Poezi nga Poeti dhe Shkrimtari, Ferit Ramadani.

ASAJ QË EMRIN S'IA THEM

Nuk të harron kjo zemra ime,
Edhe sytë i kam plot vaj !
Gjithmon endem në shtegtime
Me ty jam e kurrë s'të ndaj!

Befas ne kur të takohemi
Dua unë të të buzëqes !
Vallë ! Do të përqafohemi ?
Ashtu siç bënim çdo mëngjes!

Gjithçka bëra unë për ty.
Edhe shkronjat të largoj!
Kur të vdes në këtë largësi
Emrin tënd do të theksoj!

MOS MË THUAJ...!

Mos me thuaj se më verbohen sytë....
Se rri gjatë në linjë si vasha në dritare,

Më befason kjo ndarje kaq e ndytë,
siç ndahen nga jeta vrasjet magjistare.

Matanë detit, në shtigje të gjeta
një natë kur befas të shkrova një postim !

Po ku ta dija une se do t'më pushtojë gërsheta,
Dhe pamja jote enxhull me gjithë atë shkëlqim!

As që m'u kujtua se del si hanë majëmalit
as qe e ndjeva se mund te behesh blerim

Nga lartësitë kur zdirgjesh si Bardha e Temalit
si shqiponjë versulesh pushton shpirtin tim!

DERI NË AGIM

Natës ia grisa erësirën per Ty
meditimet me mbajten deri ne agim
as drita nga lotët s'kam në sy
bulezon dashuri - dhembja ne shpirtin tim!

Nuk kam shkronja te shkruaj ate qe ndjej
ne meridiane me ngec klithma qe s'pran
reqethja deri ne palcë ka hy - dhe në dej
nje qiriri qe digjet i ngjan!

Një varrë më e madhe perdite e per ditë
një mall më ndez te te kem pranë
nëse kjo s'mundet , le ta dijnë brezëritë
se per ty dhe mushkëritë m'u thanë !

BUZËQESH PËR AURORËN!

Nuk mund të hiqem nga mesnata
se si yll ti befas del!
Dua të të jap gjithmon urata
por, pa fjalë gjithmonë ngel!

Me thua se je në shestime!
- Sot këtu , nesër atje!
I tjetërsuar të pres ndër agime
dhe lotet - më rredhin rrëke!

Nuk më kupton ti nga largësia
të ndjej Diell me rreze shumë,
Vuaj se më djeg shumë dashuria
Kur bën acar e kur ka furtunë!

Se nuk kam fat unë mire e di
jam i krijuar kështu të vuaj !
Linda krijesë në tragjedi
Dhe ato plagë kurrë s'i shuaj!

Ti e di , dhe më ndjej të lutem`
Jam unë ai që të fal kurorën !
Nëse si meteor këputem !
Buzëqesh për aurorën!

MONOLOG

Nuk pata gjumë në sy se isha në monolog
Errësira e natës derdhet si pushtim
Ti e gjalle me zjarr mungove në dialog
Në kraharor të ndjeva si gurrë shpirti im!

Unë shtegetari i netëve - të kerkoj në terr
Më dridhen gjymtyret , më mbyt pikëllimi,
Jam krenar si shkëmbi ndaj nuk më shperthen vrer
Perse në monolog me Ty më përshendet agimi!

Ti mbetesh gjithmon një jehonë largësie
Që hapat i ben si drenushë në vrap.
Në këto çaste errësire si alarm miresie
Me salutime kanjushe - zemren më ke hap!.

PAFUNDËSI

Prej kohesh je berë banore në mua
Edhe dritë - je bërë, Diell e Hënë!
Në atë Kala ngritje, që ti më thua :
- Vetëm vullkan vargjesh ke lenë !

Nuk munden të rrijnë mbyllur frymëzimet
Edhe n'horizont del një rrugë - një shteg
Je bërë si Afrodita që ka sjellë agimet !
- Unë Dionis që ec nga bregu në breg!

Rend ditëve, dhe netëve nuk lodhem
Si te hyj në atë Shpirtkala magjik !
As Kodi i Davinçit, as buzëqeshja e Monalizës,
Atë shteg nuk e hapin ! Se eshte energjik!

Nuk ka asgje nga tradita , e veçanta sot !
Me jehonë nga largesia - di të të rrembejë !
Nga gjithë përmbytja që të mbulon kot
Magji lavdinë mund të të rikthejë !

