Disa poezi nga shkrimtari: Leonard Cohen.

Pershendetje te ndeuar miq dhe vizitore te kesaj faqeje.

Fillimishtë po e nisi kete teme me disa presj poezive te shkrimtarit Leonard Cohen, dhe do t'ju lutesha qe ne qofte se dispononi poezi te tjera nga ky shkrimtar, t'i postonit ne kete teme...

Lexim te kendshem.

Një natë e dogja


Një natë e dogja shtëpinë që kam dashur,
Ndriçimi i rrethor i unazës përfekte,
Në të cilin pashë kaq shumë fërra dhe gurë,
Përtej të shkuarës prej - jo gjithçkaje.

Krijesa të ndryshme nëpër erë,
Të alarmuara nëpër natë,
Vinin të shihnin botën përsëri,
Dhe zhdukeshin nëpër dritë.

Tashmë lundroj nga një qiell në tjetrin,
Në gjithë errësirën e thirrjeve,
Kundra anijes që pata ndërtuar,
Prej krahësh të imituar.

Në jetën time sekrete



Të pashë ty këtë mëngjes
Ishe duke lëvizur kaq shpejt
Sa ka mundësi të kem humbur
Kontrollin mbi të shkuarën.
Dhe më mungoje, ah, kaq shumë,
Tash kur s'ka përqark asnjë njeri
Vazhdojmë, ende të bëjmë dashuri
Në jetën time sekrete...

Oh, në jetën time sekrete,
Buzëqesh kur jam i inatosur
Tradhtëtoj dhe gënjej
Bëj çfarë duhet të bëj
Që (atje) vetveten të rigjej.
Por e di se çfarë është gabim
Dhe e di se çfarë është e drejtë.
Dhe vdes për pak drejtësi
Në portën sekrete të times dashuri...


Oh , në jetën time sekrete,
Prit pak, ndalu pak vëlla !
Oh, motër, bëhu e fortë!
Po kontrolloj tashmë gjithçka
Kështu do të vazhdoj gjer në agim
Për netë me rradhë në fluturim
Matanë kufijve të jetës time sekrete...


Oh, në jetën time sekrete,
I kyçur nëpër dorshkrime
Shpesh të kam detyruar lotin,
Në pasqyrë të shohësh në mëngjes
Nuk do t'ja dij njeri në këtë botë
Nëse jeton apo vdes.
Dhe bossi yt do që të mendohesh
Nëse bardhë e zi janë këto shpjegime
Por faleminderit Zot, nuk është kaq thjeshtë
Në sekreten jetën time...


Oh, në jetën time sekrete,
Shpesh, kam kafshuar buzën,
Por edhe sotë e blej çfarë kam thënë,
Tek kënga më e fundit
Në shkëlqimet më të vjetra,
Por jam gjithmonë i vetëm
Dhe zemra ime është si akull
Dhe fryn erë e bën ftohtë atje
Në sekreten jetën time
Nga kënga më e re e shpirtit
Në më të fundit shkëlqime...

