Koktej me Poezi nga Poetet me te shquar Shqiptar...

Ervin Hatibi - Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

Dritero Agolli - Berberi

Shume njerez ka qethur berberi ne jeten e gjate
atje ne floktoren e ktheses se ruges NAIMI
shume vdiqen fatmire a te ngrate
shume u vrane ,u burgosen dhe jeten u mori mergimi.

Qethi djaj e fisnike ,e kusare dhe mjaft deputete
dijetare e memure,kaptere e plot gjenerale
presidente te shkuar e te ardhshem,dramaturge e poete
kardiologe e xherahe,e dentiste qe shkulin dhembe e dhemballe

Ah,nga gjithe mullaret me koka cna mbeten
po te bente berberi nje album nga koket e qethura
sigurishte do i hapej nje nam tere jeten
si poetit te shquar ne librin me vjersa te zgjedhura.

Ja ky flok i takonte filan presidenti
filan presidenti qe vdiq a mbaroi i burgosur
keto balluke i mbante kusari me i madh i qytetit
kurse ato me tutje nje pusht i brengosur.

Keshtu do lexonin te zgjedhurat floke si liber
nga vetite e prodhimit te leshit ne kokat shqiptare
lere lere berberi vertete do te bente nje Bibel
po te kishte ne koken e vet dy-tri pare

Drita Como - Vetmia...

Vetmia eshte zilja e telefonit
Dhe nje ze i huaj qe kerkon dike tjeter
Vetmia eshet e diela e zbrazet
Me biseda boshe dhe pa diell

Vetmia eshte te shikosh pas xhamit
Njerez qe nxitojne ne mbremje
Merzia e gjate para gjumit
Dhe vapa ne netet pa hene

Vetmia eshte te duash shume
Dhe te mos kesh cfare te duash
Te mos kesh kujt t'i falesh dy lule
Dy fjale te mira te mos kesh kujt tia thuash

Te jesh kudo i tepert, i huaj
Mik i paftuar ne bote , hije
Pa nje kujtim qe te beje te vuash
Pa nje shprese per ate qe do vije

Po ankthi i diteve te mia pa ty
Ankthi im i perhershem
Per te gjitha ato qe i di dhe s'i di
-Kjo eshte dicka tjeter

Minutat qe ikin ngadale-ngadale
renduar nga ajo qe quhet pritje
Renduar nga ai qe quhet mall
Dhe qe nuk llogaritet...

Na ikën…
Cdo ditë e më shumë
ua numërojmë të mirat…
Ku ishim më parë
ne bijtë, ne bijat?!

Tani, që s’i kemi,
ah, dhe një çast t’i kthenim!
Të bëjmë ca rrugë
andej nga Liqeni,
t’iu japim një kafe,
që s’ua dhamë te “Rinia”
dhe tutje më shumë
t’iu bëjë pleqeria…
Rradhëve mos t’i lodhim
në asnjë lloj dyqani,
Mbrëmja mos heshtojë
me sy tek ekrani.
Të nisim udhë bisedash
për botën anembanë,
një gotë, çdo mbrëmje
ta pimë me etërit tanë…

Cfarë s’japim,
t’iu jepnim,
ato, që dot s’ua dhamë!
Të urtëve,
të pafjalëve,
të mirëve,
etërve tanë!

Se ç’e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç’e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç’e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç’e pren’ e se ç’e vranë,
Ç’e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.

Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall’, as i varrosur,
Pres një shenj’ e pres një dritë,
Pres me vjet’ e pres me ditë,
Se ç’u tera, se ç’u mpaka,
Se ç’u çora, se ç’u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar’ e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal’ e më bën trim,
më jep forc’ e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes’ e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

Arshi Pipa - Lamtumire


Mos qaj! Fisnike zija
kur veten nuk e shpalle
Ashtu nga dashunija
ti vdiqe tue u ngjall.

E zymte asht dita e motit
Nuk dij a kem’me u pa….
N’se jo,ti lutju Zotit,
Se mire na jemi nda.

