KUSH ËSHTË MESIA?

Të nderuar besimtarë të besimit krishter,shprehni mendimet tuaja
-kush ishte Mesia?
-Përse u quajt kështu?
-Çka kuptoni ju me fjalën Rabin
-dhe pse Jezui ishte shpërblesa?

Qka mendoni ju,a iu kishte çfaqur Perendia Moisiut?

ÇKA ËSHTË BIBLA?

ÇKA JANË PROFETËT PëR JU?
SA E PËRMBUSHUR ISHTE PROFECIA E ISAISË?

vërtetë bota njerëzore ka nevojë për qetësi të brendshme, sepse për atë materiale, ndoshta ia kalon disi. dhe, pikërisht ka pasur neovjë që të ndihmohet, nga kush tjetër pos krijuesit të vet. e ky krijues ka qenë dhe do të mbetet Perëndia, ndërsa nevojën që e ka dërguar tek njerëzit ka qenë pikërisht Mesia, që i përkthyer në gjuhën e rëndomtë dmth shpëtimtar. ka qenë i tillë që është mishëruar në botën njerëzore, dhe ka vuajtur të njëjtat dhembje dhe ndoshta ka pasur edhe më të vështira, por misoni i tij ka qenë dhe mbetet që tu ndihmojë njerëzve për tejkalimin dhe rimbëkëmbjen shpirtërore. edhe më herët ka shkruar Bibla se ka qenë dhe shkruan se do të vijë por në kohën e duhur kur njerëzit do të gëzohen në ardhjen e Tij, pasi hwerën e parë nuk e kishin për qejf, edhepse vetë e kërkuan. Perëndinë dhe Jezusin e dëshirojnë ndoshta shumë njerëz por të mbjellur në zemra, vështirë se do të munden, nëse nuk e pranuan ardhjen e parë, e ndoshta as ardhjen e dytë. Zoti i bekoftë të gjithë të krishterët edhe jo të krishterët, sepse në tërësi krijuesi i bëri të gjithë njësoj, dhe pa dallime, ndërsa për zemrat e tyre përkujdeset vetëm Ai. vetëm Ai shikon brenda përbrenda zemrës, askush nuk mund të lëvdërohet se i takon Jezusit, nëse nuk ka dalë ende në testin e vërtetë të Jezusit.

fjala rabin do të thotë prijës fetar judenj, i cili ka bërë mësimet e duhura dhe posedon një përgatitje të duhur në mësimin teologjik pikërisht edhe so tnë botën e judenjëve rabinët e kanë një rëndësi të veçantë sepse përshkruajnë ligjet dhe teoritë e shumta të teologjisë së judenjëve. në kohën e kaluar të ardhjes së Jezusit, rabinët e kanë sprovuar shumë herë zotin duke e vënë para pyetjeve të shumta, por duke mos ditur se Jezusi ka pasur përgatitje të lartë për të gjitha, pasi ka marrë ato nga Ati i vet.

