Agim Spahiu (poezi)

Autoportret


Herë-herë më grafullon gjoksi si tambli në flakë,
jam shend e verë, plot hove njerëzore, i pashëm,
i freskët e i gjallë,
i pastër e i larë si natyra pas shiut,
i tejdukshëm si qelqe e zbrazët.
Gjithkush ma lexon shpirtin në bebëz të syrit
e viti më duket një ditë…

Herë-herë shkretem krejt,
pres
regëtimë e fundit të heshtë,
jam si pylli dimëror,
i ftohtë e pa ndjenja,
bosh,
e dita më duket një vit…
Nga çasti në çast pres të më çojnë në varrezë.
Pse s’më çojnë?!

Ketu

Këtu dielli rrezon për mua dhe bora boron për mua,
në gjakun tim shkrirë janë të gjitha viset e tua,
rroj në male fisnike me ujëra jetëdhënëse në gji,
në përqafimin e lumenjve të mi: njëri i Bardhë,
tjerti i Zi.
Këtu jam, gjithnjë, mbi Gjalicë e Pikëllimë,
i mbushur me kujtime,
këtu lëndohet e gazmohet zemra ime.
Nuk mund të rroj ku s’kam ç’të kujtoj.
Këtu jam i idhët pelin, i ëmbël si misri i ri,
këtu jam plot shëndet,
kam shumë punë për të bërë dhe s’kam ngè të vdes…
Këtu dhe vetëm këtu jam guri me rrënjë,
i rëndë në vend të vet,
çdokund tjetër rrumbullohem, troshitem e harrohem,
vetëm këtu thepohem…
Këtu jam zjarr që djeg, dorë e bardhë që përkëdhel,
fjalë mjaltë që mrekullon, vuajtje që s’harron…
Brenda meje përkunden djepe, shtrihen varre pa harrim,
digjen e rilinden malet e visit tim.
<> më thonë djepet e varret, drurët e gurët,
<> Shekspiri është luajtur dhjetëfish,
ta dish,
në familje, buzë kufijsh
dhe brenda gjoksit të njeriut!
Jam këtu përqafuar me diellin,
dragua për të mos harruar asgjënë,
mbrojtës, rojtar nderi i fytyrës sime që s’e çbënë…
Këtu me tokën përjetësisht jam i dashuruar,
si fëmijën e puth, e mbaj, e kthej me duar.
Rris pemët, shtrydh gurin e ujin të më japin më tepër
dhe unë gjithçka u jap: në çdo gjë pjesëtoj veten.
Me armiqtë thikë më thikë jam këtu, sy për sy,
i dashuruar me të dashurit e mi.
Këtu dhe vetëm këtu jam puthja, mallkimi, ëndërra
dhe zgjimi,
dashuri në udhët e tua,
ku bora dhe dielli rrezojnë për mua…

Them te verteta ne kete rrafsh verior

Them vdekjen e territ e çeljen e agut, them gazin
e dhimbshëm, zgjimin e hershëm, mundin e gjoksit them,
të duarve e shpatullave, mundin e mendjes dhe krejt
trupin, harenë e përditshme, dënesat e pikëllimin,
them lotin e syrit e lotin e shpirtit
dhe gjumin e vonë në këtë Rrafsh Verior.
Them krejt njeriun me gjëmime e vezullime
e ta besoj ty, Letër e bardhë - Perëndia ime.
Para teje falem çdo orë të ditës e të natës,
t’i besoj fitoret e plagët, të vdekurit e të gjallët.
Për ta rilindem, shkrihem e digjem e prapë prej tyre rritem.
Letër e bardhë ku derdh fjalë shpirt,
letër e bardhë ku derdh dritëhijet e njeriut.
Kur vij te ti rënduar me të vërteta të thjeshta,
siç vjen njeriu nga lindja a vdekja,
rënduar nga loti a e qeshura,
jam krejt i bardhë se dua të mbetem gjallë
kështu siç jam.
Asgjë s’i fsheh vetes e të tjerëve, them çka shoh
e prek rreth e rreth, pranë meje e larg meje.
Vlimin tuaj e timin them,
asgjë që s’është juaja dhe imja.
Them të vërtetat e ëmbla e të idhëta: lakuriqe,
mjafton që secili pjesën e vet të ketë brenda tyre…
… Dhe ç’është juaja të jetë imja dhe ç’është imja
të jetë e të gjithëve.

