Poezi nga Xhevahir Spahiu...

HARRIMI...

Tha fjalen e pare
prisja te dyten,
tha fjalen e dyte
kerkoja te paren...
tha fjalen e trete
i harrova te tria .

SONTE...

Jetoj brenda syve te tu,
ne syte e mi ti ke shtepine.
S'jemi vetvete,
secili eshte tjetri.
Vera ime ka dy skaje:
njeri ne pranvere, tjetri ne vjeshten tende.
Ti hyn ne te djeshmen time,
humb rrugen si ai qe ka humbur kujtesen.
Une hyj ne te ardhmen tende,
humb rrugen si ai qe ne pyll s'ka kaluar
asnjehere.
Sa do te doje te kishe ne duar te djeshmen time!
Sa do te doja te kisha ne duar te ardhmen tende!
Ke te pyes? Cilin yll? Cilen kohe?

Per te djeshmen time ti mund te pyesesh
nje lume,
do lisa, nje dem,
edhe varrin,
varrin e nenes.

Krejt e kote.
T'i leme pyetjet. Pyetjet le te marrin nje sy gjume.
Sonte jemi vetem e sotme.

DIL...

Kur s'i qesh buza buzeqeshjes
Kur dhe vetmia ze vetmohet,
ti rri ngujuar brenda heshtjes,
po tjeterkush per ty ngujohet.

Je gjeth i deges hijerende,
Je dru i pyllit qe nuk sos,.
Nga zera njerzish rrafsh iu shemben,
Te mocmit mure Jerikose.

Dikush per ty perbluan urine,
Mos ndjejne uri as zogjte as ti.
Ti-nje shushame nje suferine-
Ngujuar brenda vetes rri.

Dil, sa pa rene nata e gjate,
sa pa te marre Harrimi osh.
Ne kete bote te pamate,
Te rrosh perkthehet: Te luftosh!

KLITHMA PA BRIGJE...

Asgjekundi s'ju presin.
Vetem zogjte ju bejne shoqeri,
Dy-tri re te debuara prej eres
Nje varg lotesh pas jush lebetitet,
Lebetitja perlotet pas deres.

KU PO SHKON?...

As te gjalle
as te vdekur s'ju presin.
Endrra e juaj e pare dritheron
si nje yll i pafat neper mjegull.

Klithin brigjet,
shpirtrat tuaj si shpende te plagosur vertiten.
Nga dhembja drejt dhembjes si dhembje shtegtoni.

BUZËQESHJE MES BRIGJESH...

Gjithkundi ju presin
Jo vetem zogjte por dhe njerzit
Re me shi te ngrohte vere
Ardhur prej nje Ere
Nje varg pa fund lule shqerre
Mbi supe ju bien
Hapni syte largoni hijen

Ku po shkoni
Ndaloni
Ju presin
Vec pak buzqeshje do mbesin
Nge grindjet e kota
Te vjetra sa bota

Endrrat
Mos i Flakni
Me uj i sperkatni
E lule do celin
Femijet ti mbledhin
E ne vajzat bel holla
Ne qafa u a varin
Si turisteve ne Ishujt Havai
Kurora miqesie
Aroma dashurie


Ku shkoni
Mos fleni
Ketu do na gjeni
Si zogj krahe shkruar
Qe degve gezuar
Pranveren e sjellin

Mes Brigjesh vem zemrat
E i lidhim shpresat
E i zgjidhim Endrrat
Ti marrin ererat
E mbi Token e lagur
Te lindin kenget
E era
Ti largoj Brengat

ART...

Tek tingujt vdes
Tek ngjyrat cmendem
Tek fjala vdes cmendem permendem

KËNDONTE NJË BILBIL...

Kendonte nje bilbil orfe mbi mua
Dhe pemet nuk e di a merrnin fryme
Korijeve kulmohej kenga krua
Pastaj u pre dhe prajti porsi bryme

Kendo bilbil, ne mos nen bisqe bliresh
Une vete po nis te vershelllej tani
Ne cast kumboi nje kor qiellor bilbilesh
C'u be me kenge time?
Nuk e di

KOSOVARJA...


Ne hyrje te shekullit te njezete,
nxoren ne banke te akuzes
nje malesore te thjeshte.

Ajo pas hekurave te burgut kishte pyetur:
- Perse?
Ata i thane:
-Sepse...
Ajo ne gjyq:
-Perse?
Ata:
-Nje here ke thene se...

Sy te habitur
Ne sallen e tymte,
- Perse? Jua them une,-
tha ajo me ne fund.

Dhe zbuloi veshjen e varfer te saj,
sikur te zbulonte nje thesar:
jeleku i kuq,
xhubleta e zeze!

- Ja, per keto me denoni,
ju te nje toke tjeter!

Ne salle u shpalos
trupi i saj:
nje flamur kuq e zi.

Dhe zemra ne flamur
si shqiponje levizi.

FERRPARAJSA...

Pa pike pezmi vdes qysh neser
po fundja fatit pse t'ia prish
Pushtoma shpirtin, vere e vjeter,
me lidh me pranga perendish.

