Poezi nga poetja: Alma Papamihali.

Ne kete teme, do te mundeni te lexoni vetem poezi te poetes Alma Papamihali,
gjithsesi jeni te lutur qe te sillni edhe ju ndonje poezi te sajen ne vazhdim.

Lexim te kendshem...

Alma Papamihali

Alma Papamihali ka lindur ne Qershor te vitit 1974, ne Tirane.
Arti i te shkruarit ne pergjithesi dhe poezia ne vecanti, ka qene
nje talent i spikatur tek ajo qe ne moshe te vogel.
Prezantohet per te paren here perpara lexuesit shqiptar,
me nje permbledhje me 100 poezi lirike, nen titullin "Nen tingujt e nates",
ne te cilin spikatin poezi me nje tematike te larmishme dhe ndjeshmeri
filozofike, ku nder te tjera dallojne tema e dashurise, nostalgjise, mallit
per vendlindjen etj.

EMIGRANTI

Diku veç në tavolinën
Me mbulesë të bardhë shtruar,
Birrë të huaj ke përpara
Dhe një pamje të menduar.

Diku veç në tavolinën
Në një qoshe të lokalit,
Shokun tënd se ke përballë
Pi vetmuar ti prej hallit.

Diku veç në tavolinën
Në një lagje të panjohur,
Gjithçka është akull e ftohtë
Vetëm birra është e ngrohur.

Diku veç në tavolinën,
Që të bën ty shoqëri
Gotën s´di ku t´a trokasësh,
Tavolina s´është njeri.

Larg Vendit

Dimër paska qenë vërtetë
Dhe kur verë kam kujtuar,
Dimër paska qenë vërtetë
Thjesht se paskam kuptuar.

Se kam ndjerë kohën të qeshë
Lëkura s'mu ngroh njëherë,
S'paskam parë diell me sy,
Dimër paska bërë në verë.

Sa e doja ngrohtësinë
Sidomos kur kisha ftohtë,
Sa doja të ishte verë,
Gjer në palcë të ndieja ngrohtë.

Dimër paska qenë vërtetë
Veten thonë se gënjen dot,
Ja që ndodh dhe e kundërta
Në një verë shpresova kot.

Ikja, ecja dhe vrapoja,
Vazhdimisht kërkoja verë,
Dimër paska qenë çdo stinë
Si s'u binda menjëherë.

Nënë

Çdo të thotë nënë vallë?
Të duash me zemër jo me fjalë.

Çdo të thotë nënë të jesh?
Në mbrëmje e fundit të biesh të flesh.

Çdo të thotë nënë të quhesh?
Asnjë lodhjeje mos i druhesh.

Çdo të thotë nënë të thërrasin?
Lumturinë e botës ndër duar të zgjasin.

LERMË

Mos i fshih duart e lodhura,
lërmë t´i ushqej me përkëdhelinë
që kam gatuar sonte.

Mos i fshih sytë e përgjumur,
eja t´i ushqej me dritën
që kjo natë kërkonte.

Gosti në një mbrëmje të zjarrtë,
urë në ditën e shumëpritur,
tryezë e një natë të njomë
lumë, derdhur buzës së uritur.

PUTHJA E NATES

Por kur të largohem unë,
ti nuk do të jesh më flakë e ndezur,
thjesht do të sillen ca yje vërdallë,
... por të pafjalë pothuajse të heshtur,
e unë me kokën pas do mbetem
ashtu duke parë, si shuhet një natë,
por ti qënke ndryshe, fare ndryshe,
përjetësi, quajtur e gjatë.

NDONJËHERË

Bota të duket e vogël,
sa mundesh ta mbash në duar,
ëndrra të duket pa vlerë
sa mundesh ta shohesh dhe zgjuar,
dita të duket sekondë
dhe orëve vlera i´u humb,
ndonjëherë të pamundurën kërkon,
por s´mundesh ta gjesh askund.

Ndonjëherë, te duket bota e vogël,
me veten ecur brenda saj,
në duar botën kur mban
i heshtur, ndihesh pafaj.
Ndonjëherë, por vetëm ndonjëherë
arrin të mbash një botë në duar,
e vërteta fare ndryshe mbetet,
ti thjesht vetëm ke imagjinuar.

DËSHIRA TË ZBATHURA

Më pëlqen të largohem,
sa të quhet që kam shkuar,
endur rrugëve të mbetem
thjesht të jem e harruar,
bregut zbathur të shëtis,
të ndihem njëherë vetmuar,
të vuaj netëve për ty
të zgjohem dashuruar.
Më pëlqen të largohem,
si valë rikthyer përseri,
shtyrë nga një tjetër ëndërr,
që kurrë s'më la të vija tek ti.

