A do te ktheheni njehere e pergjithmone ne Shqiperi dhe kur?!...

Pershendetje te gjitheve.
Kjo teme qe sapo e nis, me shume eshte e vlefshme per
ata shqiptare qe jetojne dhe punojne jashte atdheut pra
per Emigrantet...

Pyetja qe do te shtroj per diskutim ne kete teme eshte
krejtesishte e njejte edhe me vete titullin e temes:

A do te ktheheni njehere e pergjithmone per te jetuar
ne Shqiperi dhe kur mendoni te ktheni?!...


Kalofshi mire te gjite.

Pershendetje Gurabardhesi dhe urime per temen.

Persa i perket pergjigjes time ne lidhje me pyetjen e parashtruar me lart;
Nje dite do te kthehem pergjithmone per te jetuar ne Shqiperi...

Gjithe te mirat...

As qe e diskutoj nje gje e tille.
Sigurishte qe nje dite do te kthehem njehere e pergjithmone
per te jetuar ne vendlindje prane familjes, te afërmve dhe shoqerise.
Ajo dite e kthimit qe po e pres me shume mall e padurim nuk eshte
shume larg...

Sinqerishte:
Saimiri...

Kjo eshte nje enderr me te cilen kam jetuar per vite me radhe,
dhe shpresoj qe nje dite kjo enderr te me shnderrohet ne realitet.
Jam shume e permalluar per Shqiperine, dhe me mungon pa mase.
Edhe perse nga Shqiperia jam larguar shume e mitur, edhe perse atje nuk
kam shume te aferm, edhe per atje nuk kam ndonje shoqeri te vjeter,
prape se prape, eshte vendi ku kam lindur dhe me merr malli shume.
Shpresoj qe nje dite te kthehem ne vendlidje dhe te krijoj nje rreth shoqeror,
sa me te gjere, gje te cilen ketu ku ndodhem aktualishte nuk mundem t'a
bej ashtu sikurse ne Shqiperi...

J'u uroj fat te gjitheve dhe ne vecanti te gjithe mergimtareve qe nje dite
mendojne te kthehen njehere e pergjithmone ne atdheun e tyre te dshur...

Ëndrrat tona janë të kthehemi,urojmë që të mos na i prishë ëndërrat asgjë.

Pershendetje te gjitheve dhe ne vecanti nismetarin e kesaj teme, Gurabardhesin.

Pavaresishte se nuk jetoj larg vendlidjes dhe asnjehere nuk e kam provuar mbi supet e mia jeten e mergimit, me aq sa kam degjuar nga te tjere qe e kane perjetuar kete gje, eshte teper teper e veshtire te jetosh larg familjes, te afermve, shoqerise dhe atdheut.
Per mendimin tim eshte njelloj sikur te jetosh me thike te ngulur ne zemer!

Ne qofte se une do te ndodhesha ne mergim, pergjigja ime ne lidhje me pyetjen e parashtruar nga nismetari i temes do te ishte:
-Sigurishte qe do te kthehem njehere e pergjithmone ne Shqiperi.

Sejcili/la ka mendimin dhe idene e tij/saj por sipas mendimit tim personal nuk do tia vlente kurre qe t'a kaloja tere jeten time larg Shqiperise, vendit ku kam lindur, jam rritur, shkolluar dhe ku kam thurur enderrat me te bukura per te ardhmen e jetes sime...

Shpresoj qe edhe u te tjeret te jeni te te njejtit mendim.

Kalofshi mire te gjithe...

Pershendetje.
Edhe une jam me mendimin e Anxheles.S'kam qene kurre jasht atdheut dhe shpresoj te mos kem nje fat te tille.Por po ta kisha kete fat une do te kthehesha ne atdhe.

kthim me mall

Nji kange po knoj
per Shkodren teme.
I knoj natyres,
rrugicave te femijerise,
malli ma shume
m'shtohet
lodi po m'lodh
ashte tha .
Kush kthehet
asaj SHKODRE
me e pershendet
nje dite
te guri i rinise
me u kthy.
Vajza nuk t'haron
ka mall
kanget tuja
me t'i knu.

Do te kthehem, dhe shume shpejt...

