Si ta shfrytëzojmë pakënaqësinë në mënyrë kreative?

Si ta shfrytëzojmë pakënaqësinë në mënyrë kreative?

Monotonia është gjendje e pakëndshme mentale dhe emocionale e karakterizuar me pakënaqësi dhe me mungesë interesi. Ekziston ndarja e përgjithshme në monotoninë rrethanore (situative) dhe kronike. Ka pak njerëz që asnjëherë nuk e kanë ndjerë monotoninë rrethanore: në ligjëratë, duke shikuar një film, një libër, duke pritur në rend etj. Monotonia kronike është patologjike dhe destruktive. Njerëzit që vuajnë nga monotonia kronike pak gjë dhe pak kush u intereson. Monotone për ta është rutina e përditshme dhe puna që e bëjnë. Monotonia kështu shndërrohet në sëmundje dhe e kërcënon vetë thelbin e të ekzistuarit.

Njerëzit shpesh herë monotoninë e lidhin me një burim, të bindur se do t`i shmangen asaj nëse i shmangen burimit të monotonisë. Në këtë mënyrë sillen në formularet e fajësimeve, por kështu nuk mund të zgjidhin asgjë. Simptomet e monotonisë janë: përgjumje e shpeshtë, koha kalon ngadalë, indiferenca (mospërfillja), lodhje, mungesë e të dhënurit pas qëllimeve dhe planeve, pakënaqësi e paqartë, ikje në fantazi, depresion i mesëm apo i rëndë.

Njëri nga shkaqet kryesore të monotonisë është mungesa e llojllojshmërisë. Mendja e njeriut me afsh i dëshiron ndryshimet. Shumë hulumtime kanë treguar se, nëse njeriut i është marrë ndryshimi i stimujve ndijesorë, do të vijë deri te ajo që do të fillojnë t`i lajmërohen halucinacionet. Prandaj monotonia është shpesh herë rezultat i një jete të njëllojshme. Mirëpo, ajo në një masë të madhe është edhe çështje e perceptimit. Një person vizitën e një ekspozimi do ta përjetojë si diçka jashtëzakonisht mallëngjyese, tjetri këtë do ta konsiderojë monotone. Zbulimet në fushën e medicinës shumë do t`i bëjë të interesuar mjekët, por për pikturuesin ndoshta do të jenë jointeresante. Kërkimet tregojnë se njeriu e ka kureshtjen të lindur dhe ajo është e dukshme tek fëmijët, por ajo te njeriu i rritur është selektive sepse i ka zhvilluar interesat. E pra, pa marrë para sysh interesat, natyre njerëzore, edhe natyra në përgjithësi, kërkon ndryshime dhe pushon në ndryshime.

Monotonia është e përcjellur apo shpie në ndjenjën e vetmisë, zbrazëtisë, pafuqisë, papërshtatshmërisë, mërzisë, pikëllimit, madje edhe depresionit. Kur lejojmë që monotonia të lazdrohet (përkëdhelet), mund të ketë pasoja serioze. Kur njeriu e ndjen veten monoton, nuk e do atë çfarë bënë, mirëpo nuk di çfarë do të bënte tjetër. Pra, kur lajmërohet monotonia, kjo është një shenjë se duhet të ndalemi dhe të mendojmë: nëse nuk e dojmë atë çfarë jemi duke bërë, a nuk do të duhej atëherë ta ndërprejmë këtë së bëri? Dhe çfarë tjetër do të dëshironim të bënim? Monotonia është gjendje e pasivitetit dhe është e kundërta e gjendjes së aktivitetit dhe kreativitetit. Mendja kreative do të gjejë aktivitete edhe në ligjëratën jointeresante dhe të thatë: do ta nxjerrë lapsin dhe do ta shkruajë një këngë për këtë, do ta vizatojë një karikaturë dhe gjëra të ngjashme...

