky deti tani!
Grimc’ e rërës q’i mbush fundin…paska qënë dashuri?!!

-…Jan’ shkëmbinjtë që jan’ falur.- qeshet vala e gëzuar.
-Aty prehen të ronitur valëve të dashuruar.

…Janë mijëra puthje fine, adhurim që s’mbaron kurrë,
Që në shekuj valët dhanë dashuruar nëpër gurë…
Dhe gëzohej val’ e vogël në një qoshe, në bregdet.
-Do të vij’ një ditë”, -thotë, -unë shkëmbim do ta tret!


Dhimitraq Papando

Ç’panë sytë e mija...


Ç’panë sytë e mija, ç’panë,
Nën qiellin e paanë!
Më ikën mentë, më lanë.
Një ëngjëllushe me fletë,
Prej parajsës zbriti vetë.

Vjen nga retë e më rri pranë,
Edhe vashë edhe zanë,
Flokun lëshuar mënjanë,
Përmbi supin e zbuluar.
“Zot, ç’ke bërë, ç’je munduar !?”

Ladhatuar më thërret.
Më zgjat dorën dhe më flet.
Dhe më ngjall edhe më vret.
Psherëtij mëndje trazuar...
Si të bëj, ta marr ndër duar?

Përgjoj zemrën...s’di ç’më ngjet.
Si qiri më djeg, më tret.
E hap shpirtin sa një det.
...Rrëmbej qiellin me gjith yje,
Si mantel ia hedh mbi krye.

Ajo ish poete…ai ish poet.


Në një vend të vogël, diku në bregdet,
Një poete rronte…edhe një poet.
Luanin së bashku në bregun e vjetër,
Shkruanin poema, s’kishin lodër tjetër.

Zotat, lart nga qielli, që tokën trazojnë,
Duke parë shokët sa mirë që shkojnë;
Vendosën të tallen me dy miqt’ e rinj,
Dhe thirrën Kupidin me harkun e tij.

“E sheh poshtë,” i thanë, “n’atë gji të shkretë?
Janë dy rioshë që luajn’ të qetë!
Me asnjë s’përzihen dhe asnjë nuk duan.
Një her’ shkruan njëri, një her’ tjetri shkruan.

Pa tendose fort harkun e florinjtë,
Të shohim ç’do ndodhë me ata të rinjtë!”
…Kupidit nga gazi…zjarr i ndritën sytë,
Lëshoi një shigjetë, pastaj një të dytë.

Dhe njëra prej tyre godet vajzën ligsht,
Zemrën e poetit tjetra…sigurisht.
Vajza…vraprrëmbyer i jepet poetit,
Thjesht e drejt në rërë, aty anës detit.

“Kur jam me ty pranë,” thotë vash’ e shkret’,
“Ndihem Mbretëreshë dhe ty të kam Mbret.”
Merr në krahë djali vashëzën e tij,
“Të kam Zot,” i thotë, “të kam Perëndi.”

Dhe të dy sëbashku ashtu përqafuar,
Drejt qiellit u ngritën duke fluturuar.
Jo! Mos u çudisni! Eshtë e vërtet’.
Ajo ish’ poete…ai ish’ poet!

Kur doçkat ngroje ti në gjoksin tim.

Jam ulur vetëm pas qelqit i menduar.
Një brengë kam që nuk më le të qetë.
Qiellin vështoj si ulet i rënduar,
Dhe ndrydh e shtyp rënkimet edhe retë.

Kujtim’ i largët më vjen me dhimbje zjarri,
I gjallë m’afrohet mes qiellit ngjyrë hiri.
Si ta duroj k’të çarje prej të marri,
Që më rëndon në gjoks si gur mulliri?

Ngado vështroj më vjen fytyra jote,
Më ndjek si erë, si frym’ e pa mbarim.
Nuk krahasoj thesar të kësaj bote,

As histori të shkruar...as tregim;
Me ëmbëlsinë e drithmës magjiplote,
Kur doçkat...ngroje ti në gjoksin tim.


Dhimitraq Papando

La-minor

Një lot i madh më ra, një lot,
Si plumb i zi në shpirt më çpoi.
Dhe s’di pse tremba ashtu kot
Një zog që rrinte buzë kroi.

Me gur qëllova pas një gardhi…
…Nuk di akoma ç’të bëj tjetër?!
Eh, ç’mu drodh zemra e me mardhi,
Braktisur si këpuc’ e vjetër.

Pas një kitare që kam afër,
Dhe ashtu…kot e mbaj në dorë;
E shtriva ndjenjëzën e varfër,
Në një akord në…”la-minor”.

Një lot i madh më ra….një lot