E ndjej se në perëndim, mëngjesi afrohet !
Ku ka ngjarë kjo vepër për jetën risi ?
Atë vetë Ajo e di që vjen - edhe kur largohet...!
një shpresë i ndez shpirtit Tim - të mos behet hi !

Hej! Klith ! Kur dita shkon! Dhe prapë nata !
Në këtë vetminë time të paparë !
Sërish nis çasti me mall - më godit shtërngata !
Vallë! Do të vijë momenti për ta parë... ?

Kështu çdo çast endem në shtigje të kërkimit
Unë Dionis i përvuajtur në pafundësi !
Ti - Afroditë që ndez zarrin e blerimit
Të rikthehet jeta ime - të mos bëhem hi...!

MË NDODHI MUA!

Me ndodhi mua te provoj ne jete
rrebeshe qe më mbyten si dallge e shi,
Më ndodhi mua të provoj në jetë
Pas hidherimit, acarit - dhe ëmbëlsi!

Më ndodhi në jetë të provoj
Pushteti me ndoqi, pastaj dashuria !
Gjithcka qe me ra munda ta harroj !
Nuk harrohet kurrë nostalgjia!

Ajo më ka vënë në përballim të gjatë
më shperthejnë lot, më lagin fytyrës !
Edhe ditën , edhe ne te errësires natë
portretin ia shoh, ia ndjej zerin e lyres!

Me ndodhi në jetë të provoj
si mbetet bosh stoli i dashurisë,
Edhe atëherë kur per darke sofren shtroj
me pjaten e mbushur vargje të poezisë !

Dhe vjen befasisht Ajo nga largesia
te ndezë flakadanin e hijeshisë !
E pyes po perse gjithmon keshtu je nisur?
- Të sheroj shpirtin prej nostalgjisë...!

PER TY BEHEM I RI

Me perzihen ceshtjet, me lindin shume gjera
Verdalle shkojne se kerkojne jete !
Ua vrau tragjedia rrjedhat qe une bera
Ndaj shtyhen e grinden te bejne nje rrjete!

Aligeri e shpjegoj ne Komedi dhe ferrin
une ne kete jete e bera ne periudhe !
Nese dita barazohej ndonjehere me terrin
Ne ate muzg gjithmon me dilte nje udhe!

Ne kalvaret e jetes nuk ngeca ne mister
Ne lartesi te ecjes nuk ngeca une aspak!
Me barren e pikellimit u zhduka nga ai ferr
Te arrij tek Shpirti - jo si varr humbak.

Tash kur endem i rilindur neper vargje
Te them e dashur, per Ty jame bere i ri !
Eja si kanjusha - fluturo mbi pragje
Se nuk e pranoj vetmine - kurresesi!

Jo ! Pa ty gjithcka eshte asgje! Si mister !
Pa ty une jam ai poeti tragjik !
Prania jote eshte parajsa! Dal une prej ne ferr ,
Ne horizontin e blerimit tend te ik!

DO TE VDES ORFE!

U rrenua gezimi, lumturia që kisha
e ndjeva se nuk jam në shpirt i qetë !
Ia shkrepen vetëtimet, dhe bubullimat
Një shi me tufan i nisi rrëketë !

U krijuan vershime ne fusha e gjithkah
me permbytje dhe shpirti im ishte mbush !
Ku e di ? Do të dal gjithë kjo në pah,
Te lexohet dhembja - që se ndjen askush!

Se jam në shestime , se jam në pritë
Dhe kurrë s'do të vijë njëherë ai çast
Une e di , por cilit t'ia adresoj mëritë -
të të takoj Ty - nuk kam asnjë rast!

Kush me mallkoj të mbes Sizif unikat
Ku bëra te keqe në këtë mbidhe !
Nuk e ndal kurrë vajin per Ty Euridikë
me lyren poetike do te vdes Orfe !

ËNDËRROJ...!

Ënderroj si te jetoj me ty bashke
Nuk dua te ketë aspak largësi!
kjo bindeje eshte shume e lashte
qysh kur u krijua kjo gjithesi!

Mbase une isha ai Adami i parë
Ç' mund te ishe ti në atë kohe te vjetër ?
Më behet se nga zemra një pjese kam ndarë
dhe tani perpiqem ta ngjallë në letër!

