Poezi nga Mimoza Ahmeti.

Pak Mençuri

Mjaftoi nje doze e vogel "çoroditje"
U ngrit ne gjak,ne qiell adrenalina.
E mori droga emrin pershperitje.
Efekti?Me i shpejtë se vetëtima.

Paraja na u be motori i jetes.
Dhe jeta humbi kuptimin e vet.
Nga njera ane eksitim paraje.
Nga ana tjeter,gjaku derdhet det.

Por mençurine djajte e eksituar.
E mblodhen dhe e futen ne havan.
E shtypen,si kanell edhe si hudher.
Pastaj te mbyllur ne kuti e lane.

E vafra mençuri,nga dhimja e dermuar.
Prape plane ben, te shtjelloj çoroditjen.
Mes flakes,eksituse te djajve te terbuar.
Mes klithmave,sharjeve dhe bertitjeve.

Është çudi kur je femër

Mua tani me vjen per te qare.Me duket sikur
shkarkesa yjesh me jane grumbulluar te syte.
Dot nuk duroj,
ndersa cengelat e nervave nderas terhiqen
kundrejt njeri-tjetrit.
Kangur me foshnjen ne xhep
duket figura ime se largu
ketu ne bregdet.
Me vjen per te qare.Jam bere barre.
Me siguri molusqet e buta tani
levizin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem
kane marre
Eshte cudi kur je femer...
E keni pare natyren kur tmerrohet,fryn
e shkaterron!
Kur si perbindesh shkriferon germadhat
e mohimit...
Pastaj, kur pastaj, e lehte dhe e trandur,
me syte e medhenj plot hije
pret nje vazhdim, nje lindje femije
buze detit ku i vjen per te qare, per te qare,
ngaqe se si eshte, eshte me barre.
Ne ato ore te dites kur molusqet e buta
hapin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem kane marre...

Çmendina me portë hapur

Po ikni, po na lini,
duke menduar; "Përgjithmonë",
Nga ky dhe qe ishte juaji, joni,
qe eshte cmendina jone.
Cmendina jone e dashur, mallengjyese
me kafkat shqyese.

O te cmendurit e mi te shtrenjte,
sa ju dua,
megjithese kurre s'ju flas,
megjithese kurre s'me flisni
dhe dot s'ju duroj
dhe dot s'me duroni.
Por ky eshte rit:
ne nuk e shohim ne sy njeri-tjetrin
per pa urryer,
dhe ky eshte shkak
per t'u dashur gjer ne cmendim,
duke buzeqeshur ekzaltisht,
ndersa ne faqe
lotet na rjedhin,
lotet.

Bashkevuajtes te mi
qe ikni mergueshem,
te cmendines sone unikale,
me sy te fiksuar
pas nje ideje te vetme,
oh, vetem pas nje ideje te vetme,
qe askurre s'u pa, s'u gjend askund
dhe s'di ndonjehere ne ka per t'u gjetur.

Shperndahuni, ikni, tretuni.
Vend me vend shtet me shtet...
Oh, cfare piskame pisket
nga cmendina jone
ne oren e vone te perendimit,
kur malli e merr per bijte ne Perendim...

C'trishtim!
Mure te rrjepur..Mure qe gjithmone
kufizojne horizontin
per te lene nje qiell pa fund persiper.

Aty pas mesnate denesjet mbarojne,
dikush me vete po flet:
Sidoqofte shqiptarit,
kudo qe te ndodhet,
i mjafton marrezia e vet...

Ti do të heshtësh

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.

Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)

Do te heshtesh. Do te çohesh. Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t'ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen cati.

Fikje

Ti kaltërim ke qenë dikur. U erre.
Nuk e kupton çfarë do të thotë kjo?
Kujto se si vërsulej rrezja ime
shigjetë drejt qiellit tënd.
- Kujto.
Kënaqësi e sigurisë të erri.
Tani shpotit të tjerët, duarxhep.

Po buzagazin aq krenar të paqes
përse fytyra jote më s’e jep?

Si paralajm në ato mbrëmje prilli
me heshtje plumbi ma prisje çdo fjalë.
Ti kaltërim, ti egoist i kaltër,
m'u fike në duar ngadalë.

Klithma ime


Une do te vdes,
me kot lutesh te zgohem nen kete hark te kuq te perendimit
ku pisha digjen,
e kote t'i ngjallesh akrepat e muget te ndjenjes ne kete ore.
Sepse kam rene,kam rene prej kohesh,
E madhe,me zhurme,e vrare kam rene,
me nje plage te kuqe qe e shihja vetem une.
Oh,me zhurme,me shume zhurme kam rene,
e pakallur kam rene,
mbi kete toke kam rene.