Dal neper nate

Dal nëpër natë me fyell të gjatë në brez,
atë yll të largët lyp nëpër terr
një fjalë t’i them
e nëntë male në mes, medet, nëntë male në mes
E dhentë s’po tuten e mallet po s’po ulen… Po qe:
balli me dukat m’i bën dritë shtegut t’udhës.
Medet, i mjeri unë,
kot mundohem ta fsheh dridhjen e buzës!
Tufëzat hanëza-hanëza m’i ka çjerrë thëllënza,
meraku ka pikur mbi xhamadanbojëgjaktin,
shlyer e ka krejt, mjeri unë me det!
Mbi tirqit e bardhë ofshamat e mallit
(t’i kallëzon dukat i ballit)
kurrkund nuk m’u ndanë qysh ditën e parë,
pesë gishtat e dorës përanash lanë zi
kur u ndamë të dy…
Përmidis të gjoksit m’u ka bë një gropë,
medet,
nuk e mbushin tokë as shokë, medet!
Meraku për ty më hollon përorë
e nëntë male në mes, medet, nëntë male në mes!

LIRISE


Te enderrova deri ne cakun e endrres
dhe u ktheva serish te te enderroj me mire,

te dashurova deri ne cakun e dashurise
dhe u ktheva serish te te dashuroj me shume,

te kendova deri ne tharjen e qiellzes
e kenga m'u lodh ne gryke, po s'u keput kurre...

Ta dhashe veten, nje mije here ta dhashe,
nje mije here kam lindur per ty...

Me fort s'besoj te te kete dashur njeri,
LIRI

Une, i zakonshmi yt


Shpesh shpërthej e dal prej gjoksit tim si Drini
në vjeshtë,
shpesh, sa shpesh!
Ki durim! Jam në mrekullinë e krijimit.
Nga shtegtim’ i vrullshëm shpejt do kthej
te i zakonshmi yt i drojtur. Ki durim!
Asgjë e ligë s’del prej gjoksit tim. Ki durim
dhe besim,
edhe pse je e lodhur më ofro fisnikëri e mirësi
(Pak, oh sa pak!)
Dhe shih: kur të jem qetësuar një mal do të jap…
Dora jote mbi ballë,
një përkëdhelje dridhëse, e dashura ime,
një shëtitje dashamirëse e gishtërinjve
mbi vullkanin tim në shpërthim,
një fjalë e mirë… Heshtje, heshtje e mençur.
Dhe shih,
nga çasti solemn i krijimit do të kthejë
i mrekulluar e i çliruar dhjetëfish,
i drojturi, i treturi, i zakonshmi yt.

DHIMBJET E ZEMRES SE LARGET


E dashura ime i harroi fjalet
si te mos ishin kurre...
U dashurua me heshtjen.

Nje molle e kuqe-gjak si faqja jote
midis shpatullave me ra,-
asnje plumb s'ka me m'dhimbte me shume
ne vdeksha pa te pare...

Sa here mollet te piqen si kesaj dite
hidhi kokrrat udhes nga shkova,
dhe une do te ndiej dhimbje ku shitove,
e miro.

Ne u martofsh, molle mos paste kund ne bote!...

Ti me lot do t'i qash se here t'i shikosh,
une dhimbje do ndiej sa here ti prek, pse ta fsheh

Dhe ne diell te dyte s'te harroj, e miro!

