2A ka dashur Zoti që të ketë armiqësi ndërmjet të krishterëve dhe myslimanëve?

A ka dashur Zoti që të ketë armiqësi ndërmjet të krishterëve dhe myslimanëve?
Kur myslimanët kërkojnë të identifikojnë aleatët e tyre të natyrshëm për të afirmuar vlerat hyjnore në botën moderne, janë shpesh të krishterët e sinqertë që dalin në ballë. Në fillim të shekullit të XX disa myslimanë progresivë si dijetari turk Seid Nursi i konsideronin "të krishterët e vërtetë" si bashkëpunëtorët e natyrshëm të myslimanëve për mbështetjen e autoritetit të Zotit në botën moderne. Zanafilla e kësaj lidhjeje të natyrshme, që duhet të ekzistojë ndërmjet myslimanëve dhe të krishterëve daton që nga origjina e shkrimeve të shenjta të Islamit, ku Zoti thotë në Kuran: "Ndërsa do të vëresh se më të afërmit si miq për besimtarët janë ata që thanë: “Ne jemi nesara-krishterë”. Këtë ngase prej tyre (të krishterëve) ka dijetarë (ulema) dhe të devotshëm, dhe se ata nuk janë kryeneçë" (Kuran 5:82).

Ky perceptim i miqësisë dhe bashkëpunimit të kërkuara në mënyrë hyjnore ndërmjet myslimanëve dhe të krishterëve u shpreh nga pala e krishterë kur kisha katolike, në dekretin e Këshillit të Dytë të Vatikanit Nostra Aetate, u kërkoi të krishterëve dhe myslimanëve t\\\\\\\\'i kapërcejnë dyshimet dhe konfliktet e të kaluarës në mënyrë që të punonin së bashku për të zbatuar mandatin e përbashkët nga Zoti Një, të Cilin e adhurojnë të dyja grupet. Dekreti thotë: " Ata së bashku le të ruajnë dhe le të nxisin paqen, lirinë, drejtësinë shoqërore dhe vlerat morale, për përfitimin e të gjithëve, (Nostra Aetate, 3).
Në këtë perspektivë, historia e gjatë e konfliktit, shtypjes, dhunës dhe luftës mes të krishterëve dhe myslimanëve mund të kuptohen si akte të kryera nga myslimanët dhe të krishterët, të cilët nuk arritën të jetonin sipas mësimit të vërtetë të besimeve të tyre përkatëse.Me fjalë të tjera, historia e konfliktit dhe e luftës nuk është përshkruar nga asnjëra fe, por është një devijim, nga dashuria dhe mbështetja reciproke e dëshiruar nga Zoti, për shkak të dobësisë njerëzore.

Bashkëpunimi mes të krishterëve dhe myslimanëve "për përfitimin e të gjithëve"

Ajo që mund të thuhet sot është se shumë myslimanë dhe të krishterë në të gjithë botën janë bashkuar për të punuar së bashku "për përfitimin e të gjithëve". Ky bashkëpunim merr forma të ndryshme. Duke marrë si shembull një rajon si Filipinet jugore ne mund të përmendim zhvillimin njerëzor dhe punën kundër varfërisë së MUCARD (Agjencia Myslimane-e Krishterë për Zhvillimin Rural), një grup mbrojtës i organizatave të njerëzve në 120 fshatra; puna për drejtësi e Shoqatës Urbane Islame e Krishterë për të varfrit e Zamboangas; puna për paqe e PAZ-it (Kolegët për Paqe të Zamboangës; punën e bashkërendimit të kryer nga Konferenca e Myslimane-e Krishterë e Ndërbesimit; si dhe përpjekjet e grupit Silsilah për arritjen e kuptimit të përbashkët dhe edukim për arritjen e dialogut.

Mësimi i hershëm i Seid Nursi për nevojën e bashkëpunimit mes myslimanëve dhe të krishterëve, për sa u përket vlerave të besimit është përvetësuar nga shumë lëvizje të krijuara në bazë të mendimit të tij, sidomos në përpjekjet edukative të frymëzuara nga lideri karizmatik turk Fethullah Gulen. Lëvizja e Gulen drejton pothuajse 300 shkolla në pothuajse 30 shtete, kryesisht në shtetet e ish Bashkimit Sovjetik, të cilat i janë dedikuar ofrimit të shkollimit të cilësisë së lartë, duke i kushtuar vëmendje të veçantë ndërtimit të karakterit dhe vlerave morale. Nëpërmjet gazetës Zaman, stacionit televiziv Samanyolu dhe organizatës për dialog, lëvizja ka ndërmarrë shumë nisma për të nxitur respektin dhe vlerësimin reciprok.

