Poezi nga poeti lirik, Xheladin Hamza.

SONTE HESHT BIBLIL

Bilbil hesht
Të lutem, të lutem
Veç sonte hesht...

Gotën dua ta mbushi
Me lot nga sytë e mi
Plotë e përplot...

Hesht bilbil hesht
Aman hesht, hesht
Veç sonte hesht...

Nesër më vajto në këngët e tua
Me të gjitha ngjyrat e zërit që ke
Se ti i vetmi mik i kësaj bote me je!

ME SHPIRT TË QETË

Më le të të shikoj
Me sy të tjerë
Se të mi u verbuan
Qerpikët mu mbyllën
Përjetësisht....

Mbi gjoksin tënd
Nën tingujt e rrahjeve
Të zemrës sate
Që i ngjajnë gurgullimës
Të lumit në ikje...

Me shpirt të qetë
Bash aty
Mbi gjoksin tënd
Dua të vdes!

STINËT E JETËS

Sa e dhembshme është kjo jetë
Tamam të duket se linde – ajo iku
I la vragë rrudhat në fytyrën e zbehtë
Nëpër vetullat e zbardhura
Është mbështjell shikimi në zbrazëti
Terri endet në shpirt si demon

Engjëjt numërojnë vepra të bëra

Jetova - e më duket se tani linda
E përgatitja për vdekje vije vetë
Te gabzherri është ndalur e pret
Është zbathur për të ecur nëpër shpirt
Se shpirti s’vdes kurrë

Apo jo?

MË KËRKO NË KËNGËN E BILBILIT

Sonte s’kam frikë dhe kënaqësi kam
Nga kjo natë e qetë që lehtas bie
Dhe Nuri që mbi trupin tim lëshohet
Të më ndritë përjetësisht...

Engjëjt mbi krahët e tyre
Bartin veprat të mia jetësore
Tek ngjiten horizonteve hyjnore
Sa i këndshëm është ky udhëtim mistik...

E ty, nëse ndonjëherë
Të bie ndërmend për mua
Më kërko në aromën e luleve
Në burimet e lumenjve
Dhe në këngën e bilbilit...

Në agun e mëngjesit të hershëm
Kur dielli rrezet e tija të para lëshon
Mes tyre është shpirti im dhe ndritë...

PRANVERA E VONUAR

Penda e lehtë dridh dorën time të lodhur
Rëndon shpirtin që flakë digjet për ty
Ajsbergu më bëhet trupi në lundrim
Nëpër ëndrrat më të bukura që s’kanë mbarim
Vesa e mëngjesit të ftohtë fle mbi ballin tim
E dielli me rreze të arta ma puth ballin e lagur
Rob robërie i buzëve tua të zjarrta mbetem përjetësisht
Aty në varreza të pahapura varrosen ndjenjat e mia...

Eh sikur të kisha krahët e engjëjve që në qiell janë...

Vonë pas mesnate do të fluturoja e të vija te ti
Oh, sa më pëlqejnë udhëtimet mistike qiellore
Nëpër kohërat kur ora nuk bën matjen e saj
Ura e ylberit lidhë dy shpirtra larg me vite drite
Arshi mbi qiejt do të dridhej edhe njëherë për mua e për ty
Robëria ime mbi buzët e tua në aromë trëndafil do të shndërrohej...

TË PRITA KOHË TË GJATË
(Kushtuar nipit tim)

Të prita,
Shumë kohë të gjatë të prita
Të prita si udhëtarin e lodhur
Me gotë ujë të freskët jete...

S’kisha idenë shpirti
Që ti do të më vije befas
Para kohe si rrufeja
Bash atëherë kur s’të prita...

E dija se do të më vije
Me agun e mëngjesit
Me rrezet e para të diellit
Në spektrin e të gjitha ngjyrave
Të ylberit nga lindja
Dhe mëngjesin e ri ty po ta fali...

Tani me shkronja të arta
Qëndiset një kaptinë e Re
Po ti ofroj duart e mija
Shtrëngoji me forcë
Jeta filloi matjen e kohës...

Unë vrapoj pas mendimeve
Që lindin befas bash si ti
Në frikë mos vallë ngatërrohem
Në hapat këmbëve të mi
Me kocka të thyera e të lodhura...

O ju, ëndrrat e mija
Dhe ju mendimet e paprekura
Ndaluni!