Dhe askush s'e pa ku ra ulerima ime,
askush s'e degjoi,
askush nuk e di ku endet tani ajo,
ku ulurin ulurima ime.
Te kam prane rini e fresket,
tendencioze,plot muskuj.
E shoh doren tende te zgjatur permbi trupin tim,
doren tende te forte,doren tende te lutur,
dhe buzet e tua shpirtndjellese i prek e i degjoj me zemer.
Por..une kam rene,une po shuhem ngadale,
nen peshen e trupit tim qe po ftohet
te gjakut itm qe po ngrin ne deje,
nders klithma ime shtegeton e jeh,
dhe vetem per te behem merak une,
ndersa vdes.
Ju a e degjoni?

Nocione te shkreta

Nocione te shkreta,
Ne vetmi hapesire prej jush te perbere
Kaloj inerci bashke me ju
Ne hapesiren time te perbere prej meje
Si ne nje qytet ku sapo kane ikur te gjithe
………………………pergjithmone
me nje ndjenje absolute moskthimi
(gje e cila, e di, nuk mund te ngjase.)

Nocione te shkreta,
…te mbetura hava, jashte cdo lidhjeje
…nga shkaku i mjere dhe madheshtor
…qe une nuk ndjej me.

Shqise shqise
Shqise, o viktima ime e pare,
Prape u hape, prape po thith, e pastruar
Rikthehesh ne jete
Truri si nje djall te perdor
I yshtur per krim te pakapshem nga ligji
Shqise, o viktima ime e shenjte
Keshtu dhe sonte
E kthjellet
(o zot, sa e bukur je, kur e kthjellet je)
terheq e thith por s’permbushesh
asgje s’te pergjigjet, asgje s’te perket
dhe ty e dashur, prape te duhet te japesh
por sonte, as per t’i dhene kush s’te prêt
askush s’te do, o shqisa ime
dhe truri, ky djall magjik
tani po qan.
Dhe sa gjynah qe eshte
Kur qan nje djall!

Pa Titull

Ishte një vogëlush si drita
me sytë si nata
i gjithi yll.

Qëndroi përpara humnerave të mia,
i befasuar klithi:
Zonjë, ju po rrëzoheni!

E di, i pëshpëriti vështrimi im,
dhe me krahët e mi e pështolla
puthjen e tij të qumësht si seksi i tij-
aq mund të më dhuronte të më shpëtonte.


Gjithë ditën fekondonte lule
dhe në mbrëmje, kur e pickonin yjet
vraponte, thërriste:
Zonjë! Ju po vdisni, ju po gremiseni!
dhe prapë një puthje qumësht.


Ishim të dërmuar të dy:
puthjet me gjarpërinj që patëm premtuar
dhe përqafimet me ujqër
nuk mundëm t‚i bëjmë.


Dhamë ca puthje me bolla lënguese
që pas një dite bëheshin shëruese.
Shpejtësinë e plumbit ndjeja përballë humnerës
dhe shvoshkjen e pakapshme nga gëzhoja...


Shko vogëlushi im, mos ma shto vetminë
me përpëlitjen tënde për të më shpëtuar,
Shiko si i lëpijnë buzët e kulloshtra, të dobëtit,
duke na lakmuar...


Unë e di: do të qash me lotë zemre për mua
dhe do ta përdorësh seksin tënd si kamë
për t‚ua ngulur në bark
atyre që përqeshin përpëlitjen.


Dhe në gremisjen time do të shoh si në ëndërr
pjalmimin e luleve.
Dhe do të jem per ty më e Bukura e Parajsës
sikurse isha dhe më e bukura e ferrit

Dlirium.

I thyer,
i errët,
i vrertë,
qëndroj, dritëlëshoj,
mjaltë rrjedh nga vrujet e mia.

I thyer në pikën më të dobët,
të të mbeturit vetëm,
që askujt s'i sjell dëm,
por mua më mbaron
prej dhimbjesh
që kullojnë ëmbëlsi
gjaku të shtypur
në vetmi.

Oh, gjeniale është kjo gjendje,
kur ndërsa kuptoj që gjithshka kam humbur,
lumturinë e pafundme ndjej,
të qenies sime
që e kam në dorë,
atë s'mund të ma dhurojë
asnjë lavdi, kurorë.

