Poezi te poetes Dituri Dizdari.

Pershendetje te gjitheve.

Ne vijim te kesaj teme do te keni mundesine qe te njiheni me disa nga poezite
e poetes Dituri Dizdari.
Shpresoj qe tju pelqejne.

Lexim te kendshem...

Babit...

Njeriu qenka si shpeza që shkon gjithmonë drejt prerjes
Meteor në galaktikën jetësore që ndizet ngadalë
Për t’u djegur shuar
Në pavdekësinë e dashurisë time lindur,ushqyer.

Dritë dielli që botën vë në lëvizje
Çdo kënd i tij një feksje e re drite – përmalli
Që nuk di në t’a dhashë baba.


Fjalë, mendim, veprim i mënçur
tingull i ndjenjës - mandolina jote.
Shqetësimfshehur vështrimi yt rritjen ushqeu
Ndërgjegjen, guximin e fjalës për një botë të lirë…

Oh do të mbetesh përher…
I vetmi që rëfeve udhëhoqe
një muzikë të askundëshme arti - bukurinë njerëzore
të genit tënd, timit
në këtë glob të varfër - prelude të qëndrimit
që s’i ndesha askund baba dhe nuk besoj
se ndonjëherë kam për t’ i gjetur.

Fëmijë...

Një zog në dorën time këndon
një cicërimë të ëmbël …

…dhe fluturimi… ah fluturimi…
…dhe qielli… ah qielli…


Kur ndjek një yll

Kur ndjek pas një yll…
…atëhere shtëpia, librat, ti vetë,
deti, qielli dhe çastet humbin.

fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike


dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët !

Fati...

Shkulm i mbushur fshehur në prag shpërthimi,
ndjenjë që kurrë nuk humb,
kërkon të godasë, çlirojë.

Gjithsaja rrëmbyese…
Me stinë jete – të ka mbështjellë, të ka robëruar…!
Je tani e pandjeshme! Paqen absolute të kanë veshur!

Vdekjet e mia! –Ti paqe!

Unë e ndërthurur lindjes e perëndimit
Unë e zbrazët, e bardhë, pa lëndë kozmike përmbajtja ime
Pa dhimbjen tokësore në ashtën time
Pa djegien atomike, kapilarëve të shpirtit
Pa sëmundjen e shekullit të lindurve të tu
Pa trupin e uritur skeleteve të gjallë të vdekur,
të pavdekur, të pakallur…
Pa dhimbjen e madhe çfarë u bë, çfarë po bëhet, çfarë do bëhet…
Unë pa regëtimën e frymës, së një dite njerëzore,
kur hap apo nuk hap sytë agimit të bardhë,
kur vdes apo ringjallem muzgut që bie…

Ti kërkon të qeshësh vetëdija ime…

…se unë nuk bëra asgjë për ty…
Që nesër… po, po, një e nesërme krejt tjetër
si asgjë më parë,
të shtrihesh e qetë tek të ikurit e shumtë.

Pamundesi...


Si mundem të t'harroj, t'braktis, të të hedh,
në humnerë të kujtesës,
të lëshoj, zvarris e prapë të le në cep të ndjenjës,
të sfilis, të tres, të humb,
të ç'jetësoj nga unë, të zhduk
a thua nuk të pashë njoha kësaj bote kurrë.

Më thuaj si të harroj, të fik nga jeta,
kur krye ngre me forcë, më lidh e më prangon vetja,
më urren pastaj, më rend, më vret e më thurr vaje,
më lëmosh, më përbuz kësaj jete fare...

Atëher s'të harroj dot, dhe sikur të dua.
Loz, dashuron, njësoj sikur dhe unë.

Njësoj si unë gënjehet, zhgënjehet
gëzohet, ç'gëzohet dhe prapë e ftoh gjykimin,
pastaj që të shpëtojë, me ngut kërkon harrimin...

Thirrja ime...