Më lëreni të qetë dua të zgjohem
Ta shoh e ta përqafoj me mallëngjim
Se në shtëpinë time lindi një foshnje
Lindi nipi im me emrin MEVLANA!


07. 03. 2011.

SYTË E TU

Edhe nga uni im i brendshëm
Sot i huaj jam
E mendimet më derdhën
Bash si qumështi i bardhë kur merr valë...

Shikoj fotografitë tona
Që vite me radhë u zbehën
Nga lot të derdhura mbi ta
Prej dashurisë së flaktë...

Sërish me gishtërinjtë e mi
Përkëdheli fytyrën tënde engjëllore
Më duket se është me e ngrohtë se dielli
Më e butë se rretë e bardha
Dhe mëndafshi...

Më frikëson me ata sytë e tu
Me shikimin tënd që akoma
Zemrën ma zbardhë nga ndryshku
E shpirtit tim të humbur ua tregojnë
Rrugën e shenjtë qiellore që s’ndalet kurrë...

ZEMRA E NGRIRË

A e di ç’është dashuria?
Ti, që endesh pa cakë
Nga një zemër në tjetër
Nga një shpirt në tjetër

A e di ç’do të thotë të dashurosh?
Ti që zemrat pa mëshirë there

A ke dashurua ndonjëherë?
Ti, që vetëm merr e asgjë s’jep

Dashuria a të krijoi ndonjëherë dhembje?
Ti, që zemrën tënde e fsheh pas akullit

A të lëndoi dikush?
Ty, që maskën nga fytyra s’largon
Ty, që zemrën e vet e ke ngrirë
Nga kush e fsheh?
Kush ta lëndoi atë zemër
Nëse e ke?

14. 10. 2005.

I VOGËL JAM

Mbi kokë më fluturojnë
Zogj me zëra të panjohura...

Në erë të lehtë luhatem
Si kalliri i pjekur para kohe
Në korrik...

Në sytë e tu ngjyrë qielli
I vogël jam...

Shikoj hënën
Në humbjen e shkëlqimit të saj
E lumit në pëshpëritje i rrëfej
Përrallën për pranverat e humbura...

Gjëmimi nga shpirti s’më iku kurrë
E rruga më ishte jeta e ëndrrave
Të fikur...

NË SHKODËR

Në Shkodër
Dertet e mija i hodha
Në liqenin e saj
Dhe shpirtin e lodhur pastrova
Si me ujë të bekuar

Buna rrëmbyeshëm
I morri me vete dhe tha:
Dertet e tua do ti shndërroj
Në baladat e mija pambarim

Hodha shikimin
Drejt Kalasë së vjetër
Të Rozafës

Nga muret pash
Qumështin e njomë
Heshtur tek zbret
Gurëve të bojatisur
Me ngjyrë të bardhë

Thellësisht u përkula
Ndeza një qiri
Për shpirtin e saj
Që s’vdes kurrë

Dhe çuditërisht mu duk se dëgjova
Piskamën e foshnjës tek bërtet
Nanë kush do t’mi ndrojë pelenat?

Tunda kokën i hapa sytë
Me buzëqeshje më shikonin
Miqtë e mi Agim Metbala dhe Fahredin Shehu
Më përqafuan dhe vazhduam rrugën
Mbi urën e Bunës.

TI ME ZË BILBILI ËMBËL MË THËRRET

Violina vajton këngët e mija të shkruara sall për ty
I dëgjoj tingujt magjepse dhe me lot qaj si fëmi
Ofshama nga brendia e shpirtit shpërthen si llavë
Lagur mollëzat e faqeve pikturojnë trëndafila
Etjen për dashuri apo thjesht për një pikëllim
Tretë të gjitha kujtimet mbi valë Drinit të Bardhë
Ëndrrat fundosen si Titaniku në Oqeanin e Qetë
Sytë hapen si petalet pas shiut e ti me zë bilbili
................................................ëm bël më thërret.

AMANET

Dhe kur vdekja
Më merr e më mbështjellë
Me vellon e saj të bardhë
Amanet mi puth
Për të fundit herë
Faqe të ftohta dhe të ngrira
Bash si akulli...

Aty do ta shijon
Aromën e një shpirti
Që qëndron pezull mbi teneshir
Dhe të shikon drejt në sy
Të mbushura me kristale
Që shkëlqejnë ngjyra
Jete dhe dashuri
Që dikur i patëm
Unë e ti!

