Poezi nga poeti lirik, Xheladin Hamza.

BUZË DRINIT TË BARDHË

Në flladin e mbrëmjes
Të pranverës së hershme
Buzë lumit Drinit të Bardhë
Zjarrin e zjarrtë shpirtëror
Nga buzë tua e kam shuar

Nëpër damarët e gjakut
Thitha flakën e ndezur
Nga e cila digjem edhe sot
Buzë lumit Drinit të Bardhë
Shpirti mu tretë

BORA E PAPRITUR

Në ditët e marsit
Nga bora e papritur
Të është mbuluar dritarja
Në të cilën gjendet
Saksi e harruar

Në pranverën e hershme
Lulja në te jam unë

MENDIMET

Mendimet dhe ëndrrat
Nuk mund t’i ndali
As shpresat
Nuk mund t’i ndërpresë

Njeriu jeton
Lundron
Në ëndrrat
Në shpresat
E kësaj bote
Botë e cila
Pa dashuri
Kuptimin sos

XIXËLLONJA

Në brendinë e tunelit
Shoh një xixëllonjë
Tek zbardhte terrin
Të shndrisë në terrin
Më zift se nata

Nëpër te vrapoj
Që të shoh atë mrekulli
Të shpresës së jetës

Vallë si u ndezë
Kjo xixëllonjë
Në këtë errësirë
Kujt i shkëlqen ajo
Si kortezh nate me pishtarë
Jep dritë dhe shkëlqim

Tunelit të errët i afrohem
Por vërej se ajo ngadalë
Shuhet, venitet
Në terrin e tunelit të pafund
Përsëri errësirë

Ku
Ec me sy të hapur
Por asgjë nuk shoh
Ashtu ec pa kontroll
Kërkoj të largohem
Nga kjo errësirë
Dhe qetësia e varrit
E cila mbretëron aty

Mbeta me sy të hapur
Kështu në terr

Jo nuk kam frik më nga terri
Se aty linda
Jetoj në terr
Dhe e tërë jeta
Më është vetëm terr

VAJI I JETIMIT

Vajin e jetimit e njoh mirë
Gjëmimin e tij në gjumë
Kur fle e ndiej
Në gjoksin dhe në shpirtin tim
Se ende i tillë jam

SOMNOBOLIZMI

Kaluan gjashtë vite të pasluftës
Ne me rreze hëne ecim bashkërisht
Nëpër tehun e shpatës Somnoball

Nuk mund të zgjohemi
Gjumi na ka marr në thellësinë e tij

Ashtu grindemi mes vete
Nuk shohim shandanin e artë
Në ngjyrë vjollce
Që ndriçon vetëm për ne

Kur të zgjohemi do ta kuptojmë
Se gjendemi diku thellë në humnerë
Apo në faqe të Kosovës se Re

BOTË E MJEGULLUAR

Engjëjt në krahët e tyre më bartin
Shoh një botë të mjegulluar
Nga e cila asgjë nuk shihet
Dendësia e saj i ngulfat njerëzit
Të cilët edhe ashtu shpirt nuk kanë

SYTË E TU BOJË QIELLI

Ah, moj xhan

Edhe në ëndërr çdo natë

I shoh sytë e tu
bojë qielli

E shpirti më digjet
Si zjarr xhehenemi ...

Mbi kraharorin tënd
Më bartin dallgët
e jetës

Aty ku lind dhe perëndon dielli
Çdo ditë...

VDEKJA ECËN NË HESHTJE E QETËSI

Me gjuhën e heshtjes
Vdekja përjetësisht na flet
E ne fare nuk e kuptojmë...

Pa dallim ngjyre e gjinie
Njësoj me vete merr shpirtra
Të zinj e të bardhë...

Shpirtzinj i merr në dhimbje e mundime
Dhe i vendosë nën pemën e Zakumit
E shoqëri u bëjnë djajtë me brirë...

Shpirtbardhë i merr me lehtësi
Të përcjellur me muzikën hyjnore të semas
E të mbështjellur me aromë lulesh
Të këputura nga kopshti i Edenit...

Lindja dhe vdekja shkruhen
Me shkronja të arta e të zeza
Nga vet dora e të Madhit Zot...

E mes tyre krijojnë harkun
E fillimit dhe mbarimit jetësor...

E vdekja ecën gjithmonë
Në heshtje e qetësi...

ZHVESHI LËKURËN TIME

Shpirti mbushet e zbrazet
Me vepra të bardha e të zeza
Të shkruara nga të dy engjëjt
Të krahut të djathtë e të majtë...

Në çdo falje të xhumasë
Zhveshi lëkurën time
Dhe bëhem shpirt
I mbytur në frikë...

Bërtas deri në kupë të qiellit
Edhe banorët e xhenetit
E të xhehenemit
Vajin tim mallëngjyeshëm
Le ta dëgjojnë...

FLAKË E DRAGONJËVE

Mbi këtë tokë të bekuar
Sërish kudra e vjetër shkeli
Dhe polli këlysh të verbër...

