Fshatin e lindjes, vizitoj ç’do natë nëpër ëndërra...

S. Murati - Fshatin e lindjes, vizitoj ç’do natë nëpër ëndërra...
(Poemë.)

- I -

Fluturoj për ç’do natë me avionin e ëndërrave.
Destinacioni të cilit, është aerodromi “Vendlindja”.
Biletën e pret zemra që, përcëllohet mes flakëve.
Dhe mallit që më dogji të tërin, për trojet e mija.

Fshatin e lindjes, si turist ëndërrash e vizitoj ç’do natë.
Me lotë gëzimi dhe hidhërimi që më rrjedhin ndër sy.
Nga një anë arrij të gjej prehje, e nga ana tjetër lëngatë.
Në ç’do skutë të shpirtit që ndizet, digjet e bëhet hi.

Frymën e mbaj, vetëm në oborrin e shtëpisë time.
Atje ku këmba - dorash, hodha hapat e parë në jetë.
Nga ku këmbët, zvarrë i tërhoqa me shumë dhimbje.
Atë ditë kur me lotë në sy, mora rrugën për kurbetë.

Xhaketën e mallit, lagur nga shiu i lotëve të mërgimit.
E thaj ç’do natë, mbi degë të mollës, në mes të avllisë.
Ndërsa shpirtin e përvëluar që, nga dita e largimit.
E freskoj nën hijet e pemëve, tek livadhi përbri shtëpisë.

Lodhjen e stërmundimshme, të punës me orë të gjata.
M’a heq puhiza e Linozit¹ që, zbret poshtë ngadalë.
E gjumin në sy që për ç’do natë, të trazuar e pata.
M’a qetëson veç fshati ku u linda, Guri Bardhë.

Këngët e mjerimit që shpirti, këndon në tokë të huaj.
Shuhen e humbasin, në Shpellën e Dukës², thellë.
Ndërsa vetminë që pa reshtur, më tret, më bën të vuaj.
M’a largojnë njerëzit, të cilët i njoh që moti e ka herë.

Etjen që gurrmazin, për vite me radhë m’a thau.
E shuaj me ujtë e ftohtë, mbushur tek kroi mëhallës.
Ndërsa plagët e fatit që nga vendlindja, më ndau.
M’i përthanë, aroma kundërmuese e luleve të arrës.

Trishtimit që mbinë në mua, për ç’do ditë që kalon.
J’a shkul rrënjët dhe j’a flak, atje në fund të Dishit³.
Por gjithsesi, përmallimi për fshatin veç më kaplon.
Është ngjitur fort në zemër, sikurse thoi pas mishit.

Lulet e dashurisë që në shpirtë më rriten, për atë fshatë.
Me ujë të bollshëm Gurrash¹¹, ç’do mëngjes i vadisë.
Aroma e tyre vazhdimishtë, kundërmon ditë e natë.
Në themelet, muret, çatinë dhe oborrin e shtëpisë.

Mallkimet ndaj kurbetit që kam hedh, në vargje poezie.
Qyqes së motçme, j’a bëj herë pas here si dhuratë.
E ajo me zërin vajtues, i kompozon në nota ndjeshmërie.
Në këngë vaji që unë i dëgjoj, me përmallim ç’do natë.

Dëshirat që dikur pata, mbuluar i ka krejtësishtë ferra.
Nis t’i kërkoj një e nga një aty – këtu, për t’i pastruar.
Ato që arrij të gjej, i marr, i mbjellë mesh luleve tek dera.
Ku nëna vazhdimishtë i ujitë, me lotët e saj të kulluar.

Forcat e mia që humbur kam, rrugëve të të ziut mërgim.
Me këshillat e vyera të babait, herë pas here i rimbledhë.
I lidhë fortë pas vehtes me dejtë e tedosur, të shpirtit tim.
I fus në trastën e jetës që larg atdheut, në mjerim rrjedhë.

Djersën e ballit që në tokë të huaj, më pikojnë ç’do ditë.
M’a përthanë era e freskët, kur fryn Qafa e Kuzaratit²².
Ndërsa perdja e murrme që më verbonë, gjithnjë sytë.
Hapet vetvetiu kur shikimin j’a hedh, Luginës së Matit.

Fluturoj me ëndje, i lirë, krahëhapur, mbi trojet e mia.

Më duket vetja sikurë prekë me dorë, qiellin e shtatë.
Por sikurse dihet, asnjëherë nuk zgjat shumë lumturia.
Sepse pas ç’do dite që ik, troket në derë një tjetër natë.

Edhe pse në ëndërr, prekem thellë nga i hidhuri realitet.
Më vret, rëndon e trondit, fakti që fshati veç braktiset.
Por lotët e mallit, fatkeqësisht më pikojnë në kurbet.
Ku ç’do ditë një shpresë e re, si këshishë e arnuar griset.



- II -

Dehem krejtësishtë, nga peisazhi i bukur dhe qetësia.
Me ç’do pëllëmbë të atij trualli ku, dikur kam shkelur.
Por shpejt m’i përpinë thellë trishtimi, ndjenjat e mia.
Kur shoh që fshati sot, pothuajse bosh fare ka ngelur.

Një ndjenjë keqardhjeje, shpirtin nis të m’a mbështjellë.
Ndjenjë që ngjan si reja e zezë, kur prej Qekasit³³ zbret.
Që sikurse thonin dikur të vjetrit, vetëm shi ajo sjellë.
Ndërsa për mua të mjerin sjellë, veç furtunë e kijamet.


