Vargje qe rrjedhin nga zemra - Poezi te miat personale...

MUNGESA E NENES

I pakenaqur e ne vetmi,
po me iken kjo jete e shkrete!
Nena me pret me lot ne sy,
qe te kthehem sa me shpejte!

Buza me dridhet e s'flas dot,
dhimbja ne shpirte me rendon!
Ne syte e mi ka vetem lote,
per nenen qe aq shume me meungon!#

U bene vite qe s'e shoh,
nenen time aq te shtrenjte!
Mungesa e saj shpirtin ma ftoh,
ketu larg ne te ziun kurbet!

Me mall e dhimbje e kujtoj,
e ndjehem keq kur se kam prane!
Mergimin e erret e mallkoj,
qe larg nenes po me mbane!

Mallkoj jeten dhe fatin tim,
mallkoj diten kur jam larguar!
Vajtoj e derdh lote pa pushim,
per ditet qe larg nenes, jam duke jetuar !!!...

© S. Murati...

E PABESE...

Te dua me the,
dhe si era shkove!
Te prita qe te ktheheshe,
por ti as qe u kujtove!

E pabese u tregove,
nuk u bere me e gjalle!
Me nje tjeter shkove,
per mua s'pate aspak mall!

Ti ike pergjithmone,
e zemren time e copetove!
Harrove dashurine tone,
dhe as falje s'me kerkove!

Prej meje kur u largove,
as lamtumire s'me the!
Si valle se paskam kuptuar,
qe kaq e pabese ti je?!

Me vrave c'do enderr,
me mbyte c'do shprese!
Ndaj mos mendo se me gjate,
per ty une do te pres!!!...

© S. Murati...

Atje dua të vdes...

Atje të jem njëherë, mua më merr shumë malli.
Atje në ato troje që për shekuj u lanë me gjakë.
Dua t'a freskoj pak ballin me erë mali e ujë zalli.
Atje dua të vdes, e jo në tokë të huaj, në merakë.

© S. Murati... Shkurt – 2011

Djersën e ballit…

Djersën e ballit.
Që tokës mëmë, j’a pata borxhë,
por s’arrita dot t’ja laja.
Në gotë rakie e ngrej dolli!
Me njerëz që aspak s’i njohë.
E netëve vonë pa gjumë.
I dehur me lotë pendimi.
Gjithnjë në heshtje qaja.
Nga malli për vendlindjen.
Që për vite me radhë.
Nuk kam mundësi, t’a shohë!...

© S. Murati... Gusht – 2011

Për inat…

Per inat të fatit.
Më shumë do t’a dua jetën.
Për inat të asaj.
Edhe me shumë do të të dua ty.
Për inat të ëndërrës.
Do t’a jetoj realitetin.
Për inat të lotit.
Veç gëzim do të kem në sy.

© S. Murati... Prill – 2011

Jetova dhe do të jetoj për ty…

Dje, jetova për ty.
Sot, po jetoj për ty.
Nesër do të jetoj prap për ty.
Madje edhe atje në varrin e ftohtë,
ku do të më ketë mbuluar dheu i zi.
Unë sërish do të vazhdoj të jetoj për ty.
Sepse dashuria ime për ty, është një pafundësi.

© S. Murati... Prill – 2011

Shko…

Shko, për ku të jesh nisur.
Mos e ndal aspak hapin.
Vetëm nxito, mos u vono.
Shko, se koha nuk është taksi.
Që të jetë nën dispozicionin tënd.
Ajo ikën dhe s’të pretë.
Shko, jeto në atë menyrë.
Ku edhe me atë që deshe.
Sikurse e kërkove vetë.

© S. Murati… Prill – 2011

Kur malli…

Kur malli brenda në shpirt.
Do t’a derdhë të fundit pikë loti, prej syrit.
Ëndërrat e thurura netëve pa gjumë, ndër vite.
Do t’i tymosë si cigare e dredhur, pa filtër.
Mos shpreso të kthehesh, të gjesh shpëtim tek unë.
Pasi unë jam djegur përvehte, ditën kur ti prej meje ike!

© S. Murati… Prill – 2011

Po mendoj...

Po mendoj, në heshtje.
Nën rrahjet melankolike të zemrës.
Për ditet kur, ende isha fëmijë.
Për ato ditë kur, s'e kisha provuar.
Shijen e hidhur të trishtimit të jetës.
Teksa fati, më ngjesh pas mjerimit.
Që gjithnjë me shpirtë e kam mallkuar.

© S. Murati... Prill - 2011

Atë natë...

Atë natë, hëna qëndronte e fshehur pas reve.
Yjet mbanin zi, pasi nuk dukeshin të vezulluar
Mëngjesi dukej sikur, i'a kishin lidhur këmbët.
Ndaj nuk po bënte asnjë hap, për t'u afruar.
Errësira e dendur, si bishë kërciste dhëmbët.
Heshtja e frikësuar, thellë në shpirtë strukej.
Priste agimin që nga ky tmerrë, t'a ç'lironte.
Por edhe ai i trembej asaj nate te ërrët.
Dhe asgjëkundi nëpër horizont, nuk po dukej.

© S. Murati... Prill - 2011

Mos hesht, o njeri…

Mos hesht, o njeri.
Por ngrije zërin sa të mundesh.
Po jetojmë, vërtetë në kohë të këqija.
Ndaj ki kujdes se, do të humbasësh.
Hesht, aty ku duhet dhe jo ku s’duhet.
Gjithmonë kërkoje, atë që të takonë.
Se kjo botë, funksionon me ligjin e Xhunglës.
Ku gjithmonë, ai që është fortë, fitonë.

© S. Murati… Prill - 2011

Mbi së gjithash, je Shqiptar...

