Poezi nga Milazim Krasniqi...

VDEKJA VJEN VETËM...

Kur vdekja si çukapik çukatë
Dhe krijon zgavrat e zeza
Të dhembjes tënde kozmike
Të duhet hapi i elefantit
Të nisesh kalli vetëm
Të dalësh jashtë hapësirës që të rrethon
Sepse kërthiza të ka ndarë
Nga të tjerët përgjithnjë

Nëse mbahesh për litarin e vërtetë
Do të vezullosh
Si një copë fildish
Në xhunglën e kujtimit
Të kësaj bote

Ndërsa lulja e shpëtimit
A të mbinë për përjetësinë
Varet nga vetë vepra jote

KËNGA E GJELIT...

Është kafazi që paralajmëron vdekjen
E ëndrrave
Mundësinë e thikës në lafshë
Gjakun e zi në borë

Është fërgëllimë që tund mjegullat
E kujtimeve
Perdet e mistershme të gravitacionit
Hijen e përbaltur të kasnecit gjuhëprerë

Është vetëtimë që ndriçon greminën
Kozmike
Burimin e fshehtë të jetës
Ku luajmë fugimthi me veten

VAJTIM KOMBËTAR...

Në këtë rrafshnaltë dardane
Ku farë na mbolle me dorën tënde
Të përjetshme
Dhe na stolise dritë e dëshira
Fryn erë asgjësuese o Zot

Kërcëllimë e saj na tmerron
Shkulim flokët nga dëshpërimi
Me shpirtin e lagaterrshëm në ankth
Ngrihemi e ngrysemi

Po edhe me këtë akullsi në palcë
Ne presim çastin kur fytyra jote e ndritshme
Do të na e dëftojë ylberin e lirisë
Atë vezullim që ishte filli i ngjizjes sonë

RRËFIM KOMBËTAR...

Ishte e gjitha tokë e shenjtë o Zot
Na e dhurove në ag të Zanafillës
Si një amulet të çmuar ta ruajmë
Për shpirtin tonë e madhërimin Tënd

Kupën qiellore që e kishim kësulë
Ekuilibrin që e kishim dhuratë
I humbëm në lojën fugimthi
Në zonën e muzgët të tradhtisë

Tash na duhet ta rikrijojmë o Zot
Fytyrën e plotë të atdheut
Si portretin në një gravure të thyer
Ta zbulojmë bashkë me ndihmën Tënde
Në gjithkahnajën tonë të shpirtit

KËNGË RIATDHESIMI...

Marrin udhët djemtë natën
Nëpër hone cytanike eksodi
Në çdo hap shkelin mbi mandatën
Dridhen ata dhe dridhet globi

Ua ndjellin kthimin nënat
Duke u hedhur ujë thëngjijve
Ikin të premtet e të hënat
Me kujet e kulmeve të shtëpive

Po ata një ditë do të kthehen
Të dëshëruar e me shpirtin plot
Mall e dashuri këtu të prehen
Ndihi në këtë rrugë o Zot

BATO DESIDIATI...

Shën Helenën tuaj për të cilën vajtoni
E kam jetuar në Ravenë
Në shkëmbinjtë e saj funebër
Tiberi s’ma kurseu jetën nga mëshira
Po nga urrejtja më e egër

Ditët në ravenë ishin mileniume
Netët ankthe që bymeheshin pambarim
Sodisja si Ikari humnerat e qiellit
Po shpirti si pus i thellë
Shteronte në kotësi e trishtim

Tiberi po ma vriste lavdinë ngadalë
Me arsenin e tmerrshëm të harrimit
Më zbardheshin flokët më lëbyreshin sytë
Iliria po më shfytyronte në trurin e saj
Të shtrydhur nga dorë e krimit

Ajo i ndjeu e para tinëzitë e Shën Helenës
Në shkëmbinjtë funebër të Ravenës

PO AJO NATË PA HANË...

