Bageti e Bujqesi (Analize Vepres)

Analize e vepres poetike te Naim Frasherit, "Bagëti e Bujqësi".

Poema "Bagëtia e bujqësia" u botua më 1886. Është një nga veprat më të
bukura e më të frymëzuara jo vetëm të Naimit, por edhe të krejt letërsisë
së Rilindjes. Askush para Naimit nuk i kishte kënduar dashurisë e mallit për
atdhe, krenarisë kombëtare dhe bukurisë së natyrës shqiptare me një patos
aq të zjarrtë e me një gjuhë poetike aq të ëmbël e të bukur.
Me këtë poemë Naimi krijoi poezinë e madhe të Atdheut e të natyrës shqiptare.
Kjo vepër jo vetëm u bë e dashur për bashkatdhetarët, por krijoi një traditë
të pasur edhe për poetët që erdhën më pas.
Siç e tregon edhe titulli, poema përbëhet nga dy pjesë. Në pjesën e parë flitet
për punët e blegtorisë, për jetën dhe punën e bariut, kurse në pjesën e dytë
për punët e bujkut. Megjithatë, kjo s'është aspak një vepër për këto fusha të
jetës.
Prej tyre poeti vetëm sa merr pikënisje për të shprehur ndjenjat e flakta
patriotike. Në të vërtetë, vepra është një himn poetik i frymëzuar, kushtuar
Atdheut, natyrës dhe njerëzve të tij.
Poema hapet me një apostrofë madhështore, e cila me një qartësi të
habitshme na sjell para syve bukuritë e natyrës shqiptare, larminë dhe
ngjyrat e saj, një peizazh të pafund plot dritë e gjallëri.

O malet e Shqipërisë e ju, o lisat e gjatë,
fushat e gjera me lule q'u kam ndër mend dit `natë,
ju, bregore bukuroshe, e ju, lumenjt' e kulluar,
çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pyje të gjelbëruar,
do të këndoj bagëtinë që mbani ju e ushqeni
o vendëthit e bekuar ju mendjen ma dëfreni.

Motivi i mallit për atdhe zë fill që në këto vargje dhe e përshkron gjithë poemën.
Larg vendlindjes, larg maleve dhe fushave, larg netëve të magjishme dhe
mëngjeseve plot zhurma jetësore, poeti ndien një mall zhuritës për çdo gjë
shqiptare. Në atdhe gjithçka është e bukur, ndaj dhe dëshira për t'u kthyer
është e papërmbajtur.
Kjo dëshirë për të fluturuar drejt Shqipërisë është shprehur me mjete poetike
nga më të ndjerat. Poeti dëshiron të ketë "vrapin e veriut… krahë pëllumbi…,
nxitimin e lumit me valë". Me apostrofa plot drithërim ai i drejtohet
"fluturës krahëshkruar" ose "dallëndyshes bukuroshe" që t'ia marrin zemrën e
përmalluar e t'ia shpien në Shqipëri. Veçanërisht e goditur është similituda, e
ndërtuar mbi bazën e përfytyrimeve popullore të marra nga jeta e bariut dhe e
bujkut shqiptar:

Kur dëgjon zëthin e s'ëmës qysh e lë qingji kopenë
blegërinë dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë,
edhe në i prefshin udhën njëzet a tridhjetë vetë,
e ta trembin ai s'kthehet, po shkon në mes si shigjetë.
Ashtu dhe zemra ime, më lë këtu, tek jam, mua,
vjen me vrap e me dëshirë aty, në viset e tua.

Një tjetër motiv i fuqishëm, që e bën poemën të dashur e frymëzuese edhe për
ne sot, është krenaria për Shqipërinë, krenaria për emrin shqiptar. Me dashurinë
dhe krenarinë e flaktë atdhetare, Naimi shprehu një nga idetë më të rëndësishme
të lëvizjes kombëtare. Ai synonte të ngjallte tek bashkatdhetarët ndërgjegjjen
kombëtare, t'i bënte të vetëdijshëm se ishin bij të një vendi me vlera të gjithanshme,
të një atdheu që priste shumë prej tyre. Zëri i poetit buçet:

Ti Shqipëri, më ep nder, më ep emrin shqipëtar,
zemrën ti ma gatove plot me dëshirë e me zjarr.

