Poezi nga poetë dhe shkrimtarë të ndryshëm dhe me emër të madh në Letërsinë Botërore.

Jacques Prevert - Parisi naten


Tri shkrepse te ndezura ,
nje nga nje ne erresire...
E para per te pare
fytyren tende,
E dyta per te pare
syte e tu,
E fundit per te pare
gojen tende...
Dhe tere nata per te mi kujtuar perseri
duke te te shtrenguar ne krahet e mi...!

Gioconda Belli - Dhe zoti me beri femer

Dhe Zoti me beri femer,
me floke te gjata,
sy,
hunde dhe goje femre.
Me linja
dhe kurba
dhe valezime te buta
dhe me germoi brenda,
me beri nje prerje te qenieve njerezore.
Endi me delikatese nervat e mia
dhe i balancoi me kujdes
numrin e hormoneve te mia.
Kompozoi gjakun tim
dhe me injektoi me te
qe te vadiste
te gjithe trupin tim ;
linden keshtu idete ,
endrrat
instiktet.
Te gjitha qe krijoi butesisht
gdhendur me fryme
dhe zhbiruar me dashuri,
jane mijera gjerat qe me bejne femer çdo dite
per te cilat zgjohem krenare
çdo mengjes
dhe bekoj seksin tim.

Andre Laude - Boje dhe gjak


E bëj jetën time natë pas nate një grumbull plehrash.
E bëj jetën time një kronikë të mjegullt.
E bëj natën time një kryqëzim fantazmash.
E bëj gjakun tim një lumë të gjatë
që rreh në tëmthat e mi.
E bëj frikën time një zog bardh e zi
E bëj një zog të ngordhur, të kalbur,
fëmijën që do të kisha mundur të jem.
E bëj fëmijën një zjarr të çmendur, një pirg hiri.
E bëj vdekjen time të ardhshme një gosti gjarpërinjsh.
E bëj një gjarpër litar për të varur veten.
E bëj një heshtje të gjatë, të thellë, testamentin
e gjithçkaje që qe shkatërrim, tmerr, mërzi,
ndarje dhe çirrje të pafundme.
Urinoj bojë dhe gjak.
Urinoj bojë dhe gjak.
Këndoj mbi turrën e ndëshkimeve.

Vicente Aleixandre - Lindja e dashurisë

Si lindi dashuria? Kishte hyrë vjeshta.
Derisa bota ishte në stinën e pjekjes,
nuk të prisja më. Ti erdhe gjithë gaz,
duke rrëshqitur mbi butësinë e kohës,
e praruar si ajri. Dhe unë të shikoja. Sa e bukur m'u duke,
buzagaz e tërë gjallëri,
kundruall hënës kërthinjë, lindur para kohe në mbrëmje,
pa dritë, e hirshme në ajrin e praruar, si ti
që erdhe përmes kaltërsisë, pa një puthje,
por me ata dhëmbë borë të bardhë, dashuri e papërmbajtshme!

Unë të shikoja. Nën velat e tij të gjata,
atje tej kruspullosej hidhërimi
si një muzg i dendur që mbledh valët e tij.
Një shi i imët - ç'qiell i kaltër!- ta vesonte
ballin e ri. I dashuruar, i dashuruar ishte
fati i dritës! Kaq e praruar më dukeshe,
sa diejt mezi do të kishin guxim të ngulmonin
të ndizeshin për ty, mbi ty, të të falnin prore
pasionin e tyre të ndritshëm, vallen e shtruar të diejve
që silleshin rreth teje, o yll i ëmbël, që silleshin
rreth një trupi pothuaj të tejdukshëm, fatlum,
që thith dritat e lagëta e të mbrame të mbrëmjes,
dhe ende i mëngjestë, agsholet e tij përhap.

Ishe ti, dashuri, fat, dashuri e mbrame dhe e ndritshme,
ndoshta lindja e parafundit në rrugën e vdekjes.
Por jo. Ti më dole përpara.Vallë, ishe zog, trup,
apo vetëm shpirt? Ah mishi yt i nartë
që e puthja si dy flatra të ngrohta,
si ajrin që ngre peshë një kraharor, kur merr frymë.
Befas dallova fjalët e tua, parfumin tënd
dhe në shpirtin e thellë që sheh larg,
ti u ndale. I përshkuar nga ti deri në palcën e dritës,
ndjeva një pikëllim,: Dashuria
është e pikëlluar.

Në shpirtin tim po agonte. Ndritja
prej teje, tek unë ishte shpirti yt.
Në trup, në gojë, ndjeva shijen e agsholit.
Sytë e mi shprehën të vërtetën e tyre të praruar.
Ndjeva zogjtë,
tek më çurlikonin në ballë, duke ma mbushur zemrën
me një zhurmë shungulluese. Aty brenda vështrova
degët, luginat me diell, flatrat e ndërkëmbyeshme,
dhe një fluturim pendësh shumëngjyrëshe, çastesh vezulluese
më dehu, ndërsa tërë qenia ime e shkundulluar, e dalldisur,
e përflakur ngjitej në zenitin e saj
dhe gjaku im buçitës shpërthente në të qeshura
dashurie, drite, plotërie, shkume.