Shkelqen parajsa permatane,
s'ka ferr e terr e tmerr pa fre,
se nga te gjithe qe shkuan e vane
asnje s'u kthye prape mbi dhe

Por cfare merzie e perzishme
rrafshire e botes n'ameshim!
Pa pabesi te befasishme,
pa nje perplasje, nje tundim

M'u ndiz ne deje zjarr i pare,
me prush e afsh me perkedhel.
Nje mije demone ta heqin zvarre,
i zmbraps ky dufi yt rrebel!

Me yjet flet kur pret vetem
ne ferrparajsa gjithesish.
Plugoma shpirtin, vere e vjeter,
te thyej pranga perendish.

DASHURI E NDALUAR...

Leshoje drerin Artemide.
Harkoje harkun,shigjeten shigjetoje,
piken e lotit qe shket nga syri i drerit,
nese te ngushellon,qelloje.
Leshoje drerin Artemide.
Se dashuria ka uri,
dhe vjeshta,vjeshta e llahtarisur
ve kujensi te jete ne zi.
Shigjeta e nisur kurre s'kthehet pas
dhe mosha s'eshte gafore qe shkon praptas.
Klapite e lindjes te tmerrojne?
Rreshqit,rreshqit ne siperfaqen e jetes,
gjahtare e vetvetes.
Mbi koken tende rri mberthyernje cerdha gjysmehene,
nen driten e sajne kopsht te Luksemburgut,
pellumbat dashurohen gjersa cmenden.
Leshoje drerin Artremide
dhe mos e nis ate shigjete.
Sorkadhja veshur me te zeza,
kah mot pas blirit pret.

EJA TË VDESIM E DASHUR...

Eja te vdesim, e dashur,
shpenzimet e varrimit i merr persiper shteti,
a s'e degjove ne TV si kryelajm?
Eja te vdesim, e dashur,
s'ka rendesi ne rron si rob a zot,
arkivoli eshte gati,
dy metra vend gjithashtu,
makine e funeralit,
kurora me lule artificiale: te kuqe, te bardha, blu.
Eja te vdesim, e dashur,
c'na duhet kjo jete,
e rendesishme eshte te vdesesh si zotni;
mbylle TV-ne,
te vdesim qysh tani.

QEN I RRAHUR...

Ketu jam i huaj
ndonese dikur kam qene si i shtepise.
Midis dy stinesh, si midis gureve ka hyre tinezisht
nje shtrese akulli
qe mbyll si izolant cdo mirkuptim.
Ketu jam i huaj,
permasen qe s'e pata e djeshmja s'ma pranon;
ne rruge ka te tjera peme,
ne dhome qarkullojne te tjere zera,
permbi cati pellumbat jane te tjere,
nje re mbi krye me thote: je i huaj...
Te ulerish?
Eshte pak.
Atehere vjen platitja,
mbi balle ngulet hija si gur varri.
Me mire ik si qen i rrahur,
i rrahur nga vetvetja e dikurshme
qe nuk te njeh kush je.
Packa se dje ke qene si i shtepise,
i huaj, sot po iken nga ky dhe.

BABAI...

Naten
kur bota fle
dhe deti pertyp pendimin per marrezite e dites
kur pulebardhat ne skajet e kujteses klithin
dhe yjet – sy qe s'mbyllin sy –
ne heshtje zene e fiken
del nga shushama
dhe shalon nje kale
shkel mbi asgjene
dhe qaset ne rrethina

S'eshte Kostandini i vetem. Eshte babai.

Askush s'e sheh dhe nuk e njeh askush.

Lidh kalin ne nje gardh me rreze hene
shkund balten dhe avitet ne driatare
prane gjumit te femijeve
Zgjat doren, i mbulon me nje velenxe
se shohin endrra dhe endrrat mund te ftohen
Nje lemsh me brenga befas ia ze fytin
po kollen mban
femijet mund te zgjohen
Sikur te ngrihen e t'i kerkojne buke: ai
prej kohesh i ka harrruar perrallat

Si heshtje del
merr udhen drejt baneses qe nuk ia ze askush
me sy i flet Karontit, pa u ndjere
mos pikelloje te vdekurit e tjere
Ah, shpirti i tij ia mbushi zgavrat e qiellit
vec trupi eshte atje
ne preher te nje nate te nendheshme
……………e vetmja nate pa yje

FATI KORB...

Bie po gjumi s'me ze:
Dita gdhin apo s'gdhin me?

Nata nxin e ndjell fatkob
Korbi fat e fati korb

Ca me thonj e ca me kame
Hapet varri
Nen krrokame

Varr qe rron kur rrojtjen bren
Dites driten ia rremben

Bie po gjumi s'me ze:
Dita gdhin apo s'gdhin me?

ORA...

Apartament i zakonshem. Kati i dyte
Udha e trenit.

Mbi parvaz;
Tik-taku i ores;
Mbi krevat
Tik-taku i zemres
Gjoksi yt i ngrohte, dallgezues,

Koka ime mbi te
Koka, koha, ora, zemra
Nje

C'rreh aty?
C'murmurit, c'gurgullon, c'oshetin?
Cila ere? Cili lume?