Me zë të tejkohshëm
Klithmëprerë më thotë
Një natë pa hanë

Na bënë rresht për një
E na thanë
Ju s’jeni dardanë

Na vunë në trekëmbësh
E na thanë
Ju s’jeni albanë

Na groposën thellë
E thanë
Këtë fare as dheu s’e mban

Një zë i tejkohshëm
Klithmëprerë më thotë
Një natë pa hanë

Natë që m’i mbulon shekujt
Anembanë

KOHA AH KOHA...

Një lopë e larme kullot me ëndje
Aq i bën për arenën
Me mozaikë të mermertë
Shtatë pash nën këmbët e saj
Për vizitorët që fotografohen
Duke matur me sy perimetrin e qytetit
Pa kuptuar kurrgjë

Nga kthinat e errëta s’dalin luanët
As gladiatorët e tmerruar
Po fëmijë të maskuar
Që luajnë kukamshefthi

Minush Jero shtangur si statujë
Më duket se thinjet në çast
Nga oksidimi i heshtjes

Koha ah koha
Mos është vetë kjo këmbanë
Që tringëllin në qafën e kësaj lope të bardhë

MESDITË NË GËZHOJË...

A mund të vdesë sot në vend timin
Kjo mesditë e përcëlluar
Si gështenjë e çarë në mes
Në këtë qytet të kërrusur si urë
Të mos merr frymë të mos lëvizë gjymtyrët
Si e vdekur të shtiret
Ndërsa unë
Të hesht derisa të pëlcas
Pa e vrarë mendjen
A i dridhen themelet Shtëpisë së Lidhjes
Shpirtit a i dridhet Kalaja
Sharri a është shpatë që pret mes për mes

Po mesdita tajon në gëzhojë
E lirë si kërmill

Në vend timin vdes tjetër gjë
Në akrepat e paralizuar
Për të miliontën herë vdes e rilindet
Në këtë vend liria

TËRMET NË NDËRGJEGJE...

I thinjur si bashkë reje
Shkëputur nga vranësirë e tejkohshme
Pranë meje ulur në gjunjë
Asturiasi më thotë
Therje në shpirt është Peleleja
Po më shumë portat që mbyllen
Dhe fjalët
Që s’mund ta shqiptojnë dhimbjen
E nënës që mëkon fëmijën e vdekur
Fidani i vrarë në rrugët e Kosovës
Është po ai fëmija
I vrarë me paramendim në burgun e
Guatemalës
Ai i ndien klithmat
Si përplasen nëpër dhëmbët e shkëmbinjve
E thërrmohen në shpirt
Dhe i errësojnë azimutet në ninëza
Kot mbyllen portat sytë veshët
Asturiasi më thotë

NJË CEP QIELLI PËRMBYSET...

U err
Djali ende s’u kthye

Hijet e sendeve kërcejnë
E zgërdhihen
Ekrani shtie me breshëri
Një copë qielli përmbyset

Djali ende s’u kthye
Orë policore ankthi u err

GJYMTYRË ME FRAKTURË...

Zgjimi në orën 2,55 për shembull
Është më i tmerrshëm nga një sulm epileptik
Nëpër binarët e ngatërruar të trurit
Dhjetëra vagonë përfytyrimesh përplasen
Dikush numëron nga dhjeta deri në një kot
Evropa e Karl fon Tririt fundoset në ujë
Dorëza të zeza shtrëngojnë qafën e një fëmije
Një grua në ballkon mbledh rrobat e thara
O zot ç’grua epshndjellëse tek zë e zhvishet
Lakuriq bën me dorë e zgërdhihet
Ujë i turbullt sulmon urën e drunjtë
Një varg dridhet nën rrënojat e frymëzimit
E shformësohet botë e tërë e tij si plastmas
Në portë trokitjet bëhen shurdhuese në tru
Krejt jeta përplaset e thyhet si qelq
Ndërsa akrepat lëvizin me druajtje
Si gjymtyrë me fraktura në klinikë

Kur pesha e mëkateve në vuajtje
Shndërrohet

SHUMËZIMI I FYTYRËS...

