Poezi nga poetja: Alma Papamihali.

DIETAT

Sa njerëz
vuajnë nëpër botë,
me dieta lloje - llojesh...

Të mendosh hollë
për një problem,
s´mjafton të dobësohesh...

SHPIRT FEMËR

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja te isha vajzë apo djalë,
Përgjigje do shkruaja pritjeve,
Me lotë jo me fjalë.

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Përgjigje do shkruaja në hënë,
Me puthje jo me fjalë.

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Përgjigje mëngjeseve do shkruaja,
E pakohë, ndaj s´do kuptohej fjalë.

Nëse së dyti do rilindja
Pyetur nga zoti me parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Skuqja e purpurt do më përshkonte.
A skuqen meshkujt vallë?

POETËT

Poetët...ah...poetët,
...............ç´njerëz qenkan,
...................................vallë?

Lindin,
..........të dashuruar,
..................dhe vdesin beqarë.

Kur qesh me ty

Nëse e nesërmja për kafe,
Mjergull do më servirë,
Dhe mëngjesin s´do mund,
Ta shoh si më parë,
Me ty do vazhdoj të qesh,
Unë përsëri do qesh...
Aspak s´do më mbetet,
Një shije e vrarë...

Do t´i them një dite,
Përseri "mirmëngjes",
Të gjithëve!
Dhe nëse këmbë njeriu s´do shoh,
Ndodh shpesh që boshe,
Ditët më duken,
E netëve,
Fytyra të dashura njoh...

Me ty do vazhdoj
Të qesh përseri,
Aq kohë,
Sa mendimet lirshëm do shëtisin,
Mos kujto se jetës,
Gjithçka mund t´i thuash,
Ndodh ndonjëherë që,
Ëndrra dhe guximi të braktisin...

Por unë do vazhdoj
Të qesh përsëri,
Dhe jehonën-zë,
Do pres të më rikthehet,
Kur me tënden orë
Të kesh arritur ti,
Një ditë do ketë vdekur,
Një natë do nisë të dehet...

Përsëri ne

Lexoja prej ditësh
të njëjtën faqe,
mbaja përthyer cepin
e së njëjtës fletë,
lëkundesha të njëjtit vend,
si guaska prej valësh,
me shtëpizë në det.

Dëgjoja prej ditësh
të njëjtën muzikë,
kërceja të njëjtin ritëm
përsëri...përsëri...përsëri,
ashtu si hëna me diellin,
që thonë prej vitesh
bëjnë bashkë dashuri.

Dhe ashtu muzikë-humbur,
ktheva fletën pas, kureshtare,
të lexoja nje faqe të re...
por përsëri iu riktheva
të përthyerës fletë.
Zhubrosjes së saj,
gjendeshim ne...

Përsëri ne!

Më shkruaj një letër

Dikur ishte ndryshe,
kur letra-dashurie
shkruheshin,
e gërmat pa kalorës,
të vinin ndër duar
dhe nëse ndonjë lot
rrëshkiste faqeve,
(ëmbël shijonte)
ndërkohë që mall ndihej,
dhomës përshkuar...


Ishte ndryshe atëherë,
kur çdo gërmë,
përkëdhelje trupash
do sillte pranë...
e dritaret gjysmë-hapur
ndiheshin,
(dhe pse mbyllur),
e melodi flauti luhej,
me erën që frynte,
nga çdo anë...


Dikur letra dashurie
shkruheshin,
dhe pse ndonjë pikë-bojë,
do derdhej në te...
s ´përdorej gomë,
as vrenjtej kush,
çdo gjurmë lënë,
lutje-nate ishte,
për ndonjë puthje,
a dëshirë për zë...


Dikur e bardha letër,
(kjo drithërimë dashurie)
shndërronte dy të dashur
në poetë...
por sot është ndryshe,
fare ndryshe,
mungojnë,
të bardhët pëllumba,
dhe nëse qiell ekziston,
apo kudo, gjëndet fletë...


Ndaj hesht njëherë
dhe mos më fol,
por shkruamë një letër,
ashtu, siç shkruhej dikur...
dhe qiellit përsëri,
do fluturojnë pëllumba,
e unë nën tinguj flauti,
(e lumtur)
gërmave të tua,
do kem humbur...

Det, o deti im

Lërmë të endem
dallgëve të tua,
nuk munda dot mike
t´i bëhesha borës,
sado egërsi
të ftohtave brigje,
e di, vjen një ditë
do ma zgjasësh dorën...
Ndaj lermë ti, lermë...
të gjendem pranë teje,
dhe nëse fundësirës
zhytur do mbetem...
në u zgjofshin ëndrrat
dielli do më presë,
pa u tharë o det,
nuk kam frikë të tretem...

Valë pritëse

Kur ti nuk je,
Të nesërmen e pres një ditë më parë,
Të sotmen, harresës ia dhuroj,
E djeshmja duket mëngjez i marrë...
Dhe nëse vështrimin ma vjedhin retë,
Qiellit dy vënde bosh i duken,
Ndodh që njeriu dy-herësh ndihet,
Nëse dy shpirtra veç në një struken.


