Copeza kujtimesh te thyera neper nete pa gjume...

Ne kete teme. do te keni mundesine qe te lexoni disa Persiatje te miat personale,
te shkruara aty ketu neper nete te gjata pa gjume dhe me shpirt coptuar, qe i kam
permbledhur nen kete teme me titull:
Copeza kujtimesh te thyera neper nete pa gjume...

Lexim te kendshem.

Sinqerisht:
Saimiri...

Sonte kete nate, pres te ndodhe mrekullia...
(Persiatje e shpirtit te pervuajtur)

Sonte kjo nate duket se me ka shpallur armiqesi hapur fare, me ka shpallur lufte, po me terbon dhe po me han permbrenda si krimbi drurin.
Eshte perbetuar se do te me shkaterroje pa meshire dhe u sprapsur aspak
dhe si duket po i'a arrin ketij qellimi te pameshirshem ndaj qenies sime te
pafajshme.
Dua t'a te mbyll syte dhe te mos e shoh ma errsiren e nates qe ma dritheron shpirtin teksa jam i vetem, por serish edhe perse syt i mbyll errsira nuk largohet, madje per cudi duket sikur me afrohet me shume, duket sikur ka hyre ne trupin tim dhe mundohet qe te depertoje thelle e me thelle neper mishin e trupin qe me eshte mbushur plot mornica.
Forcat nuk me ndihmojn me aspak qe t'i bej balle sonte kesaj nate, qe mundohet me c'do kusht qe te me shpartalloje, madje jo vetem mua si qenie, por edhe enderrat e bukura dhe te mrekullueshme qe kam thurur deri me sot.
Por une serish do te mbijetoj sepse ne dore kam armen me te forte qe ka nje qenie njerzore, besimin tek i madhi Zot, se c'do cast mund te beje ndonje mrekulli dhe gjithshka te ndryshoje e te jete serish e bukur, jeta te behet serish e embel ashtu sikurse ishte dikur.

Trishtimi t'i heqe kthetrat prej shpirtit tim qe e ka izoluar keqas sonte kete nate.
Lastaret e akullt te ankthit te shkrihen nga ringjallja e buzeqeshjeve te ngrohta serish ne buzen time.
Errsira te cahet mes per mes gjer ne lartesit me te largeta te qiellit prej shendritjes vezulluese te syve te mi te kristalte.
Gjaku neper dej te me ngrohet serish me energjine qe cliron zemra ne cdo rrahje te saj teksa ty te ndjen se te ka prane vetes.
Enderrat te riperterihen serish me pigmanetin e ngjyrave mahnitese te imagjinates ne thurje e siper, per nje jete te tere ne vazhdim perkrah teje.

... dhe ja pra, kjo eshte e gjitha c'ka une pres qe te ndryshoj dhe te ngjaje mrekullia e aq shume pritur nga une, sonte kete nate...

© Saimir Murati...
Londer, dt: 27.Janar.2011

Natë pa gjumë...
(Persiatje)

Sonte kjo natë po më duket e errët më shumë se ç’do natë tjtër më parë që e kam kaluar në vetmi.
Errësira e kësaj nate sa vjen dhe thellohet akoma më shumë për ç’do minut që shkon.
Vetmia tashmë ka nisur të mbjellë rrënjë frike në ç’do qelizë të gjakut tim, i cili më duket sikur është shëndrruar në acid të lengshëm por që ende e ruan pigmentin e kuq teksa qarkullon nëpër venat e ftohura të trupit tim, por që sapo arrin në zemrën e boshatishur, e ndjej shumë thellë djegësin e përpbërjes së tij.
Në tavullën e duhanit që ndodhet mbi tavolinë, përkrah hirit të cigareve që i ndez dhe i shuaj njëra pas tjetrës, shkund edhe pluhurin e kujtimeve të vjetra që koha i masakroi, sakatoi dhe i vrau pa mëshirë, e që më pas i la në harresën e viteve që shkuan për të mos u kthyer më kurrë prapa.
Kujtimet tashmë janë vyshkur e tharë ashtu sikurse petalet e atyre luleve që kanë mbetur pa ujitur prej ditësh të tëra me radhë nën rrezet përcëlluese të diellit dhe zhegut të vapës së Korrikut.
Dhimbja dhe trishtimi vetëm thellohen në brendësinë e shpirtit të mbetur bosh, teksa shpresat për një dritë te re në fundin e tunelit sa vijnë e pakësohen ashtu sikurse vete ditët e kësaj jete mizore që s’e ndali kurrë revanshin e saj drejt vdekjes se zevë.
Megjithëse në dhomën ku gjendem mbizotëron një qetësi absolute, koka përbrenda më gumëzhin si një koshere bletësh prej mendimeve dhe kujtimeve të panumurta që hyjnë dhe dalin në mendje nga mënyrat më të ç’rregullta.
Sytë e përskuqur më rraskapiten nga pagjumësia e netëve të gjata si kjo dhe më djegin sikurse t’ju kem shtrydhur lëng limoni përsipër.