IMAZH VARGJESH

Duke të parë ty,
qindra vargje
mëndjes m´u sollën.
I largova të trishtuarat tutje,
por përsëri qindra mbetën
ato që para vesës
mëngjezet mi ndollën,

Po aq u prehën
dhe gjatë mbrëmjeve
prej territ aspak turbulluar.
E ç ´kuptim do kishin
vargjet pa imazhet,
kur të gjalla mbesin
të gjitha ç´kam shkruar.

PËR FLAMUR, SHQIPTARI S´FAL

Heej, heeeej!
Ku ka këmbë që mbi ty shtrihet,
Fjalë të mprehtë, që të godasë,
...Vdes çdo gojë pa të sharë ende,
A guxoftë “poshtë të thërrasë”.

Kush rrëfen dot para gjakut,
Zemrës, rrahjet kush ja ndal,
Mos provo t´ja marrësh qiellit,
Për flamur, shqiptari s´fal!

Kushdo qofsh ore i mjerë,
Ngado ardhsh, apo zvarritesh
Vetëkryqëzohu me zinxhirë,
I pavlerë, çfarëdo të hiqesh!

Kush guxon më lart se ti,
Krahë shqiponje në çdo jetë,
Shqiptari të qofshim falë
Në flamur - bekimi vetë!

DASHURIA IME

Ti je magjia ime, mrekullia vetë;
je çaji që më ngroh me avull-duart e tua
sa herë kam nevojë, sa herë mund të dua;
...je vargu i fundit stinës që pres me deshirë
pa pasur rëndesi se cila, sepse çdo stinë
merr aromën e fjalëve, jargavan erëmirë,
je qetësia që lus vetmisë sime,
unaza që dua gjithë jetën të mbaj,
shtrati shndërruar në kuti të vogël,
por që nxë fjalët e dashurisë
nga fjalorët e gjithë botës,
gjuha që mundemi ta flasim veç bashkë,
loti që mban mallin e paprovua,
ëndrra që shihet pa të zënë gjumë,
llamba që ndriçon me fjalë e flakë,
zjarri që nuk djeg por shkruan,
fryma që vesh një përrallë kur merr jetë,
deti që freskon edhe kur s´lag,
kripa që i provoj shijen e vërtetë...

Je gishti që drejtohet vetëm tek ti,
Emri që ta kam ngjitur unë,
Unë që s´rri dot pa veten,
O imja dashuri,
Je vetja që aq shumë duhet,
edhe nëse s´thuhet!

MOS HARRO

Kur të ndjesh hapa të shpeshtë
që lëkundin tokën vetë,
mos kujto se hijet vdesin,
do të vi dhe në s´më pret,
...se për fjalë dhe për besë
kohë më parë është mbajtur burri,
ja që kohët kanë ndryshuar,
kur qan gruaja, zbutet guri!

Koha Ime

Së fundi kuptova,
që s´është e thënë
të dashurosh sytë,
apo buzëqeshjen...

Ka dhe të tillë
njerëz në botë,
që dashurojnë kohën,
më shumë se prekjen...

Stina e peste

Nuk rreshte së kërkuari,
Ndaj stinën e pestë krijove,
S’u lodhe së ecuri,
Me hapa heshtjen sfidove.

Ia zhveshe rrobat vjeshtës,
Pranvera puthje nisi të pikojë,
Dimrit i dhe lamtumirën,
Vera të drithërojë.

Nuk rreshte së ecuri
Stinën e pestë krijove,
Atë të dashurisë,
Katër të tjerat sfidove.

Krijove të pestën e vitit,
Të ndihesha si në përrallë,
Ndaj stinët kur ndërrohen,
Të pestën pres me mall.

AROME GRUAJE

Ti mrekullohesh pa t´u afruar,
E tëra bindesh dhe pa të prekur,
Hënë e paduar qënka çdo grua
Dhe kur pa zë, shtratit e etur.
Për krahë ke ujra që të rrëmbejnë,
Për sy imazhe, që ëndrra zhveshin,
Në dhimbjen tënde, nuk gjen veç lot,
Por dhe dëshira, që s´dinë të heshtin.
Ndaj lumturohem të jem si ti,
E puthur ditëve, netësh uritur,
E trëndafiltë, aromës tënde,
Pafund dëshirës për t´u vaditur.

BUZËQESH

Në jetë do njohësh miq
që hiqen të tillë,
e të dytët përgjigjen
pasi kanë dëgjuar të tjerë,
do takosh dhe ide nga të tuat
kokave të botës,
por ti mos u vrenjt,
kur dielli të ngroh
me tjetër vlerë!

Ti Grua

Me mire pasqyres mos u shih
kur dites ndonjehere
te mbushen syte me lot
ti grua...
qe shpesh
i thua 'jo' meshires
dhe perflet me vete
mbylljen e nje dite te kote

ËNDRRAT

Nëse ëndrrat nuk do të ekzistonin
Jeta do kthehej në përvëlim,
Etja e saj pashuar do mbetej
...Pa ëndrrën një jete quhet trishtim.