Atje për ty


Kur gjithçka u përmbys,
Dhe dhimbja shndërrohej në të vërtet
Tashmë e kuptova,
Isha atje për ty, përjetë.
Mos më pyet "si ka mundësi" (?)
E di që tashmë është realitet
Kuptova se ekzistoja
Veç atje për ty, plot një jetë.
Planifikoja të ardhmen time
Si bëj gjithmonë
Por kur tashmë mbas shoh
Kuptoj se koha veç për ty shkonë.
Ecja nëpër rrugët dimrore
Sikurse edhe sot eci
Dhe jam i ngrirë me padrejtësi
Nga fakti qe atje shpirti im ngeci.
E shoh të shkuarën e jetës time
Tashmë në të ekranit vetmi
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë, veç ti.
Ti më dërgoje atje,ti më risillje këtu
Si objekt të thyer që nuk mundem
Dot ta ngjisë
Dhe krijoja forma , objektesh të tjera
Jashtë ndërgjegjes - dëshirës time
Duke e bërë llogjikën e
Të menduarit thërrime.
Haja dhe pija verë, brenda atij trupi
Që mendoja se i imi ishte, por
I transformuar gjithmonë ishte aty
I veshur si arab, i veshur si çifut
Gjithmonë kam mbajtur mask
E kam mbajtur përherë për ty.
Gjëndje triumfante , shpesh i revoltuar
Bota zbret drejt së vërtetës një ditë,
Me gjak e nerv të shkumëzuar
Dhe vdekja është një stil i vjetër
Dhe vdekja është një stil i ri
Gjithmonë kam qenë atje për ty
Gjithmonë i ngrirë në padrejtësi.
E shoh të qartë, kahera e di,
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë ti.
Dhe isha atje për ty,
Për ty e dashura ime
Në momentin e së vërtetës,
Ushtar i vet'haruar,
Ku sipas rregullave të lojës tënde
Gjithçka kishte përfunduar.

Kur……..



Kur heshtja duket aq e zhurmshme
dhe ti ndjen se vetem je
ki besim dhe kthehu tek une
te premtoj aty me ke.

Kur maja te duket e larte
dhe zbritja eshte i vetmi kthim
zgjati duart dhe thirrme
per ty jam gjer ne ameshim.

Kur dyert jane mbyllur
dhe ti ndjen trishtim
une do te te kthej buzeqeshjen
do te bej te ndjesh gezim.

Kur te kesh humbur cdo fuqi
dhe te jesh duke rene
une do te te ngre dhe jap shprese
Te ndihmoj te qendrosh ne kembe.

Dhe kur me ne fund te vije dita
qe i lumtur buze detit te ecesh
kur une te ndjehem vetem
shpresoj qe ti te me presesh.

Por deri sa ajo dite te vije
dhe deri sa ti driten te gjesh
degjoje zemren, beso ne mua
perjete ketu do me kesh!

Mirë se erdhët ndër rreshta


Mirëseerdhët ndër këto rreshta
Aty lufta është e ndezur
por do përpiqem t'ju rrehatoj
Bashkbisedimin tim nuk është e thënë
të ndiqni, ai është veç nervozizëm
A nuk gatova dashuri me ju
kur student ishim në Lindje
Po shtëpia është ndryshe
fshati do dorëzohet shpejtas
Kam çvendosur gjithçka
që mund ta rrehatojë armikun
Ne jemi vetëm
gjersa kohët të ndryshojnë
dhe ata që kanë qenë tradhëtar
kthehen si peligrinë për momentin
qyshkur nuk prodhuam
qyshkur vendosmërisht refuzuam
ta emërtojmë si terr poezinë

Ç'do guralec


Çdo guralec ëndërron vetveten
Çdo gjethe ka një planimetri
Dielli prej dëshire është i drejtuar
udhëtimit përpos në ndritshmëri
Humbjet akoma nuk kanë vjelë
bekimin paqësor të zemrës sime
sepse ëndërroj se aty ka shpresa
ëndërroj se aty ka shpëtimie

Ja thashë këtë një të burgosuri
i cili vrau njeriun që urrej
Ja thashë minatorit që gërmon
të artën pjatë timen të gjejë
Prandaj jetoj në ferr
të ëndërroj çka ferri është

Trupin tim ëndëroj ndajnate
Universin ëndërroj
ëndërroj, ëndërroj për mijra vjetë
me prova aktoreske ëndërroj
shtatëditëshin e mrekullis mendore
kur zvarritem nëpër mjergull
Isha i veshur në lakuriqësi
vuajtur n'ekzistencë i kredhur

Sikur dhuroja këngë ëndërroja
prova ime e vetme ti
e vërteta që ndërton fole me ju
as në dysheme, as në çati
as nëpër dritare për të parë jashtë, Zot
as në pasqyra për të parë brenda
as tek kënga si përjashtim
as tek vdekja si fillim