Ora, koha
Zemra, jeta
Koha tek zemra,
Jeta tek une

Ti, toke e lire
Ti liria ime e pushtuar
Nga dashuria
Kur s'te kisha,
Kujtoja se lulezoje ne ndonje planet tjeter
Te dua aq sa me duket
Sikur do te vdes neser

Mbi krevat
Tik-taku i zemres
Mbi parvaz
Tik-taku i ores

Udha e trenit.
Kati i dyte. Apartament i zakonshem

Nje molle u fik.
Permbytje mbi dhe

AGIM SPAHIUT...
(Poetit dhe mikut)

Pikellimin s’e ve dot ne gjume
Endrra e humbi qiellin pa skaj
Dora mbledh frute dhe syte pasione
Druret flakerojne ne blerime te vdekshme

Nje tjeter qiell endrre
Nje tjeter dhe zemre

Nata me kot ndreq catine e rrezuar
Ne c’vise vertitesh?

Me shkruaj.

BRIRËT E DEMIT...


Dikujt tani mund t'i kujtohet e dashura,
dikujt nena.
Mua nje dem i zi me kujtohet
me briret si dy gjysmehena.

Demi nen qiell nje nderkryerje e bukur,
briret mbi koke si mbi shkemb ishin ngulur.
E doja shume;
sidomos shume ia doja briret,
krenaria e qeve, mendoja une.

Por nje mbremje te hidhur, te zymte,
nje dore e cartisur u ndeh;
mori sharren dhe briret e demit
i hodhi si drure perdhe.

I mora te dy gjysmehenat,
lotet naten m'i ndriten mbi buze.
Prej brireve ku flinin vikamat,
si qepalle dridhej qielli pa fund.

Dikujt tani mund ti kujtohet e dashura,
dikujt nena.
Nje dem ne kujtese vertitet,
ne duar dy gjysmehenat.

TAKSITË E SË DIELËS...


Ne stacionin prane pishave, kete nate me shi,
ne heshtje po clodhen njezet e shtate taksi.

Neser perseri mbi qytet do te shkasin,
si shiu mbi pardesyne time bojekafe.

Po c'rruge, valle, i presin? Dhe c'endrra shikojne
taksite qe flene zbuluar nen neone?

Mes gjumit te hekurt u ferferijne reflekse
te jeteve qe neser si rruge do te pleksen.

Ne ca do te hipin dashurite e ndershme,
do te qajne ne te tjerat viktimat e mbleseve.

Po ta dija ne cilat taksi hipin lotet,
trupin tim barrikade do ta vija nen rrotat.

DHELPRAT...


Nje mbremje shikoja selvite:
te derdhura,
te hijshme.

Po befas m'u duk
se nen toke ishin fshehur dhelpra
dhe era jashte u perkulte bishtin...

C'm'u kujtove ti, bote e dhelprave?

Ndoshta pse selvite jane mbjelle
prane idhujve,
prane tempujve!

TË JESH ME TY...

Te prekesh heshtjen tende sic prek nje send,
te shohesh thelle ne ata sy,
ku dashuria hepohet si anije
e te mos duash te jesh perhere me ty?

Te ecesh me krahun mbi supet e tua
e te harrosh oshetimen e kalter,
limonat mbi krye,
peshkarexhat si zjarre te nates?

Te jesh me ty,
tok me ty te qeshesh
e mos kuptosh se si perpiqet deti
te dale jashte guaskes se vetvetes?

Te jesh me ty?

NË MAJË TË MALIT...

Ketu ne maje te malit
ku vetem lisat s’me braktisin
dhe fletet e tyre fatin me tregojne,
ketu ku ujrat jeten nisin
dhe s’dine se ku shkojne,-
jam are e vetmuar e veres se thate,
gjuhe e prere ne gojen e heshtjes se gjate.
Sa prane Zotit
Prej Zotit i harruar.
Per nje trokitje,
t’i fal, o udhetar,
te gjitha c’kam fituar.

DIAMANTI...

Ai sy,
-diamant qe ta bente shpirtin thela-thela.
Dhe ajo nate njemijesyshe
Mes diteve te verbra.

EDHE PËR TY...

Me ka mbetur pak urrejtje
edhe per ty,
me ka mbetur pak dashuri
edhe per ty.
Dy jane ato,
edhe ne jemi dy.

BUKA JONË E PËRDITËSHME...


Ti erdhe prane dhe me the:
Ta hengra zemren!
Une mbylla syte
dhe shpleksa endrren.
Shoh si pergjaket zemra ime
ne buzet e tua prej mishi dhe drite.
Te befte mire, e dashur.
Po tani, tani a s’me thua
pa zemer, si mund te te dua?
Ti the dy fjale,
hodhe nje gur:
Ta hengra zemren
dhe une i pergjakur numeroj
rrathet e endrres.
E di: zemra ime
zemren tende e ka bere cope e cike,
kullon gjaku prej saj
si kokrrat e sheges, pike-pike.
Ti the: Ta hengra zemren,
kur une fatziu e kisha sosur tenden.
Ishte koha e zise
dhe zemrat na u bene buka jone e perditshme.