Kur ti nuk je,
E qeshura të vjetrin parfum kundërmon,
Cdo ecje kalimtarësh bezdis dhe rrugët,
Në të zbrazurën mbrëmje ku veç shi, shijon...
Por nëse qepallat shndërrohen në varkë,
Që ashtu uritur lundrojnë nëpër det,
Vetë shkëmbinjtë përulen dhe shijojnë si valë,
S´je gjithmonë i humbur kur ti nis e pret!

Foshnja mbi letër

Ajo lindi një fëmijë me të,
Dhe pse qarje foshnje,
Askund s´u dëgjua...
Dalloi fjalë të lëvizin,
Mes të shkrirëve qerpikë,
E bukurisë së tyre u harrua...

I dha emër një foshnje,
Dhe pse nuk preku
Lëkurë me duar ...
Poreve të trupit,
Ajër ndjeu,
Një lindje, e kish´ mrekulluar...

Me të krijoi një fëmijë,
Që s´ia mësoi
Kurrë gjininë...
E ç´rëndësi,
Në djalë ishte, a vajzë
Kur fytyrës ëndërroje dashurinë...

Ata lindën një fëmijë,
Pelenash mbështjellë,
Me të bardhat fletë...
Nuk qante foshnja,
Por ajo,
Vetë jeta, kishte prekur jetë...

BARASVLERË

Përkulu, 

në do të më puthësh,

s´jam aq e gjatë 
sa ti...



Zgjatu, 

në do të më duash,

zvarritja s´ka vend
në dashuri...


Mollë dimri

Kur të kesh 

tradhëtuar njëherë,

gjithçka do duket

tjetërsuar,

memorjes do kërkosh

të shkuarat ditë

t´i flijosh,

apo t´i mbysësh 

me tëndet duar...



Pa ndryshe do nisësh

të shijosh,

të ndaluarën mollë, 

që dimrit, 

veç për ty piqet,

dyshimshëm, 

do shohësh kalimtarët,

por nga mendja,

i fundit imazh,

kurrë s´do të hiqet...

O nënë

Do arrijë një ditë,
armiq kohe do jemi
dhe nëse armiqtë
të tillë fytyrë s´kanë,
ndodh që sytë vetë,
do kërkojnë të duan,
të shkuarat pendime
që hapësirash ranë...

As e ardhmja e qeshur,
s´do ta japë shansin,
të kesh ende pranë vetes,
atë që të krijoi,
do arrijë një ditë
armiq kohe do jemi,
prej duarsh do na merret,
jetës do të na shkojë...

Në çdo trup njeriu,
emri saj do mbesë
dhe nëse lëkurës,
fjalë s´mund të gdhënden,
është e vetmja hije
që duam të na ndjekë,
dhe pse të errëtat ngjyra,
imazhit të saj s´gjenden...

Ti që përjeton
nektar që të qeshë mundet,
shije e pagjumë
jetës do të mbesë,
nuk je thjesht një fjalë,
por anije gjaku,
o nënë që lind njerinë,
o frymë që s´mund të vdesë!

Vendi i shqiponjave

Nga je o i huaj, që botës vjen vërdallë,
I vdekur me frymë, ballit shkruar mallë,
I vrenjtur fytyrës, me shpirt buzëndritur,
Pa ngrënë ndër vite, lirisë uritur,
Me krahët shqiponjë, me këmbë gjakosur,
Nga je o i huaj, pas malesh marrosur...

Gjer mbrëmjeve vonë, të hekurtat duar,
Zbutur mbi fëmijën, ditës i vetmuar,
Zgjuar natës akull, gjumi pa e zënë,
Nga je o i huaj, cilin vend ke nënë...

Jam nga atje larg, nga det i kulluar,
Ku burimet s´shterin, muzika rri zgjuar,
Ku s´kamja s´gjen vend, sofrën ta pushtojë
Ku miku s´lajmëron, por vjen kur të dojë,
Ku zemrat janë hapur dhe dyerve çelsa s´lënë
Nga Kosova bijë dhe Shqipëria nënë!

Era

E dua, pa i largohem,
të vijë të më ndjekë,
në emër të më thërrasë...
Edhe në ia mbyllsha
të vetmen portë të hyrjes,
s´do fle pa e ndjerë...
Kush do dhe pa duar
mundet të trokasë.
Dhe mëngjezi ndryshe,
do jetë nga më parë...
Mbi qilim patalet
gjurmë do kenë lënë,
flokët pushpuritur
ende të pakrehur,
por, ah ç´ajër mali...
Erë fryu mbrëmë!

Pasion

Puthu me mua, puthu
dhe nëse s´të quajnë dashuri...
Gjithçka shëmbur më parë do zgjohet ngadalë,
se di cila shije do veshë emrin tënd,
në s´qënke si kushdo, je ëndërr e pafjalë...