Oh fëmijë, kjo është ëndrra njerzore
që gjumi njerzor ndërsjellë
mos u përpiq kaq fortë të kacaviresh
për çka tingëllon kaq thellë
E dua ëndrrën që sapo ke filluar
përpos gjelbërimit tim
I dua guralecët dhe diellin
gjithçka bota përfshin

Mbi gjithëçka po të them
agullimit kur drita ndrinë
Të ofroj veç ditë të rreckosura
që grisen nën tënden psherëtimë
Nuk e di sa shumë të tjerë
do kalojnë epoka n'lëkundshmëri
gjithçka që kjo këngë ka lënë mbi
gjuhën e krijesave n'pritshmëri

Poemat nuk na duan më


Poemat nuk na duan më
nuk duan të na dashurojnë
nuk duan të jenë më poema
Mos na mblidhni, ato thonë
Nuk mundemi t'ju ndihmojmë
Tashmë nuk ka më peshkime në
rrjedhën e lumit madhor të Zemrës
Na lini të qetë, thonë, po shndërohemi
në diçka krejt tjetër
Kanë ikur tej nëpër botë
Të jenë me dikë, dikund
që punon me trupin e tyre
që nuk ka plan t'shndëroj botën
Ato asnjëherë nuk janë zbavitëse
Unë jetoj pranë një lumi në Majami
në kushte që nuk mund t'i përshkruaj
I shoh ato disa herë, poemat,
në gjysëm-rrënjosje, në gjysëm-lindje
me muskuj gjysëm-rrëgjuar
mëngpërveshurat
lëshuar poshtë si graso
gatitur, për të bërë dashuri
me dhëmbin e sharrës

Kopështi i qershive


Kanada, ca luftra presin për ty
ca tradhëti
ca flamuj të shqyer
Trashëgimia nuk mjafton
Fytyrat duhen haruar nën varenë
e ideve mizore
Kutitë e postës do shpërthejnë
në kopshtin e qershive
dhe dikush do të pres përgjithmonë
për çeqet e majme të gjyshërve


Nga thellësia e kafenesë vërej
qetësinë
e rrënies së flokëve të borës
njësoj si reklamaxhiu amerikan
i çizmeve të reja plastike
duke parë për njollën e ç'rrënjosur
ndoshta slita
e aratisjes
e profetit të ngrirë
e kryengritjeve indiane
e të djegurave stacione meterologjike
Ka edhe një tjetër histori këtu djema
Kanada, a mund të lindësh
a mundt të ushqeshë
ca më tepër këngë folklorike
mbi lirinë dhe vdekjen

Plaçkë antike e trashëguar


Skena torturonjëse zhvillohet posht ziles së ngrirë
përaq sa mund të mbrojë një orë të shtrenjtë muri.
Gati-gati pres këmbanën të dëgjohet
përaq sa gjuhët mbarështrohen
dhe trupi rreshket dhe gjen qetësi.
Të gjithë janë të konservuar dhe faqeskuqur
përaq sa kam zemër të qaj për triumf ose ndëshkim
do të konservohesha si goja që prodhoi
një notë të vetme në arkën e muzikës.
Drama e ziles ngrihet, ngrihet
si një gjigande perlë ekstravagante
rreth rrethit unazor të martesës,
ose të karficës
ose të medalionit
E di që ndihesh e zhveshur, shpirt i vogël
E di që e urren jetën në fshat
E di që nuk mund të presësh
përaq sa revistat shumngjyrëshe të vijnë
njëherë në javë
njëherë në muaj
Duke soditur rreth shtëpisë së gjyshes
Plaçkën antike të trashëguar.