Ishte e para herë në letërsinë tonë që një gjë e tillë shprehej kaq bukur, me kaq
zjarr e përkushtim. Në këto dy vargje Naimi mishëron një ide të madhe e të
përjetshme: nderin, dinjitetin njeriut ia jep Atdheu, balta e vendlindjes, e gatuar
me gjak e djersë, me historinë e me traditat, me fisnikërinë, bujarinë e gjithë vlerat
e tjera morale; lumturinë, gëzimin dhe kuptimin e jetës njeriu mund ta gjejë në atdhè,
në vatrën e vet, mes njerëzve të vet.
Këto vargje të pavdekshme patën një ndikim të jashtzakonshëm tek bashkatdhetarët,
aq më tepër që shumë shqiptarë, të mësuar nëpër shkolla të huaja e të verbuar nga
propogandat antishqiptare, e kishin për turp të pohonin kombësinë e tyre të vërtetë.
Vargjet e Naimit i prekën në zemër, ua drejtuan sytë dhe shpirtin nga Atdheu, u kujtuan
detyrën si bij të tij.
Poema e Naimit është një vepër tipike romantike. Bota e pasur e ndjenjave, dëshira
për t'u arratisur "nga brengat, nga thashethemet", nga rrëmuja e qytetit anadollak,
krijon një gjendje emocionale të veçantë. Por romantizmi i Naimit është aktiv. Poeti
nuk tërhiqet në gjirin e natyrës për të lënguar në vetmi e pikëllim. Përkundërazi duke
u mrekulluar nga natyra e bukur shqiptare, nga jeta e thjeshtë dhe e ndershme në
vendin e tij, nga fisnikëria e njerëzve të punës, ai ka dashur t'i nxisë shqiptarët ta
duan Atdheun, të kthehen në vatrën e tyre dhe lumturinë ta gjejnë në punë .
Motivi i punës mund të themi se shtrihet në gjithë poemën, e cila është kështu një
himn për punën dhe për njerëzit e punës, për bujqit dhe barinjtë. Poeti tregon në
skena të bukura e plot lëvizje veprimtarinë e përditshme të bariut, të stopanit që
bën bulmet, të bujkut që vë qetë përpara menatë; madje, edhe shpendët, kafshët
dhe kandrat janë në punë e në lëvizje të përhershme. Në këtë himnizim të njerëzve
të thjeshtë e jo të përfaqësuesëve të klasave të larta parazitare, gjejmë edhe
njëherë ndjenjat demokratike të Naimit.
Jetën në atdhe Naimi e ka idealizuar, duke e paraqitur me ngjyrat më të bukura e me
tone idilike. Ai nuk ka dashur t'i paraqesë plagët dhe kundërshtitë e mëdha të jetës
në fshatin shqiptar të asaj kohe dhe kjo bëhet me qëllim, që t'ua bëjë sa më të dashur
vendlindjen shqiptarëve. Megjithatë, aty-këtu depërton edhe ndonjë hollësi që tërthorazi
flet për ato plagë: varri i një udhëtari të vdekur larg shtëpisë, një plakë e drobitur,
një lypës. Mbi të gjitha plaga e madhe e robërisë, padituria, përçarjet, nuk i shpëtojnë
nga sytë. Ai i prek tërthorazi në vargjet që mbyllin poemën, kur shpreh dëshirën që
Shqipëria të hyjë në rrugën e mbarësisë.

Tregomu dhe shqiptarët udhën e punës së mbarë,
bashkomi, bëmi vëllezër edhe fjeshtë shqiptarë.
Falmi, falmi Shqipërisë ditën e bardhë të lirisë,
udhën e vëllazërisë, vahn e gjithë mirësisë.
Nxirr të vërtetën në shesh, paskëtaj të mbretërojë,
errësira të përndahet, gënjeshtra të pushojë.

Vlerat artistike të poemës janë të gjithanshme, ndaj dhe idetë e saj janë aq të
prekshme. Figuracioni është aq i pasur, i larmishëm e i vetvetishëm sa të krijon
një ngazëllim të papërmbajtur. Apostrofat drejtuar natyrës shqiptare, enumeracionet
e shumta që japin larminë e saj dhe të punëve, krahasimet dhe semilitudat e goditura,
epitetet e thjeshta dhe metaforat e bëjnë atë një nga veprat më të frymëzuara të
letërsisë sonë. Duke u nisur nga jeta baritore, nga loja e qengjave rreth mëmave të
tyre, Naimi krijon dhe simbole shprehëse: fjala "mëmë" përsëritet aq shpesh, sa bëhet
simbol, që përgjihtëson përkushtimin e poetit ndaj tokës mëmë, Shqipërisë.
Në këtë vepër Naimi përdor një shqipe të kulluar dhe, mbi të gjitha, arrit të zbulojë
me forcën e talentit poetik vlerat dhe mundësitë e mëdha shprehëse të gjuhës sonë.
Ai e ngriti atë në rrafshin e gjuhës së poezisë së vërtetë, që mund të shprehte ndjenja
nga më të hollat. Në poemë gjejmë një leksik shumë të pasur baritor e fshatarak,
thirrorë e pasthirrma plot efekt, gjejmë prapashtesat përkëdhelëse zvogluese: -zë,
-thë, -osh (e), që sjellin aq ngrohtësi:

Vashë bukuroshe e bariut, që vjen me llërë përveshur,
me zemër të dëfryer e me buzëzë të qeshur…
në sythit tënd shoh gazë…,

Për t'u dhënë jetë ideve e ndjenjave të zjarrta, Naimi krijoi një varg të ri në poezinë
shqiptare, vargun 16-rrokësh.
Vetëm ky varg i gjerë dhe i qetë mund të jepte atë tabllo madhështore të natyrës
shqiptare dhe ndjenjat e përflakura të poetit, ndaj dhe mban emrin e tij, vargu naimjan.
"Bagëti e bujqësia" është poemë liriko-epike, boshtin e së cilës e formon lirizmi,
shprehja e mendimeve dhe e ndjenjave që i vlojnënë shpirt poetit. Bota romantike
e Naimit përmblidhet në ekzaltimin nga bukuritë e natyrës shqiptaree të jetës baritore
e fshatarake, në dashurinë dhe krenarinë për kombin, në optimizmin dhe ngazëllimin
për ditën e bardhë të lirisë. Poema mbetet një nga faqet më të bukura të poezisë së
Rilindjes, me ndikim të fuqishëm edhe në ditët tona.

Vargjet e Naimit kane vlere per cdo kohe. Shqiptaret duhet te rikrijojne nje koncept te ri per ndjenjen kobetare dhe atdhedashurine.