© Saimir Murati...

Londër, dt: 26.Janar.2011

Sonte kjo nate...
(Persiatje)

Sonte kjo nate nuk me ngjan aspak me netet e tjera qe i kam kaluar ne vetmi.
Mundohem te mbyll syte e te bej nje sy gjume, te qetesohem sadopak prej
mundimeve te dites qe nuk kishin te sosur, por jo syte nuk me mbyllen.
Edhe ato i tremben erresires nen qepallat e lagura nga lotet qe rrjedhin si gurre
uji pa shterim as ne dimer e as ne vere.
Kerkoj te gjej prehje duke u kapur ne krahet e ndonje kujtimi te vjeter qe ende
zvarritet si calaman neper trurin e turbulluar, por me kot se prehja u shua perfundimisht.
Prehja dhe qetesia me kane braktisur mua qe prej kohesh dhe as qe jane kthyer
te me shohin nese jetoj me apo jo.
Vendin e tyre te pluhurosur e ka zene trishtimi dhe ankthi qe vetem i shtrijne
thelle e me thelle rrenjet e tyre ne shpirtin tim te plagosur qe renkon pa reshtur,
teksa pret qe edhe ai te ngrihet si shume shpirtra te tjere ne formen e nje rrezeje
drite drejt qiellit te pafund qe me ngjan per nga madhesia aq shume me dhimbjen
qe mbart zemra ime perbrenda.
Dua te bertas, te uleras dhe t'a nxjerr tere mllefin qe me eshte mbledhur si nje lemsh
celiku prej vitesh ne shpirt, por forcat nuk me premtojne, edhe ato me tradhtojn dhe
me lene ne gjysem te udhes ashtu sikurse edhe fati i mallkuar i kesaj jete qe paskam
patur.
Lodhje arrin kulmin por syte ende nuk i dorezohen lehte gjumit.
Ato qendrojne si truproje besnike te hidherimit qe here zbret poshte e me helmon shpirtin,
e here ngrihet larte e me turbullon trurin qe po me duket se edhe ate perbrenda ka nisur
t'a mbuloj myshku sikurse nje trung i thare e i mbetur zhveshur lakuriq nen shirat e vjeshtes
qe shkoi.
Kujtimet qe me kane mbetur ende gjalle prej atyre diteve qe sapo isha njohur me ty, zgjohen
nje e nga nje me radhe dhe rreshtohen si ushtare te rrahur mire nga lufta, por te perbetuar
perjete qe do te me qendrojn besnike deri ne frymen e
fundit te jetes.
Sillem rreth e rrotull neper krevat, mbi carcafet e bardhe e te ftohte qe s'me ngjajne me asgje
tjeter vecse debores se pare te dimrit qe mbulon lehtas me bardhesine e saj te ftohte e
shendritese majat e larta te maleve shekullore.
Dhe serish gjumi nuk me merr, por vetem arratiset larg e me larg prej meje, sikurse te isha
armiku numer nje i tij.
Shikimi nis te me turbullohet gjer ne ate pike saqe nuk arrij dot te ndaj deren nga dritarja,
dhe po te me mjaftonin forcat per tu ngritur prej krevatit ku ndodhem i shtrire sikurse nje luan
i plagosur, jam i sigurte qe do te dilja nga dritarja dhe ndoshta ketu mund edhe te marre fund
gjithshka e trishte per mua, sonte ne kete nate...

© Saimir Murati... Janar.2011

Mundonhu të më harrosh!...
(Persiatja shpirtërore.)