Ju pergezoj per kete teme prekse sidoemos per ne emigrantet
po ju a them hapur sikur bisedoj me femijet e mije.
kam 6 vjet ne Amerike.Ketu ndjehem mire ,me kene ndihmuar me kene lidhur nje rraport,ose nje pension invalitetei per arsye moshe dhe shendeti.Jemi si ne atdheun e dyte ,interesohen per shendetin tone, medikamentet i marrim pa pagese mbasi na mbulon shteti e keshtu na kane trajtuar sikur te jemi vendas.
Gjithsesi ne nuk gjejme rehat ,dicka na mundon ne zemer, na gryen kockat,shpirti.Na dhemb largesia, Atdheu jone, vajza ime me tre femijet e saj,njerezit e mi, ajri i vendit tim,dielli i vendit tim, gjuha jone e bukur,e shume gjera qe rendojne shpirtin tone.
mire nuk eshte me fole por Shqiperia jone nuk asshte fort mire nga ekonomia, populli vuan per te ngene normal.Dhe ne kete mendojme inshallah po mendojne nje dite keta trima qe jane ne qeveri qe kur ulen ne karige mendojne vetem per vete .ne te kthehemi ne Vendit tone te dashur nuk mundemi te bejem nje jete normale, me nje pension te vogel,ku nuk mund te parballosh detyrime ndaj shtetit si dritat,uji eje.
Me dhemb zemra per keteo fjale po eshte fakt.
Shpresojme te ZOTI yne se nje dite te rregullohet,do kthehemi sa me pare ne Shqiperine tone te shtrenjte.

Nje tregim i shkurter per kete teme.

Apartamenti 2+1.

Si endrra e ç’do te riu, ne ate kohe bera ç’mos per te hyre ne UK pavaresisht se mund te kisha perfunduar
ne fund te detit te akullt, i asfiksuar ne kamione hermetike, apo i masakruar gjate kohes qe flinim nen ura.
Megjithate hyra ne vendin e endrrave dhe mundesive te medha, kur arrita u duk sikur nje enderr ishte bere
realitet, ketu me ne fund isha ne vendin ku doja te isha, vertet.
Vendosa qe ne kete vend te qendroj afro 5 vjet, kohe e cila do te mjaftonte per te fituar aq para sa per te
bere nje jete normale ne venlindje.
Babai im ishte nje punonjes i thjeshte ne shtet dhe pasi doli ne pension e vetmja pasuri qe kerkonte ishte nje
apartamet i thjesht me kushtet minimale.
Une deshiroja te beja dicka me shume se ai.
Fillova te behesha i semure dhe i vetmuar me kalimin e kohes, telefonoja ne shtepi dhe flisja me prinderit c’do
jave duke perdorur karta te lira me impulse.
Dy vite kaluan, dy vite duke sherbyer Hamburge-r te Mc Donalds, dhe duke pastruar kembet e pulave ose duke
shitur bileta neper disko dhe dy vjet duke pare kembimin valutor nderkombetar me shpresen qe te pesoje rritje.
Me ne fund vendosa qe te martohem, ju tregova prinderve se kam vetem 10 dite pushim dhe c’do gje duhet
organizuar mbrenda ketij afati.
Prenotova bileten ne linjat me te lira. Ishte nje gezim i papershkrueshem qe po beja Shoping per dhurata per te
gjithe te afermit dhe miqte e mi.
Nese harroj ndonjerin atehere priten debate. Pasi arrita ne shtepi kalova nje jave duke kaluar neper duar te gjitha
fotografite e vajzave dhe meqe koha nuk premtonte duhet te zgjidhja nje nga kandidatet.
Miqte me thane, me gjithe habine time, se dasma duhet te behej keto dy tre dite sepse une smund te merrja
pushime se shpejti dhe se ato nuk kishin ndermend te prisnin gjate.
Pas marteses erdhi koha per tu kthyer ne UK, dhe pasi qe u dhasha ca para prinderve, dhe u luta dhe fqinjeve ti
kene pak kujdes, ne ( me qe isha me fat dhe munda te marr nje Vize per gruan ) u kthyem ne UK.
Gruaja ime e pelqeu kete vend dy muajt e pare dhe pastaj filloi te ndjehej e vetmuar.
Shpeshtesia e telefonatave u rrit ne dy here deri ne tre here ne jave meqe normalish dhe ajo do te telefononte
prinderit e saj.
Kursimet tona filluan te tkurren.Pas dy vitesh te tjera ne u beme me femije.
Dy femije te mrekullueshem na u dhuruan nga i madherishmi.
C’do here qe flisja me prinderit me kerkonin te kthehesha ne shtepi keshtu qe ata mund te shikonin niperit e tyre,
cdo vit vendosja te shkoja por..!
Pak puna, pak kushtet ekonomike e pengonin kete.
Vitet kalonin njeri pas tjetrit dhe vizita ne shtepi u be nje enderr e larget.
Pastaj nje dite papritur mora nje lajm qe prinderit ishin semure rende.
Provova te merrja leje por nuk munda megjithese isha i ngecur ne disa procedura nuk munda te vija ne shtepi.
Lajmi tjeter qe mora ishte se prinderit ishin larguar nga jeta dhe meqe nuk kishte kush ti bente ritet e fundit anetaret
e shoqerise bene gjithcka mundem.
Isha i tronditur, prinderit e mi u larguan nga jeta pa i pare niperit e tyre.
Pasi kaluan disa vjet, me gjithe mospelqimin e femijeve dhe deshires se gruas ne u kthyem per te jetuar ne vendlinje.
Fillova te kerkoj per nje shpi te pershtatshme, por per fatin tim te keq kursimet e mia kishin rene dhe cmimet e pasurive
te paluajtshme ishin rritur gjate ketyre viteve te shkuara.
Me duhet te kthehesha ne Uk, gruaja refuzoi te vinte serish me mua dhe femijet nuk pranonin te rrinin atje, me te, pasi
qe ishin pershtatur me jeten ne Uk.
Une dhe dy femijet u kthyem ne Uk, dhe i premtova gruas se do te kthehem pas maksimumi dy vitesh.
Koha kaloi vajza vendosi te martohej me nje Skocez dhe djali im ndjehej i gezuar me jeten e tij ne Irlande.
Une vendosa qe mos te toleroj me me kete dhe te le cdo gje pas dhe te kthehem.