Pela plakë zëshëm hingëllon
Në të katër anët e botës
Sikur humb virgjërinë
Që se kishte kurrë...

Dragonjtë flakën s’harxhojnë dot
Në zhdukjen e kuçedrave
Nëpër kështjella të vjetra...

Tani me gjuhë në trup
Lëpijnë plagë të hapura...

28. 04. 2008.

TRËNDAFILA TË ZI

Në këtë pranverë
Në Fushë-Arrëz
Çelën pesëmbëdhjetë
Trëndafila të zi.

Në çdo mëngjes
Petalet e tyre i mbulon vesa
Që krijohet nga sytë
E pesëmbëdhjetë vashave të bukura
E të shndërruara në engjëjt

Presin të veshura
Me kurora të bardha
Martesën e tyre.

Tërë natën si zana mali
Kujdesen për trëndafila të zi
Me agun e parë të mëngjesit
Zhduken.

Në muzgun e mbrëmjes
Me rreze të para të hënës
Paraqiten përsëri
Me kurora të bardha
E me lot në sy.

23. 05. 2005.

BILBIL MA FAL ZËRIN TËND

Bilbil
Pash të Madhin Zot
Ma fal zërin tënd
Rërën e Saharës
Me lot dhembjeje ta lagi

Ulërimën e ujqërve
Ta zhduki përgjithmonë
Një ditë të vetme
Dua që zëri im të ndihej
Andej kah lind dhe perëndon dielli

TY VOGËLUSHJA IME

Kur të bëhem vetëm kënga
E erërave të shkretëtirës
Dhe bëhem vetëm pluhuri i saj
Dhe një pikë në kohën oqeanike
Edhe atëherë do të të kujtoj
Veç ty vogëlushja ime...

Mi fale vetëm dy ditë lumturie
Njërën për kohën e tanishme
Tjetrën për botën në amshim
Që të dyja për shpirtin tim
Janë përjetësi e të gjitha kohërave
Vogëlushja ime...

JETA MË IKU OR MIK

Në mesnatën e qetë sytë e mi
Të zhytura në kafkën time
Si dy detëra të ndara njëri nga tjetri
Veçmas përkëdhelin fytyrën tënde
..................e shpirti më gjëmon or mik!

Nga jashtë dëgjohen tingujt e gjetheve
Që dikur në pranverën e hershme
Ishin të njoma si jeta ime fëmijërore
E tani tek shkëputen nga degët e jetës
Që do të kalben në tokë përgjithmonë...

...........Sonte edhe më shumë
Gjethe të lodhura puthin tokën
Ëndrrat përshpejtojnë hapat
Të mos mbesin hije e kaluar
Se e gjithë jeta me ta më iku
.....................dhe mua or mik!

OR XHANI IM

Yjet që më së shumti shkëlqejnë
I ngjajnë syve tu të zjarrtë
Që pandërprerë më përcjellin
Or xhani im

Era më mësoji
Si pëshpëritet emri yt
Edhe atëherë kur në ëndërr jam
Or xhani im

Dielli më përdhelë e ledhaton
Lehtazi ama bash si dora jote
Dikur në shatërvanin e rinisë
Or xhani im

M’BESO PASHA TË MADHIN ZOT

Këmbëzbathur pamëshirshëm
Shkele mbi shpirtin tim të virgjër
Dhe në mua mbetën vragë
Që hapën një jetë dënese...

Dëshirova në ëndrrat e mia
Sytë e tu të jenë shkëlqim
Rreze dielli sall për mua
Pasha të Madhin Zot!

Me shpirtin të bezdisur
Ta fala buzëqeshjen
Më të pastër se qielli
Pasha të Madhin Zot!

Vdekjes nuk ia kam frikë, jo
Rrugëtoj me të dorë për dore
Çdo ditë e natë deri në amshim
M’beso pasha të Madhin Zot!

Një mëngjes në vjeshtën e vonë
Do të udhëtoj dhe unë drejt perëndimit
S’bashku me shumë shpirtra tjerë
M’BESO PASHA TË MADHIN ZOT!

ME SHPIRT TË QETË

Më le të të shikoj
Me sy të tjerë
Se të mi u verbuan
Qerpikët mu mbyllën
Përjetësisht....

Mbi gjoksin tënd
Nën tingujt e rrahjeve
Të zemrës sate
Që i ngjajnë gurgullimës
Të lumit në ikje...

Me shpirt të qetë
Bash aty
Mbi gjoksin tënd
Dua të vdes!

VDEKJE

Heshtje...
Qetësi e rëndë
Vdekje!

Dielli ngadalë ik
Ngjyrat e jetës zbehen
Muzgu lehtas tokën puth
Dhe toka hesht...

Nën hapat e rëndë
Të vdekjes
Gjethet vajtojnë
Pa lot...

Shpirti i shoqëruar me engjëjt
Trupin e vet të mbështjellë
Me qefinë të bardhë si bora
Shikon...

Heshtje...
Qetësi e rëndë
Vdekje!