Sytë e tu

Sytë e tu janë të fortë
Ata përpiqen të më sakatojnë
Ti ke futur në 'ta gjith forcën
sepse ti nuk e di
si të bëhesh hero
Ke ngatërruar idetë
Nuk është heroi
Por tirani
që përpiqesh të jesh
Prandaj dobësia
është kualiteti yt më tërheqës
Nuk kam asnjë parashikim për ty
Të rrezikshmit sytë e tu të zinj
ngulen drejt vajzës më të afërt
drejt më të afërtës pasqyrë
ndërsa ti shkonë me shpresë
nga profesioni në profesion

E vetmja poezi


Kjo është e vetmja poezi
Që mund të lexoi,
Jam i vetmi që e shkroi,
Nuk e vrava veten
Kur gjërat shkonin keq e më keq,
Nuk kërkova shpëtim
Te droga apo leksione, për dreq,
U përpoqa të fle
Por kur gjumi s'më zinte
Mësova të shkruaj,
Të shkruaj mësova, mos harro (!)
çfarë mundet të lexohet
në të tilla netë
si kjo...

Të gjithë e dinë



Të gjithë e dinë që zaret janë hedhur me hile.
Të gjithë (për të patur fat) ecin me gishta të kryqëzuar.
Të gjithë e dinë se bijtë më të mirë u shuan.
Të gjithë e dinë që lufta ka mbaruar.
Të gjithë e dinë se ndeshja përfundoi:
I varfri mbetet i varfër, i pasuri e shton pasurinë.
Ky është një fakt, të gjithë e dinë.

Të gjithë e dinë që anija është e shpuar.
Të gjithë e dinë që kapiteni është gënjeshtar.
Të gjithë e kanë zemrën e thyer nga babai
Ose qeni që dje u kall në varr.
Të gjithë flasin veç për para.
Të gjithë si të babëzitur duan kuti me çokollata,
Të gjithë pëlqejnë trëndafilat që të kujtojnë rininë.
Ky është një fakt, të gjithë e dinë.

Të gjithë e dinë që ti më do e dashur.
Të gjithë e dinë që është me të vërtet kështu.
Të gjithë e dinë që je kaq besnike.
Përveç dy-tri netëve kur nuk kam qenë këtu.
Të gjithë e dinë që je një tip i mbyllur
Shumë njerëz lakuriq të njohësh ke dëshirë.
Ky është një fak, megjithse i pështirë.

Të gjithë e dinë, momenti i vërtet është tash o kurrë.
Të gjithë e dinë që e vërteta është veç ti dhe unë.
Të gjithë e dinë qe ky varg në shpirt ngulet.
Për kordelet apo kravatën së cilës i përkulet.
Të gjithë e dinë që pakti është i krimbur si një bimë.
Ky është një fakt, të gjithë e dinë.

Të gjithë e dinë që kolera e së vërtetës po afron.
Të gjithë e dinë, ajo lëvizë me shpejtësinë e erës.
Të gjithë e dinë që burra e gra të zhveshur.
Janë pasqyrimi artizanal i së shkuarës pas derës.
Të gjithë e dinë që kjo skenë është e vdekur.
Por gjithmonë ka një mjeshtër në tëndin krevat.
Që luan dhe përhap atë që të gjithë e dinë,
Të gjithë e dinë që ky është një fakt.

Të gjithë e dinë që tashmë je në vështirësi.
Të gjithë e dinë, gjithmonë i vërtetë ke qenë o Njeri.
Përmes kryqit të përgjakur në krye të Kalvarit,
Të gjithë e dinë se ajo vjen tek ne copë-copë.
Shikoje Zemrën e Shenjtë përpara se të shpërthej.
Hapi sytë dhe shikoje për të fundit herë këtë akt.
Ky është një fakt, të gjithë e dinë.
Të gjithë e dinë që ky është një fakt.