do të thotë se Perëndia nuk i ka shkëputur asnjëherë vrojtimet, kërkesat, kujdestarinë, dashurinë për neve, edhe nëse pas kohës së Moisiut, nuk ka kontaktuar drejtëpërdrejtë me njerëz... pas shumë vitesh heshtjeje Perëndia deshi të ofrojë një mënyrë tjetër të dashurisë duke besuar se kjo do të pritet me të njejtën mënyrë dhe me të njejtën dashuri...përpara kishte provuar me anë të profetëve, por kjo dhurata në formë të zbritjes për të jetuar së bashku me krijesta e veta, ka qenë një ofertë shumë serioze dhe mjaft domethënëse. erdhi si dhuratë që nga foshnja që të jetë më bindës, dhe më njerëzor, as nuk e panë me sy të mirë as nuk e pritën me entuziazëm, as nuk bënë pritje si prindi që e pret një fëmijë të vet. erdhi në botë si dhuratë për na pajtuar me Atin e tij, por kjo dhuratë u muarr vetëm si person fizikë, dhe nuk u pranua me zemër të pastër. secila dashuri nëse nuk ka bazë të vërtetë që buron nga zemra, nuk ka shumë shpresa se do të mbijetojë. edhe shumë gjëra nga përvoja e jonë jetësore, nuk mund të preken secila nuk mund të jemi afër tyre, por megjithatë besojmë se p.sh ka amerikë dhe ka demokraci, ka kinë dhe ka australi, por edhe nëse asnjëherë nuk mund të shkojmë gjer atje. dhurata që na solli Perëndia duke jetuar së bashku me neve, ishte një përjetim i rrallë në histori, por njeriu mbetet njeri dhe i pabindur dhe dashuria e jonë ka grafikone rritjeje dhe zbritjeje, varësisht nga disponimi se a mund të pranoj se ka dikush që e drejton jetën e tij apo vullneti i njeriut është aq i fortë dhe kaq agresiv, sa nuk pranon ndikime nga jashtë dhe sidomos nga diçka që nuk shihet dhe nuk konkretizohet. Vallë, a nuk ishte Jezusi si njeri dhe si Zot, zbritur në tokë i përulur dhe dhuratë për tu bërë sakrificë që të largohen të metat dhe dobësitë e të gjithë njerëzve, pa bërë asgjë dhe pa paguar asnjë metelik. dhuratat janë dhurata dhe nuk paguhen por vetëm jepen, sikur e tërë jeta jonë që është një dhuratë dhe një dashuri të madhe që ka Perëndia ndaj të gjithë njerëzve. jezusi ishte dashuria më e madhe e Perëndisë që e shfaqi ndaj njerëzve, dhe më tregoni se cili prind do të pranonte që të sakrifikoj birin e vet, për të shprehur dashuri. unë si prind, ndoshta jem shumë i dobët dhe prej katër fëmijëve tani të rritur, edhe po të ishin të vegjël, vështirë se mund të vendos për të bërë diçka të tillë. por njeriu nuk mund të jetë Perëndi dhe shumë çka e ka të kufizuar, edhe lindja edhe vdekja nuk janë në vullnetin e tij. sado që të përparojnë klonimet dhe hulumtimet shkencore, vullneti i njeriut nuk mund të rrezikojë vullnetin e të lartit Perëndi.

shaban cakolli shkruajti:ÇKA ËSHTË BIBLA?