Fluturova si zogu shtegtar që, ndjen dimrin tek afrofet.
Kalova shtigjet fshehurazi si, tradhtarët e atdheut, dikur.
Jetoj në tokë të huaj ku, shpirti veç më coptohet.
Por i them vehtes, mbahu, qëndro, se do të shembet ky mur.
Se ato shtigje që, atë kohë i kalove fshehtas, pa u parë.
Do ti kalosh sërish, sëshpejti, vetëm mos u dorëzo.
Mbaje kokën lart se, mbi së gjithash, je Shqiptar.

© S. Murati... Prill – 2011

Besimi...

Besimi, nuk mund të blihet.
Nuk mundet as të imponohet.
Besimi, është shumë i pastër.
Ndaj, vetëm me besim, fitohet.
Besimi, nuk ngjan me rrespektin.
Që mund të të bëhet, për interes.
Besimi, është i fort, por dhe delikat.
Aq sa shpesh herë, asgjë nuk mban në mes

© S. Murati... Prill – 2011

Mbahu fort...

Mbahu fort.
I them vetvehtes shpesh herë.
Se pas ç’do dimri.
Lulzon një Pranverë.
Pas ç’do mbrëmjeje.
Zbardh një agim.
Pas ç’do trishtimi.
Lind një gëzim.
Mbahu fort, si lisi mbi shkëmb.
Të keqes, mos i lësho pe.
Të mirës gëzoju, aq sa e ke
Jetës, mos i mbaj mëri.
Se rregullat dhe fatin e saj.
Nuk i ndryshon dot, asnjeri.

© S. Murati... Prill – 2011

Te dua sepse...

Te dua sepse,
tek ti gjeta vetvehten.
Te dua sepse,
je ajo qe m'a zbukurove jeten.
Te dua sepse,
je e para dashuri e shpirtit tim.
Te dua sepse,
jeta pa ty eshte, thjesht mallkim.
Te dua sepse,
zemra ime rreh, vetem per ty.
Te dua sepse,
je ti drita, qe me ndricon ne sy.

© S. Murati... Prill – 2011

Urime dhe suksese te perzemerta dhe me tej miku im Saimir...

Vranakondi shkruajti:Urime dhe suksese te perzemerta dhe me tej miku im Saimir...

Te faleminderit mik i nderuar dhe njekohesisht uroj qe te jesh mire me shendet dhe cdo aspekt tjeter ne jete.

Sinqerisht:
Saimiri...

Zemra të kish harruar…

Pas shumë vitesh përsëri.
Rastësisht si dikur u takuam.
Të pafajshëm sikurse për herë të parë.
Drejt në sy u vështruam.

Prita që zemra e dalldisur.
Rrahjet e saj, do të shpejtonte.
Por atë çast kuptova qartë.
Se kjo zemër, për ty më nuk mendonte.

© S. Murati… Prill – 2011

Saimiri shkruajti:NEN PUTHJEN E FUNDIT...

E ndersa une vuaja nga kujtimet e mia,
fjala lamtumire zemren ma therrmoi!
Si nje qiri i sosur u shua dashuria,
me shpirte mallkova jeten qe kete fat me dhuroi!

Prej syve te pafjetur loti me pikoi,
enderrrat u shnderruan moren teme trishtimesh!
Dashuria vdiq e cdo gje ndryshoi,
ndersa shpirti u kthye ne fole pikellimesh!

Nen qiellin e erret yjet me s'shkelqejne,
vargjet e loteve neper faqe me pershkojne!
Nen puthjen e fundit lamtumiren shkembejme,
por zemrat njera tjetren kurre s'do ta harrojne!!!...


© S. Murati...

Shume shume e bukur dhe prekse kjo poezi. Komplimente Saimir.

Te faleminderit shume Armanda dhe behet vertet qejfi qe te ka pelqyer.

Sinqerisht:
Saimiri...

Ashtu edhe shpirti im…

Ashtu si dielli, pret agimin për të lindur.
E toka shiun, përpara se farën me ja hedhur.
Ashtu edhe shpirti im, pret duke u përpëlitur.
Kthimin në vendlindje, nga përmallimi dehur.

© S. Murati… Shtator – 2011

Zemra qetësinë s’e gjeti…

Përreth, mbizotëron qetësia.
Por zemra qetësi, nuk gjen aspak.
Ngushullohem me kujtimet e mia.
Që zemra i ruan ngrohtë, në gjak.
E stinët nuk arrij më, t’i dalloj.
Pasi veç dimër, të ftohtë dhe acar.
Ndjej thellë, brenda në shpirtë.
Për ç’do ditë të vetme që jetoj.

© S. Murati… Shtator – 2011

Atë ditë të zezë…

Atë ditë të zezë, për mua koha ndaloi.
Akrepat e orës, papritmas u këputën.
Ç’do ëndërr e bukur që për jetën, pata.
U thërrmua, u bë pluhur me erën fluturoi.
Atë ditë të zezë, kur trupin tënd të pajetë.
Brenda varrit të ftohtë, mes lotësh e futën.

© S. Murati… Shtator – 2011

Ahhh vetmi, vetmi…

Ahhh vetmi.
Moj vetmi e mallkuar.
Moj zonja mëkatare.
Moj mysafire e paftuar.
Përse vallë, kaq e pashpirtë.
Përse me vello mbuluar.
Troket në porta shpirtrash.
Gjithnjë papritur e pa menduar.

© S. Murati… Shtator – 2011

Me atdheun brenda në shpirtë, jetoj…

Edhe përse larg, këtu në mërgim gjendem tani.
Mos pandehni se atdheun, se ndjej, apo e harroj.
Mos më mbani në goj, thjesht si mërgimtar fatzi.
Se unë me atdheun brenda në shpirtë, po jetoj.

© S. Murati… Shtator – 2011