Modelet e Parisit


Vashëzat modele po ndërrohen
për sfilatën e mëtejshme.
E pashë seksin e njërës
dhe gjoksin e një tjetre.
Një balonë ishte bashk'ngjitur
në gishtat e një femre.
Dhe ata filluan të vënë
në lëvizje makinën e erës.
Veshjet gjallëroheshin
nën aksidente të madhërishëm
flokësh të mistershëm
që projektonin fytyrat e tyre solemne.
Mrekullia e ballonit
hulumtonte në shenjat e gishtrinjve,
egërsinë e stuhisë
të strehuar brenda trupave të tyre.
Më në fund ushqimi kinez mbërriti,
dhe vashëzat modele ecin gjithandej,
me piceta ndër duar dhe pjata kartoni.
Të gjithë ishin të lumtur që imazhi
magjik i gruas-prej-druri,
suksesin kishte përfshirë.
Ato mundet të pushojnë pakëz,
në kurbën e madhërishme
të lartësisë së vërtetë
të besimit vital tërheqës
prej të cilit :
Ndihesha i lumtur.
Ndihesha i privilegjuar.
Të jem i pranishëm në aktivitetin
e rëndomtë sipas rregullave
të profesionistëve.

Suzana



Suzana të merr për dore, tatëpjetë,
Pranë lumit, tek vendi i saj i fshehtë,
Ku sirenat e anijeve mund t'i dëgjoshë,
Ku për gjithë natën pranë saj të qëndroshë,
Dhe ti e di që ajo është gjysëm e çmendur,
Arsye që e shtyn kureshtjen e pagdhendur,
Pikërisht ajo ç'ka do t'i rrëfesh asaj tashti,
Këtë natë: nuk të ka ngelur aspak dashuri.
Dhe ajo pa folur të merr në valët e saj,
Duke lënë lumin të t'përgjigjet pasandaj,
Që ti gjithmonë ke qenë i dashuri i saj.
Dhe ti dëshiron të udhëtosh me të,
Të përshkoshë i verbër hapsirën, pa zë,
Ajo verbërisht të beson veç ty, këtë natë,
Po qe se ti, trupin e saj mbart në imagjinatë,

Edhe i madhi Krisht ishte lundërtar,
Ndërsa ecte përmbi ujë, e shkëlqente si far,
Të tjerët nuk e besonin, dhe s'kishin si ta dinin,
Vetëm të mbyturit e përposhtëm mund ta shihnin,
Ndërsa thoshte " të gjithë njerëzia do t'bëhen lundërtar,
gjersa deti nën vetvete do t'i çlirojë, duke i marrë" !
Ndërsa brenda vetes zemrën e kishte të thyer,
Përpara se vështrimi i Qiellit drejt Tij te ishte kthyer,
I dorëzuar, i kryqëzuar, veçse si qënie humane,
Mbyste, përposhtë vetvetes (si deti) urtësinë vigane.
Dhe ti dëshiron të udhëtosh me të,
Të përshkoshë i verbër hapsirën, pa zë,
Ti verbërisht beson veç tek Ai, këtë natë,
Po qe se Ai, trupin tënd mbart në imagjinatë,

Suzana, prej dore të ka zgjuar prej gjumit,
Ajo është e vetmja lidhje midis teje dhe lumit,
Ajo është e veshur me rrecka endacake,
Të shqyera prej ditëve të saj bredharake,
Dhe ndërsa dielli pikon si mjalti mbi jetë,
Zbardhëllon krejt gjirin e Zonjës së vërtetë,
Të tregon se ku duhet vetveten ta përqendrosh,
Përmes plehrave dhe luleve të shikosh,
Atje poshtë algave, në thellësi ka të mbytur heronj,
Fëmijë që me shpresën e mëngjesit mbahen me thonj,
Në ankth ëngjëllor, për pak më tepër dashuri,
Kështu pritja ka për të qenë në përjetësi,
Ndërsa Suzana përball teje mban pasqyrën,
Dhe ti plot një jetë udhëton me të,
Ti verbrisht e di, se beson tek ajo këtë natë,
Po qe se ajo, trupin tënd mbart në imagjinatë.