Prek trupin e njeriut

Dua të prek trupin e njeriut, të lehtin, të lirin,
gazplotin e jetëdhënësin trup, të marr e të jap
dritë, guxim e mençuri… Puthmë! Ç’është kështu me ty?!
E ndien veten të lodhur e të plakur nga një mendim nator,
që mbjell harresë e vetmi… Dhe trembesh si fëmijë.
Ç’rëndësi ka mosha?! Puthmë! Ç’është kështu me ty?!
Prek trupin e njeriut, të lehtin, të lirin,
gazplotin e jetëdhënësin trup, merr e jep dritë,
guxim e mençuri!
Vetëm prekja e njeriut është kundër shurdhimit,
harresës, vetmisë, vetëm prekja e njeriut.
Shëtiti mollëzat e gishtave mbi supe, krahë, ballë,
vetulla e sy, futi gishtat në shkurren e flokëve dhe dëgjo
si këndojnë zogjtë e dashurisë në buzë… Nesër
agu do ta largojë këtë mendim nator, më beso,
nesër do të jetë shuar krejt…
Do ta ndiesh veten të freskët, të lehtë,
do ta zgjedhësh fustanin luleshumë, buzëkuqin e ndezur,
do të krihesh me kujdes,
do ta shtosh buzëqeshjen… Nesër,
e mrekullueshme do të jesh nesër!
Si mëngjes mesprilli verior, si vajzë e dashuruar
do të ndihesh nesër, më beso,
nesër kur të prekë dita-jetë që sapo ka filluar…
Puthmë! Prek trupin e njeriut, marr e jap pafundësi,
mbushur plot e përplot shpresë e dashuri.

Qaj, zogu im qaj!...

Mos qaj, zogu im mos qaj!
Kjo është veç një tymnajë… Në dhomën tonë
kënga do të nisë prapë
e prej cicërimës sate do të plasin lule të vockla
në ajër
e në sendet rreth e qark,
me jalëza të kaltra do të mbushet dhoma…
Kjo është veç një tymnajë kalimtare, një tymnajë
bredharake,
zëre se s’i hapëm dyer e dritare
dhe loton krejt pa shkak të vërtetë,
loton duke qeshur…
Hajt, pra, lotojmë duke qeshur (!)
… Po një pikë lot s’e nxirrja dot. Isha djalosh
pa asnjë dhimbje në gjoks.
Veç sot e asaj dite më thahet fytyra për ty,
e gjora ime… E krrejt papritur
më kap një mall i dhimbshëm dhe qaj
dhe qaj krejt papritur… Qaj, zogu im, qaj!
Ka kohë s’ka qarë askush për mua… Ka kohë!

NENES


Te numeroj thinjat e tua
do me duheshin gjithe ditet e mia,

te mat dashurine tende,
do me duhej gjithe dashuria e botes,

te ndiej si ti per mua, lumturi,
do me duhej te rritja vete femije.

Xixellonja



S’kishim asgjë të na falte gaz e prehje atë natë
të errët martesore
dhe nuk e di ç’mund të mbanim mend
të mos ish ardhja e një xixëllonje…
Pranë njëri-tjetrit, mbi krevatin e vjetër dhe
larg,
(Sa larg!)
Përballë nesh jona ish edhe një arkëz e vogël
me copëza fashete për mentesha.
E gjora! Sikur vinte nga lufta!
Në luftë të re hynte-prapavijë besnike -
ku ruhej buka.
… As fjalë s’kishim. Jona ish edhe heshtja:
një heshtje e gjatë dhe e egër na errte e na errte.
Dhe zor ta hiqnim qafe asaj nate
të mos vinte xixëllonja,
që digjej e digjej për ne të dy,
në buzët e tua, në sytë e mi.
Ishim kaq të lodhur, kaq të shqetësuar…
E s’e trazuam.
E s’u gëzuam.
S’kishim asgjë të na falte gaz e prehje atë natë
të errët martesore.
Dhe nuk e di ç’mund të mbanim mend
të mos ish ardhja e asaj xixëllonje…

GURET E TOKES SIME


Gure qe pine uje,
gure qe pine gjak
me buzet tona.