Po ! Pa ty edhe shpirtin e kam shkretëtirë !
Pa ty edhe drita e diellit më verbon!
Ti behesh hana bën dritë në errësirë
Bëhesh ilaqi që plagën e shëron!

E di! Kjo eshte e shkurter ! Kjo jete me vret!
E di se vetmia ime per Ty behet vrer!
Une do te mbes po ai qe ne shekuj pret
Edhe diten e gjykimit per ty fajin merr!

Gjithcka une di !Dhe diten e vdekjes po!
Por, se di me Ty a do te jetoj bashke !!!
Edhe s'behet kurrë mos me thuaj : Jo !
se per ty shkoj flake zi zjarri me kashte !

KOHE NEVERIE!

Kohe neverie ! Qe te prish gjakun!
Makiazh hipokrit - pa asgje në brendi !
E ka pertha ndjenjën, e ka shuar oxhakun,
Me irrnim në pamje, me blozë dhe hi!

Nuk ka asnjë pamje , ka dalë nga binari
E shikoj se si bëhet skllavëria !
Nga binaret dal siç del ushtari
Nga rreshti kur i mbaron ushtria!

M'u shurdhuan veshet! Nga zëri lajkatar !
Une e di brendine e misterit ku rri!
Në jetë te jetëve s'isha gënjeshtar !
S'iu perkula shpirtit qe e quaja gjithësi!

Unë bera gjithcka! Isha kryeneç!
Pa gjumë qëndrova per vargun meditim!
Se dua këte jetë të ndarë veç e veç ,
si skllav - kërkoj një shteg për bashkim!

Mos me quaj te çmedur, s'më ka zënë rakia !
Nuk jam narcis , nuk vuaj nga fobia !
Me ka pushtuar nje forcë! Është dashuria!
Pushteti i saj më i fortë se gjithësia!

KAM FOL ME YJET!

E ndjej çdo çast se si rrëmbehem
E ndjej përse dua të vij tek Ti!
Në ëndërr të shoh sa më zë gjumi
Dhe klith çdo çast : O Perëndi!

Jam unë Lasgushi që kthehem në ekstazë
Si Migjeni rend pas vargjeve , për rimën !
Se Ti - më bëre jetën perifrazë,
tek gurgullon si Krua që s'ndal oshtimën!

Kam fol me yjet - për Ty sa gjatë !
Më than ca fjalë , më dolën lot !
Vezulluan me dritë e ndriçuan atë natë,
Por, unë nuk të gjeta , të kërkova kot!

Sikur të të kisha të të fus në gji !
Me ty këtë jetë ta nisja nga shkretëtira !
Çfarë vargjesh do të lindnin ! Jo nuk e di !
E di se ti gjithmon erëmira - ndër ma të mira!

Më ktheve një rruge ku vdekje nuk ka !
Atje ku per erosin përfalen poetët !
Dashuria edhe në tokë - gjallë të mban
Ditë e dritë të bëhen netët !

JAM NË MEDITIM!

Më ka mbuluar heshtja , jam në meditim!
Dikund një dritë shprese e shikoj .
Më bëhet se nga nata dal në agim
sa dua ai mëngjes të agoj!

E dua ta shoh qiellin të paster nga retë,
vetëm një yll atje lart të ndrisë !
Të prehem nga ankthi, të jetoj i qetë,
ashtu si del dielli pas stuhisë !

Mjaft i ndarë ! Mjaft larg dashurisë !
Çdo çast vetmia mallin më shtoj!
Edhe jehona për rrjedhën e mirësisë
Të pret me kurorë- të të pushtojë!

Të të marrë, të jetosh pranë meje!
Mos i mendoj shtigjet ku je, si kalon!
Se Ti më rrjedh si gjaku në deje,
Per Ty zemra dhe gjaku më vlon!

Kështu si jam , ndër çaste s'të harroj!
Pa Ty ketë jetë kot e kalova!
Në shtigje e linja pa ndal të kërkoj
nga lotët që rrjedhin - sytë i verbova!

MEDITIM PËR ILIRINË

Në troje të mbiemrit
na varën njicë,
të hyjmë mistereve -
të mbesim pakicë !

Në përmasë të At Dheut -
ngritën kryqa, kisha !
Të thonë : Jemi si :
trupi e këmisha!

Pastaj na mbërthyen
me ligjet - dërë,
përse na ndanë
nga Tërësi e gjërë !

Ç'ka s'u ra në mendje
për të bërë zi,
ta zhbëjnë në damar -
Trungun Iliri !

PËRKUSHTIM PER NJE MIKE

1.
Te kam mike ! Shoqe padyshim.
Por, te kam edhe dic me shume!
Mos e merr kete si trishtim,
se te ndjeje kendshem si rrjedhe ne lume!

2.
Ja une pengu i kesaj gjerësie,
jam si peshku pa uje!
Pa zerin tend oj Z..... ime
cdo cast me duket muaj!

3.
Si tu bindem fjaleve se vetem mike...!
Aq pak hapesire ne shpirtin tim!
Ti je qenie po aq unike
nje shekull pak eshte per pushtim!

4.
Kaq ! E dahur Z.... E Tir Anes,
kaq them dhe hesht si guri shekullor!
Sa vone ky fat i plasur lindka -
kjo peng heshtjeje behet kurorë !

EDHE KUR NA N'DANË

Kurrë nuk te takova ne rruge pos ne ara e livadhe
ishin lotet djersa dhe puna me akord
si te flisnim per deshiren qe ndrydhej por ishte e madhe
te dilte atje ku kishte driten e pamjes nje lord!

Gjithcka ne heshtje zhvillohej nga perndjeka me sy
e lexonte shpirti shpirtin dhe krijonim nje linjë
rrembeheshim ne shtigje ashtu jetonin nen dry
Une si Ademi e, Ti Hava e krijuar nga nje brinjë !

Edhe kur na ndane nga torturat, serish jetuam bashke
Nga qelia e burgut shikonim jeten me liri
ne trotuaret e qyteteve serish dolem si legjenda e lashtë
të flisnim per kohën pa tufan e shi!

ME URREJTJE NUK NDERTOHET KALAJA

Nuk del nga e keqja nje risi e re
se shemtia kurrë nuk ka gëzim !
Me anatema nuk behet lumturi dhe hare
por nisin lotet me vuajtje , hidherim!

Ndalu shiko nje horizont qe do Diell
mos ndiz zjarrin te bej tym e hi!
Ne ugarin e fjales miresi kur mbjell
te rriten shpresat per dashuri!

Me urrejtje nuk ndertohet Kalaja
Me shpifje nuk ka lumenj qe gurgullojnë !
Jane shtigje qe te shpiejne tek belaja
Jane vepra qe nje dite te shkretojnë !

PA TY NIMFA IME

Si flutra në livadhe që endet jam bërë
kërkoj metaforë për nektar në varg

Edhe kur është acar e kur bie borë.
Më shpie frymëzimi larg e sa më larg!;

Dhe endem në shtigje, për yje s'pyes lartësi
Kundroj gjithkah - botën ku ndodhet Ajo

Nimfa që befas iku dhe më la bulza n' dashuri
me përshëndetje - fjalët : Në parajs më kërko!

Ku t'i gjejë shtigjet, atë portë si ta hap
me vargje bëj kodin për dryrin e saj

Një shekull Sizif në rrugë me vrap
dashurinë me pikëllimin si gur i mbaj!

Dhe rend me zjarr - çka t'i bëj etjes
nuk shuhet vullkani me rrjedha loti

Pa Ty Nimfa ime - as zgjimit , as fjetjes
s'ia them urimin që e sjell motmoti!

ZEMRA SE DI PËRSE VUAN

Natë
Në mendime mendja gjithcka me bluan,
Me proza, me vargjet përzihet.
Vetëm zemra s'e di përse vuan
nga vullkani i dashurisë çdo çast shkrihet !

Natë !
Sylynjari i etjes në kalvar të shpirtit,
mban ditarin se asnjëherë s'kam gjumë
nga fillimi deri në fund të motmotit
ndjej gjithcka nga pak, lumturi dhe dhunë ..

Natë!
Nga syri loti merr udhen te dredhet
Në faqe le gjurmet nuk pushon ne mjekërr
se dridhet ajo dhe fillon e zverdhet
si gruri kur piqet, si thekër !

Natë !
Drejt errësirës drejtohen shikimet,
Një rrezeshpresë i lidh me lartsinë tek yjet
Derdhet shpirti në ekstazë pa fund,
për Muzën që mbulon me blerim fushat, pyjet.

