Pezi nga Flurans Ilia...

Ne kete teme do te postoj disa poezi te poetit Flurans Ilia,
ndaj ne qofte se dispononi ndonje poezi te ketij poeti jeni
te lutur ti postoni ne kete teme.


Lexim te kendshem...



Flurans Ilia

Duke të pritur ty

Duke të pritur ty
koha shpërbëhet në miliona
momente ajri pagëzuara me aromë
agrumesh në shikimin tim,

Duke të pritur ty
gjithmonë kam besuar
se ky ishte fundi dhe
dhe si një zog shtegëtar
në kohë shtegëtimesh
gjithmonë kam ndier
fillimin e një rrugëtimi të ri
përsëri e përsëri

Duke të pritur ty
numëroj momentet e uritura
me shikimet drejt e mbi njerëzit
e pasur, të dhjamur, nëpër restorantet
buzë rrugëve, përball strehës ku të pres,
shikime që ndërthuren, përleshen agresivisht,
ngrihen kurreshtare dhe indiferente vdesin,
midis meje dhe njerësve të ngopur
të cilët nuk e kuptojnë urinë që kam në shpirt
në çastin e fundit që vdes dhe tjetrit që në rrugë vjen
Duke të pritur ty.

Kur mungon porta


Vështirë
padyshim vështirë
të rikthehesh te kjo portë
(Kur në fakt ajo mungon).
Të guxosh
të marshosh përsëri tek kjo urë
që këmbëve tona i dëshmon
se asnjëherë ajo nuk ndryshon.
(Një urë të shpie diku
por ura jonë s'të nxirrte askund).
Tek ky qilim i vjetër dipllomatik,
ku gjuha e shkathët e këtij kllouni
fshiu triumfin e fitimit
si rrjedhoj e vrimës së çelësit
që hap dhe lëviz
misterin e spiunllëkut
në emër të "vëllazërimit"!
Vështirë,
padyshim vështirë
të rikthehesh pas kaq kohe
ku veçse ke gëlltitur dhe brejtur
pështirësitë e kësaj bote.
Një portë, një urë,
Një vrimë (çelësi natyrisht)
të cilat mbushin
barkun e shoqerisë
në emër të "dashurisë"!
Në ditën time të rikthimit
përposht lëvizjes automatike
të kësaj rrote
që kështu ka qenë, është, do të jetë,
për ditë, vite, mote...

Në trenin elektrik

Një emigrant, fizarmoniçist rus,
nga fundi i vagonit një këngë
fjalët e së cilës nuk i kuptojmë, këndon.
Herët është, mëngjes,
Pasagjerëve të orëve të para
një copë Athinë
u ka ngelur si sklep
ndër sy dhe i mundon.
Një nënpunës përmes syzeve të tij
ndërsa të rejat në gazetë lexon,
më sheh herë pas here drejt e në sy
sikur një "përse" nga unë kërkon.
Unë si një dem i tredhur
nga trysnia e këtij qyteti
shoh vargun tim të përgjakur,
të shtrirë në mes të vagonit
të këtij mëngjesi në trenin elektrik
ndërsa, ç' vishet, puthet e martohet,
me të përgjakurat buzë
të rusit, fizarmonik.

Ambientalizëm

Ndërsa ndër pjata, nëpër restorante,
Të mbushura plotë me turist gjerman,
Serviret i pakrahasueshmi peshk "koran"
Një flokëverdhë vogëlush konstaton
"Mama ky peshk me askënd s'përngjason,
Paska mbi trup pikla shumëngjyrëshe
Si margaritarë të kristaltë"...

Një natë më parë,
U nisën varkat, peshkatarët me fatin në ballë,
Rrjetat nga pas fatin tërheqin ngadalë.
Përtypet muzgu, ndërsa ikin, zbret si një kafshat,
Koha e lëkundur si foshnjë është mbi të liqenit shtrat.
E çpuan marrëzinë e ujit gjer tek kufij-peshkim-kërkimet,
Të errëta janë ujrat nga Naumi i Shenjtë tek Strugëtimet.
Mbi gjoksin e natës u ndalën dhe i hoqën qerpikët e mbijetesës,
Dhe sytë e shkulura prej vetvetes si murgj të marrë,
Përfund liqenit i lëshuan si margaritarë...
Për t'i bërë, si dhuratë hyjnore, një të pafund gjerdan,
Sirenës-hyjni të peshkut "koran"
Servirur më tej në gojë të Evropës, me një pjat-Ballkan.

Që nga ajo ditë peshkatarët të verbër kthehen
Me agun e ditës në Pogradec,
Prej ku fotografohen të kënaqur
Nga dhjetra turist me aparatë shurdhëmemec.

Nostalgji përpara një vitrine

Lodra të pafundme mbushin vitrinat
E pafundme në rrugët e gjera
Të pafundme në Boston.
Tetëdhjetë dollarë (80 $!),
Një majmun shumë më trupmadh se unë
Dhuratë Krishtlindjesh për ty e dashur
Për netët e mëdha të pagjumësisë.
Minifunde dhe shalka të stërgjatura
Që stërgjaten përmes rrugës së madhe
Drejt stërgjatjes së pritjes së pafundme :
Kur do të vish?
Aromë luleshtrydhesh lëngëzohet vitrinave
Përtej të cilave bardh e zi
I palëvizshëm qendron qielli
Që krejt një jetë i ka munguar
Syve të kukullave
Kur ti nuk je aty?!
Momenti i një puthjeje shpesh vlerën e një shekulli ka !
Brenda tij si në grackë shpesh jetojmë
Nostalgjik përpara një vitrine,
Ndërsa tetëdhjetë dollarë kushton :
Një majmun shumë më trupmadh se unë!
Dhuratë krishtlindjesh për ty e dashur
Për pritjet e stërgjatura pafund.