bibla në gjuhën greke biblios, do të thotë shumë libërsh, sepse në të është përshkrua një histori hebreje sikur të gjithë popujt që e kanë të tyre. por, populli hebre ishte populli i zotit, sepse ishte zgjedhur nga Ai vetë, nuk kemi detaje se përse ka ndodhur kjo, por fillimet e të gjitha fillimeve na qojnë në burimin e lumenjve tigris dhe eufrat, që gjenden në lindjen e mesme apo në këto hapësira, ku gjenden burimet e vjetra të këtij populli. e ndarë në dy pjesë ka testamentin e vjetër(që thamë histori e një populli), dhe në testamentin e ri që shpesh quhet Besëlidhja e Re, në të cilën janë shkruar UNgjijtë që i kanë regjistruar apostujt apo vetë nxënësitë e Jezus Krishtit. Bibla, të thuhet në gjuhën popullore është një libër i cili ka në qendër të vemendjes rrugëtimin e njeriut gjatë etapave historike, e përcjellë me shumë vemendje nga Perëndia. jo, pse më vonë ka pushuar së qeni me neve, por këto kanë qenë hapat që njeriu i ka bërë duke marrë mesazhe të drejtëpërdrejta me anë të profetëve dhe të dërguarve të tij. libri sjell, momente shumë të rëndësishme, dhe raste kur njeriu hyn në praninë e Perëndisë, por edhe shumë herë del nga orbita dhe tërhiqet për tu shfaqur më krenar dhe më i pabindur se kurr, por pasojat janë katastrofale dhe të egra. kjo, tregon se vazhdimisht njeriu ka qenë rebelues sikur edhe në ditët tona, që e gjykon gabimisht prezencën e Perëndisë, duke qenë se rebelimi shpesh e dërgon në pësime dhe katastrofa e konflikte të përhershme sociale dhe shpirtërore, dhe këto gjatë historisë janë shumë më të ashpra dhe më të pamëshirshme. bibla është një përvojë e një libri i cili përcjellë racën njerëzore, pa marrë parasysh bindjet e mëvonshme fetare, si teste dhe përvoja tejet të vështira në rrugëtimin etij. sot, edhe çdo popull, edhe çdo bindje e kuptim jetësor, ka një dozë të tilla vështirësish, madje edhe më të ashpra dhe më të paskrupullt, se në kohën e Moisiut apo të sollomonit. libri tregon se mund të kesh çdo gjë, mund të vishesh me ar të kulluar, ndërtosh kulla të larta, të kesh robër dhe të fitosh luftëra të shumta, liria dhe demokracia e vërtetë e ka vulën e vetma në dorën e Perëndisë. vallë, a nuk ishte demokraci kur perëndia e pyeti krijesën e tij Adamin/Ademin/, se ku dëshiron të jetojë i vetëm apo me Perëndinë? ky njeri që njihet si babagjyshi ynë vendosi të jetojë i vetëm, dhe kështu do të mbetet gjer në ditët tona, sepse e kemi gjenin e tij, dhe nuk mundemi ndryshe. libri që mund të lexohet me shumë kujdes, tregon se një rebelim i tillë po na sjellë pozitën e pavolitshme, dhe kjo mund të mësohet nga pësimet dhe rëniet e shumta të gjinisë njerëzore në periodat e ndryshme. mund të zgjedh njeriu perandor dhe mbretër, njerëz të fortë amerikan apo rus apo të ketë hegjemoni dhe dinasti, të ketë aleanca shumë të forta, mund të lindin shumë napoleona dhe kserksa e aleksandra të mëdhenj, por Bibla mëson se të gjithë u bënë hi dhe pluhur ashtu sikur erdhën. Bibla thotë " prej pluhurit të nxorra dhe në pluhur do të kthehesh...". Bibla do të thotë se njeriu nuk mundet në asnjë mënyrë të merr rolin e krijuesit, sado i hidhur të është ky konstatim.

