Poezi nga poetja: Alma Papamihali.

RRUGË QË SHKELEN

Kjo rrugë ende më do,
dhe pse çdo ditë e kam shkelur...

Sa rrugë të tilla ka në botë,
që të pafjala kanë ngelur...

SHPIRT I RI

Çdo mur i dhomës,
ka varur një pasqyrë,
ku veten sheh çdo ditë...

Por të rinohesh,
nuk vlejnë pasqyrat,
që s´depërtojnë në shpirt...

Xhelozi vjeshte

Unë prisja vjeshtën ndryshe për tu ndierë,
Nën fëshfërimë të flija pak lëkundur,
Si nëpër ëndërr vërdallë të vija
Dhe të përgjoja, heshtur pa u dukur...

Më mori malli të ndihem xheloze,
Ndaj prisja vjeshtën, ndryshe për tu ndierë,
S´më bie mendja për detin e fjetur,
Për ngjyrën e bronxtë, që mora në verë...

Unë prisja vjeshtën të shtrihesha mbi gjethe,
Aty-këtu të verdhesha dhe unë,
Nuk thonë kot kur ndihesh xheloze,
Je dashuruar mbase më shumë...

Shira te çmendur

E kush të tha
që çmenduritë,
për të paligjshmen
botë krijohen,
për atë, që asnjërës
gjuhë si përket,
e mes të nxirash re jeton,
heshtet,
edhe kur flet ...

E kush të tha
të mbyllurat valixhe
me vete t´i marrësh,
ashtu si unë...
sa drynë-humbur
paska kjo botë,
që çmendur s´janë,
por jetën,
quajnë punë...

Ndaj mos më thuaj
që s´të pëlqen,
dhe ty si unë
e çmendura botë,
të heshturit rrufekrisur
le të jemi,
shirave përmbytës fjetur,
që dëshmitarë
çmendurie i kemi...

NDONJËHERË...

Bota më duket e vogël,
Sa mundem t´a mbaj në duar.
Ëndrra më duket pa vlerë,
Sa mundem t´a shoh dhe zgjuar.

Dita më duket sekondë,
Dhe orëve vlera i´u humb,
Ndonjëherë kërkoj të pamundurën,
Por s´mundem t´a gjej kund.

Ndonjëherë, bota duket e vogël
Dhe ti ecën brenda saj.
Unë botën mbaj në duar,
Heshtur ndihem pa faj.

Ndonjëherë, por vetëm ndonjëherë,
Arrij të mbaj botën në duar.
E vërteta është krejt ndryshe,
Unë thjesht kam imagjinuar.

GËNJESHTRA

Kush thotë kurrë s´ka gënjyer,
gënjen!
Kush pyet ç´është gënjeshtra,
gënjen!
Kush thotë gënjeshtër s´ka dëgjuar,
gënjen!
Kush thotë gënjeshtrën ç´e dua,
gënjen!
Derisa në një botë të gënjeshtërt,
rron,
Dhe të vërtetën brenda gënjeshtrës,
gjen.

Ne stolin e vjeshtes

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Qilim i vjeshtës të jetë zbuluar,
Gjithçka përreth të ndihet zhveshur,
Aty do jem, s´të kam harruar.

Do marr me vete stolin e drunjtë,
Aty-këtu me gërma gdhendur
Ca data puthjesh zhgarravitur,
Nuk skuqem më, për ti përmendur.

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Kur vera tradhëtisht është fshehur,
Me stolin tonë do vi me vete,
Pas ngjyrash vjeshte do jem dehur...

TJETËR - NJERI

Me sa shoh,
S´qenkam më kush isha,
E tëra kam ndryshuar.
Dua, kë s´do doja
Dhe ushqehem,
Me ç´nuk kisha provuar...

Të ka qëlluar
Dhe ty ndonjëherë,
Që veten mos ta njohësh,
E tjetër-njeri shndërrohesh,
Dhe pse jo gjithmonë,
Tjetrin mund ta shohësh...?!

Ndonjëherë, as ti se di,
Që je shndërruar...tjetër-njeri!