Gure qe thithin ajer,
gure qe dashurojne
me zemrat tona.

Kam te drejte
t'ju puth gjer ne vdekje
gure te tokes sime.

Dhe femijet rriten



Më e shtrenjtë se buka, më e pashme se lulja
ishe për mua,
(Sa zor e kam t’i marr nëpër duar, t’i hap
fletët e viteve që shkuan!)
U miqësova me librat dhe heshtjen,
të isha i ditur, i mençur,
fitova krenarinë tënde me pak përhënie,
ecjen dhe përshëndetjen…
Dhe vrapoja të shihja, të thosha një fjalë,
(Ora nuk plakej pa të parë!)
Edhe pantallonat i mbaja në ngjyrën që të pëlqente
për një vështrim, për një buzëqeshje…
Tash që na shtohen thinjat e grindjet
dhe fëmijët rriten,-mendjen atje e mbaj.
Të lutem, mos më bëj të qaj!

VJEN NJE MOSHE


Vjen nje moshe ngadale, pa kuptuar,
te ve doren miqesisht mbi shpatulla,
atehere kujtohesh se dicka ke humbur
e per nje cast te pushton keqardhja.

Pastaj qesh dhe shkon doren ne floke
pahun e borte te shkundesh shpejt e shpejt,
atehere kupton se ka ardhur kjo moshe
nga gjerat qe ke krijuar ne jete.

Para teje


… Jam i vogël, sapo kam nisur të nxjerr tinguj,
të qesh, të zgjas faqen për puthje te të mëdhenjtë.
S’di ç’është ajri, uji, zjarri, e prek e digjem. Qaj
e prapë drejt teje nisem… Tetëmbëdhjetë jam,
i dashuruar në krehrin e pasqyrën,
gjithë vetulla, sy e forma të derdhura shtati,
përqafuar me dëshirën, më e hishmja në botë - fytyra,
këngëtar i madh që di vetëm këngë me emrin tënd,
djalosh i zjarrtë, qengj i butë, të gjithë ma shohin
dashurinë, s’kam aspak frikë: e shpall para të gjithëve
mrekullinë që ndodhi në mua, i magjeps rrugët, pemët.
gurët, prej tyre magjepsem, i marr para me frymë.
Pesëdhjetë. Njëqind. Njëmijë vjeç qenkam, më lulojnë
lulet e bardha mbi krye, dhjetë herë qenkam kthyer
për ty në botën e të gjallëve pa pyetur për fyerje
dhe sharje… E prapë digjem e sillem në moshën
e shpirtit: një dhe tetëmbëdhjetë, një dhe tetëmbëdhjetë.
O, ç’paske qenë ti, moj dashuria ime!

Trupi im i paqete



Trupi im hollak
i lartë në ujërat e Drinit të Bardhë
e Drinit të Zi,
i dridhur nga erërat e Kukësit tim,
i ligur nga vështrime me përçmim,
i ngrohur në vatra fshatare,
në stane me barinj,
i rropatur në male dhe hone,
i mrekulluar me fusha pjellore,
i shituar nga rrufetë
edhe në mot të kthjellët,
i ndjekur nga qentë,
i kafshuar nga qentë,
i papushuar as në zheg,
i dërrmuar nga fjalë e rëndë e shokut filan,
i shqetësuar nga sehirxhinjtë,
i poshtëruar nga delinxhinjtë,
i fyer edhe nga kushërinjtë,
i dënuar nga thashetheme,
i përgojuar kafeneve,
i miqësuar me rrjedhën e lumenjëve,
i dashuruar me heshtjen e pemëve,
i rraskapitur me rendje,
i tronditur nga dashja e mosdashja,
i troshitur nga nata,
i lagur nga shirat, një mijë herë i lagur,
i zbardhur nga borë e tetorit
e gjer tek e marsit,
i etur për dijet,
i tretur nga dridhjet,
i trembur nga hijet,
i përqeshur nga banaliteti -
trupi im,
i paqeti,
i rrëzuar përdhè,
i ngritur me force të re,
i mbushur gaz e vaj,
i rritur me shpresën pa skaj,
i rinuar nga dora miqësore,
i burrëruar nga heshtja e mençur,
i rrezuar prej fjalës së mirë,
i çliruar prej mendimit të lirë,
i mahnitur nga kënga,
i lumturuar nga ëndrra,
i ofruar nga dashuri të reja,
çelur në njerëz e dhera…
…trupi im i paqetë.