profetët janë lloj i të dërguarve të posaçëm i njerëzve që kanë komunikuar me Perëndinë. Ai i ka dërguar ata që të jenë në shërbim ët njerëzve tjerë dhe kanë pasur rolin e ndërmjetësitë, për të afruar dashurinë e Perëndisë sa më afër njerëzve. nëse kanë qenë të pranuar apo jo, mbetet edhe sot një mistere sepse edhe në ditën e sotme dikush që ngren kokën mbi të tjerët shfaqet një xhelozi e hapur. nuk është e rastësishme, që ndaj prijësve të njohur bëhen atentate dhe komplote, sikur ndaj Martin Luter kingut, ndaj atyre që ngrejnë zërin e arsyes përtë drejtat elementare njerëzore. atëherë profetët kanë qenë të ngarkuar me vepra madhështore që u ka dhënë Perëndia, edhe pse e kanë ditur se roli i tyre do të anashkalohet dhe nëpërkëmbët, mirëpo kanë qenë të lumtur se po sihërbejnë krijuesit të tyre/ shumë prej tyre janë frikësuar, si p.sh ISAIA apo Ezekieli, mirëpo pprgjigja e krijuesit ka qenë shumë domethënës dhe i prerë. " kush ua dha gjuhën për të folur, kush u njohu në barkun e nënës, kush u ushqeu dhe u rriti që nga foshnja, përse keni dyshim se nuk do tu mbrojë nga rreziqet e shumta.." u kishte thënë krijuesi. misionet e profetëve kanë kaluar në rreziqe të mëdha, dhe shpesh duke rrezikuar veten e tyre, por kanë qenë të përgatitur dhe të mbushur me dashuri të posaçme, duke dërguar mesazhet e qarta për rebelimin e njerëzve. profetë ka pasur shumë dhe gjatë historisë së njerëzimit, shumë prej tyre janë vrarë dhe janë anatemuar, por më së shumti ka pësuar vetë Perëndia-apo i dërguar i tij Jezusi, i cili është gozhduar si shenje e rikuperimit të një dashurie të humbur. edhe pse në kryq, Ai është ngritur mbi autorët e vrasjes dhe lartë ka lënë porositë prej Atit të vet, se misioni është kryer dhe porosia ka shkuar në vnedin e duhur, kurse sakrifica e tij, ka qenë më e madhja nga të gjithë profetët tjerë, sepse të japësh veten e tij, për të fituar një dashuri njerëzore, i zbeh të gjitha dashuritë e tjera. të gjitha dashuritë tjera mund të jenë të vogla e të mëdha, disa përqind apo shumë përqind, por sakrifica e vdekjes së Jezusit, ka peshën e një dashurie të ndarë me vite, dhe ky divorc është bërë me fajin e njeriut dhe jo të Perëndisë. por, Perëndia prapë është sakrifikuar që të kthehet buzëqeshja dhe gëzimi i njerëzve, të shërohen nga plagët e jetës së tyre, të jenë të lumtur dhe të kenë paqen e duhur jo fizike por, më shumë shpirtërore. shpesh, më rastis të pyes nëse populli shqiptar është i lirë dhe i begatshëm siç pretendon. begatia e brebndshme ka më shumë domethënie se një mijë njohje kombëtare apo ndërkombëtare. të lirohesh dhe të jetosh me postullate të mirëfillta, të udhëhiqesh nga dashuria për njëri-tjetrin, të duash adhe ata që nuk të duan, të largosh urrejtjen të afrosh dashuri dhe të këndellesh shpirtërisht, duke mos lënduar tjerët sepse këtë e kishte shijuar në të kaluarën e afërtë. asnjë dashuri dhe asnjë lumutir kombëtare apo individuale nuk ndërtohet mbi fatëkeqësinë e tjetrit. ky është rregull dhe sjellje themelore, të cilën e kanë provuar mbi supet e veta shumë popuj shumë sundues, dhe në fund kanë dalur aq humbës aq të përulur dhe të poshtëruar nga vetë populli i vet...nëse kjo nuk respektohet, vështirë se perëndia e ndihmon një popull të tillë, edhe nëse në fillim duket shumë e parëndësishme...Vulën e të gjtha demokracive botërore nuk e ka as Washingtoni as Bruxellesi as Moska as Prishtina as Beogradi as Tirana, por vetëm krijuesi dhe Perëndia e jep vlerësimin përfundimtar nëse ke dhënë provat e duhura. as nuk është religjioze as nuk është pretencioze as nuk është teori spekulative, por një besim i vërtetë i duhet so tjovetëm shqiptarëve por edhe popujve përreth, të cilët shumë lehtë mund të hyjnë në vorbullën e kataklizmave shfarosëse...vendimi duhet të merret sa më shpej aq më mirë dhe më dobishëm...

