poetja jonë Elinda Marku

Blejmë këpucë të grisura.
Lotët tanë të mbaruar
I huazojmë reve barkthara
Qiellin rrobëshqyer e ulim rrëzë kokës
Këto ditë të tmerrshme ndjellim fatkeqësi,
Osetërmet që s'mund t'i shpëtosh.
Qyteteve,rrugëve qarkojnë paqeruajtësit
Të heshtur,indiferentë,të cuditur
Për ardhjen e tyre.
Këmbë të huaja ketu s'kanë shkelur
Vecse ne veshim këpucët e të tjerëve
E na rrijnë tamam.
Armët e tyre heshtin,
tonat qëllojnë vetveten,
duke shpresuar tek mëkatet.

E njoh rebelimin e zjarrit,
Tek shuhet
Dhe atë të akullit,
Kur shkrihet,
Shembjen e qënies time e di,
Ndërsa gërmadhat që po më zënë,
I ndjej!
S'di të bërtas,
As të kërkoj ndihmë!

Turbullon gjithcka!

Ti je një javë dritë
Nën shiun e hirtë
Të kohës time
Ti je një copëz qiell
Blu i saktë
Përpara shpërthimit të
Stuhisë.
Nesër do të zbresim
Në qiellin e kujtimeve,
Ndaj e tanishmja e shqetësuar

Në të ardhmen e vjetruar, mund të ndodhë
të të pëlqejë se si do të më rrisë
e qeshura jote e habitur.

Mund të ndodhë
të të pëlqejë fakti që unë
mund ta pëlqejë trupin e heshtjes tënde.
Mund të ndodhë
të të pëlqejë kurrizi im ikanjak!

Gjithçka ndodhtë...
diçka me siguri mund të ndodhë
të të pëlqejë!

Rrethuar me vdekje
edhe atehere,
kur ime me 'tha:
E...linda!
A linda thua?
Ende nuk e di!
Une jetoj vdekjen!
Une sfidoj vdekjen!
Kam 1000 vdekje.
...Vdekja e pare
qe emri qe kam
E dyta vdekje,
kjo qe prap.
Vdekja e trete
qe kjo serish.
Vdekja...
Vdekja e katert
kur nena me braktisi
Vdekja e peste
qe edhe e gjashte
kur u ndjeva e manget
e sbrasur,
e pambrojtur,
e mohuar.
Keshtu qe edhe e shtata
e teta,
e nenta gjithashtu.
Vdekja e dhjete...
qe vdekje e dhjete
Kam zore ta them.
Dasma e tim eti
njeqindifish vdekje
...me rodhi ne deje
aq sa...
jetet paten frike prej meje!
Vdekja e njeqindeshtate
qe renia e mbrekullise se shtate
te botes,
dhe...
Bota u mbush me shemtine e saj.
Ne vdekjen e njemijeshtate
vetmia ime mbeti e ngrate
...Floket tejet m'u rriten
dhe thonjte, dhe qerpiket,
dhe heshtja, dhe fjala...
dhe vdekja...
tejet u zgjat.

Nje zog cukit mbi varrin tim
nje djale hapin ndalon
Dhe...
Me veshtron...
qe
lllaaaaaarrrggg!

U mbytëm në rrethimin
e krahëve
lidhur
me prangat e shpirtit...
Shijuam helmin e gëzimit të ëmbël,
dhe s'dimë si të ikim,
dhe s'dimë ku të ikim.
U ndamë...
Po ndarja s'qenkërka liri!

Diku, midis ndjenjës dhe arsyes
emri yt
mbeti pezull!

Diku, midis ikjes dhe pritjes
malli im
mbeti pezull!

Diku, midis ndarjes dhe humbjes
gëzimi u hidhërua,
ëndrra mbeti ëndërr!

Mjaft u shtira te tregohem e embel
E embel, nuk mund te jem keto kohe.
Mjaft u shtira te tregohem naive,
Naive, nuk mundem te jem,
Vetem naive, jo!
Nese ne te gjitha, jam shtirur nga pak
Dashurine, ate e kam dhuruar pa cak.