ME VRAP U NISA TE TE SHOH

Me vrap u nisa te të shoh
po s'të pashë dot
një shkretëtirë përpara
- më doli dhe një lot !

Mbeta meit pa fjalë
nuk e di çka ndjeva në brendi,
më kishte ngrirë gjithça
apo vullkan u bëra s'di!

Ishte çast i gjatë si shekull
po ti nuk arrite dot
u ktheva me peshën e vetmisë
kujtim të lash një lot !

Nëse do të dalë blerimi
mbi shtatin tënd të shtrirë,
Le të të flasë kujtimi:
- Të dua shpirti im i mirë !

Le të ngryset qielli
le të derdh dhe shi,
zgjohu dashuria ime
se më bëre hi!

Çka t'i flas vetmisë
çdo natë në ditarë,
nis befas një vetëtimë
lotët shkojnë zvarrë !

KËTO ÇASTE...

Se si e ndjen këtë trokitjen time
jam tiran apo me mëshirë

nuk më duron as zemra as shpirti
edhe ne ndarje s'te them dot lamtumire!

Kam mall të të degjoj zërin
Kam mall të të fal shikimin

Se ti je rrezja qe i bën dritë natyrës
je pranvera që i fal blerimin!

Se ti je dita , je drita e mirësisë
Përshëndetja e këndshme që e marr.

pa Ty në rrugëtimin e përditshmërisë
kujtoj se jam i shkretë si varr !

PËR TY

Vetëm tri shkronja duhet tek një emër
të ndjeshë dashuri në shpirt, në zemër

Vetëm tri shkronja të nisë ajo lumturi
se për të arriti të mbajë një gjithësi

Ndaj mbetet imazh në këto frymëzime
të rrezatojë si perla jeta ime

Është intimë e zemrës ku e ruaj
se s'behet dot e largët, as bëhet e huaj

Ka ngec dhe bën jetëgjatësinë
në rima e vargje gjithmon e puth mirësinë

PARANDJENJË

Më bredh vetulla diçka ndjell,
më bredh çerpiku vallë çka fsheh.
Jam në mendim se çka të mbjell,
për çdo shteg ka një breg.

Erë e çmëndur, me stuhi,
jam kalorës hiç pa fat;
s'shoh as tym mbi asnjë çati,
s'më pret Nimfa në pallat.

Si më zu shiu dhe ky murlan
Uje i turbëllt del mbi tokë.
Edhe zemra në brendi më qan,
Nimf' e heshtur sflet me gojë .

Gjithçka zi! Githçka lakohet !
ç'ështe kjo lemeri , kjo kukamë.
Nuk kam dritë se më verbohet,
Syri - zezonë derdh në çdo anë .

E rëndë nata,gjithë kjo dhembje e papritur,
më mbolli thinja - rrudha në ballë
Nimfa ime në rini rritur,
te zbehte buzëqeshjen ngrirë e mban...!

TI E BLERTA DASHURI

E di se të përndoqën sy xhelatësh
e di se të nëpërkëmbin me tirani
Ti dhe nga varri del e pehatesh
më derdh vizione për dashuri !

E di se rri i ngrysur se s' të shikoj
sepse ishe më e mira në atë mes
plasin nga smira , tash unë renkoj !
Je bërë përjetësia që s'vdes !

Nuk e besova si grinden shpirtrat të shtypin
ata që patën zemër për krim !
Unë dal të bëj sfidë ashtu siç e lypin
Dashurisë që ka hije i them agim!

PRELUD

Sonte më djeg malli për ty
endem e rropatem vetmisë,
nga Maja e Shqipes e mas me sy
gjithë shtatin e gjerë të Ilirisë !

Më dukesh Nimfë e plagosur
me kurorë pritjeje tek hesht,
si pulbardhë liqeni e vrerosur
për natën që bie mbi kreshtë !

Shestime bëj me shpirt e me zemër
trup i bie Karadakut - arrijë në Tomorr !
E Ti ! Në Olimp vezullon si Perëndeshë !
Në Butrint - shndërrohesh në Orë !

Me çfarë Lyrash ta nis vargun
me cilat nota të bëj rimë ?
Prelud je bërë që drejton harkun
në zemrën time hyn oshëtimë !