Zgjohu me mua, zgjohu,
dhe nëse heshtja të ka rrëmbyer...
Gjithçka këmbëve shkrihet kur vullkanë përvëlojnë,
ky ajër që shkëmbejmë s´guxon të endet larg,
të verbrit shohin ndryshe, ndaj s´trëmben të dashurojnë!

Pritna, o vendlindje!

Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
As si e mbytur dhe as si e huaj,
Rrënjosur s´do mbetem, lulëkuqe e zbehur,
As peshë-lehta, këtij dheu harruar...

Kujtimet e tua pelerinë s´do jenë
Dhe nëse acari gurin mund ta ngrijë
Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
Asnjë lule e huaj, trupit s´do më mbijë!

Do jesh ti ajo, që s´do t´ma lexosh mallin,
Kjo gjuhë perëndie, këdo do mbajë gjallë,
Pritna o vëndlindje, askush s´ka për të vdekur,
Kushdo që të ka lënë, ta ka dhënë fjalë!

Dheu i jetës

Duarve do ta mbaj
dheun ku ke shkelur,
se vetëm dheu është ai,
që pa kushte
mbi vete të mban...
e nuk pyet në je i rëndë,
i lumtur jetës
apo dikush që qan.

Duarve do luaj
me dheun ku ke shkelur,
i vetmi që të pret
dhe përcjell nga kjo jetë,
ndaj pa kushte do ta dua,
si të fundit kafshatë-ëmbël,
që gjithçkaje më parë
ti veshet shije e vërtetë...

Magji Lasgushiane

Pa mundur të heshtësh përkundesh si valë,
C'ju fal poezive, zë nga yti emër
Cdokush nuk të njohu, pleqërisë a djalë,
Po kujt nuk ju gdhende me një varg në zemër.

Larguar së larti, kurrsesi harruar,
Në botën e saj, u qesh vetë dashuria,
Magji Lasgushiane, që rron e pazbehur,
Burimit shuajmë etjen, me vargjet e tija.

Cdokush nuk të njohu pleqërisë, a djalë
Po kush pa të njohur, hodhi tjetër fletë,
C'kuptim mund të ketë poezia-fjalë,
Lexuar në s'të ka, shijuar ty në jetë.

THINJAT

Dje pash thinjën e parë,
tek krihesha sot
pash edhe një tjetër,
...kur isha fëmijë
mendoja, thinjat qenë
për njerëzit e vjetër.

Nesër do jenë bërë tre,
pas ca muajsh
në dhjetra shumuar,
që flokë të bardha
do kisha një ditë,
vërtetë kisha harruar.

Dikur fëmijë mendoja,
thinjat qenë vetëm
për ata në moshë të thyer,
por sot i dua thinjat,
mendimi i çdo dite
m´i ka ushqyer!

HËNA KURIOZE

Hapi derën ngadalë
dhe vështroi si flije,
kërkoi të
puthë
frymën e ngrohtë,
por s´mundi
dhe pse pa zhurmë
u shfaq si
hije,
urreu ditën që zbardhi
dhe e nxori nga dhoma
pa dëshirë,
u
zhduk e gjora hënë
duke rendur,
ndjekur nga dita,
që sapo kish´
gdhirë.

Afrohu i pari...

Afromu o i uruar, afromu,
ti folmë i pari, çfarë pret,
gjithçka e thënë s´është harruar,
harresa sa dhimbja të vret.
Ndaj thuam´ mban mënd çdo minutë
çdo timen fjalë sjell ndër mënd,
njeriu me kujtime ushqehet
dhe un´ do e bëja në vënd´ tënd.
Me dëshirë do rrija vetmuar,
e lusja ca kohë lënè pas,
pas zënkës e para do afrohesha,
e ti do gëzoje kur të flas.
Afromu o i uruar, afromu,
ti folmë i pari, çfarë pret,
unë veç të zemëruarën po luaj,
çdo grua tekanjozet në jetë!

FUNDVJESHTË

Sonte do hesht...
Jam pemë fund-vjeshte
me të vetmen gjethe
buzëve të mia ngrirë.
Do hesht sonte
që të them çfarë dua,
kur para meje të shfaqesh ti...
dhe pse kudo, borë do jetë shtrirë.

Humbur

Nuk është rastësi kjo ditë shëndrruar në gri,
Një diell mëngjesi që s'u duk aspak,
Ëndërrës së sotme s'u pa fëmijëri,
Veç gjethe të rëna që shtruan në park.

Një vjeshtë që erdhi më herët se ti,
Një det që përtoi të lëvizë dhe valët,
Vetmuar u ndjeva në verën e ikur,
Në shiun që nisi, më humbën dhe fjalët...

FLIRTIMI

Secili ulur në karrigen e tij,
të dy përballë...
nuk e njohin njëri-tjetrin,
ndaj nuk shkëmbejnë fjalë.

Ndërkohë që s´flasin,
ju puthen vështrimet.
Stacioni vjen. Njëri zbret.
Ja pra, ç´qenkan flirtimet.