Natyrë e qetë
(pikturë në vaj)

Një tenxhere e vjetër me fasule mbi zjarr
(Ku zien forma artistike e mendimit)
Një tas me vaj ku natyra paqësore ndërthurret
Thjeshtë me aromë ulliri, qepe dhe limon,
Një kup e zbrazët ku gjurmët e puthjes
Vera e kuqe ka lënë mbi buzët e saj,
Tryeza e drunjtë dhe buka janë
Ekzistenca e shpirtit tim
Të arratisur si një pëllumb i lagur
Mijra kilometra - puthjesh, larg
Mbi pezul të dritares tënde
Këtë ëndërr - natë,
Ndërsa gjokset fërkon e vetme
Me maçokun tënd të zi,
Mbi shtrat.

Idetë

Pëllcisnin
në ajër
idetë,
si fllucka sapuni
lojë tërheqëse
për fëmijë
janë
idetë,
idetë
ngjiteshin
si flutura
pas dritës
së një llampe
dhe aty
në fluturim
vdisnin
idetë,
idetë
duart
e një
poçari
që shpirtin e vet
në një
copë
baltë
e shndëroi
edhe
?

Viza të kaltra

Viza të bardha
në bulevard
me kalimtarët janë në
përpjekje për paqe.
Viza të kuqe
në trup të lirisë
me shënja kamzhiku
pas robërimit ngjasojnë.
Viza të gjelbërta
janë degët e pemëve
që puthjen e frymëzimit
i japin dritares sime.
Më pëlqejnë veç vizat e kaltra
në horizontin që bëhet rrafsh
kur deti puthet me qiellin,
e asnjë vizë më tepër
nuk duket pas tij

Sirenë nën ujë je ti

I kam harruar shprehjet e fytyrës tënde
një sirenë tashmë e shfaqur nën ujë je ti
dhe unë kurreshtar këngën tënde dua të dëgjoj
e bërtaaaass... e thërraaaass...
dhe shokët e mi veshdyllosur më thonë "ç'ke"?
pas direkut të anijes së shpirtit më lidhin
që në fund të detit mos të përfundoj
dhe rryma larg prej teje më shpie nuk e di se ku!?
një natë-ëndërr si një gjethe që mbi tokë lëshohet
teksa deti i fjetur me bregun bashkohet...

I kam harruar shprehjet e fytyrës tënde
një sirenë tashmë e shfaqur nën ujë je ti,
që prej asaj kohe një lundërtar pa atdhe
që shpesh mbytet në ëndrrat e tij jam unë ...

Dëshmi mbi krimin e një kritiku!
...
dhe kur gjithçka kishte mbaruar
kuptova se më kotë isha munduar
një poezi për qiellin për të shkruar
me duart e fshehura brenda xhepave, dëshmitar,
gjakun fshija me copëza fletësh të pabotuara
apo stalaktit të mprehtë si thikë
(gjakftohtë) mbartja nën xhaketë si ajzberg!?
atë mbasdite ndërsa prisja përgjigje nën shi,
armën - ide të krimit
besoj, e fute brenda meje,
ti!!!

Dyshoj

Dy karamele të bardha të helmëta në kupë të shikimit (tradhëtia)
dy koka të pjekura qëngji në tepsi shpëlarë me një kup raki (pabesia)
dy male të mbuluar me dëborë përkundrejt heshtjes (urtësia)
dy lumenj të ndryshëm që egërsisht diku bashkohen (njerës dhe fate)
dy fërshëllima plumbash mbi veshët e të shurdhët-ës simfoni (pa koment!)
dy gjarprinj mbi degë rrëshqit-shëm duke bërë dashuri (magjia seksuale)
dy motërza jetime janë vdekja dhe jeta - prandaj - dëgjoma një fjalë
2shoj shpesh herë në dashuri!
- Zotëri në ç'kafshë të transformuar e doni trupin tim sot?
- Zonjushë ju mund ta kaloni natën në zgavrrën e shpirtit tim!

Koha në 0 (zero) absolute
(për Luis Borghes)

Orët e qytetit kanë ngelur
si gurrë mortor
varrezave të çuditëshme
përmes lagjeve të banuara
në New York.
Ku të vdekur e të gjallë
bashkjetojnë
në një mëhallë.
Koha e fiksuar në zero absolute
vjen përmes muzgut
nga pritja gjer në vdekje!
Si një ëndërr, si një ëngjëll,
E çiltër si një virgjëresh pa brekë!
Koha rrjedh
si plumbi që puth vdekjen
në shtrat të pushkës.
Orët e paralizuara në New York
presin kthimin tim!
Lajmëtar të puthjes.
Lajmëtar të vdekjes.
Kostandini përmbi kalë.
Kalorës lajmëtar.
Besalinj të fjalës së dhënë!
Të çmendur përshkojnë
rrugët e lagjeve të çuditëshme
në New York.
Ku të vdekur e të gjallë
bashkjetojnë
në një mëhallë.