Bardhyl Londo - Tetor Tiranas

Na jane mbaruar fjalet.
Buzeqeshja ka mbetur ne mes te udhes.
C’te bejme?
te shkojme a te mos shkojme per nje kafe
ne pallat te Kultures?
Tavoline e zakonshme
tej dritares qyteti vishet ne muzg.
nje gote uje per te dy,
kafja jote mbetur pergjysme,
imja pire me fund.
pergjysme, pergjysme, pergjysme,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele perjetesisht te privuara nga ndarja,
perjetesisht nga takimi.
Sa here t’i puthja syte e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohe e ashper :
Ne qe ishim aq te etur per njeri-tjetrin
te ndare na duhej te vdisnim

Ishe e fortë, ish e zonjë
Kish në flamur një shqiponjë

Një shiponjë me dy krerë
Ai lirisht hapej në erë.

Kur armiku na vërvitej
Flamuri i kombit ngrihej

Gjëmonin një mij trumbeta
Suleshin treqind mij veta.

Derdhjin gjakun si të marrë
Që të mbaheshin Shqipëtarë.

Derdhjin gjakun pa peshuar
Për flamunrin e bekuar.

Po trimat shkuan përjetë,
Shqipëria mbet e shkretë

Trimat shkuan edhe vanë
Kordhët po ndryshken mënjanë.

Kordhët ndryshkën e në baltë
Na ra flamuri i naltë!

Na ra flamuri i naltë
Mbeti e u kalb në baltë!

Sot kan dalë ca zuzarë
Që ulërtinë shqipëtarë,

Po këtë emër e lanë
U bashkuan me aganë

E punojnë nat’ e ditë
Që të mebtemi pa dritë,

O zuzar, o tradhëtorë
Ne na bëjtit shërbëtorë,

Na e vuatlitë lirinë
E na shkeltë Shqipërinë.

Rrëmbyet e po rrëmbeni
Gjith se ç’patmë e se ç’kemi!

Po mjaft! Koha ësht afër,
Kur të ndizet luft’e ashpër,

Lufta tri her’e bekuar
Që na ka pët të shpëtuar,

Jo luftë kundrë Turqisë,
Jo kundrë mbretit Shqipërisë,

Po luftë për ca zuzarë
Që u lindnë shqipëtarë

E, armiq të Shqipërisë,
I fryjnë dritës së lirisë,

S’na lënë dhe ne të tjerët,
T’dalim nga gjum’i errët,

Po ç’dëgjojnë ven’ e thonë,
E ç’shohin e tradhëtojnë

Eshtë turp prej kësi krimbash
Të mundohet një komb trimash!

Ngrehuni, o shqipëtarë,
T’i shtypim këta zuzarë!

Ismail Kadare - Une pashe lulet e para...

Une pashe lulet e para
qe celen kudo permbi dhe
Pashe zogjte e pare shtegtare
q'u kthyen serishmi tek ne
Ne brigje, ne kopshte, ne ara
gjithcka eshte e pare, gjithcka
Ndermend dashuria e pare
ato kur i pashe me ra.
Do vyshken te gjitha te parat
dhe prap do kthehen ato
pervec dashurise se pare
as vyshket, as kthehet ajo.

Dritero Agolli - Kur një mëngjes...

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohe

Dituri Dizdari - Ishte mbremje...

Ylli saj, dashuria ime
la sekondat pa frymë.

Një gjeth, ra...
Hapi yt, vështri
mi buzë qeshja.

Bashkë me heshtjen, mbrëmja
gjethe mërmërinte...

Gjithçka, u drodh prej
ardhjes tënde.

Ishte mbrëmje.

Naim Frasheri - JETA

Sa e dua gjithë jetën!
Se atje gjenj të vërtetën,
Yjtë, nënën, hapësirën,
Të mugëtit, natën, ditën,
Mëngjezë, djellinë, dritën,
Mbrëmën, dh’atë errësirën

Natën, kur ësht’e qetuar,
Edhe gjësendi s’dëgjonet;
Qjellin kur ësht’i qëruar,
E hapësira ndritonet,
Ret’ e zeza sterrë nd’erë.