Për të mos u takuar me pasqyrën
Rris mjekër e mustaqe

Për të mos u takuar me pasqyrën
Nuk i laj sytë në mëngjes

Për të mos u takuar me pasqyrën
Mbaj syze të errëta

Nuk i shoh dot me sy as vitrinat
Dhe gjithçka tjetër pasqyruese e urrej

Por kjo ikje qyqare nga vetja
Nuk shërohet si një rrufë e lehtë

Për ta shikuar pa frikë veten drejt në sy
Duhet besuar Zotin e vërtetë

FLETËZDITARI...

Sot ishte ditë me vapë qyteti
Si astmatik përpilitej asfalti
Çahej si pjepër unë shëtisja
Me duar në xhepa
Me syza si të Rej Çarlsit në sy ime motër
Mërdhinte sot nga ethet në klinikë
Më tha shpirti i paska rrënjët thellë o vëlla
Shikimi i saj mjegulluar si xham
Nga hukama kobsjellëse
S’thoshte asgjë më pak se vdekja

ABSURDI I ARTIT...

Holi i stacionit
Mezi e ruan drejpeshimin
Nga braktisja e së dielës

Një vajzë me njërin sy të ënjtur
Me valixhe nën gjunjë me orë të ndalur
Lexon Kamynë
Në një ngjizje indiference e trishtimi

Pastruesja ma vërtit fshesën pranë këmbëve
Me cigare në gojë me jargë që i lëvaren
Si ngjyrë në një pikturë të qullët

Kush i beson absurdit të artit
Pshtë dashur të bëj çmos
Ta pres autobusin këtë të diel
Dhe syrin e ënjtur të kësaj vajze
Ta lexoj si metaforë

I KAM 500 VJET...

O Ajvaz,
më duket si i kam 500 vjet,
isha duke i thënë në ëndërr
dhe po i mbaja nofullat me dorë,
sepse më dukej se po më deformoheshin
nga një ngashërim i nëndheshëm,
kur Teuta më solli telefonin
dhe u përpoq të më tregonte
se po më kërkonte Ibrahim Berisha.

Vajza e Agronit
ende po luante me dhe
në oborrin e shtëpisë së vjetër,
mu aty ku ishte një gardh i lartë dikur.

Disa hapa larg kotecit dhe një vije
me ujë të ndotur.

Unë po e shikoja me habi,
ndërsa me Ibrahimin po merreshim vesh
të takoheshim në ëmbëltoren Mimoza.

Ndoshta vërtet i kam 500 vjet.

Kjo matje e kohës,
si e bëjmë ne,
s’është e thënë të jetë e saktë,
mësa është e saktë ajo vijë
që ne mendojmë se e ndan
realitetin nga ëndrra dhe jetën nga vdekja.

SHUMËZIMI I VDEKJES...

Nesër do të vdes sërish
Në të njëjtën mënyrë
Në të njëjtin çast
Kur dielli si lafshë gjeli e përgjakur
Do të përpilitet pa shpresë
Ndërmjet kodrës e detit në Tivar
Sytë do të më ngurosen
Si mbishkrime tibetiane në gur
Dhe asgjë s’do të ndryshojë
Në itineraret e ditëve
Frika sërish do të afrohet tinëzisht
Si krokodili nëpër ujë të turbullt
Përfytyrimeve të mia
Deri në një çast të vërtetë

OJ SHQIPNI MOS THUEJ MBAROVA...

Në ora shtatë të mëngjesit
Mbështetur për një trung bliri
Si statujë e përdhunuar
Përballë platosë së autobusëve
Rri e vështroj

Ata nisen me radhë në kohë të caktuar
Për në Malme për në Oslo
Për në Helsinki
Të mbushur spic gra e fëmijë
Që nën ritmet e këngës
Oj Shqipni mos thuej mbarova
Përshëndesin me lot në sy
Derisa rrotat e autobusëve si gurë mulliri
Bëjnë rrotullimet e para
Si gurët që bluajnë kokrra gruri

Statujës i ther në shpirt
Kjo ikje e përjetshme
E shndërruar në humnerë
Nëpër mijëvjeçarë
Po kjo këngë në ikje
Ngjizur me lot e me harrim ç’duhet
Farsë e të qenit shqiptar

KUR QENI CIATË...