Shtegetim pulebardhe

Largohem për të mos u kthyer më,
Ndaj iki tutje, fluturoj,
Në pulëbardhë etur bregut shndërrohem,
Duke dashur të lënit pas t´i harroj...
Por të harrosh s´mjafton gjithmonë,
Drejt qiellit të kaltër një fluturim,
Dhe pse pulëbardhë shndërruar jam,
Ka dhe shtegtime me drejtim kthim...
Drejtuar qiellit ti vazhdon sheh,
Me tëndin shpirt ndjek shtegëtimin,
Kur lartësive në pikë shndërrohet,
Oh sa i largët të duket kthimi.
Larg fluturoj, pa frikë largohem,
Sepse e ndiej që çdo shtegtim,
Sado i largët në vetvete,
Do më riktheje pranë detit tim.
Dhe për çudi vazhdoj e ngjitem,
Aspak s´kërkoj të shoh nga pas,
E mjerë do mbetej çdo pulbardhë,
Të huajat brigje po të trokasë...
Ndaj ngjitem lart, ndaj fluturoj,
Në pupël reje jam shndërruar,
Nëse ky qiell mbi det s´do flinte,
I imi mall do ish´ harruar...

DY

Dy,
fillimi i gjithçkaje,
Dy,
përbejnë një të plotë,
Dy,
arrijnë ku një s´mundet,
Dy,
pinë dhe nga një gotë.
Dy,
krijojnë një histori,
Dy,
përbëjnë nje ekstrem,
Dy,
zgjidhin një fjalëkryq,
Dy,
shndërrohen në problem.[/b][/b][/b]

KORÇA

Dashuria s´ka qenë "një",
Por prej kohërash vetë i dytë,
Ndaj nuk dua veç Tiranën,
Por dhe Korçën kam si sytë.

Degëzat e pemës sime,
Tutje gjer në Korçë vanë,
Sythet tek ime më
Dhe rrënjët në Tiranë.

28 NËNTOR, I DHE NGJYRË ATDHEUT

Afron ditë e madhe,
ëndërr shqipëtare,
nuk sheh kund në botë,
shqiponjë dykrenare,
askund s´mund të gjesh,
flamur qëndisur gjak,
ndaj nuk zbehet ngjyra,
ndizet bëhet flakë...

Afron ditë e madhe,
bij´ të Skënderbeut,
"28 Nëntor",
i dhe ngjyrë Atdheut,
ngjyrose një komb,
kuq e zi valëvitur,
në ballkon të Vlorës,
pavarsia zbritur...

Afron ditë e madhe,
shqiptarizmi zgjuar,
më shumë se ngahera,
ndihemi bashkuar,
kishim qindra vite
kështu pa u ndjerë,
si shtëpi e madhe,
me të njejtën derë...

Afron ditë e madhe,
fluturo shqiponjë,
mbi malet shqiptare,
mbi Kosovën tonë,
krahët shtrive qiellit,
u ndieve çliruar,
të pavdekshëm jemi,
veç kështu bashkuar!

BESOMË

Në u ftohshin
pëshpërimat e fjalëve,
ndonjëherë,
e ritme pulsi mos ndihesh më...
Diku,
diçka do të ketë ndodhur,
dhe nëse nuk duket,
a s´ndihet zë...


E kur lëndinave,
flutura mos duken,
e ngjyra krahësh,
mos vjedhim për tonat netë...
Diku,
diçka do të ketë ndodhur,
ndaj as une s´do jem,
e ti do ndihesh vetë...


Por kur tutje,
në ndonjë qoshëzë,
do shohësh të tharë,
një pikë lot...
Vërtetë,
diçka do të ketë ndodhur...
Besomë ti,
dhe nëse s´të dukem si zot

GURËT

Nuk linda të flas për të kaluarën time,
Sepse pa lindur ende isha atëherë...
Për të parën herë verës putha ajrin,
Dhe pse ndokush pergjigjet
Për më të bukurën stinë, pranverë.
S´mund të flas për të shkuarat vargje,
Që si endacake më shpunë nëpër botë...
E kaluara vazhdon ujë-ndenjur të mbetet,
Dhe pse ndokush me mburrje,
Si trashëgimi jete mund ta thotë.
S´mund të qesh me shakatë e shkuara,
Dhe pse kraharorin si velat e times anije,
Peshë ma ngritën nëpër det...
Të qeshësh me ç´është thënë më parë,
Gajasje quhet me ç´ke thënë ti vetë.
Por mund të dua gurët e çdo rruge,
Sado të vjetër apo pluhurosur
Të kenë qënë më parë...
Vetë gurët kohra mund të gdhëndin,
Të flasin për ç´është bërë, qeshur, apo qarë.
Ndaj në m´u ultë duarve ndonjë gur,
S´do të thotë që diçka pashpirt,
Ashtu gjysëm-vdekur më ka mbetur...
Jo! E ardhmja ndryshe ka nisur të trokasë,
Gurët ndër duar, zjarr i një dëshmie të patretur!

