Poezi nga Poeti dhe Shkrimtari, Ferit Ramadani.

TË TË DEGJOJ ZËRIN!

Të të dëgjoj zërin, të lexoj prej teje
mezi po pres, se ato kanë vlerë !
Ti je më e shtrenjta që krijon një zeje,
madhështia jote - si flladi në verë !

Prej teje mësova të kultivoj këngë
dhe përqafime të fus në poezi!
Të nxjerr nga gjoksi një peshë të rëndë
që përmbyste shpirtin vreri i zi!

Ti je bërë rreze që vjen nga qielli
më mbush me nektar gjithë vetminë !
Në zemrën time - e zjarrtë si Dielli
këndell imazhe të ndjej rininë !

Të pres me mall se më jep mesazhin
të dal në pritje të të dëgjoj zërin !
Kush nuk do të të shikojë imazhin
që shenjtërisht me rremben të tërin!?

PERSE ME KE HARRUAR?

Heshtja jote më ka krijuar shkretëtirë
Heshtja jote më e rëndë se vdekja !
NUk e di përse ndjehem kaq i ngrirë
Pa pergjigje qenka e rendë prekja!

Të kam pritur neteve të të dëgjoj zërin
Të kam pritur të dalish në linjë, te me shkruash fjalë !
Damarët më ka ngrirë ajo heshtje - të tërin !
Për çdo çast ndjehem se s'jam më i gjallë !

Përse nuk më thua çka hyri në mesin tonë ?
Kush shpalli ndalime ! Jam i trazuar !
Kjo heshtje - në jetën time eshte bërë jehonë ,
Sa më mbyt malli - përse më ke harruar ?!

TË PREHEM PRANË TYRE!

Mesnatë ishte ! Në Elgjin isha !
Në shtëpinë e djalit tim të madh !
Në dritare dola të vështroj gjërësive
Ku shtriheshin rrugët, dhe një livadh!

Atje ai me nuse, me mbesat dhe nipin
Jetojnë me vite, kalojnë me muaj !
Më kërkuan të shkoj , e shtërngova rripin
dhe shkova mallin me ta të shuaj!

I pashë dhe i laga me lot mallëngjimi !
Ma shumë mbesën që mban emrin e saj!
Edhe nipi im Albin - është një datë kujtimi !
të njëjtë ditëlindjen - e kemi uzdajë !

Atje në Elgjin ! Ku shtriheshin gjërësitë
Ku lidheshin arteriet e gjëra të rrugëve për n'Amerikë !
E ndjeja nje zë ndonëse nga largësitë
Kthehu më thosh ! Mos harro fëmijtë !

Kthehu ! Me gjithe djalin, me mbesat me nipin !
Se zë fëmijësh dua të ketë në shtëpi!
Ngritesha nga gjumi dhe e çliroja rripin
por, cka më shtërngonte aq fort nuk e di !

Një muaj sa një shekull m'u bë se ishte i gjatë
Një muaj në Elgjin kur shkova në vizitë !
Të dashurit e mi i pata çdo ditë e cdo natë
lot e mall për vargje , frymëzim për inxhitë !

Ndaj, sa herë kur largohem nga vatra e lindjes
më ndjekin pas të dashurit me lutje për kthim!
Se gjithmon i përbetuar i qendroj asaj bindjes :
Të prehem aty pranë tyre ku kam shenjëvarrim !

SI MUNDE?!

S'kam besuar se më ik si era
S'kam menduar të jetoj pa ty
S'besoj es erdhi pranvera
Derisa s'pushojnë të lotojnë këta sy
Në çdo hap në çdo vend dhe
Në gjum më bie ndërmend
Kur flej
Më duket të kam pranë
Kur qeshi më duket më shikon
Kur qaj më duket më pajton
Eja pranë meje

PSE HESHT...

Unë hesht ti hesht
Kush të flasë
Unë qeshi ti qesh
Kush të kujtoj
Tiktaket e zemrës
Nuk pushojnë

Çdo gjë ndryshon
Kur njëri-tjetrin
Nuk dashurojmë

Të dua pse hesht
Të dashuroj pse s'flet

KUR FLET ATDHEU JUAJ

M'i plagosën pranverat,
Gëzimin vetëm ma shuan,
Në emër të demokracisë m'u vardisën
Mu në trung më qëllun.

Nxituan të hyjnë në histori
Disa "heronj" të rinj,
Por historia s'mund të bëjë kurrë miq
Ata që shitën shpirtin tim.

DASHURIA IME

U linde si feniks në zemrën time,
Dhe zjarre përhape në shpirtin tim
Ma mbushe jetën plot gëzime,
E unë fitova një amshim.

O Zot, o shpirti im,
O, jeta ime e shtrenjtë,
O, fat i syve të mi e gëzim,
Kulm i dëshirave të mia besim.

Para teje shpirti po shkrihet, e di,
Dhe në vetmi zemra më tretet,
Sikur të gjithë i shohin eshtrat e mi,
E mu vetëm të vdes më mbetet.

Me zgjove nga vdekja, më the
jeto,
Preke shpirtin tim dhe i the gëzo,
Ke jetën time që e la pa gaz.

Po unë nuk do të vdes,
Se dua të jetoj.
Sa të jem gjallë do të pres,
Do të jetoj edhe kur ti vdes.

KUR MBAROJNË ËNDRRAT

E ndjej se gjindem në kurthenë
E asaj që e quajnë jetë.
Dhe emocionet e ilozionet për te
Ngadalë po shuhen.

E di se duhet të vazhdojë
Por nuk e bëjë dot.
Mundohem ta afroj ate
Që dikur kishte kuptim
Por nuk arrijë.

Për mua ishte dielli
Që ngrohte me qenien e saj
E hëna krahas syve të kaltërt
Humbte ndriqimin e zakonshëm
Ishte ajo.
Ajo që më jepte forcë
E shpresë
Edhe atëherë kur e kisha humbur.
Fillova të besoj në engjuj
Se shifsha çdo ditë.
Kur e humba,
Humba margaritarin tim,
Humba vetën,
Diellin,
Lulen,
Hënën
Dhe gjithçka kisha në zemër.

VAJI I ASAJ PA EMËR

Shtrëngimin e urrejtjeve tua
Për qirinjët e djegur
I shpërlan loti...
E loti abuzon organin e kohës,
Por jo gjatë.
Se pasioni yt
Shembë kullat e vetmisë
Dhe kthen besimin e humbur,
Të shkëmbijt e rrahur
Nga stina e thyer.
Dhe shpirti flen,
Kur skeletet e kalbura të skamjës
Shndërrohen në unaza të komplikuara
Në theshtësinë e këtij fundshekulli

NË VARGJE BIE HESHTJA

Nuk e di perse në vargje bie heshtja,
apokalipsi ndjehet si kur bie era
megjithse në thellësi te zemrës ec si breshka
një syth i ndjenjës që e sjell pranvera!

Në sy del si shkëndijë, si ylberi,
në rezeshpresa tunduese bëhet sfera.
Dal i plagosur nga humnera unë i mjeri
Per vargje e per shtigje të tjera!

Nuk me shtrydh ajo kllapia e muzgut
sëndertoj imazhin për buzeqeshje,
në kodrën Ftohtësinë që i shtrihet lugut
nga qielli dhurate i vijnë reshjet!

Shperthen nga nëntoka gjithkah blerimi
si zemrës sime që i ngulet kornizë një gur !
Dhe endem në shtigje të jetës - që kujtimi,
të bëjë dritë për zemrën që e pata dikur.

BUZEGREMINES

Te pashe buzgreminës,
I shashtrisur thirra:"NDAL"!
Sa u dridha prej rrepinës,
zemra plasi, nuk jam gjallë!

Sa e pash ne mundim veten?
Ty ne atë rrokullimë !
Ma mirë unë te shkoj te tretem
Se ti te behesh viktimë !

Kjo jehone qe del nga honi,
Te shfaq syrin te perlotur !.
Me thuaj zemër çka ka ndodhur ?
Ne kete jetë kaq te ndotur !!!

KËSHTU VRITET PAFAJSIA!

S'ka çast që s'lindin vargje
jam rob i varur per poezi,
kerkojnë keto vise e keto pragje
te shkruash e të bësh risi !

Tek ecja ne rrugë me makinë
me lindi befas një varg pshertimë!
Nje drenushe e pafajshme si vetetime
u ndesh perpara e ra n'lendinë

Një deng lotesh se di nga erdhi
sa shpejt në gjendjen time nderroj stina !
Vërshimlot dhe drenusha derdhi
më shurdhoj atë çast oshëtima!

Në shpirt ndjeva një barrë të madhe
Ishte plaga e viteve të mia
E barta me vite deri në këto çaste
Te shkruaj se kështu vritet pafajsia !

PA TË - JAM I GJALLË - I VARROSUR!

Shkojnë ditët, netët unë sërish në vetëmi
Me vargje zbus mallin, pikëllimin!

Ka mbetur shumë në këtë tirani
në këtë shtërngatë e bëj udhëtimin!

Endem rrëpirës të ngjitem në majë
atje ku shqipet mund të ngjiten ,

Vetëm një shpresë më krijon uzdajë
më thotë do te vij të të bashkangjitem!

Cilën pergjigje të jap ! Jam i paditur!
Ajo - akuzën time nuk mund ta kuptojë !

E ndjej! Është yll që ndez një zemër të fikur
Në udhën e jetës sërish të rrugëtojë !

Ndaj ndjehem i vrarë , ndjehem i plagosur
Për Të ! E, pa Të, jam i gjallë -i varrosur !

QENIE E RRALLË

Në boten time je qenie e rrallë
edhe pse si frymemarrje - të mendoj shpesh
Je bere shi vere qe thatesirën ringjallë
del ylber që pas rrëmetit buzëqesh!

Pa fjalën tënde paskëtaj nuk e di
Do t'më mbese fije gëzimi në vepër ?
Mos nis rrëmeti i pikëllimit - orgji,
të ringrisë tendat në pikëllimin e vjetër !

Je berë diell për mua , më bleron trupi
Edhe vargjet e kengëve - dashuri kanë per jetën !
Në ëndërrën mrekulli që sa shpejt humbi
në parajsë si shenjt të dy ramë e fjetëm!

Te shikoja butësinë që e pate mbi çepalla
dhe buzëqeshjet e gjumit si margaritari !
Sa i lumtur isha, sikur sërish u ringjalla
dhe dola nga ëndërra sikur dal nga varri !

KËRKOJ...!

Kerkoj të them një fjalë
që skalit një zemër !

T'ia hapë horizontin që ka blerimi !

Ajo nuk është ëndërr
është qenie me emër

bëhet yll agimi në shtigje gëzimi!

Një buzëqeshje e saj
e shuan etjen time,

në shpirtin shkretëtirë prej zjarri !

Ndaj unë krijoj vargje
që shfaqin shumë gëzime

si lulet e pranveres - ugari!

Janë rima, simbole, janë kurorë
arrijnë t'ia stolisin bukurinë

per mirësinë që ka, per vepren që bën !

Ashtu dalin yjet në aurorë,
dhe grinden me errësirën ,

si unë që me shpirt i bëhem kurban!

NËSE METAFORAT TE DUKEN KONTRASTE!

Sa herë nga malli më përloten sytë....
Aq herë dal të të shikoj në dritare,
je bërë për mua - një befasi e dytë,
që shëron dhembjen si magjistare.

Nuk je fajtore ti per plaget e shkreta,
E di se te takon çdo uratë,
Çdo herë në meditime për Ty perse mbeta
pos vargjesh s'kam tjeter dhurate !

-Përse s'kam gjume nga frymëzimet
s'të bëj me faj ty që tani fle në qetësi !
Vetëm të them se më kaplojnë mjerimet
pa ta thenë një fjalë , dot nuk rri!

E si te te shikoja atë çerpik syri si liqeni
atë ballë që ndriçon si dielli n'agim !
Per buzën , edhe vargje të shkruaj - si Migjeni,
Per ty është pak dhe - pranvera në blerim!

Ndaj, më ndjej se si jam këto caste
per ty se di cilin varg te bej me rime!
Nëse metaforat të duken kontraste,
ashtu e shikoj jetën - me oshëtimë ...!

PËR NJË SHPIRT SI ZANA!

Në rrjedhen e Lanës vargjet dhe rimat i ndaj
Per hirin e blerimit , i them zjarr Asaj!

- Jam ujëvara ! Thotë. Nuk dua te te shuaj !
Beru zjarr që s'shuhesh dhe per mua shkruaj!

Ia kthej nje pergjigje por, del e përmbytur
se me mbulon malli në atë mrekulli të ndritur!

Ndaj ndjehem i dehur! Jo ! S'më ka zënë rakia!
Është urragani rrëmbyes me kodin : Dashuria!

Ka vërshuar përmasën me vargjet përkushtime
Si Lana që nuk ndalet në pranverë nga vershime!

Ndjej dhembshuri që nuk jam pranë saj
çdo çast ta sodisja e sytë kurrë mos ia ndaj !

Ta ndjente Tomorri , ta ndjente edhe Lana ,
përse ndjenja ime zjarr - për një shpirt si Zana!

TË DAL NË PRITA!

Mesnatë! Jashtë dhomës grindet janari
Një llavë vullkani më ndez kraharorin,
Ka mbuluar fushat dhe malet acari
në shenjester është vënë dhe koftori!

Në vargjet e mia ringritet një kor
simfoni e fjalëve koordinon dashurinë
Se gjumi i natës s'më zë me zor
Dirigjenti i frymëzimit më sjell ndjesinë !

Derdhet ajo si pikat e shiut nga qielli
i lagur nga djersa kridhem në kërkim !
Më del nga majëmalet Ajo si Dielli
Shkarkon gjithë dritën sikur vetëtin!

Përflakem nga zjarri ! Digjem behem hi !
Dhe marr një ngjyre blerimi si rrita !
Buzëqeshja e saj më bën të ri
Te dal në beteja ! Të dal në prita!

Në RRUGëN TIME TË BLERTË!

Vështrimi i syve më shfaç përkushtimin,
paralajmërojnë për cilën blerim janë !
kushtrimi i mallit s'ua zë gjithe shkelqimin
Se ajo eshte në zemër por, s'është pranë !

Qerpikët të mbjellur si pisha veshtrojnë retë
Pa skaj derdhet zjarri i dashurisë!
Ajo reciton e çiltër - eshte shenjteria vetë
Është kulmi im i perjetësisë !

Largësia më ndan ,por s'ma zbeh dashurinë
Për Të më ndez zjarr, mallin ma shton!
Një vel ylberi i shtohet hijeshisë
Nder mijëra yje ajo vezullon.

S'është dëshirë e marrë të rrish pranë saj !
As çmenduri përse rri e shkruan vargje !
Se lind e rrjedh frymëzimi që e ndaj -
Me mall nga zemra ime në pragje!

Ashtu si rri hapur porta - zemra ime pret !
Ashtu si yjet qe sodisin në orët e mesnatës !
- Është bërë fanar i ndezur ajo - i shenjti portret !
Ne rrugën time te blertë - drita e uratës!

JAM SHTEGTAR I FATIT

Jam shtegtar i fatit , te trokas pa ftuar
s'kam durim te pres ,se dua të të gjej
Je bërë shpirt i shenjtë je zemër uruar
çdo çast si ozoni në shpirt të ndjej!

Gjithmon me ide kam ardhur pa ftuar
nëper shkronja, vargje s' kam lën vend
trupin tënd të pashëm për të pikturuar
buzëqeshjen e ëmbël gjithëmon e përmend!

Të kërkoj në ëndërr , kam ardhur i zhuritur
kur bën një sy gjumë, dhe unë të pushoj !
Dhe nga heshtja jote , nga pamja e ndritur
Të gjej nektarë jete - plaget te sheroj!

Nuk e di errësirën, agimin se njoh fare
Me ke mbush me dritë, me blerim pranvere
Në këngët e mia - je bërë tel kitare
që dredh dashurinë - zemra ndjen potere !

ÇKA TE SHTOJ MË SHUMË?!

Çka të shtoj ma shumë ! Me ty ndjehem bukur,
Gjithe botëkuptimi të shtron një permasë,
Permbajtja per jetën është një sfide e duhur
Si shetitë që behen me Benz C klas !

Nuk je ti ajo pamja qe del për pozë bukurie
Nuk moderon modën që del në çdo stinë,
Ti je ajo mendja qe vargjeve u jep shije
me flatra buzeqeshjeje e ndez kersherinë !

E tille je bërë , e afert me mirësinë
Per të hap shtigje jete , shpresës i jep hak !
Ata që i vrau jeta - i perfshi në rimë
- Mos thyheni zemra ! Me kaq i ve kapak!

Dhe ndizen deshirat, me vrull jeta nis
Ti si Ajkuna dukesh - thellesia e mendimit,
metafora ne vargje stilin e qëndis
per horizontin e rritës ,shpresës e gëzimit!

TE LUTEM!

Te lutem më shiko rrudhat e ballit
janë libri i jetës që ka hapur kaptinën e re
Në sy më dalin lotët nga malli
se më djeg çdo çast të më fus në dhe!

Të lutem shiko përse rrijë në mendime
se vargjet që shkruaj , mos shuhen prej vetmisë !
Një vullkan e ka trazuar - permbytet zemra ime
se dridhet nga linjat që i shtohen pagjumësisë !

Mblidhen gjithe frymëzimet dhe dalin ne log
Erresira me agimin i mbjell mbi fletore
Ti në lartësi si Hana, unë mbajë monolog
Per ndjesinë që kam ta derdh mbi bregore !

Le te dalin lule, le te rriten bozhure
gjithkah le te derdhet aroma e dashurisë !
Shnderrohu në ylber si harqet e një ure
të lidhish skajet qe i flasin largesise !

NË VARGJE VUAJTJEN TË SHPJEGOJ!

Ku humbe duke u endur në Kryeqytet
Në provincë, se di se si unë meditoj!
E ndjejnë fushat, mali, lumi, me thonë poet
Kur per ty, metafora e simbole kerkoj!

Nuk bej gjumë , por s'vuaj nga pagjumësia
Në shtigje të kesaj jete shtegtoj
Unë nuk shikoj ëndërra si eshte lumturia
në vargje gjithë vuajtjen të shpjegoj!

U flas brezave që vijnë ne jetë
mund të bëjnë një kurorëzim të bekuar
Se jeta ime edhe kështu mund te jetë
Nga largësi të ndryshme të penguar!

ËSHTË DASHURIA!

Se di çka kam, nuk ndjehem i gezuar
se di çka kam , jam i arratisur!

Kjo vonese e jota më bëri të harruar
Tek peshperis ne vetmi si i krisur!

Se di çka kam , jam një kërcu
Këtë gjendje kurrë se kam pritur !

Per ketë ku e di a ke dëgju'
Si mundet të plasë një i rritur!

Si sot, kurrë s'kam pas tërmet
Kaq zjarr që del nga brendia !

Nëse më pyet: Përse kështu ngjet ?
Të pergjigjem : Është dashuria!

ZANORE TË HUMBURA MBLIDHJA NË SERI!!!

Të them se e pastrova ndërgjegjen.
nuk desha të të shkatërroj lumturinë !
Ti mbetesh po ajo lule që me sjell pranverën,
S'ka gje përse shpirti im kurrë se ka qetësinë.

E gjykoj vetveten se nuk i njoha djajtë
Ata që hedhin gur prej bregu në breg !
Bera hapat drejt, pa parë djathtë e majtë
Shpresova tek ti se ma hap një shteg.

Nuk te dola pritave, kurrë s'ke pas pusi !
Shpesh herë kam dëgjuar, por nuk zura besë
Se fati i jetës qëndron në rastësi
Ashtu si blerimi kur shkëlqen në vesë!

Koha nuk u ndal , ajo si lumi rrjedh !
Ka shënuar ngjarje , ka ngrit histori !
Nëpër net pa gjumë , në frymëzime bredh
të shpjegoj për brengën ! Fatin tim të zi !

Dhe Lanën e pashë! Ajo shumë dallgëzonte !
Përmbytesha unë! Por, s'më pa njeri!
Vetëm zemra ime ! Ah! Sa keq pikonte !
Zanore të humbura , mblidhja në seri !