Vapën, vjeshtën, dimrin verën,
Retë, shinë, dhe lumenjtë,
Gjëmim, mjërgullë, përrenjtë,
Dborën, brëshërin’e erën,
Malet, fushat edhe brigjet,
Grykat, çukat edhe shtigjet.

Oshëtimën, pyjet, drurët,
Shkëmbenjtë, gërxhet’e gurtë.
Lulet, barërat që mbijnë,
E shpesët që fluturojnë,
Edhe këngëra këndojnë,
E në për dega lëvrijnë.

Dhe njerin’e bagëtinë
Dhe gjithë ç’është në jetë
I dua si Perëndinë,
Se nga do që këthenj sytë
Shoh atje Zotn’e vërtetë
Q’është një e s’ka të dytë.

Shaban Cakolli - E IMJA ËSHTË KJO TOKË

Çka shohin sytë
Dhe shumë më përtej
Janë trojet e mia
Gjaku i diellit tim

Çka shohin sytë
Dhe shumë më përtej
Është qielli im
Është mhënë e atdheut.

Çka shohin sytë
Dhe shumë më përtej
Është fusha e rrafshët
Udha e dy Drinëve.

Fadil Shyti - Po, nuk qëndruam për Atdhe!


Të veprojmë si viganët,
Për trojet tona etnike,
Nuk bëhet dot, Shqipëria-Shqipëri,
Pa vepra heroike!
Kështu, ligjëroi profesori ynë,
Kështu shkroi shkrimtari,
Pa e ribashkuar Shqipërinë Etnike,
Diellin s´do ta gëzoj kurrë -shqiptari!
E mbrojti diturinë dhe nderin,
Përballë rrebesheve të kohës,
Që na i sollën titistët kanibalë,
Besën e kishte -busullën e ndritur,
Hapëronte, sfidonte për një Ideal!
Nuk përkulen përballë stuhive,
Palët valmire të Flamurit,
Nuk përkulet kurrën e kurrës,
Përballë tradhtive; -burri i burrit!

Suedi, 22. 04. 2010

Suzana Kuqi - Fluturimi i një poeti…

A ke marrë ndonjëherë fluturim
si një zog i lirë në agim
shpirtin tënd a e ke praruar
me rrezet e diellit ne perëndim…

A në një natë të bukur me yje
mbi një hënë plot shkëlqim a ke ndaluar
e me të dashurin tend atje, a je dashuruar
Unë kam kalëruar shqiponja
përmes stuhish të tërbuara
kuçedra kam vrarë
me duart e mia
e folur me dragonj kam
në poezitë e mia …

A je zhytur ndonjëherë
thellësive të detit blu
shoqëri delfinave a u ke bërë
si një sirenë e bukur ëndërruar
një ëndërr
në shekuj të mohuar…

A je endur në xhunglën e harlisur
me tigra e luanë pranë
e të mos trëmbesh prej tyre
se mendjen ta kish marrë
ajo lule e bukur e rrallë
dashurisë për t’ja falë
E kur e ke gjetur
je penduar e je tërhequr
atë bukuri për të mos vrarë..

A një nate të errët
yjet a ke mundur
t’ja qëndisësh qiellit
porta të mrekullueshme
në të të hapësh, a ke mundur
të udhëtosh pa fund
drejt universeve të tjera
mahnitëse paralele
e të shohësh
sa e ndryshme do të ish bota
nëse njerëzit
do të mendonin me zemër…

E të gjesh në to
ato fëmijë që ke humbur
rrugës së jetës abortuar
e të shohesh e të vuash
atë mrekulli jete
mohuar,
padrejtësisht që në embrion
t’i përkëdhelësh,
të ç’mallesh me to
e t’u kerkosh ndjesë
me lot pendimi
në sytë e zemrës
në sytë e shpirtit …