Tashme kisha mjaftueshem para per te blere nje shtepi me dy dhoma gjumi ne nje zone mjaft te kerkuar te qytetit.
Tani jam 60 vjec dhe e vetmja here qe dal nga shtepia eshte per viziten rutine te objekti fetar me i afert, gruaja ime
besimtare gjithashtu me ka braktisur dhe ka shkuar ne parajsen e zotit.
Shpeshhere pyesja veten; -A ja vlejti e gjithe kjo?!
Babai im, edhe duke qendruar ne vendlinje kishte nje shtepi ne emer te tij, dhe une gjithashtu kam te njejten gje asgje
me teper.
I humba prinderit e mi te dashur dhe femijet vetem per nje dhome me shume.
Duke pare jashte nga dritarja shoh shume femije duke kercyer.
Ky dreq Televizori Kabllor e ka perkedhelur brezin tone te ri dhe keta femije po i humbin vlerat dhe kulturen e tyre per
shkak te tij.
Une marr letra nga femijet e mi ku me pyesin nese jam mire.
Mire te pakten me kujtojne, tani ndoshta pasi te vdes do te jene komshinjte serish ata qe do te me bejne ritet e fundit
mortore.
Zoti qofte me ta.

Por pyetja prape ngelet ?

Akoma po kerkoj per nje pergjigje…..Nuk ka besimtare qe nuk jane pergjigjur…
…….Prej kohesh pergjigjja eshte JO.

Perktheu. L. Xira.

Me falni per formulimin estetik ne shqip qe ndoshta nuk eshte pershtatur dhe aq mire.

Pershendetje miku im dhe urime per kete tregim te bukur qe solle ketu mes nesh.
Edhe perse me shkaktonte dritherima ne shpirt teksa po e lexoja, mendoj se i'a vlente vertet te lexohej.

Ndersa per ate pyetjen e parashtryar ne fund te tregimit;
Nese i'a vlejti apo jo?!

Po i pergjigjem me ato c'ka kam perjetuar vete, packa se jo kaq sa ky personi qe ka shkruar tregimin.

-Jam i mendimit se nuk i'a ka vlejtur dhe kurre s'do tia vleje...

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Une nuk po flas fare se nuk kam emigruar asnjehere jashte Shqiperise...

normal qe po...ne dhe te huaj ashu mbetesh...gjithmon e huaj...e kemi nje identitet,pse te mbes pa te...