Të përhumburit e mi që ndër porta kini dalë,
dilni dhe jashtë vetes!
Verboheni prej dritës së pamësuar ende
sytë tuaj lodhur kanë përgjumjes së thellë.
Në shkëlqim mos bini të rremë, të mykët,
prej vetes frigimin hiqni si një plaçkë që
më nuk vlen, guxoni...

Bota me dritë prej jush do të lindë patjetër,
digjni gjithçka të vjetër...

Më andej nuk lind dielli,
...andej perëndon...

A s'e shihni, Krishtin e mijëvjeçarëve,
u ringjall, u zgjua.
Veshur ka shtrojën e gjakut të tij të, epërm,
që dikur u tha për t'u çelur sot...
Sytë i kërkojnë qënie njerëzore,
që shpirt kanë në vend të zemrës dhe dritë,
epilogje dielli në tru,
cepa sysh të yjshëm
ëndrra galaktikash të reja...
Sytë i kërkojnë ...

Tim biri...

Zota shpirti mbrrojnë.
Skelet i zemrës Penelopë.

Po ku isha, çbëja,
kur bredhi i ëndrrës harlisej i bardhë?
E unë qiejt në çëndrra i ktheva
dhe unë veten për ty e harrova.

Rritu Artemidë!
Ngrije harkun të godasësh gurin.
Bredh' i bardhë i shpirtit!

Autoportret...

Mundësi, alternativë, zgjidhje dëshirash jam, dashurish
nerv që s’është veçse një udhë që duhet përshkuar
shpresa – diell mes gjethesh të jetës.
Burim i pashtershëm kujdesjesh dashurish
mbështeteni aty lehtësisht.

Oh, unë vrapoj, vrapoj,nuk mund të ec ndryshe
Oh, ç’vrap ditësh,vitesh fluturimi që s’të rritin më
një hap para të tjerëve për të qenë i fundit
megjithëse e di, oh e di, pas vjen pashmangshëm rëzimi …
por dua, pse mundem, pse besoj
që kjo është gruaja,mëma.

Dhe gjithë kjo lumturi, gëzim, shpresë
Që s’më le të vdes
...gjallë më mban
dhe rrëmbimi i rjedhës të ndal për fuqinë,
mendimin,
aromëkthjellët kthehesh në ndërgjegje
...kërkimi gërmimi ngujimi aty për të përligjur.


Oh, egoizëm i fshehur thellë brenda njeriut
qënke dhe tek unë , patericë e panevojshme udhe,
krijesë në përpëlitje - që ngre krye,
sfilitur nga dashuritë,zgjidhjet, siguritë që jep
...pa ndalur askurrë

...uri luaneshe për të vegjlit e saj…

...që nuk ka të drejtë të shijojë më, një ëndër
një mundësi të mundëshme në kufirin e fundit
një tjetër jetë shenjtësisht të bukur
pa ju prekur ju të shtrenjtit e mi,pa ju vrarë.

Pesëmbëdhjetë karafila...

Sythet jetëëndre buisin shpërthejnë
harlisen pabindshëm kah drita, but-egër
kryelartësi brezash gjakon, ndër kapilarë
…thurimat e netëve vajzërore…

Oh ç’vakëllim ndjesish vërtike dhënë bashkë me gjirin
Oh ato tipare ai vështrim ato syqielli ai trup i brishtë
Oh ajo ndezje e prushtë e flaktë deri në guxim e përballjes
Oh ai zë kumbim jehesh këngë e gjyshërve
Oh pasuria ime, të falem o zot m’a ruaj


Ndërthuren përdore pakuptuar breznitë, shpirti im!
Pesëmbëdhjetë karafila – aromë bije
mbërthejnë rrënjët e fjetura
Me besimin e qëndrueshëm se e djeshmja
nuk është më e mirë

E gjeta Tiranen...

E gjeta Tiranen te zbehte, te mekur
me shijen e terrorit ne buze
Drobitur senatoriumit te perjetshem,
bacili historik.

Te akullta rruget, te zbrazura si dashuri e pandjere,
Era gjethet vertit udheve-gezimin e vogelusheve
dhe reklamat i gris si balonat, endrrat e tyre.
Palca i eshte thare qytetit tim, palca
Dhe police ka shume neper rruge,
si te mos jene rrugicat e Tiranes te tilla
qe embelsi shpirti te zbulojne drite pas drite.
Ankthi terrej, vertitej frika

A je ti valle, qyteti im?
Ku mbaj mend separi shtepizen e vjeter
dhe filxhanet e kafese ne dollape muri pa dyer,
nje tjeter fytyre femije,
ku ndava pergjysem nje veshtrim dy syckeza
ku mesova se pari te capis,
te lecis drite dielli qe lebyr syte.
Vetja ku mu duk princeshe
rrethuar nga princer te tjere....

Ku jeni tani me thoni,
pse humbet, u zhduket?
Gaboni!
Prej jush, prej meje do te shpertheje perseri
aroma e luleve qe mbollem bashke, ju kujtohet?
E une qava kur ju i keputet petalet nje nga nje...
e une qava kur i gjeta lepurushet e sapolere te ngordhur...

Të ndodh patjetër...

…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.

Asgjë nuk do të përsëritet më...

Fluturza jote bulëzoi mbi flokët e mamit – karficë e dhimbjes
Mendim,dëshirë për të besuar misterin e jetës

Urë ku ndrrohet dëshpërimi dhe kuptimi,
ndalesa
Për të parë objektet e kësaj bote më mirë.

Sa herë pata frikë prej vdekjes pamjes së saj,njohjes,
Prekjes…
Sa herë ndalonte aty gjithë ngulm domethënia e habisë
Embrioni i kuptimit,zanafilla …
Prag prej nga nis më i madh hapi, jeta, rritja

Drithërojnë thellë bulëzat e kureshtjes që prek guximi i fëmijës
rrënjët e ankthit shpërthyes,padurimit
rrënjët e dhimbjes që nuk mund të shuhet kurrë,
gruas, mëmës…
Tani u gjenda bijë.
Bija jote baba – misteri im i pakapshëm që do të kthehesh kujtim.

Oh nuk do ketë më yje të ndezur përqafimi
sy veshur mall i të ëmblit vështrim
dritë e purpurt zemre që gërget pranë meje
…rrofsh moj gocë…
jehonë kumbuese e dëgjimit tim - dashurisë tënde
të përjetëshme.
Pa kthim asgjë nuk do të përsëritet më.

Sikur...

Në mbaroftë çasti
…sikur çasti të mbarojë
fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike
dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët

Katedrale durimi...

Nuk mund ta dija kurrë që …do t’i thyeja…
nga pak çdo ditë…
…soletat e qëndresës… kat pas kati.

Të dhemb e shtrenjta ime
vrasja ka llahtarë
maskën qëllimin befasinë goditjen
që gjaku i dhunës ndërton llogjikëftohtë
të buzëqesh ty, bën seks me ty,luan
besimin të vjedh,dashurinë
gurin e rëndë i lidhin litarit të shpresës, gajasen
afshe kënaqësie lëshon lumturia e tyre
kur shkallë pas shkalle ulet poshtë kryet e krenarisë
rëxohen sytë e butë e të bukur orëve të trishtimit
prej dhunës, fyerjes, poshtërimit,
prej pafuqisë së guximit vrarë tek ti,
arsyes që nuk mund të shfaqet kur ballon krimi…
dhimbjes se askush dhe asgjë nuk të mbrron ty
të drejtën tënde ëndrrën jetën

dhe loti i dhimbjes frymën e shpirtit meku
udhë ku ndjenja dhe arsyeja u shkelën barbarisht

Oh nuk mund t’a besoja që do të rrënoja
atë shenjtësi durimi
që qenkësh ndërtuar fshehtas tek unë
dhe nuk e dija jo që nga dritaret aty
zëra pa faj fëmijësh klithnin nga gëzimi

Yjet e muzgjeve...

Mureve të bardhë e të ftohtë
u kërkoj fytyrën tënde,
udhën çast pas çasti të vështrimit
dritën e bebëzave të syrit,

...dorën tënde mbi flokët e mi gështenjë e naivë…

…sa ëndra zgjonte, çvajzëri gufonte…
lindur në tokë hepuar në qiell,
lindur në qiell hepuar në diell…
dhe zgjimin tim,
si pas një gjumi të thellë... si fëmija kur fle,
oh, zgjimi im si fëmija kur zgjohet
oh, sa shumë gëzohet…

…jetët tona deri atë ditë që i lidhi prej fillimit…
nje puthje…sa shumë e kërkuar…
…një shënjtëri për shënjtërinë…

Oh, këtu po prehem nën këto yje…
…nën dritëzimin e tyre…

…sajoj enkas vetveten si më doje ti,
si të doja unë të kujtoj tani…

Perëndimeve të urtë u harohem, humbem.
Kumte prej tyre, vijnë e ikin dhe unë e di,
kjo u ndodh të gjithëve,
kjo të ndodh edhe ty.

…unë ku t'a di…

...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

Syte e dashurise...

Ato të zgjojnë dhe ti shkëlqimin e një bote tjetër
ndjen.Gjithçka reth teje qesh e loz me diellin.
Kupton ku ke qenë dhe ti e di e shtrenjta ime, jehona e
të qeshurës tënde, i tremb padronët e parave
posteve që zhele të lerosur kanë në vend të shpirtit.

Nuk njohin dashurinë, mirënjohjen, mirësinë.
Homo sapiensë - në njerëz tjetërsuar, sytë
e dashurisë mjete i shohin dhe hipokritë
për sytë e saj betohen.

Sytë e dashurisë të zgjojnë dhe ti...

Te ndodhe patjeter...

…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.

Une ku t'a di ?!...

...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

Nuk do te jem si te tjeret...

Nuk do jem si të tjerët.

Sytë e mi kapakhapur, qiellin kanë brenda.
Dritë e tyre do t'ju verbojë.

Mos m'u afroni!

Ju që gjithë jetën ju qëndrrova larg.
(Luta zotin të më heqë urrejtjen)
Nuhata së largu aromën e veseve që veshin
qënien tuaj.
Servilizmin, karierizmin, cmirëziun, imoralin,
ziliqarin, hakmarrësin ndaj të pamundurit, vjedhësin,
denigruesin, shfrytëzuesin, përfituesin, mashtruesin,
përgojuesin, trilluesin - mjete për të mbrritur kudo
e në çdo gjë, por jo qënies homo sapiens, që çartur
prej jush o vese, degjeneruar është në njeri.

Ju që gjithë jetën u qëndrrova larg,
mos m'u afroni!

Sytë e mi të hapur!
Kapakët e tyre, banorët e qiellit
do të m'i mbyllin.

Sa here kam menduar...

Thuamë si do të fiksohet çasti
në syrin tënd,
në vështrimin tim?

Zog i etikës, a do të mund të fluturojë aty?

A do të rrjedhë fjala ullukut të arsyes,
apo cipën përjetimit do t'ia heqë, zbulojë.

Nga zjarri i befshëm në vatrën e mallit
a do të mund t'a çlirojmë veten,
...dhe urat njëra tjetrën të djegin?

A do të vdesë mbrëmja në prehër të agut...

...kur papritur hapat tona të përballin gjurmët?

Sa herë kam menduar...

Ti nuk e di !...

Sa do të doja i dashur t'a dije!

Nga ajo përpjekje aty, gjithçka mbaroi,
lëvizi, veproi, u lidh, e zuri vend.
U zbërthye, u shndrrua dhe ra në tjetërsim.
Ngadhnjeu me triumf e u tret në përjetim.

Gjithçka tjetër e dobët, e venitur, e shëmtuar,
(trille naivë, vese anemikë, që nuk mundën me lindë)
u larguan prej meje...

Ti nuk e di i dashur,
ç'piskama lëshonin kur po më linin!
Sa shumë u vranë kur iknin rrëmujë,
si të kishin pritur atë pikëpjekje,
oh, atë pikë qielli,
që është ndjesimi im.

Jo ketu...

Dritat e tërësisë në një pikë të vetme ndizen,
ku mendimi stërhollet dhe vetë stërhollja pambarimisht brenda pikës,
në mijra pikëza ndahet, por që nuk shihen, sepse tani nuk duhet.
Aty botë e tërë vështrohet,gjykohet, shembet dhe shndrrohet
në vegim.Grimcëza ajri njerëzia, nuk shihen kurrë.

Qetësia pa ndjerë lëviz, krijon, përsos modele gjithfarësh
që ëndrrën kanë bazë.Ngre lart në qiell dëshira e shfrime.
Veprën që s'e bëri dot tani e mbaron e përkryen.
Dhe gurët e çmuar ja vendos qiellit me dorë një nga një.
Dekore të shkuara, të ardhme ndriçohen, gjallohen si të jetë atë çast,
dialogë e të tjera ndjesime, që këtu e humbin kohën po ashtu.

Litar i ngatërruar asgjëja lidh.
Ditët e tua dikur të miat qenë.
E tërheqin në të kundërt dy qerret e së përtejmes,
e të shkuarës dhe askush në këtë botë, nuk lodhet t'i zgjidhë.
Pafundësisë mbërthyer, ngujuar, mbetur, humbur!
Pa ditur ndoshta askurrë lumturinë, ëndrrat, qiejt e mi, fëmijërinë.

Ne lekure te mundesise...

Kiji frikë rutinës, gënjeshtrës së saj,
iluzioneve syhapur, plogështisë,
lavdeve që të venë në gjumë,
vështrimeve të zakonshme sybutë,
apatisë gjithmbështjellëse si guaskë butakësh.

Kiji frikë!

Etikës kurdoherë të shtirë, pavërtetësisë,
kotësisë endëse, zallahisë së cipët që
vesh natyrshmërinë, sikur asgjë s'ka ndodhur...

Ka ligjet e tij veprimi...kohën...vendin...
Nuk mund të gabosh kurrë, nuk duhet.
(Asnjëherë nuk pushoi natyra së qëni)
Si çdo normë ka rethin e vet me kornizë
të caktuat mundësie,
që takon me rrethe normash të tjerë
morali, lirie...e këto me rrethe të tjerë normash
si kufij të caktuar ndërshtetesh.

Lëkurës së saj është mundësia, masa e lëvizjes, caku.
Kiji frikë pamundësisë më të vogël të kësaj mundësie.
Pashmangshëm kompensohet lëvizja.

Mos rrezato e tera...

Edhe pse ti nuk do, dhe nuk
mund të jesh ndryshe.

Kur feks gjithë spektrin tënd
...tërë ndriçimin
nuancat, refleksin, shkëlqimin
...e tëra kur derdhesh
të mbetet vetëm verbimi.

Nuk ke më çfarë të japësh.

I destinuar njeriu, kërkon maksimumin
prej teje.Nuk mund të ngopet kurrë.
Natyra njerëzore, e egër, deri në
çveshjen tënde, fillikat,
nuk të do më.

(Mirësia, dashuria jote shëroi, por ata nuk e kuptuan.)

E ti kërkon nëpër terr
atë që ke dhënë,
veten.

Pakëz të të kthehet,pakëz.

Është fillimi i së drejtës tënde, e dashur.
E përjetëshme pritja.

Mos rezato e tëra,
e shtrenjta ime.

Dallgezim qiellor i detit...
(Fatos Arapit)

Një pulëbardhë.
Dhe det dhe qiell.

Dhe det dhe qiell
një fjalë japin e marrin.

Është poeti. - Dallgëzim qiellor i detit.
Bukuri e tij një Jon që ringjall dashuritë,
dhimbjet.
Aty ngjyen penën.

Zjarret shuan.
Epokën ndrron.Ende të shpejtë hapin.
Ndjesitë ekstreme diellin lidhin.
Syri i shpirtit vëzhgon, klith.

Tërbohen zotat, ngjiten marrive.
Pont, hapi gjiret!
Zbret tek vetja poeti.
Zjarr, ndez aty, dritën e shpirtit.