Në Shtetet e Bashkuara, Shoqata Amerikane e Myslimanëve dhe Lëvizja Katolike Focolare bashkëpunojnë duke organizuara seminare për "artin e të dashuruarit" duke u përpjekur së bashku të rrënjosin vlerat shpirtërore në shoqërinë moderne të laicizuar. Në Uashinton DC, Qendra për Kuptimin Mysliman-të Krishterë e Universitetit të Jezuitëve Georgetoën ka një fakultet të klasit të parë të përbërë nga dijetarët myslimanë dhe të krishterë, që ofron trajnim shembullor akademik për çështjet që i kanë ndarë për kaq kohë botën myslimane dhe të krishterë.

Në Lindjen e Mesme, dy prej universiteteve të krishtera të Libanit i mësojnë myslimanët dhe të krishterët të kuptojnë besimin e njëri-tjetrit. Në Tripoli, Universiteti i Balamand, i krijuar nga kisha ortodokse, në qendrën e tij për Studimet Myslimane-të Krishtera dhe në Bejrut Universiteti i Jezuitëve St. Joseph, në institutin e tij të Studimeve të Krishtera dhe Myslimane, ofrojnë përgatitje akademike për ata që duan të nxisin dialogun dhe mirëkuptimin mes myslimanëve dhe të krishterëve. Në Rajonin e Gjirit Persik, në tetor 2002 u zhvillua konferenca e dhjetë e dialogut mysliman-të krishterë e Bahrainit që bashkon dijetarët myslimanë dhe të krishterë nga shumë kombe arabishtfolëse, për të zbuluar mënyrat me të cilat mund të nxitet bashkëpunimi mes të krishterëve dhe myslimanëve në rajon.

Në Azi, Rrjeti Aziatik Mysliman i Veprimit, një lëvizje progresiste myslimane në më shumë se 12 shtete aziatike por organizon seminare dhe workshope me zyrat e Federatës katolike të Konferencave Aziatike të Peshkopëve dhe konferenca e krishterë e Azisë. Ata po punojnë së bashku për të ndërtuar një kurrikulum të përbashkët për paqen që mund t\\\\\\\\'u ofrohet imamëve, mësuesve të fesë, atyre që mbajnë seminare dhe katekistëve.....

Ndryshimi i rrjedhës së ngjarjeve që nga 11 shtatori më shumë se ndarja e komuniteteve myslimaneve he të krishtera nga njëri-tjetri, në shumë raste krijuar nisma të reja për paqe. Mesazhi konsekuent i Papa Gjon Palit II gjate 25 viteve të kaluara u ka treguar myslimanëve se konfliktet e fundit ushtarake dhe politike nuk janë shembuj të "të krishterëve kundër myslimanëve". Deklaratat e përbashkëta kundër luftës së Irak u lëshuan nga Këshillat kombëtarë të Kishave, Konferencat e Peshkopëve dhe organizatat islame, duke përfshirë ato të Britanisë së Madhe dhe të SHBA-së. Në mars të këtij viti, një delegacion ndërfetar i liderëve fetarë indonezianë, i drejtuar nga kryepeshkopi i Xhakartës me drejtuesit e organizatave të mëdha islame të Indonezisë, udhëtuan në Romë dhe Bruksel për t\\\\\\\\'u takuar me papën dhe Bashkimin Evropian për të bërë një apel të përbashkët për paqe.

Unë mund të vazhdoj dhe më tej, po besoj se këta shembuj ju mjaftojnë për të treguar se në botë shumë të krishterë dhe myslimanë po refuzojnë të pranojnë se e kaluara e trishtuar e historisë së konfliktit mes dy komuniteteve është ajo që Zoti do. Ata po i hedhin bindjet e tyre në programe konkrete. Mund të themi se dialogu mes të krishterëve dhe myslimanëve është nevojë e ditëve tona dhe një ide koha e së cilës ka ardhur.

Ky vizon i nuk është utopik. Të krishterët dhe myslimanët në dialog duhet të pranojnë se problemet e botës tona janë të një kompleksitetin të tillë, saqë të dy komunitetet shpesh vihen përballë njëra tjetrës, për më tepër shumë prej problemeve nuk krijohen nga faktorët e jashtëm, por nga ata që e identifikojnë veten si myslimanë ose të krishterë. Ajo që është bërë e qartë është se dialogu ndërmjet të krishterëve dhe myslimanëve nuk është diçka që mund të presë derisa marrëdhëniet e qeta t\\\\\\\\'i karakterizojnë dy komunitetet rreth botës, por është një nevojë që duhet të ndiqet pavarësisht nga tensionet dhe konfliktet e kohës tonë