Gezuar!!!

Ti mundesh yje mbi fytyrë të qëndisësh
Dhe nëse s´ke prekur qiell më parë,
Të jesh i qelqtë, pa pasur frikë nga thyerja,
Të duash, më shumë se ç´të kanë dashur,
Dhe nëse zemra ndonjëherë të është vrarë...

Ti mundesh të ndalesh për një moment
Dhe nëse fati endacak të ka pagëzuar,
Por tënden gjuhë, kudoqofsh mund ta flasësh,
E zemra nga kraharori të vërshëllejë,
Kur të ndjesh që jeta s´të ka harruar...

Ti mund të dashurohesh me tënden tokë
Dhe pse ta prekësh duhet të pish detra të tërë,
Ti flasësh zotit të paktën një herë
Dhe do kuptosh që e tija dorë,
S´është aspak kështjellë në rërë...

E në fjetsh ndonjëherë aq gjatë
Sa te duket një vit të tërë të kesh fjetur,
Do bindesh që e kaluar veç zënkat janë,
Por kurrë dashuritë, as të errëtat
S´mund të quhen imazh i vdekur...

Dhe pas një zgjimi të ngrohtë edhe pse borë,
Që nëpër jetëra stinësh është rrotulluar,
Lëre një vit të lindë nga krahët e tu,
Sa bukur të marrësh frymë mes milionash,
Që në të njëjtën kohë urohen: Gëzuar!

Ti mundesh të urosh kaq thjeshtë - Gëzuar!!

Valë pritëse

Kur ti nuk je,
Të nesërmen e pres një ditë më parë,
Të sotmen, harresës ia dhuroj,
E djeshmja duket mëngjez i marrë...
Dhe nëse vështrimin ma vjedhin retë,
Qiellit dy vënde bosh i duken,
Ndodh që njeriu dy-herësh ndihet,
Nëse dy shpirtra veç në një struken.


Kur ti nuk je,
E qeshura të vjetrin parfum kundërmon,
Cdo ecje kalimtarësh bezdis dhe rrugët,
Në të zbrazurën mbrëmje ku veç shi, shijon...
Por nëse qepallat shndërrohen në varkë,
Që ashtu uritur lundrojnë nëpër det,
Vetë shkëmbinjtë përulen dhe shijojnë si valë,
S´je gjithmonë i humbur kur ti nis e pret!

TI SHKO NË TJETËR PORTË

O ditëpaku dimër
Rri ende i pazgjuar,
Çe pate këtë borë
Që trupit ma ke shtruar,
Pa ik në tjetër portë
Ku s´ndihet zjarr e natë,
Unë endem ngjyrash vjeshte,
Çdo stinë qëndron më gjatë...


O ditëpaku dimër
Çe bardhë e mirë të zbriti,
Kjo borë e sapoardhur
S´ besoj mua më priti...
Pa ik në tjetër portë
Ku flenë dhe ftohtë kanë,
Vetë zemrat janë oxhaqe
Kur këngët mbrëmje janë...

TI IMJA DËSHIRË

Oh ti, ti imja dëshirë,
anije përmbytur në det humnere
pa lëshuar ende rrënjë nën tokë...
Udhën e sipërfaqes munde të prekësh
dhe të uriturës hënë t´i ngjitesh,
duke u mbajtur të miave flokë...

Oh ti, ti imja dëshirë,
ndriçuar jo si dëshirë e kujtdo
që kur humbet, të zotnë me vete merr!
Pse qënke kaq ndryshe
saqë dhe heshtjen në vullkan pagëzon
dhe oaz dashurie, lindke në terr...

Oh ti, ti imja dëshirë,
me erë vjeshte parfumosur
dhe shijen e së fundit kafshatë...
Këputmë sa herë t´i friksohesh tharjes,
e nën ujitje, gjelbër-ndezur shndërromë
dhe nëse mund të ketë lindur natë...