Nga sytë e tu bojë qielli
E që në jetën time ishin
Më të ngrohta se dielli
Mos lësho asnjë pikë loti
Për shpirtin tim do të jenë
Barrë më e rënd se toka
E frikë kam s’mund t’i duroj dot
Dhe shndërrohem në fantazmë!

TOKË E BEKUAR

Kosovë thithën nga gjinjtë e tu
Djajtë të të gjitha ngjyrave
Të shterën pa mëshirshëm
Si kuçedra që liqenin shterë
Engjëjt nga qielli mallëngjyeshëm vështrojnë
Këtë tokë të bekuar
Ku çmenduria kaplon njerëzit
Në kolltukët e tyre të kuqe e të zeza
Zezona shpirtin në vallëzim ngulfat
Të udhëhequr nga djajtë me brirë...

HAPAT E MI

Mbi mendimet e mia
Eci i heshtur...

Dënesa më përcjell në çdo hap
Sikur të jem borxhli i saj...

Në qetësinë e vdekur
Më duket se dëgjoj
Tingëllimin e hapave
Që s’shihen fare...

Era mendimet mi bartë
Në kohën e zhdukur
Që moti...

Nuk di se ç’farë ndodhë me mua
Jam futur në thellësinë e ëndrrës
Apo jam shpirt i vdekur!

MË JOSH FLAKË E ZBEHTË

Në qetësinë e mesnatës
Kur njerëzit në gjumë të qetë flejnë
Dhe ëndërrojnë ëndrrat e veta në qetësi
Mua më josh flakë e zbehtë
E një qiriri në fikje...

Me vete mi rrëmben kujtimet
Te deponuara nga fëmiria ime
Në një thes të paarnuar të varfërisë...

Si fletë mbi degë të thyera
Era në horizonte
Mendimet mi luhatë...

Me agun e parë të mëngjesit
Në thellësinë e shpellës së demonëve
Vdesin përjetësisht shpirtrat
E djajve të vërtetë...

KU IKEN VITET E MIA

Kohen ne ikje
Me renkim te shpirtit
E shikoj si ik
Dhe e qaj me lot ne sy...

Koha pameshirshem
Shkel mbi vitet e mia
Ne ujevaren ku takohen
Lindja dhe vdekja...

Mes brigjeve
Ne luginen e vdekjes
Mbi krah te bardha
Engjejt jeten time bartin...

Dielli i zbehte
Muzgun e nates puth!

Ne heshtje shikoj
Bukurine e lindjes se henes
Ne nuserine e saj
Njoha veten time...

Me dritherimen e zerit
Shpirtin tim te tretur pyes
Pse floket me jane zbardhe?
Ku iken vitet e mia?

BOTË E ËNDËRRUAR

Sinqerisht dëshirova
Të jetoj në botën
Të cilën e ëndërroja
Ose të mos e ëndërroj kurrë
Botën në të cilin jetoj...

Vetëm në një minutë mplakem
Për nëntëdhjetë e nëntë vjet
Eh, sa vjetër që jam...

Dridhem dhe shtrëngohem
Si të jem në agoni
I përndjekur nga “njerëz”
Të pafytyrë
Faqezi
Egërsirë
Moralisht të prishur dhe të humbur
Në të gjitha kohërat
Që shkelën dhe kaluan
Mbi ta...

Andaj fluturoj dhe zhdukem
Të shtrihem në varrin
Më të ftohtë se akulli
Aty shpirti dhe kockat e mija
Do e gjejnë përjetësisht
Botën të cilën e ëndërroja!

MIKU IM

Pres pozitën e shpirtit në rregullimin e krijimit të saj
E frika më mbështjellë trupin dhe dridhem në agoni
Mëshira e Allahut zbret heshtshëm e qetë dhe e lehtë
Krijesa e vërtetë krijohet vetëm me vullnetin e Tij
Bukuri e dritës hyjnore që përjetësisht ndritë dhe s’fiket kurrë

Unë i pëshpërisë unit tim të brendshëm si të bisedoj me mikun
Ti që pozitën e shpirtit në rregullimin e krijimit pret – merr frymë
E nëse nga bukuria e shpirtit mahnitesh ti vetëm bënë sexhde
Dallgë të detit do të të bartin përtej kufirit që kuptimin sosë
Dhe aty ndalu, mos vazhdo me tej, ajo nuk është e lejuar për ty
Qielli do të merr ngjyrë të kuqe në mesditë nga se ajo është gajb
Fuqia e Tij është e pakufizuar, e ti kuptoje atë miku im
.................................................. .................me mendje aq sa ke!