Rinia mori udhët e botës, ashtu sikurse dhe unë vet.
Fëmijët u rritën shpejtë, pastaj u nisën për shtegtim.
Pleqtë që pata lënë, u bënë vite që kanë ndërruar jetë.
E ato pak njerëz të mbetur, qajnë me lot në ngashërim.

Qajnë malet e kodrat që shurdhur, tashmë kanë mbetur.
Qajnë varret e të parëve që s’ka më, kush t’i vizitojë.
Qajnë fushat e livadhet që s’ka kush më me i kositur.
Qajnë arat e mbetura gjerr që s’ka më kush t’i punojë.


Qajnë rrugët e ngushtuara, prej shembjeve apo ferrës.
Qajnë pemët tashmë degëthara, prej vitesh pa krasitë.
Qanë e vajton fshati, sikurse qyqja në mes të Pranverës.
Qaj edhe unë bashkë me fshatin që rrënohet ç’do ditë.

Diçka duan të më thonë, shtëpitë e mbetura gërmadha.
Por nuk flasin dot, pasi me drynjë buzët u janë mbyllë.
Si nënat shamizeza, vajtojnë dhe derdhin lot si ujvara.
Për kohët e errta që erdhën dhe j’u sollën, veç mënxyrë.

Ankohen muret dhe themelet, thellë në zemër të tokës.
Shqetsohen eshtrat e stërgjyshërve, thellë brenda në varrë.
Për pasardhësit e tyre që kurbeti, shpërndau gjithë botës.
E amanetet që n’a i lanë, atëherë kur ishin ende gjallë.

“Amanetin s’e tret as toka”, më ka pas thënë gjyshi dikurë.
Kur më tregonte histori, legjenda e përralla, në fëmijëri.
Këtë thënie e kujtoj gjithnjë edhe sot, i rritur e bërë burrë.
Dhe përmallimi në shpirti, shëndrrohet pikë loti ndër sy.

Veç shtohen më shumë në shpirtë, notat e trishtimit.
Për fshatin që tashmë, ngjason me një vend të harruar.
E Qyqja në zabel, dekretuar si ambasadorja e vajtimit.
S’e ndal këngën Ku-Ku, Ku-Ku, natë e ditë pa pushuar.

Nuk ka më pleq nën hije që bukur dinin të kuvendonin.
As tufa bagëtie që blegëronin kudo, nëpër lëndina e male.
Nuk ka më argate në ara që si bletët pa u lodhur, punonin.
As dasma si dikur, ku një javë para, këndohej e hidhej valle.

S’ka më si dikur fëmijë, në oborrin e shkollës Pjetër Budi.
As shkolla vetë, fatkeqësishtë emrin e poetit më s’e trashëgon.
Arrat dhe gështenjat në vjeshtë, nuk ka më kush t’i shkundi.
E buzëmbrëmjeve në mes të fshatit, shumë pak njerëz takon.

Pyesin gjithnjë malet kryelarta, prej pikëllimit zemëruar.
Për ku janë nisur këto bij e bija që nxitimthi, veç po ikin.
Kush vallë kaq bindshëm dhe bukur, i paska mashtruar.
Që fshatit shekullor, dritat një nga një me radhë po j’a fikin.


- III -

Pasi shëtis në ëndërr fshatin, lart e poshtë, anembanë.
E ç’mallem sadopak me të afërm, miq e dashamirës.
Mes lotëve e keqardhjes, kthehem sërish në këto anë.
Ku vazhdoj të mbetem, vazhdimishtë rob i dëshirës.

E kur ëndërrat në pragmbarim, nisin e qajnë me mua.
Këputen përnjëherësh, s’i bëjnë dot ballë më pikëllimit.
Fërkoj sytë e enjtur, kuptoj që një tjetër ëndërr u shua.
E nis një ditë tjetër e jetës time, në qelitë e mërgimit.

Dhe zgjohem këtu, ku dielli i huaj s’më ngroh dot.
Me sy të mbytur në lotë, i penduar thellë në vetvehte.
Drejtohem nga qielli e lutem, ndihmomë o i madhi Zot.
Që të kthehem e të jetoj, atje në atdhe gjer në vdekje.


© S. Murati... Gusht - 2011



Shpjegime:

¹ – Vend që gjendet përmbi fshatin Guri Bardhë, dhe që dikur ka qenë një bazë
e rëndësishme ushtarake, jo shumë larg Bizës...

² – Emri i shpellës së bukur në formën e një gjysmëhëne e cila gjendet në mes të
shkëmbit që ngrihet si teh thike përballë fshatit Guri Bardhë...

³ – Përrua i madh në pjesën e poshtme të fshatit Guri Bardhë...

¹¹ – Dy burime të bollëshme uji, përmbi fshatin Guri Bardhë, që furnizojnë me ujë
vaditës, edhe dy fshatra të tjerë (Shkallë dhe Xibërr) përkrah Gurit Bardhë...

²² - Vend që gjendet në dalje të fshatit Guri Bardhë dhe pastaj ngjitesh malit...

³³ - Majë e lartë mali që ngrihet përsipër fshatit Guri Bardhë...

Nje poeme mjaft e bukur, thurur me delikatese me vargje malli qe djeg ne shpirt per vendlindjen.
Urime Saimir per keto vargje dhe suksese te metejshme ne vazhdim.

Armanda shkruajti:Nje poeme mjaft e bukur, thurur me delikatese me vargje malli qe djeg ne shpirt per vendlindjen.
Urime Saimir per keto vargje dhe suksese te metejshme ne vazhdim.

Te faleminderit shume Armanda per fjalet e tua miqsore dhe mbi se gjitha me behet shume qejfi qe i lexoni vazhdimisht vargjet e mia.

Sinqerisht:
Saimiri...