Lavdi...ç'është kjo fialë?
Nga mbërriti tek unë,
si ka dalë?
Shpikje!
(Me siguri
ndonië ambicion i dobët.
i panatyrë)

LETER MAMKES...

Mamka,
mos ta lexoj kete leter tjeterkush vec teje,
jo se sekrete, por ende nuk jam e forte plotesisht
per t'i mundur keto qe po te them:
Tirana eshte fare e zakonte.
me ngushtesine e shtepive te uleta,
me udhet e lodhura te dimrit,
me nje pesembedhjetekatesh ne qender
ngritur si utopia ime,
me roje te perforcuara ne udhekryqe
ambasadash,
me police-cukapike qershori te zbehur.
Dic parandjej, mamka!
Kurre steti nuk ka qene kaq perballe njeriut,
kurre tradhetia e burrave nuk ka qene me ne mode,
kurre gjume me te rende nuk kane fjetur netet
dhe grate me te humbura, me te zbrazuar.
Po te them e dashur, rreziku po me fton duke qeshur
me gojen pa dhembe te nje dashurie kafshuese
me carje ne karakter,
qe eshte nje pjese e qarjes shoqerore,
po me ofrohen detyra, miq e te njohur te shumte,
te gjithe te larte nga emrat, por te ulet
nga tensioni i jetes,
perpiqen te me ngrene duke u kapur pas meje,
po me rrezojne ende pa u gritur.
E dashur, degjome pa shqetesim,
une do t'i grij, do t'i grij po te them,
ne vargjet e mia.

Qe ti je gomar kjo eshte dicka qe duket


Fytyre e bukur dikur,tani stigmatike,
ne gjurmet e tua gjej vrasjen qe te kane bere,
ne grate qe i humbe,qe i braktise,a shpetuan duke ikur prej teje,
per mbetur gjalle diku
ne lemoshe ndjenje.
Fytyre e bukur dhe sot,me gjithe prishjen,dyshimin,
dekompozimin,
trup qe zvarrisesh e birresh ne toke te mallkuar.
Mase vigane dhe e deshperuar njekohesisht.
Nje vath ne vesh-dic ja nxit kotesise kuptimin.
Cdo dite humb dicka nga cilesia e yllit,
vdiresh ne rere.
Cdo nate fiton dicka nga pamortesia e vdekjes.
Oh,tani qe po shuhesh,ndersa vazhdon akoma te shuhesh
vervit ne ajer tentakula te tmerrshme vetmie te shthurur
me lak fshikullues kap,terheq e shtrengon,
roberon
me buzet sterile,trupin e pandjeshem.
Shepsh kam rene ne gjurmet e bjerrrjes sate,shfrimit
menyres se terthorte te shfaqjes,helmimit,
fshehjes,sofizmit,lekundjes,se paqenes,
asaj paqendrueshmerie qe nuk ngre dot baze.
Ndjenja luksoze,ne esence shkaterruese,
gerryejne si macet gjire grash te lena.
Rrugehumbur i bukur qe vazhdon te humbesh,
qe di te sillesh por qe etika s'ta permush dot shpirtin.
Jam jotja,me ke,gjithmone me ke pasur,
mbeshtetje,fryme,shteg ne rruge pa krye,
Por ti s'e kupton,ngaqe je gomar,
dhe ky eshte shkaku
qe une te dua tmerresisht.

Vdekja

O qetesi e gjithfuqishme eternale,
nga ti une dola me perpjekje,
te ti per tu kthyer.
Vec me i mundimshem qenka kthimi...
Isha foshnje atehere,
tani jam njeri.

Armiku im

Armiku im,
shpeshhere me fyeve ne menyren me te dobet,
shpeshhere te fyeva ne menyren me te ceket,
armiku im.
E c'do te ish jeta ime pa ty
dhe e jotja pa mua?
Askush s'mund ta dije.
(kur kushtezime mbaron
qenia zhduket)
Armik.Armiku im.
Prej teje rash ne gjurme dhe perfitim
te asaj qe kerkoja,
prej teje gjalleroji jeta ime, u zgjua,
u perbetua,
dhe ngashereu,
kur vrasja shpirtat ngertheu.
oh, ne te vertete ti je dashuria
dhe urrejtja ime,
armiku im.
Pikerisht ato,
qe ne zhvleftesuam
ndersa rruges ecem,
qe asnjeher s'i ditem,
s'i llogaritem,
TURMAT,
qe inerte derdhen
dhe fryme marrin
me injorim,
lane pasoje
mbi shpirtin tend
mbi shpirtin tim.