O JU MIQTË E MI

Ejani sonte
Kur më së shumti
Nevojë për ju kam
O ju miqtë e mi...

Natë e rënd, shumë e rënd
Shtrati më është bërë
Më i fortë se çdo shkëmb mali...

Rrymë nuk ka
KEK- u e ndal orar e pa orar
E në errësirë i lënduar
Në vetmi gjëmoj...

Nëpër qiellin e hapur
Vetëtima shëtit si zonjë e rënd
Dhe vizaton harta gjeografike
Dhe pentagrame sipas dëshirës së saj
E murmurima shpirtin ma dridh...

Nuk më mbeti më
As gjak
As lot
As djersë...

Të gjitha dhembjet i mblodha në një vend
I mbështolla në mindilin e lagur
Dhe i përziej me qelbësirën
Nga mushkëritë e mi të kalbur
Nga kaverna e lodhur...

Ku keni humbur
Ku keni tretur
Ejani ta festojmë këtë PAVARËSI
Në këtë tokë HYJNORE
O ju miqtë e mi...

11. 02. 2008.

FLUTURA DHE QIRIRI

Pas ditës së lodhur
Në muzgun e mbrëmjes
Qerpikët mu mbyllën vet

Në kllapinë e parë të natës

Në ëndërr e para më erdhe ti

Je shndërruar në fluturën e bukur
Që fluturon rreth dritës së qiririt
Të ndezur enkas për ty

Gjatë fluturimit u ndeshe me te
Dhe u dogje në flakën e tij

U dëgjua një ofshamë
Nga e cila u zgjova

Nëpër rreze të hënës
Në errësirën e natës
Në shandanin e artë
Qëndronte qiriri i fikur.

07. 04. 2005.

MBI GJOKSIN TËND

Emri yt gërryhet
Nëpër damarët
E shpirtit tim

I strukur
Nën hijen
E së kaluarës që e mbulon

Shtriji duart kah unë
Të përqafohemi
Me afsh e me mall

Tamam aty në horizontin
Ku në të njëjtën kohë
Takohet e puthitet ditënata

Ëndrra e rinisë sonë
Aty mbi re të arta
Syhapur fle

Bilbili këngën e tij më të bukur
Aty e shndërron në vaj
Mbi gjoksin tënd si dikur
Edhe njëherë me lot dua të qaj

TIM MIKUT QEMAJL CENËS

Një mbrëmje të nxehtë korriku
Kur vapa kishte mbuluar qytetin
Dola për të ngrënë një akullore
Ta freskoj shpirtin i cili më digjej flakë

Mes grumbullit të njerëzve
Me fytyra të panjohura
Takova shpirtin tim të vdekur
Tek endej mes njerëzve të gjallë

Nga dhembja që kisha
Desha të bërtas deri në kupë të qiellit
Zëri në fyt mu ngulfat
Vetëm klitha me një ofshamë të qetë

Lotët nga dy liqe nën ballin tim
Nëpër faqe u rrokullisën vetë
Buzët vetë filluan dridhjen e tyre
Njoha vetën dhe shpirtin tim të vdekur

Ti, o miku im i fëmijërisë
Me vdekjen që herret të rrëmbeu
More fëmijërinë dhe rininë time
Me ty vdiq një pjesë e jetës sime

Oh, sa nevojë kam për të biseduar me ty
Shpirti mu lidhë si në nyjën e Gordit
Ula kokën në mesin e fytyrave të panjohura
I lodhur u ktheva të pushoj në shtratin tim

07. 07. 2006.

MENDIME TË GABUARA

Zëshëm dhembjet vajtojnë
Mbi sarkofagun e qytetit tim
Dikur aq të bukur...

Me dhëmbë të çelikta
Ndërgjegjja mi kafshon
Mendime të gabuara...

Sytë e mi në heshtje
Këtë imazh vështrojnë
.............. dhe vajtojnë!

ATA

Ata veshë na i shurdhuan
Të mos dëgjojmë klithmat
E njerëzve që i prenë si qengja

Ata sytë e ballit na i verbuan
Të mos shohim kurrë
Shkëlqimin e diellit

Lotët të mos kenë nga të pikojnë
Në vend tyre gjaku pikon
Lumi në gjak u shndërrua
Britma e njerëzve
Shushurimën ngulfat

Ata fjalën në fyt na prenë
Me hanxharë të ndryshkur
Të lënë nga viti 1912

Ata ma therën gjyshin Ibrahim
Në vitin 1912-tën
Në moshën 26 vjeçare
Nënën jetime pesëjavëshe ma lanë

Ata ma vranë nipin Halit
Në vitin 1998-tën
Në moshën 26 vjeçare

Motrën me vuajtje shpirtërore
Me ëndrra të paqarta deri në vdekje
Për të birin sugar ma lanë

Ata
Dogjën shtëpi dhe fëmijë në te
Dogjën shpirtrat dhe zemrat tona
Tokë e djegur sa e ëmbël je
Të dua