Ti e di si duhet vdekur



Ti e di si duhet vdekur të jetojë plisi i bardhë e
gjaku i valë,
tambli në sisë e fara në arë,
ti e di si duhet vdekur, vëllai im i heshtur, vullkan
i ndezur, vëllai im i tretur, i pabuzëqeshur,
i fyer e i poshtëruar,
vëllai im i panënshtruar…
Ka kaq shtatore në udhë e sheshe, bij-hyjni jetojnë
në ty
ata si farën në arë kryet lanë në kohën tonë prej
gjaku dhe ëndrre.
Ti e di si duhet vdekur, vëllai im i heshtur -
vullkan i ndezur-ti e di si duhet vdekur…

Eshte koha te duhemi


Ali Podrimjes (letër e padërguar)

Mirë qofsh, vëlla i madh i fjalëve të gjalla
fluturuese
për te njeriu,
shpirtkalluri i fjalëve të bardha si bora e virgjër
e Pikëllimës!
Mirë jemi të gjithë!
Dje gjithë ditën e lume peshkova Drinin e Bardhë
e Drinin e Zi,
s’e di qysh m’u dha e u çmalla,
fola e fola me Gjalicën si me ty…
Në darkë, sa hapa derën e shtëpisë, djali m’u derdh
në grykë
e fort iu çel gjahut të mbarë:
- Të lumtë, babë, tha. Sonte kemi miq!
Mbrëmë kisha mik Lumin, o i lumi vëlla,
se Lumi veç yti nuk mund të jetë ma.
Aiiiiiih, Ali Podrimja, lot e gaz të madh kemi pasë,
qejf e mërzi deri në tavan kemi ba!...
Darkuam ngjala të Drinit të Bardhë e krap të Drinit
të Zi,
dhanë e morën përralla me Arbërin gjer në mesnatë,
sa u pakën e befas Lumi erdh e m’u nxi si moti
për shi,
u mrrol, e fol, o gur… I ziu unë, thashë,
miku m’u ftoh, m’u prek!
Dhashë e mora me të mirë e fjalë e besë
ia qita në pëllëmbë të dorës
e pashë se besë më zu e sekretin e ka folur:
E kish djegur flaka e mallit për ty, Ali, vëlla.
Atëbotë u shprangova, u lehtova. I zoti isha ta mbushja
me ty,
vrik në këmbë e librin tënd në duart e Lumit
e lëshova; Ty e çmalljen si krejt botën.
E gjithë natën e lume pa gjumë kemi ndejtë,
o i lumi vëlla,
me shpirtin tënd në duar, për besë… Lexo unë
e lexo Zana ime që fort i ngjante me Fitore Podrimjen.
E Lumi prek me gishta fjalët
si buzët, si gojën tënde të paheshtur.
Sa te njëri e te tjetri i zgjatnin krahët -
lastarë të rinjë-Lumi yt e Arbëri im.
Dhe asnjë minute heshtje nuk deshën. E as unë
nuk e di qenë një a dy, hynë te njëri-tjetri -

LUMARBERI -
E dhimbja mes nesh nuk matej më me centimetër
a metër,
me hapësirë dhimbja matej… Pa anë e cak -
Planet.
Aiiiiiih, Ali Podrimja, lot e gaz të madh kemi pasë,
qejf e mërzi deri në tavan kemi ba!...