SYTË E TU

I shoh sytë e tu të bukur çdo natë
Lotët që më djegin më shumë se zjarri
Dallgët e jetës më bartin mbi kraharorin tënd
Andej kah lind dhe perëndon çdo ditë dielli

Zog i shfrenuar

Edhe atëherë
Kur këngë dhe duar të huaja
Të thërrasin në përqafim
Unë ndjej dridhje të lehta
Të zemrës nën dërrasën e gjoksit
Nga ëndrra e ëndrrës
Zgjohem me krah të hapur
Si zog i shfrenuar
Në fluturim të fundit mistik
Në errësirën e qetë të kësaj nate
Më takojnë erërat e së kaluarës
Në të njëjtin vend ku i kërkoj
Ndjenjat e dashurisë së humbur
Hedhi sytë e përlotur përreth
Të shoh në vallëzim në vello
Në peizazhe magjepse të së kaluarës
Si dikur në shatërvanin e rinisë...
Vibracioni i zemrës merr hov
Lot lehtas rrëshqasin mbi faqet e mia
E në tokë përplasen
Si pika shiu në vjeshtën e vonuar..

ZURA VETEN TIME

Ne stuhite e endrrave
Zura veten time
Ne bredhje dhe ikje
Neper kopshtet e imagjinates...

Duart me dridhen
Trupi djersitet si ne agoni
Neper rrudhat e fytyres derdhet
Vesa e mengjesit te ftohte...

Ne varrezat e pahapura
Varrosa ndjenjat e mia
Aty ku engjejt benin lutje
Per shpirtin tim...

17. 10. 2007.

NGJYRAT E SHKELQIMIT

Fillimin dhe mbarimin e jetes
Trup lodhur
I perputha ne nje pike
Porsi nje semazem...

Si ne enderr
Kalova udhetimin
Neper kohen kete te kalbur...

Pastaj dola nga qetesia
E varrit
Qe ne mua flinte

Ta ngulfase zerin qe del
Nga thellesia e shpirtit
E te degjoj muziken e semase heshtshem...

E mbuloj me vellon e se kaluares
Te mbeshjtellur
Me ngjyrat e shkelqimit...

Dhe tani denese!

SONTE PA TY

Sonte pa ty
Jam shpirt i plagosur
Ne erresiren e kesaj nate...

Force nuk kam lot ti fsheh
Gjithcka me eshte e cuditshme
Si acar i hershem ne pranvere...

Me prit dhe mua ne rrugen per parajse
Dua te jem bashkudhetare me ty
E drita le te fiket perjetesisht
Nga bebezat e syve te mi...

VALLJA E SHKELQIMIT TE YJEVE

Copeza shpirti te shkaperderdhur
Me mbeten nen erresiren e henes

Ne paskajshmerine e erresires se erret
Askush me nuk eshte
Vetem une dhe qetesia

Gjate, gjate shume gjate
Rrugetoj ne erresiren e nates

Shkelqimi i syve tu
Me josh dhe force me jep
Jane, jane...
Aty ne fund te tunelit te erret...

Ngadale terhiqen ndjenjat
Qe pameshirshem me ngufasin
Shpirti renkon dhembjen e tij...

Pa shprese...
Shikimi i zbrazet shikon ne largesi...

Hena sonte luan per te fundit here
Vallen e shkelqimit te yjeve
E humbur ne erresire
Duke bartur renkimin tim
Neper naten e etur ne ekstaze..

KENGE E LAMTUMIRES

Per ty
Loti qendron
Ne kendin e syrit tim...

Faqes se zbehur
Mengadale rreshqet
Si te ishte pika shiu
Qe ne toke perplaset
Dhe degjohet kercitja e tij
Sikur vale deti...

Eh, shtrengoj shpirtin
Dhe ngrehi dolli
Me goten mbushur
Perplot me helm...

Neper damaret
E gjakut tim
Ai do te kendoje
Kengen me te mire
Lamtumirese...