E të flasësh me Zotin
në rrezen e praruar të diellit
e ta ndjesh të të flasë
në sythin e brishtë e të gjelbër
që çel pas dimrit të zemëruar
të të thote, ja një filiz shprese
ngrihu, fatit mos ju përul
ta kam dhënë jetën
për te mos u nënshtruar…

A e ke ndjerë veten
zot të vetes
e të mendimeve të tua
apo ajo llogari e ftohtë
të është bërë zot
e zemrën ta ka akulluar…

E ndërsa ti
bashkëbiseduesi im i rastit
më shet mënd se ç’ke bërë
pas parave rendur
unë padashur ndjek atë fluturën
krahëshkruar
që ndoshta më mirë se ne
jetën e ka kuptuar
edhe se një ditë të vetme
jetë të dhuruar
luleve bredhur luleve kaleruar…

A e ke larë ndonjëhere zemrën
në lot lëndimi e vuajtjeje
që nuk janë të tuat
të vuash me të tjerët
në fatkeqësi a humbje
a ta ngrohësh zemren
nen rrezet
e më të dlirës buzëqeshje…

Ndaj të lutem
mos më pyet se ç’kam bërë
e ç’plane kam për të nesërmen
për të më kuptuar nuk ke
kur pa turp do të të them
Jam, mbetem
e në fluturim do të vdes
i marrosur duke vuajtur
e duke u lumturuar
si një poet…

XHEVAHIR SPAHIU - Rekuiem per oren 6...

Ora 6
Akrepat si dy krahe te hapur qe presin
dhe ti s'po vjen
ti s'po vjen as ne 6 e nje minute
ne 6 e dy minuta vetmia ish me mua
une isha me vetmine ne 6 e tre minuta
ne 6 e kater bota ishte po ajo
6 e pesa i ngjante 6 e gjashtes si dy pika uji
6 e shtate, 6 e tete, 6 e nente, 6 e dhjete
Ti s'po vjen
S'po vjen
S'vjen
ne 6 e pesembdhjete
hodha syte si dy vetetima ne fushen e ores se qytetit
akrepat u thyen si dy krahe te nje zogu
qe s'ekziston

Une mora pikellimin per dore
dhe ika

BARDHYL LONDO - Epitaf i shtate endrrave

Dola. ciftet e dashuruara
putheshin qetesisht ne park.
Rendin rruget e periferise
buzet te takonin me bulevardin e madh.
Nate e bukur, capitej ngadale,
diellin priste te puthej ne mengjes.
Qyteti perqafohej me mallin perballe
pa asnje llogari, pa asnje interes.

Nate e bukur tmerresisht
nje nate a vete jeta ish?!

Jete njerezore-fytyre dashurish.

" Nata jeton me pasionin e agimit
e sotmja enderron te nesermen
Vete hapi i njeriut mbi token time
trajektore e pasioneve te ndershme
Nga pasione te bukura njerezore
lindin, vdesin, rilindin miliona dashuri.

Do te vdes nga pasioni per te qene njeri!"

" Te kam besur gjithmone si femija nenes,
ty, force e pamposhtur e njeriut te mire,
cdo kohe fytyren e njeriut ka enderruar,
koha ime ka fytyren e njeriut te lire. "

FATOS ARAPI - ELEGJI PER BABANE

Ti nuk je me.
As do te na shohesh,
as do te shohim,baba, me kurre.
Ti nuk je me..
Emrin tend e mori ky gur,
Vdekja - si vdekje ,
gjithmone e dhimbshme,
gjithmone e verdhe...

Me nje kordhele
tufa kujtimesh ne zemer na lidh.

Tufa kujtimesh
edhe elegjish.

Jam i trishtuar dhe me mori malli.

Dhe mbi trishtime e mall duke ecur,
ngjita rrugen e ngushte te fshatit.

Shtyva deren e varrezes se vogel
dhe t'erdha te varri...
C'fjale te pathena do te me fiasesh?
C'fjale te reja deshiron te degjosh?
Prej ketij varri
tani, baba, c'do te me japesh?

