Sharl Bodler - Poezi

Sharl Bodler - Albatrosi

Shpesh për zbavitje, detarët në lundrim,
Marrin albatrosë, ca zogj të mëdhenj deti
Që ndjekin anijen me përtim në rrugëtim
Kur kjo rrëshqet mbi zgavra tmerri.
Sapo mbi dërrasa, ata i lëshojnë,
Këta mbretër të hapësirës së kaltër
Ulin me dhimbje flatrat që bardhojnë,
Si lopata lundrimi në rërën e lagësht.
Ky udhëtar me krahë bëhet i plogët
Shformohet dhe shëmtohet, s'ka më bukuri,
Dikush i prek me llullë sqepin e dobët,
Tjetri e përtall, çalon përbri tij.
Poeti ngjason, me këtë princ kaltërsish,
Që sfidon shigjetarin, përqesh stuhinë
Po kur në tokë ai ulet sërish
Krahët gjigandë si pengesa i rrinë.

Sharl Bodler - Kufoma

Të kujtohet, shpirt, se syri ç’na zuri
At’ mëngjes të ëmbël vere!
Në një kthesë të një udhëze guri,
Mbetur një kufomë shqerre.

Me këmbët drejt kaltërsive të ngritura,
Si ndonjë grua e ndyrë,
Përtharë, shëmtuar thundër rronitura,
Barkun nga gazrat fryrë.

Dielli zhurriste kërmën e shkretë,
Përvëlonte pa mëshirë,
Për ta dërmuar në miliona pjesë
T’ia kthente mëmës Natyrë.

Qiejt sodisnin mahnitësen mbetje,
Si e vyshkur margaritë.
Stërfrikshëm nderej, ti the, ajo heshtje,
Sa po të binte të fikët.

Mizat zhuzhitnin, të vëna në ndjekje;
Gëlonte e zeza ushtri,
Turm’ e qullët, e krimbave të vdekjes
Gëzonte të fundit gosti.

Si një valë her’ ngrihej e her’ binte,
Kërkërinte me përtesë,
Thua bufatjes së qelbur do dilte,
E shumfishuar gjallesë.

Përreth ndjeheshin të çuditshëm tinguj,
Si t’ujit dhe të erës,
Sikur grimca indesh dilnin në vrunduj,
Prej trupit të ftoht’ të shqerës.

Trajtat zhdukeshin, nuk mbetej gjë tjetër
Nga ëndërr’ e xhavalitur,
Si bien nga pëlhur’ e pikturës së vjetër,
Bojrat më par’ plasaritur.

Mbrapa ferrave një qen i zgjebosur,
S’na ndante sytë e vëngër,
Gati t’rrëmbente pran’ trupit të sosur,
Copën e mishit të lënë.

-Oh tmerr! dhe ti do shndrohesh një ditë,
Kalbur si kjo cofëtirë,
Dielli im, e bukura e syve dritë,
E dashura ime e mirë.

Po! Kështu o Perendeshë gjith’ hire,
Shpejt, pas të fundit shërbesë,
Posht’ barit të gjelbër, nën ato blire,
Kjo gjëmë do të të presë.

Atje, o shpirt, thoji larvës t’mallkuar.
Që vjen për të të puthur,
Në mendj’ e zemer nuk ësht shformuar,
Engj’llushja ime e bukur.

Stolite

E ëmbla ime qe shtrirë krejt nudo, ashtu siç m'a donte shpirti
e në trup s'kish lenë gjë tjetër veç stolitve të saj tingëlluese
e fort të çmuara që i jepnin një pamje e ajër tepër triumfues,
të tillë si ai i skllevërve të Morëve në ditët e tyre më të lumtura....

E, kur këto stoli tunden e hidhen me një zhurmë tallëse
në një botë vezulluese plot dritë metali e zafiresh,
ndjej të hyj në ekstazë e të humbas në tërrbim
mes gjërash ku tingujt përzihen në dritë e harrim...

E, ajo e shtirë mbi divan, e dorëzuar në ledhka dashurie
qeshte krejt e lëshuar e hareshëm nga lumturia,
qeshte me dashurinë time, të thelle e të embël si deti,
që ngjitej drejt saj si dallga mbi shkembënj...

Me sytë e saj çpues të ngulur mbi mua si një tiger i zbutur
me pamje të përhumbur e endërrimtarë merrte poza lozonjare
e më hidhte hidhte shigjeta shikimesh plot ledhka dashurie
e pamja e saj naive e sensuale shkriheshin plot nur e magji...

E barku i saj e gjinjtë si dy fryte të virgjër erëmirë
dhe llërët dhe kembët dhe kofshët e baseni,
të lëmuar si fildish, të valëzuar si qafë mjelme
shfaqeshin para meje, mermer i paster e plot dritë

Afroheshin e më përkedhelnin si Engjejt e së Keqes,
për të më prishur qetesinë e prëhjen e shpirtit tim,
për të më çoroditur e rrëzuar nga ai Shkëmb Kristal
ku isha ulur e prëhesha i qete e vetmitar...

Nje kalimtareje

Rruga rreth e rrotull zjente e zhurmonte.
Veshur në të zeza në dhimbje madhështore,
një grua shkoi duke tundur plot salltanet,
kindet e dantellat e fustanit të saj të gjatë

Po pija në mejhane i përhumbur, tapë e ekstravagant
kur ajo kaloi para meje, me kembë prej statuje e fisnike
si shqiponjë. E, thellë në sytë e saj, qiell gri ku lind urugani,
pashë embëlsinë që magjeps e epshin që vret...

Ish një vetëtimë verbuese e pastaj u bë... natë!
O bukuri kalimtare që më bëre të fluturoj me krahë,
vallë, s'do të shoh më, në këtë jete a në eternitet?

Ajo iku e humbi mes turmës! S'do t'a shihja kurrë!
Nuk dija ku vinte e as ajo s'dinte ku shkoja unë.
Por, oh, qeshë i bindur! Po, qeshë i sigurtë!
Ajo do ish gruaja që do të kisha dashuruar...

Shtrati i dashnoreve

Shtrati yne do të jetë i parfumuar
e divanet perreth, të thellë si varre
stolisur plot lule të rralla
mbledhur enkas nëpër qiej.

Duke djegur prushin e fundit,
zemrat tona do bëhen pishtarë
e do hedhin një dritë të dyfishtë
në zemrat tona si dy pasqyra binjake.

Në një mbremje në rozë e blu mistike
ne do të reflektojme të njejtën dritë
përzier plot vaj, rrënkime e lamtumira.

Pastaj një Engjell
duke hapur portat
e qiejve do na ringjallë
e flakët e shuara do rimarrin jetë,
e ne do të jemi përsëri së bashku
besnikë e të lumtur...

Parfum egzotik

Kur, sy mbyllur, në një mbremje të vakët vjeshte
thith kendshëm aromën e gjoksit tend të nxehtë,
shoh para meje imazhe brigjesh të lumtura
që përflaken në zjarre perëndimesh plot diell.

Shoh, një ishull të bardhë e të vogel,
ku rriten pemë të veçanta plot fruta gjithë aromë;
burra me trup të vogël, por të fortë e,
femra me sy të çiltër e plot voluptet...

Pastaj, aroma e trupit tend, më çon fluturim drejt
klimash mahnitese, ku shfaqet një port plot vela
e marinarë të sapokthyer nga udhëtime të largëta.
E, pastaj, nga gjithë kjo endërr, mes kengësh detarësh
ndjej përreth meje të më futet gjer në shpirt thellë,
parfumi i luleve egzotike që në ajër lodron përherë...