Nëse nuk mundesh që të më harrosh aq sa unë tashmë ty, të paktën
mundohu që të më harrosh aq sa më harrove edhe atë ditë kur vendose
të ikje dhe të më braktisje duke më lënë me lotë në sy si një fëmijë jetim
i mbetur në mes të udhës së jetës, i pa strehë dhe i pashpresë për të
vazhduar për më tej!

Mundohu të më harrosh edhe përse tashmë është e vështirë një gjë
e tillë për ty, sepse jam i sigurtë në vetvehte që je penduar thellë në
shpirt për lëndimin e ndjenjave të mia dhe lotët në sy që m’i dhurove!

Mundohu pra, mundohu të më harrosh, mblidhi edhe njëherë të gjitha
forcat e shpirtit dhe bëja të ditur vehtes njëherë e mirë përgjithmonë,
se unë nuk egzistoj më për ty, madje as që pata egzistuar as edhe më
parë, sepse gjithshka që përjetuam sëbashku dikur, ishte thjeshtë një
lojë aventurieske për ty, paçka se ishte krejtësishtë ndryshe për mua!

Mundohu të më harrosh, sepse u bënë kohë që tashmë edhe unë të kam
harruar ty, pas shumë e shumë stërmundimesh që përjetova në këtë luftë
të shpirtit që nuk dorëzohej lëhtë edhe përse ishte i plagosur dhe e kishte
të qartë që e pati humbur këtë betejë që mbante emrin Dashuri e Hidhur!

Mundohu të më harrosh, me shpresën që një ditë, në mendjen dhe shpirtin tëndë,
nuk do të ketë më as edhe një fije më të vogël ndjenje ndaj meje, apo ndaj
dashurisë që dikur vërtet t’a pata falur me gjithë shpirtë!
Inkurajoje vetvehten tënde dhe shëndrroje ç’do kujtim të bukur të timin, në një
kujtim të hidhëruar e të trishtë për të cilin nuk do të kishe patur as edhe dëshirën
më të vogël për t’a risjellë më në kujtesë!

Mundohu të më harrosh, hapi sytë dhe zgjohu nga gjumi, mos e gënje vetvehten
me ëndërra që kurrë më nuk do të bëhen realitet!
Përqëndroje shikimin mirë në realitet dhe shumë shpejt do të vësh re që,
të harruarit mua, do të jetë diçka e dobishme dhe e mirë për ty dhe jetën tënde
në vazhdim.

Mundohu të më harrosh, sepse fundja e fundit edhe nëse nuk më harron,
jam i mendimit se e ke kuptuar sadopak që, unë tashmë të kam harruar
dhe nuk mendoj më aspak për ty!

© S. Murati… Gusht - 2011

Saimir;
Me ke lene vertet pa fjale me keto rreshta qe lexova me siper.
Mbi se gjithash me shume te pergezoj sinqerisht per talentin qe
posedon ne kete fushe.
Jeni vertet shume i thjesht dhe i lirshem ne te shprehur, ndaj edhe
vargjet qe shkruan, si ne poezi ashtu edhe ne proze, jane shume
terheqese per lexuesin.
S'po di se c'fare te te them tjeter, ndaj vec suksese te pafundme te
uroj i nderuar ne kete rruge dhe kudo tjeter ne jete po ashtu.

Me shume rrespekt per ty: Armanda.

Si gjithmone je i paarritshem..te pershendes shume miku im.

Armanda shkruajti:Saimir;
Me ke lene vertet pa fjale me keto rreshta qe lexova me siper.
Mbi se gjithash me shume te pergezoj sinqerisht per talentin qe
posedon ne kete fushe.
Jeni vertet shume i thjesht dhe i lirshem ne te shprehur, ndaj edhe
vargjet qe shkruan, si ne poezi ashtu edhe ne proze, jane shume
terheqese per lexuesin.
S'po di se c'fare te te them tjeter, ndaj vec suksese te pafundme te
uroj i nderuar ne kete rruge dhe kudo tjeter ne jete po ashtu.

Me shume rrespekt per ty: Armanda.

Te falenderoj shume nga zemra, e nderuar Armanda dhe me behet
qejfi jashte mase per faktin qe te kane pelqyer kaq shume vargjet e mia.

Te uroj c'do te mire ne jete.

ELinda shkruajti:Si gjithmone je i paarritshem..te pershendes shume miku im.

Faleminderit mikeshe e nderuar per fjalet e embla qe me thua dhe te uroj c'do te mire ne jete.

Me rrespekt:
Saimiri...