Monotonia është e pabashkueshme me aktivitetin. Kur jemi të fokusuar në atë çfarë jemi duke punuar, nuk ka kurrfarë mundësie që të lajmërohet monotonia. Njëri nga burimet e monotonisë mund të jetë kërkimi i kënaqësisë që më së shpeshti përfundon me zhgënjim. Nëse humbet nga shikimi qëllimi i jetës, kërkimi sipërfaqësor i kënaqësisë bëhet një vërtitje e vazhdueshme në rreth. Kurse përsëritja e pakufishme shkakton monotoninë.

Si mund ta ndjejë dikush veten monoton në një botë aq të çuditshme? Kur njeriu në një botë aq të jashtëzakonshme në të cilën në secilin moment mund të zbulojë diçka të re dhe fascinante megjithatë e ndjen monotoninë, nuk i duhet një shenjë më e qartë se diçka me perceptimin e tij nuk është në rregull. Duhet shqyrtuar filozofinë personale të jetës, të shqyrtohet domethënia që i jep jetës, të gjurmohen formularet që e udhëheqin jetën e tij, sërish t`i vendosë vlerat e tija, dhe më atë rast diçka të ndermarrë. Po çfarë? Gjëja e parë, duhet të fillojë ta marrë përgjegjësinë për lumturinë personale, mos të pretë që ta zbavisë dikush tjetër, që diçka nga jashtë t`ia ndryshojë gjendjen, por vetë të ndërmarrë hapa që do ta ndryshojnë.
Më tutje, nëse e ndjen veten monoton, duhet të bëjë diçka të dobishme. Të lëvizë nga vendi. Të aktivizohet, qoftë kjo edhe në kuptimin motorik – të shetisë, ta fshijë dyshemenë, të bëjë rend në dhomë. Aktiviteti do të zvogëlojë intenzitetin e monotonisë kështu që njeriu mund të vazhdojë më tutje me hapa. Njëri nga më të rëndësishmit është sërishmi ta ripërtërijë, rigjallërojë atë kureshtjen fëmijërore. E tërë bota pret që ta zbulojmë. Meqë monotonia në masën më të madhe është klithje për ndryshim, duhet sistematikisht të orvatet të involvohen ndryshime të shpeshta dhe të rregullta në jetë.

Mund të niset nga ndryshime më të vogëla, por jo edhe të mbetet në to. Sa më shpejtë duhet bërë diç më të madhe: të shkohet dikah ku kurrë nuk kemi qenë, të bëhet diçka që në mënyrë drastike e then rutinën tonë. Duhet të vendosen qëllime dhe të zbërthehen detyra me ndihmën e të cilave ato do t`i arrijmë dhe të kënaqemi në realizimin e tyre. Ata që e kanë të sendërtuar strukturën qëllimore, kurrë nuk e ndjejnë monotoninë por i gëzohen çdo arritjeje.

Feskojeni trupin tuaj. Dilni jashtë, ushtroni, vallëzoni. Monotonia është shenjë se trupit i duhet këndellje. Gjeni diçka të rëndësishme që do ta bëni. Shpesh herë monotonia është e lidhur me përjetimin e asaj çfarë punojmë se është e parëndësishme. Nuk guxojmë të vijmë në situatë që ta shohim jetën tonë si një rreth i pakufi i rutinës pa kurrfarë qëllimi më të lartë. Duhet ta gjejmë kuptimin në atë çfarë bëjmë ose ta ndryshojmë punën.

Provojeni sa jeni të shkathët në art – shkruani, vizatoni, mësoni t`i bini një instrumenti muzikor. Regjistrojeni ndonjë kurs. Jetoni një jetë aktive dhe dinamike. Mësoni diçka të re – lexoni, merrni njohuri sa më shumë mbi gjithësinë, mbi natyrën, mbi jetën, mbi botën e çuditshme që më në fund duhet të filloj ta vërej. Sepse kur e vërejmë atë, nuk mund ta ndjejmë veten mononton. Mundemi vetëm të bëhemi të magjepsur.

interesnate