Këtë mëngjes edhe Agimi
Ia ktheu shpinën shtëpisë

Kthesa e fundit e përbiu
Si akulli që çahet papritur

Nëpër oborrin e shtëpisë
Ende enden hije
Babai nëna dhe motra
Si aktorë në një dramë
Po hapat e tyre s’ndihen
Ata shkelin mbi plagë

Vetëm qeni i lidhur në stelë
Ciatë ciatë ciatë
Me putra gërvish dheun
E sikur thotë
Ç’arsye kam më shumë unë
Ta ruaj atdheun

PRAPA MBETET ZBRAZTËSIRA...

Si një shtjellë para sysh
Po më shpërbëhet atdheu

Fëmijë që s’kuptojnë ku i shpiejnë
Tek i veshin me ngut
Gra anemike
Që duan të ikin kudoqoftë
Nga vetja
Dhe burra zëçjerrë
Që dridhen si fotografia në ekran
Kur antenat i dridh stuhia

Si një shtjellë para sysh
Po më shpërbëhet shpirti

Prapa mbetet zbraztësira
Në formë përfytyrimi për pishën
Që kur përplaset ah kur përplaset
Bën një përpjekje të ngrihet
Dhe ashtu e bën absolut
Kuptimin për vdekjen

TERAPI ME QUKAPIKË...

Ishte një ëndërr me shumë qukapikë
Që çukisnin tak tak tak
Nëpër trungjet e ajrit të rralluar

Njëri bënte ç’bënte e më çukiste në ballë
Tak tak tak miqësisht
Është ora ta pish një tabletë Histazol
Tak tak tak në tru si mbi dru
Në dhe të huaj

DIMËR NË ZEMËR...

Një nënë e shikon diellin
Në të perënduar
Se nga ç’zonë e zemrës
Dhembja si ngjyrë i derdhet
Në formë të së folmes përçart
Ku je në këtë çast humneror
O bir nëna të pastë

Në oborr hije dhe mungesë
Si një dalmatikë dridhen
Ndërsa larg në hapësirë
Një plym kojrilash
Paralajmërojnë dimrin e gjatë

O Zot
Ç’parathonë këto shigjeta kojrilash
Për Lanskrunën e largët

DALJA E ATDHEUT EDHE NGA ËNDRRAT...

Më parë kjo ishte vatër
Ku shtrohej tryeza e kënga
Ku rriteshin fëmijë
Thureshin ëndrra

Një Fitore një Ilir një Shpresë
Dhe një Atdhe i vogël

Ata janë tash diku në Kirunë
Janë bërë më të brishtë
Më apatikë
Dhe në ëndrra u futen me përdhunë
Shkretëtira të bardha

Atdheun s’ua kujton asgjë më
Madje as këtë vatër
Me themele që mbahen
Mbi emrat e tyre ndër shekuj

FËMIJA I XHAMTË...

Unë lëviz dorën
Ai dorën

Unë shtrëngoj nofullat
Ai nofullat

O zot
Paskësh qenë fëmijë i xhamtë

Po nënës përse i dhimbset
Kaq shumë

NJË PARALAJMËRIM...

Mbi një copëndërr
Nga shpalosej humnera
Në një hotel në Berlin
I kërrusur si pikëpyetje
E krijuar nga gërryerjet në shkëmb
M’u shfaq i pikëlluar

Po më shfytyron braktisja
Ikja jote po më thërrmon
Si dora barbare një statujë

Dhoma dhe reproduksionet në mure
Ishin në komë të thellë
Vetëm perdet tundeshin
Si kur përvidhet nëpër to dikush
Që të jep një paralajmërim