Ate dite te thate janari:
perpara teje Halil Alija
e mercenari.
Prapa shtepia ne zjarr e flake


Duart e tua ne pranga,
plak i ngarte?

Erdha te marr
cfare perket prei ketij varri.

Kujtime te dhimbshme.
Vuajtje krenare.

Ti mos me thuaj:
"Biro... iane te trishtuara".

Baba i gjore!
Une, pa ato,
do t'isha ne jete edhe me i trishtuar.

Dhe kur te vdes
s'dua asgje
vec nje varr te thieshte.

Atje ne bregdet,
ku neper net
bisedojne yjet me qiparisat.

Dhe fjale te kaltra
flet e shprendan
deti matane.
Fjalet qe i njohim,
qe i kuptojme,
une
me babane...

Ferit Ramadani - PA TY NIMFA IME


Si flutra në livadhe që endet jam bërë
kërkoj metaforë për nektar në varg

Edhe kur është acar e kur bie borë.
Më shpie frymëzimi larg e sa më larg!;

Dhe endem në shtigje, për yje s'pyes lartësi
Kundroj gjithkah - botën ku ndodhet Ajo

Nimfa që befas iku dhe më la bulza n' dashuri
me përshëndetje - fjalët : Në parajs më kërko!

Ku t'i gjejë shtigjet, atë portë si ta hap
me vargje bëj kodin për dryrin e saj

Një shekull Sizif në rrugë me vrap
dashurinë me pikëllimin si gur i mbaj!

Dhe rend me zjarr - çka t'i bëj etjes
nuk shuhet vullkani me rrjedha loti

Pa Ty Nimfa ime - as zgjimit , as fjetjes
s'ia them urimin që e sjell motmoti!

Lediana Kapaj - Udhëve të paudha.

Udhëve të paudha si të humbur shtegtojmë,
kryq e tërthor dhe e uritur çapitet shpresa.
Endërrat në ëndërra të lënduar kërkojmë.
stërgjaten pa mëshirë si tërkuzë,dëshira e mbresa.

Mëndje e njëmëndët si e çmendur marrohet,
labirinteve të pafund të pa anë e pa fill.
Zemër e s'provuar si Borëbardha harrohet,
në të ashpërin,të brengosurin dhe të errëtin pyll.

Vetmi e mallkuar si kuçedra pareshtur sëmbon,
në shpirtin e brengosur dhe të tharë të çdo udhëtari,
Dëshira e lënduar dhe e etur shteron,
duke lene pas saj një mjegull...ku sundojnë veç gurë varri.

Persiatje e përçartur më në fund mbaroj,
pa gjurmë e zhurmë dhe si shumë herë të tjera,
si zogu i pranverës në agim, shpirti vetë fluturoj ,
në krahë trishtësinë,e përndoqi një çast era!!

Migjeni - BALADË QYTETSE

Mbramë
qiella dhe hyjt e vramë
një ngjarje të trishtueme panë:
Hije... jo! - por një grue
me ftyrë të zbetë edhe me sy
të zez si jeta e saj,
me buzën të vyshkuna në vaj,
me plagë në gjoks e stolisun
me veshje dhe me shpirt të grisun,
me hije grueje,
një kens këso bote,
një fantom uje
vallzonte valle në rrugë të madhe.
Dy hapa para, dy hapa mbrapa
me kambë të zbathun,
me zemër të plasun.
Dy hapa djathtas, dy hapa majtas,
me flokë të thime,
me ndjesi të ngrime.
(Dikur,
kur gjit' e saj me kreni
shpërtheheshin n'aromë,
kur ish e njomë -
atëherë e dashunojshin shum zotni.
E sot?)
Jeta e saj asht kjo vall' e çmendun
në rrugat e qytetit tonë,
një jetën e fikun, një jetë e shterun,
shpin i molisun, zemër e therun,
një za vorri, një jehonë
që vallzon natën vonë
nëpër rrugat e qytetit tonë..

Abdullah Konushevci - Dhe ikim ikim ikim

Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak

Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë