Poezi nga poetja: Alma Papamihali.

MOS HARRO

Kur të ndjesh hapa të shpeshtë
që lëkundin tokën vetë,
mos kujto se hijet vdesin,
do të vi dhe në s´më pret,
...se për fjalë dhe për besë
kohë më parë është mbajtur burri,
ja që kohët kanë ndryshuar,
kur qan gruaja, zbutet guri!

BURIMI I JETËS

O emri im, o foshnjë e rritur,
ç´kuptim do kishte pleqëria,
nëse do vdisnim pa u njohur,
qeshur pa shkak siç qesh fëmija,
nëse do ziheshim pa e ditur,
e do pajtoheshim pa u puthur
udhët do shkelnim të kujdesur,
kur pa kuptuar do ishim humbur!
...O emri im, o foshnjë e rritur!
As gjatesia nuk ka kuptim,
Kur endesh jetës etje-pashuar,
veç dashuria mbetet burim!

MALLI

Malli shfaqet në çdo notë,
që ajri me të tijin ritëm
nis e luan ditëve të tua...
vërtetë marrim frymë,
por ndryshe i zvarrit
malli minutat,
e nesermja është vonë,
e djeshmja,
“na ishte njëherë” të quan.

LOTËT

Lotët o njerëz paskan lëkurë gruaje
Dhe nëse fustan ndonjëherë s´kanë veshur,
Buzëve ndërtojnë çerdhe të kristalta
Kur mjekrës rrëshkasin mbyten frymë-heshtur!

...Mretërojnë një ditë fronit pa ju ulur,
Shpirtra skllavërojnë dhe pa u zvarritur,
Prekje gruaje kanë, ndaj edhe të joshin,
Në dëgjofsh rrufe, lotë diku kanë zbritur.

TRENDAFILI I HESHTUR

Njëherë kisha në duar një trëndafil
me aromë dhe joshje ëndërimi,
e ndërsa kuqësinë po i shijoja
padukshëm më shpoi një gjëmb,
u çudita kur nga përkëdhelitë,
më erdhi një përgjigje që dhëmb,
e lash tutje diku, duke i thënë vetes
kujdes tjetërherë nga prekjet,
ndodh të lëndohesh ashtu pakuptuar,
si nga bukuritë, ashtu dhe nga heshtjet.

LINDJA IME

Dikur linda dhe unë...
mëngjes qershori në Tiranë,
mes qindra dhimbjesh të tjera,
e qarje foshnjesh në çdo anë.

Pas një nate të gjatë
kërkova jetën të shoh,
ajrin dhe ëndrrën t´i prek,
të ndieja diellin si ngroh.

Dikur linda dhe unë...
falë zotit që më krijoi,
sy të lodhur prej pritjes,
qarja prej foshnje i qetësoi.

Ne jemi veç turma të dukshme
ardhur në paradoksalen jetë,
ku njërës anë lindjet qajnë
dhe tjetrës vdekjet vetë.

OAZI YT

Pranë teje vetë dielli
ndihet shkopsitur,
ndaj nxehtësia
ndryshe përshkon,
ndërkohë që Saharaja
të ulet ndër buzë,
oazin e fundit
tek unë kërkon.

IMAZH VARGJESH

Duke të parë ty,
qindra vargje
mëndjes m´u sollën.
I largova të trishtuarat tutje,
por përsëri qindra mbetën
ato që para vesës
mëngjezet mi ndollën,

Po aq u prehën
dhe gjatë mbrëmjeve
prej territ aspak turbulluar.
E ç ´kuptim do kishin
vargjet pa imazhet,
kur të gjalla mbesin
të gjitha ç´kam shkruar.

SONTE

Sonte bie shi,
dhe mua më lagen mendimet.
Nëse do kërkoja të pushonte
s'do ish´ e veçantë kjo mbrëmje.
Pa shiun, mbase mëndja
tek ti s'do më shkonte.

NDONJËHERË

Bota të duket e vogël,
sa mundesh ta mbash në duar,
ëndrra të duket pa vlerë
sa mundesh ta shohesh dhe zgjuar,
dita të duket sekondë
dhe orëve vlera i´u humb,
ndonjëherë të pamundurën kërkon,
por s´mundesh ta gjesh askund.

Ndonjëherë, te duket bota e vogël,
me veten ecur brenda saj,
në duar botën kur mban
i heshtur, ndihesh pafaj.
Ndonjëherë, por vetëm ndonjëherë
arrin të mbash një botë në duar,
e vërteta fare ndryshe mbetet,
ti thjesht vetëm ke imagjinuar.

DËSHIRA TË ZBATHURA

Më pëlqen të largohem,
sa të quhet që kam shkuar,
endur rrugëve të mbetem
thjesht të jem e harruar,
bregut zbathur të shëtis,
të ndihem njëherë vetmuar,
të vuaj netëve për ty
të zgjohem dashuruar.
Më pëlqen të largohem,
si valë rikthyer përseri,
shtyrë nga një tjetër ëndërr,
që kurrë s'më la të vija tek ti.

STINA E PESTË

Nuk rreshte së kërkuari
ndaj stinën e pestë krijove,
s´u lodhe së ecuri
... me hapa heshtjen sfidove,
ja zhveshe rrobat vjeshtës
pranvera puthje nisi të pikojë,
dimrit i dhe lamtumirën,
vera të drithërojë.

Nuk rreshte së dashuri
ndaj stinën e pestë krijove,
atë të dashurisë,
katër të tjerat sfidove,
krijove të bukurën e vitit,
të ndihesha si në përrallë,
ndaj stinët kur ndërrohen,
të pestën pres me mall!

PUTHJA E NATES

Por kur të largohem unë,
ti nuk do të jesh më flakë e ndezur,
thjesht do të sillen ca yje vërdallë,
... por të pafjalë pothuajse të heshtur,
e unë me kokën pas do mbetem
ashtu duke parë, si shuhet një natë,
por ti qënke ndryshe, fare ndryshe,
përjetësi, quajtur e gjatë.

STOLI I VJESHTËS

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
qilim i vjeshtës të jetë zbuluar,
gjithçka përreth të ndihet zhveshur
aty do jem, s´të kam harruar.

Do marr me vete stolin e drunjtë,
aty-këtu me gërma gdhendur
ca data puthjesh zhgarravitur,
nuk skuqem më, për t´i përmendur.

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
kur vera tradhëtisht është fshehur,
me stolin tonë do vi me vete
pas ngjyrash vjeshte do jem dehur.

NËSE S´KE FJETUR

Mbi liqenin e mbrëmjes,
shelgjet panë në pasqyrë
si hëna u zgjua...

Nëse ende s´ke fjetur,
fute hënën brenda,
bashkë me të dhe mua...

KUAJT

Kurrë s´ia qava hallin
kalorësit për këmbët,
që i vareshin.
Netëve ulëriva,
me kuajt në stallë.

Më dhimbej,
kurrizi i tyre i dalë...

KUJDES

Nëse një degë këput
mos pyet më pas,
pema si quhet...

Para se dikë të lëndosh,
mundohu të dish,
çfarë duhet...

ZJARRI I DASHURISE

Sonte do t´i lemë zjarret ndezur
dhe çdo i braktisur
të përfshihet nga flakët,
pse duhet t´ja falim frymën zbrazëtirës,
kur shpesh vetë netët
vuajnë nga ndriçimi i pakët.

Le t´ ja vemë flakën vjeshtës
dhe gjethet që gjithçka kanë mbuluar
do zhvishen nga vapa një e nga një,
mos u tremb nga lakuriqësia e kuqtë,
zjarri nuk djeg gjithmonë
thjesht, vesh dashurinë me zë!

DASHURIA IME

Ti je magjia ime, mrekullia vetë;
je çaji që më ngroh me avull-duart e tua
sa herë kam nevojë, sa herë mund të dua;
je vargu i fundit stinës që pres me deshirë
pa pasur rëndesi se cila, sepse çdo stinë
merr aromën e fjalëve, jargavan erëmirë,
je qetësia që lus vetmisë sime,
unaza që dua gjithë jetën të mbaj,
shtrati shndërruar në kuti të vogël,
por që nxë fjalët e dashurisë
nga fjalorët e gjithë botës,
gjuha që mundemi ta flasim veç bashkë,
loti që mban mallin e paprovua,
ëndrra që shihet pa të zënë gjumë,
llamba që ndriçon me fjalë e flakë,
zjarri që nuk djeg por shkruan,
fryma që vesh një përrallë kur merr jetë,
deti që freskon edhe kur s´lag,
kripa që i provoj shijen e vërtetë...
Je gishti që drejtohet vetëm tek ti,
Emri që ta kam ngjitur unë,
Unë që s´rri dot pa veten,
O imja dashuri,
Je vetja që aq shumë duhet,
edhe nëse s´thuhet!

Dashuria - ç´është...!?

Ti zhdukësh kujtesës ajrin e ndenjur,
Tu japësh duarve shije të kripur,
Të pëshpërisësh dhe kur në gjumë,
Të bekosh ujë pa qënë djersitur.
Të jesh malluar për veç dy fjalë,
Ta derdhësh veten secilës ngjyrë,
Ta ndiesh botën krijuar paqtë,
Të mos dyshosh për gjurmë nën gurë.
Të lindësh pa qarë a prindër pranë,
Të fluturosh dhe zënë në rrjetë,
Ta veshësh dimrin puthjesh të gjelbra,
Të vetëflijohesh pa lutur jetë!

STATUJA

Të çmëndur e quajtën
asaj dite me shi,
kur në park ju afrua
një statuje për ta puthur,
ndërkohë që mendoi
njeriu shndërrohet dhe i gurtë,
derisa ta shkrijnë
e t´i rikthejnë,
të kaluarën e humbur!

BUZËQESH

Në jetë do njohësh miq
që hiqen të tillë,
e të dytët përgjigjen
pasi kanë dëgjuar të tjerë,
do takosh dhe ide nga të tuat
kokave të botës,
por ti mos u vrenjt,
kur dielli të ngroh
me tjetër vlerë!

SIMFONI SHIU

Pika shiu trokasin lehtë,
ëmbël tingëllon një melodi,
tek i shoh rrëzuar prej qiellit,
tingellojne si një simfoni.
Simfoninë që luan natyra,
jo gjithkush mund ta dëgjojë,
duhet pakëz fantazi,
të sajën magji ta kuptojë...

Sonte bie shi,
dhe mua më lagen mendimet,
nëse do kërkoja të pushonte
S'do ish´ e vecantë kjo mbrëmje,
pa shiun, mëndja tek ti
mbase s'do më shkonte.

MEGJITHATË, JETOJMË

Një natë pa gjumë,
lind një ditë të vdekur...
megjithatë jetojmë
dhe ditën pa e prekur..

MORALI

Mbeta një njeri
i moralshëm në jetë,
përderisa s´jetova,
ashtu siç desha vetë...