mendohet se janë tri shtylla të besimeve themeltare, e ato mund të përkufizohen si botëkuptime të njerëëzve të krijuara gjatë shekujve, duke tentuar që secili në mënyrën e vet ta sëndërtojë një piramidë besimi, dhe të shëmbëllejë për të tjeërt. me thënë personalsiht kjo nuk është origjinale, që Perëndia ta ketë parë vetën herë në një pasqyrë e herë në tjetrën. Perëndia nuk ka krijuar strategji as ndonjë projekt që do ta detyronte njerioun të përfundonte në njërën nga këto besime.
thënë shkurt, të tri besimet themelore, JUDAIZMI, KRISHTENIZMI dhe MUSLIMANIZMI, e kanë të përbashkët të vetmin dhe të pazëvëndësueshmin Perëndi. thonë kështu apo ashtu, Perëndia është epiqendra e vrojtimeve dhe shpjegimeve në historikun e krijimit të këtij universi. nëpër libra janë përmendur teori të darvinit, pavllovit, e të shumë koacervateve të dala nag hemisfera heliocentrike, por dalngadalë kanë ardhur duke u shkrirë në atë se edhe këta shkencëtarë kanë qenë pjellë e Perëndisë. bile, në momentet kur darwini e kishte përfunduar një libër shkencor për seleksionimin natyror, kishte ofsharë thellë duke thënë "...i qofsha falë Perëndisë që e mbarova këtë libër...".
këto tri besime takohen me tri ndërtesa besimi, e këto janë figurat shumë të njohura biblike e që secila prej tyre zë një vend kyç në shpërthimet dhe evoluimi i shumë besimeve tjera.
e para është se Abrahami apo Ibrahimi, është cilësuar si babai i të gjitha kombeve dhe prej aty rrjedhin të gjitha brezat e ardhshëm,
e dyta se Moisiu apo Musa, ka qenë profeti dhe i ashtuquajturi njeri shumë i besueshëm sa ka biseduar drejtëpërdrejtë me Perëndinë dhe atë për shumë çështje me rëndësi për brezat e ardhshëm,
e treta e që është më e rëndësishme JEZUSI apo si quhet ndryshe ISA i lvdishëm, është shtylla themelore e një besimi të pavdekshëm, pasi nëse ka vdekur Jezusi apo ISA, çfarë paraqet jeta e njeriut, vallë po të ishte njeriu pa besim se ka ringjallje si do të mund të besonte se Zoti përkujdeset vetëm për të gjallët apo vetëm pë rtë vdekurit. dmth. shkurt, nëse nuk ka ringjallje, qoftë ky Krisht apo ISa, besimi se gjithçka vdesë po atë ditë kur njeriu e le këtë botë, atëherë besimi do të ishte vetëm 50,60, apo 100 vjeçar dhe gjithëka do të fundoset me funeralin e fundit. ringjalljen e ka shpallur edhe Abrahami edhe Moisiu, edhe Krishti por edhe Ibrahimi edhe Musa edhe hazreti Isa, këtë e kemi të dëgjuar shumë herë...
nëse besojmë se Perëndia nuk ka të sosur, sikur edhe njeriu nëse hynë në prezencën e Tij, e kemi edhe besimin se njeriu do të rrojë edhe pas kësaj kohe fizike, dhe do të marrë trajtën e përhershme me një shpirt me të cilin do ta furnizojë Perëndia. çdo besim se njeriu vdesë e me të edhe Perëndia do të jetë spekulativ dhe intrigues, pasi nëse vdesim së bashku me Perëndinë dhe nuk ringjallemi atëherë çfarë rëndësie ka nëse besojmë apo jo? nëse jetojmë së bashku me Perëndinë do të bëjmë jetën e përjetshme, të cilën aq shumë e kërkuam në këtë botë. çdo përpjekje pa Të, është e dështuar, pasi vulën e fundit e jep Perëndia. vallë, a nuk po ndodhë çdo ditë vdekja e njeriut dhe askush nuk mund të intervenojë, pasi edhe lindja edhe vdekja nuk vjen nga dëshira e jonë, por nga vullneti i të lartit Perëndi. ju përgëzoj dhe ju dëshiroj bekimet e shumta që rrjedhin nga Perëndia...

vërtetë, vërtetë po ju them, dhe vërtetë, nëse nuk ka besim se do të ringjallemi dhe të jetojmë përgjithmonë përse u ndërtua kjo botë dhe tërë këto mundime në jetët tona? përse, kur vdesim dhe duke mos besuar se do të ringjallemi, humbim të gjitah shpresat tona? përse, sikur të mos besonim në jetën e përjetshme, Zoti nuk do na duhej fare, dhe do jetonim sikur njerëz dhe njerëz do të mbetemi? nëse vdesim neve, arëherë cili është roli i Zotit, nëse neve jemi të vdekshëm? si mund të jetojmë ose të vdesim , kur Zoti ynë nuk jeton me neve? Ai na bëri neve dhe neve do vdesim ose do jetojmë së bashku, me Të?