Nëse me fjalë s´mund të zgjidhet
Nyja e mpleksur pa dëshirë,
Do i rikthehesha ëndrrës
Atje je vërtetë njeri i lirë!

Ëndërr dhe jetë!
Sinonime të etjes së pashuar,
Nëse një ditë do shuhej etja,
Dije që nga kjo jetë ke shkuar.

NJE JETE QAN DHE QESH

Dihet që një foshnjë (0)me të qara lind,
Dhe në lumturoftë dy vetë si prind,
Kalojnë dhjetë (10) vite, fëmi është bërë,
...Fillon ndihet ndryshe, i dashur me të tërë,
Pa bëhet njëzetë (20), ndihet më i zgjuari,
Sipas tij me prindër, jeton i duruari,
Tridhjeta (30) të martuar duhet ta ketë gjetur,
Ndryshe opinioni e quan “të mbetur”,
Kur shkallët i ngjit dhe arrin dyzeë (40),
Bota nis lëkundet dhe mos rëntë tërmet,
Vitet do t´i ulë, të paktën nja pesë,
Me mburrje rrëfen të mbarën martesë,
Kur e kap pesëdhjetën (50), por ndihet i ri,
Komplimentet shtohen, e kanë dhe zili,
Por qëllimi është t´i mbushësh gjashtëdhjetë (60)
Mos kesh parë sëmundje apo ndjerë siklet,
E në vafsh shtatëdhjetë (70) do mbledhësh gjithë fisin,
Përvjetor i rrallë, ndaj vijnë “të dorovisin”*
Se si dihet jetës, tetëdhjeta (80) është fat,
Por në i arrifsh, quhesh "jetëgjatë",
Ehh tek nëntëdhjeta (90), njer´zia shkon rrallë,
Por në i arrifsh, do mbetesh në fjalë,
Nis i lutesh zotit, pse njëqind (100) mos shkosh,
S´qenka tepër kurrë, një shekull të jetosh!

MONOLOGU I DHOMES

Gjithçka e pashpirt në pamje të pare, arrin të flasë.
Përgjigjet, sa herë pyes...
dhe shoqëron, sa herë ndihem vetëm,
edhe pse më ndodh ta kërkoj vetminë,
pikërisht atëherë kur e kam.
Dhoma ime, është pjesë e muzës sime.
Vetëm dikush që të njeh mire,
arrin të përgjigjet,
ndaj dhe nuk është më e pashpirt...!
Dhoma ime!
Ti m´a ke njohur te qeshuren, por edhe lotin…
Ajri yt ngushtohet,
sa herë që mund të tingëllojnë nota trishtimi.
Por dhe vetë dritaret nuk luajnë asnjë rol,
kur ai mbushet nga dielli i një dite të re...
aq sa më duket ka ditë, që dielli lind vetëm për mua.
Kjo është magjia e jetës,
që pikënisjen e merr nga gjithçka
që prek dhe sheh,
duke e shpirtëzuar sipas mënyrës tënde...

PUTHJA

Ti më pyet ç´është një puthje,
S´quhet dimër patrokitur,
Ç´iknë, ç´vanë, as i duam,
Diellin prite dhe pa zbritur,
...Në s´është ndezur, shuar kurrë,
Puthja ngjyrë, ndryshon me shije,
Se ç´farë është, as mos pyet,
E provojmë, pemës nën hije.

Dua natyren time.

Dua të hedh
në varg natyrën,
e qiellit,
vrenjtësinë t´ja humbas,
ajrin,
me parfum ta lyej,
pastaj,
fuqishëm të thërras.
Të thërras,
sa zëri t´më ngjiret,
e ngadalë,
e tëra të shterem...
natyrës dua
të shtrihem,
aromës së saj,
të endem...
Të qesh sot,
me natyrën dua,
të vetmen,
që më rilind mua...
po ku ta gjej
të bukurin vend,
ndaj mbeta,
poete e dështuar...

Beson ti...?

Beson ti,
në jetën pas vdekjes,
më pyete dikur...
Përgjigje nuk dija,
ndaj vetëm të pash çuditur...

Beson ti,
që ekziston dikush lart,
që mendon për të gjithë ne?
Nuk e di. Besoj kur të shoh,
të prek dhe ndjej që ti je...

Beson ti,
që të jesh i lumtur,
të dashurosh duhet?
(U përgjigja)
Dashuria me të dytin emër,
lumturi quhet...

NË AJËR

Këmbëve të zbathuara,
U veshëm këpucë,
Për të vazhduar,
Kërcimin...
Por për çudi
Nuk prekëm në tokë,
Bashkë shijuam
Fluturimin.