Poezi nga Suzana Zisi...

Don Zhuani...

Endesh
si hije,
Mes ecejakesh
të pasosura…
Dashnor
i përjetshëm.
Tragjik
i shekujve.
Ti.
Donzhuani
shqiptar
i legjendave.
Ti.
Fantazma
ironike
e netëve…!
Kostandin!
“Vëlla”
i përbaltur.
Pse
frikë
patën?
Pse
s’thanë
të vërtetën?
Që,
Doruntainat,
ti,
i ndërrroje
përditë.
Pse
e përçudnuan
kështu
legjendën?
Pse
mbyllën
sytë?
Shkatërron
dhe rilind.
Shuan
dhe ndez,
Ëndërrat
e vajzave,
të prera
në mes...!
Herë – copa balte
tragjike,
lëshon.
Herë – ar – eliksir dashurie.
Herë Doruntinën – princeshë,
përqafon.
Herë,
i frikshëm,
shfaqesh
si hije.
Qëndron
statujë,
mes jetës
dhe varrit.
Dhe,
stepesh!
Të hysh,
a,të dalësh?
Të rendësh ,
mes territ
dhe
skandalit,
a,
hapin,
gjëkundi,
ta ndalësh?
Kostandin!
Don Zhuani im, shqiptar.
Oqeane lotësh
mblodhe,
në altarët
e pritjes.
Pasione pa fund
ndeze.
Shojte,
zjarre
tragjikë.
Me alibinë- satirë
të Ngritjes,
nga,
i yti
varr,
alegorik…!
Endesh
fantazmë,
mes,
ecejakesh
të panumërta...
Dashnor
i përjetshëm.
“Vëlla”!!!
Ah,
sikur...!
Doruntinat
e dhimbjes,
nuk vdesin.
Rilindin,
nga brinjët
e tua…
Si
Eva,
nga Adami,
dikur …!!!

Miku im i vogël…
Kush tha
që,
sytë
ti mori errësira?
Dhe,
që
buzëqeshja,
fluturoi në re?
Ti,
je
këtu,
Miki,
miku im i vogël.
Je,
këtu,
me ne!
Ende
është
mes nesh,
frymëmarrja jote…
Të bukurën
buzëqeshje,
këtu e ke!!!
Endesh
si një ëngjëll,
nëpër ditët tona.
Sytë e tu
të brishtë,
i shoh
dhe në gjumë.
Jeta,
është
e shkurtër,
do shihemi, Miki.
Miku im
i vogël,
që,
më mungon,
kaq shumë...

Memorial…

U shpirtëruat këtu,
ju të për - humburat e mia,
të diku - treturit e mi.

Honeve të ditës së parë të krijimit,
humbellave të së fundit frymë,
frymëroni…herezi…

Frëngjive të mia në oazet e syve,
pragjeve të shpirtit u fashitët lotëve,
bërë det në shtratin e orgjive.

Mbytem,
vdes,
gjalloj, aty
Lavde u thur Perëndive…

Rropullive u qepem, kacavjerrë si gjarpër,
për të thithur helmin, gjuhës së munguar.

Kafshimet e ujkonjës së urisë,
kthinave të pangopësisë, harruar.

Gdhendur shpateve të thepisur të besës,
rastis të përballem me të përbalturin, Konstantinin tim.

Statujë majë kalit,
ngrirë udhëve të “rregullave të panjohura të lojës”,

Duke iu përvjedhur kalendarëve,
thur gërsheta fijet e gjelbra të shpresës,
duke shthurur penjtë e pangjyrë te harrimit.

Rrënjëzuar në shtatin e memorialit të padukshëm,
endur dhimbshëm tezgjahut të kohës.

Ti, drekon me poezi...


Me një gotë vere të kuqe të vjetër,
duke përtypur ëmbël poezi,
syçkat të ndrijnë si yje nate.
Ty.

Të kanë rënë dy rima nëpër buzë,
Eja të t’i fshij.

Apokalips...


Rrathëve të ngatërruar të heshtjes,
të xheloztat dridhma dashurie, enden.
Duke u vetëvrarë çdo natë,
nderur telave të një burgu.
Vetmia,
heshturazi gërmon të sajin varr.
Të roztat ndjesi pëshpërijnë këtu.
E postojnë dridhmën e ylbertë, te sytë
në të zbehtat agime mollësh,
ku Adamët,
përditë,
puthin të njëjtën Evë, me zjarr.
Ti,
duke përtypur të lagështën ëndërr,
Doruntinash e përplas “Konstantinin”
vetëvrarë skutave pa dritë
Dhe rend drejt meje,
metaforë e hiperbolizuar puthjesh të rrumbullakosura buzësh,
lagur burimesh të kristalta periferish.
Muzat mbyten në oqeane të çmendura vibrimesh.
Fundbarkut,
ku Zeusi përzgjedh ujshëm, Perënditë…

I + I = 2

I + I,
bëjnë 2.
Por,
ti,
këtë,
s’e di.
Për ty,
I + I,
bëjnë 5
ose 6.
Dhe,
une,
ne matematikën
tënde
“moderne”,
ndihem
jashtë,
jashtë...!

Në shtëpinë e kafshëve


Kafenë,
ma serviri
ujku.
Duke ëndërruar,
shijen
e mishit
tim…!
Drekën,
ma serviri
dhelpra.
Duke skicuar ,
arkivolin
tim…!
Darkën,
ma serviri
urithi.
Duke gërmuar,
varrin
tim…!
Zogjtë e përgjakur
më lëpijnë…
Milingonat,
tatuazh
më ngjiten
në shpinë…
Ku është dera?
Hapeniiiii…
Të hyjë
këtu,
njeriu.
Njeriu?
Oh!
Vdiq i ziu!
Bishat
e egra,
zaptuan
shtëpinë…
Planetet,
në kraharorin tim,
ulërijnë!
Ulerijne…!!!

Enigma

Është enigmë
për mua
dhe,
s’ka për t’u zgjidhur
kurrë,
pafundësia
e mendimeve
të tua,
tragjike…
Ti,
mos u luhat
mes ëndrrash
ndjellakeqe.
Ti,
ke
në shtëpi,
një mace
besnike.
Të shoh.
Në mendime
të thella
ke rënë.
Shkundu, pra!
Mos e vrit
rininë!
Nuk të pengoj.
Heq dorë
nga lufta.
Unë,
pigmenti,
që të shtoj
mërzinë.
Ti,
prapë i heshtur…
ا’mendon?
ا’mendon,
me atë mendjen
tënde,
bardhë e zi?
Heq dorë nga lufta!
Më dëgjon?
Një mace
besnike,
të pret
në shtëpi…!

Fantastiko – Shkencore

Duart e tua,
copa dielli.
Sytë,
meteorë
të fshehtë.
Këmbët që dridhen,
shkëmbinj
hënorë.
Buzët,
llavë
e nxehtë.
Njerëzit,
satelitë spiunë.
Fjalët,
orbita imorale.
Shpirti im,
gjithësia pa fund…
Puthja
jote,
e vetmja gjë reale…

Ç’është një zog?

Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Nuk është
thjesht,
qenie
që cicëron.
Përpëlitet,
ai,
brenda
çdo njeriu.
Qesh
dhe
vajton.
Një zog,
përmbys,
anijen
e shpresave.
Pastaj,
ngarkuar
me ëndrra,
fluturon…
Një zog,
çukit shpirtin,
çdo çast.
Pastaj...
Me hipokrizi,
shëron...!
Dhe...
Cicërima – këmbanë,
tmerron,
varrin tënd.
Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Është,
vdekja
dhëmbërënë...!

Natën, kur ti flije…

Natën,
kur ti flije,
t’u futa
në shpirt.
Nga rruga,
që,
vetëm unë
e di.
U përballa,
me dhjetra portrete
femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe,
qava
me oiii...!
U ngatërrova,
në labirintet
e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe,
vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je,
në dhe të huaj!
Dhe rend,
por,
shpirti
s’paska fund.
Ti
po zgjohesh.
Dhe një sekondë,
ka ngelur…
Po shkoj
me shpresën,
se,
imazhi im,
do jetë
diku…
Në tokën
e pashkelur...!

Baladë plehrash…!


Endem
rrugëve të tua,
duke lënë
gjymtyrët,
qelizat,
indet,
peng.
Endem,
skutave të tua,
duke i falur
frymën
plehrave.
Endem,
hijesh,
fantazmash,
duke vrarë
ëndërrat,
këtu.
Ç’fatkeqësi
për mua
me ju,
fëmijët e së keqes…!
Endem
legjendash,
duke vjedhur
virtyte,
për t’ia arnuar,
jetës...!!!

Hija e kumbullës


Sa çel sytë,
hija
e kumbullës,
më pushton.
Dridhet
ajo,
si vajza
miturake,
në dashurinë e parë.
Pas perdes,
kumbulla
gjelbëron,
por,
perdja,
na ka ndarë.
Dhe,
përfytyroj…
Gjethet,
si qerpikë.
Degëzat,
që bëjnë hije.
Kokërrzat
e athta,
si gjinj
njomëzakeje.
Mbi to,
brumbujt
si buzë fëmije.
Dhe koha,
kalon…
Hija
mbi perde,
dridhet,
si më parë.
Pas perdes,
kumbulla,
gjelbëron.
Por,
perdja,
na ka ndarë…!

The same shit in different days...
(I njëjti m*t në ditë të ndryshme...)


Jeta,
përsërit
veten,
çdo ditë.
Unë,
kapur
pas një fije kashte,
dua,
lumin
ta kaloj.
Shkoj
tek mesi,
por,
rryma,
shpejt
më kthen.
Dhe,
notoj.
Por…
Çdo mëngjes,
veten,
e shoh
në breg.
Rrethuar,
nga të njëjtat
fytyra,
dhe,
nga i njëjti
vështrim,
që
djeg.
Ndaj,
me emocion
notoj.
Shpresoj,
akoma
shpresoj.
Dhe,
qenien,
ma pushtojnë
pasione të fuqishme.
Që,
thyhen
lehtë,
në barrierën
e palëvizshme:
“I njëjti m...,
në ditë
të ndryshme…”

Si Kësulkuqja do trokas

Do t’vija tek ti,
si Kësulkuqja.
Me shportën
e luleshtrydheve,
dhe…
një pako
kafe.
Por,
s’më prite dot.
Të rrëmbeu
vdekja,
në dasmën
time.
Dhe,
në vend të shportës,
solla lot…
Do t’vij
tek ti ,
si Kësulkuqja.
Por,
Mos vallë?
Mos vallë
ujku
na gëlltit,
si në përrallë?
Megjithatë,
unë,
do të trokas.
Vdekjen,
do e verboj,
me një grusht
piper.
Dhe,
pakon
me kafe,
nga shporta
do e nxjerr.
Dhe,
Ty,
e dashur,
në dorë
do të ta jap.
Do puth
cepin e varrit,
pastaj ,
do të kthehem
prapë...!
Por,
jo
si Kësulkuqja…
Se,
ajo
në kthim,
mori
edhe gjyshen
me vete…
E dashur.
E ëmbël.
Si vegim,
në zemrën
time,
Mbete...!

Poezia dhe Unë

Veshur
me pelerina
çeliku.
Tërë nur.
Në “ paradën
madhështore
të modës”,
pozojmë
të dyja.
Ajo,
Mis e vërteta.
Unë,
Mis marrëzia…!

Filozofia e këmbëve të trishtuara


Mes udhës
së pasosur,
për të njohur
botën…
Njëra,
godet kokën,
Tjetra,
lëpin tokën…!

E bardha eshte pak…


Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe,
me të bardhë...
E zeza,
është shumë.
E bardha,
pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet
e bardha.
E zeza,
shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot
të bardhën.
E bardha,
është,
pak…!

Ata…


Ata,
për njëri- tjetrin,
janë kalimtarë.
Duhen,
grricen,
çirren,
puthen
si të marrë…
Riprodhojnë
veten.
Janë
bashkautorë.
Imja
është
kjo këmbë,
Jotja
është
kjo dorë.
E,
grricen
përsëri.
Puthen
si të marrë…
Ata,
për njëri-tjetrin,
kalimtarë…!

Po hirin ku ta çoj?

Dua…
ta pastroj
këtë farë,
nga mbeturinat.
Të mbjell
dhe,
të korr,
një bar të ri.
Një bar,
që,
të ftillojë
lëndinat,
E,
të harlisë,
në liri.
Dhe,
mbeturinat,
t’i helmoj…!
Pastaj,
me zjarr ferri
t’i djeg.
I djeg...
po,
hirin,
ku ta çoj?

E bukura kënga plakë

Atë,
kurrë
s’e këndova...!
Në lindje,
u mundova.
Dhe...
solla
në jetë,
një foshnje - plakë.
Rrudhat,
të thella.
Buzët,
me jargë.
Sytë,
tërë gjak.
Dhe,
rend
ajo,
ngado
me mua.
E bukura,
kënga plakë.
E ëmbla,
që,
kurrë
s’u këndua…!

Unë


Unë,
shkretëtira
larg blerimit,
jetës,
prehjes.
Unë,
antiteza
e gëzimit,
lirisë,
dehjes.
Unë,
miniatura
e vdekjes…
Zotëroj,
stilin
më moderrn,
të buzëqeshjes…!

Jam brinja jote


Në krahët e tu,
tentakula legjendash
më mbajnë
lidhur…
Ne krahët e tu,
tentakula ëndrrash,
me bëjnë
të harroj
kush jam…
Në krahët e tu,
tentakula
dashurish prehistorike,
më kujtojnë,
që,
kjo është histori e vjetër…
Jam,
brinja jote
e humbur,
Në krahët e tu, Adam…

Ti më mungon…



Ti,
më mungon…
Edhe kur je
fare pranë meje.
Mos u end
legjendash.
Unë jam këtu.
Ti,
më mungon.
Edhe pse,
i strukur
brenda meje,
je përdite.
Ti,
më mungon.
edhe kur më puth,
edhe kur
më thua se më do.
Ti,
je shumë për mua.
I tëri për mua…
Leri të flenë Perënditë…!

Lumenjtë e mi rrjedhin…

Lumenjtë e mi,
rrjedhin,
në detin
tënd
të vdekur…
Dhe,
më hapen plagë,
në shpirt,
në tru.
Ëndrrat
mbesin
jetime.
Legjendat,
vdesin
këtu.
Lumenjtë e mi
rrjedhin,
në detin
tënd
të vdekur…
Dielli,
dashuri
e harruar.
Shpresat,
treten
pa lindur.
Unë
Rozafë e flijuar…!
Lumenjtë e mi,
vdesin,
rilindin,
rrjedhin…
Nën
qiellin
gri.
Nën
malet
e trishtuar.
Në
detin
tënd
të vdekur…
Tek ti,
që,
koha
të ka harruar…!