ENIGMË KTHIMI

Jemi shumë, sa shumë jemi ne,

Fëmijë dyvendesh lindje-perënduar,

Si të huaj, njërës anë përcjellë,

E në tjetrën, mysafirë pritur

Dhe pse më parë (kurrë) s´ishim harruar...



Qindra duar zgjatur sportelesh,

Shpesh fundosur kur indentifikohen,

Më shumë largohemi se vijmë,

Jetë që pas ndërprerjesh ecin,

Por që pa nisur ende, mbarohen...



Çdo centimetri gjendemi ne,

Të ashtuquajturit "binjakë perëndimi",

Vërtetë nuk veshim të njëjtat ngjyra,

Por skenar ëndrrash të një autori jemi,

Përfunduar, me enigmën e një kthimi...



Jemi shume...
(sa shume jemi ne)

Që dy herë më shpejt,
Vdesim nga të tjerë.

E MAGJISHMJA BOTË

Nëse do doje
të magjishmen botë ta njihje,
e kotë me një frymë
t´i viheshe erës nga pas...
pa thuamë,
ç´është më e ndritshme
nga të sajat fjalë,
dhe nëse rrallë, fare rrallë,
për të tingulltin ishull
mesdetit krijuar,
do preferonte të flasë...

Oh ti, e vetmuara vashë,
që me tëndet duar
shortin e dashurisë së qiellit
me detin hodhe,
dhe nëse s´pati kurrë
një të tretë...
tëndes botë
dhe i braktisuri i fundit
lotë-tharën prehje do gjente,
ndaj mos lejo
të të këmbejnë në jetë!

AJRI IM

O natë që përkulesh ngadalë,
E shtrihesh si shelg mbi liqen,
Patjetër çfarë doje tregove
Ndaj ikën e pas më nuk vjen...

Në shtrat ashtu mbledhur kruspull,
Të mbeturat orë shfleton,
Vetë ajri në "të dashur" shndërrohet,
Ndaj ëndrra më ndryshe shijon...

Dhe nata përkulet ngadalë
E s´do të tregojë më se ç´di,
Me ngjyra të çelura është veshur,
Se vetë dashuria s´mban zi...

MREKULLI



Perla mblodha ajrit të mëngjeseve,

U bëra krijuese e një mrekullie,

Lumja unë që mbaja në duar,

Trupin ëngjëll të një fëmije... 



Mes dhimbjesh nuk lind,
Një fëmijë prej nënës, 

Një nënë, bashkë me fëmijën lind,

Bulzash lumturie vaditet një ëndërr,

Dhe jeta nis udhë, kur ti bëhesh prind...

SKENARI I JETËS

Nëse dashuria,

përgjigjia e gjithçkaje,

do ishte,

skenarëve të saj,

do gjendeshin pranga,

që fare ndryshe shijojnë,

burgosje të dëshiruara,

e vuajtje të ëmbla,

që gjithë jetës,

do doje të vazhdojnë... 



Por ja që jetës,

të tjera role 
u ndanë, 

përveçse atyre,

Romeo dhe Zhulietë...

Ironi, stres, vetmi,

intrigash përzierë,

hyjnorja dashuri shijuar,

e veten kërko,

cilit gatim i përket...

GJITHÇKA JETON

Nuk thahen fjalët në gjuhën e lagësht, 

Dhe nëse nga etja, një buzë është tharë,

Nuk çahen rrugët nga hapa të rëndë,

Dhe nëse lëvizin, mijëra kalimtarë. 

Nuk thyhet koha, as nuk paloset,

Si një kujtim në xhep harruar.

Asgjë nuk thyhet dhe plasaritet 

Nëse rreh puls i dashuruar...

PAQE QIEDLLI

Mjaft folëm për dashuritë,
për ato që ndonjëherë,
me çmimin sakrificë,
puthen...
si të përjetshme hiqen,
(dhe kur me krahë janë)
por shpesh si flutura,
qosheve të mureve
struken...


Mjaft folëm për drekat
e darkat e djeshme,
që ia kalojnë dhe atyre,
që më mirë se ne
rrojnë...
ç´ ndryshim fundja do ketë,
kur një ditë,
të gjithë do heshtim,
të frymojmë...


Mjaft folëm për arsyet,
dhe trishtimet,
ç´na u desh, e çdo na duhet,
diteve më pas...
Eja shtrihemi njëherë,
drejtuar qiellit,
e jeta ndryshe do qeshë,
kur paqja me ne,
do dijë të flasë...