Poezi nga Poeti dhe Shkrimtari, Ferit Ramadani.

Për ty që je larg meje

Në këtë natë të qetë
Pranë dritares qendroj
Shiqoj yjet lartë
Dhe për ty mendoj.

U bë kohë e gjatë
Që je larguar
U bënë, e dashur, disa muaj
Që s'të kam takuar.

Rangut të të verbuarve
Unë, tani, i takoj
Se sytë mi more
Kur u largove.

E tani me foton tënde në dorë
Nga largësia të përqafoj
Nga zemra të fala
Dhe të puthura të dërgojë.

URREJTJA

Për ju s'është rëndë
As për fatin nuk është lehtë
Zemra hidhërohet e nuk bën
Është keq për ty që të urren.

Larg se keqes, o njeri
Mbill në zemër më shumë mirësi.
Sa e bukur është mirësia
Të udhëzon nga dashuria.

E shkurt është jeta,
Andaj duhet të mbrohemi
E këtu të dominojnë fjalët
Liri, mbarësi dhe fate.

JETË E HIDHUR

Sa rëndë e shqiptoj këtë fjalë
Dora më dridhet kur e shkruaj.
Me shpirt, njërit, duhet besuar
Se jeta nuk ka lindur për tu hidhëruar.

Sa fjalë të buta ka në jetë
Sa zemra rrahin për të mirë.
Edhe shumë njerëz gabojnë
Ata që zemrën e hidhërojnë.

Sa mirë do ishte gëzimi
Në sy do të lexohej mirësia,
Në zemër do të vërehej butësia
Hidhërimin nuk e duron njerëzia.

NË CILËN KAPTINË?


Në cilen kaptinë te frymëzimit hyre nuk e di
se mbaruan te gjitha e nise ti !
Me vargje te lagura , shellirë deti prej loti
se je malli që djeg e rilind perseri!

Ku të ndalem pritave të bej një percaktim
nuk më mjaftojnë çastet qe të dëgjoj fjalën!
Në kufinjtë e shpirtit gjithmon kam shestim
sa rrëshqitshëm hiqesh sikur e prek njalën!


Perendi madheshtore lindur e rilindur agimeve
që me largon peshën e errësirës nga jeta
në sinjal të pritjes endesh ledhatimeve
që të flet mirësia si era ndër gërsheta!

Gjithmon del e tillë si akrepi qe puth kohën
për çdo tiktak zemre më rinon shpirtin Ti
në këtë sfidë ndryshimesh që te derdh llohën
je bërë ylber shtigjesh që ngrit dashuri!

SA TË GEZUAR...!

Se kisha menduar një natë të ketillë varri
se kisha menduar nje fatalitet per jeten !
Sa shpejt me mbuloj nje peshe qe se ka as Sharri
nje vule shpifjesh qe gjithkah i gjetën!

Per te gjith hapa shtigje te ndjejne mirësinë
kur u bera dicka t'u dalin aq rrudha ?
Gjithmon ndesha urrejtjen perse ngrita dashurinë
le te jete e perjetshme - periudha!

Jam mesuar me mall t'ua bej uratën
S'jam njeri qe ua projektoj hidherimet!
S'ka gje se ate pakë dritë ma benë si natën
do te flasin nje kohë permbajtjet dhe shkrimet !

DESHA TE BEHESH VIGANE!

Perse gjithmon desha te behesh vigane
te mbetesh nje Diell qe ndriçon anësisë,
me cinizem percillej cdo shkresë e cdo ane
mos e bej nje rreze per shprese te dashurise!

Nuk me lodhnin djajtë qe turfullojnë pandal
As shtrigat qe deshen te krijojnë ndalesa!
Se janë si perrocka qe rrjedhin ne mal
i ndalin rrjedhat ne gropa e lakesa!

Perse te humb kohën te te shpjegoj gjerat
Perse te pushton ajo ndjejnë pikëllimi ?
Unë ua kuptoj gjuhën ua njeh dhe zërat
te gjithëve qe netëve i fergon perdellimi!

Ndaj nuk kam lakmi per sherrin qe bejnë
Se duan te arrijnë te dalin ne arenë !
Por kot rendin se eunukët te njejtë ngjajnë
tek shterzojnë te krijojnë idenë !

Nuk vuaj nga ajo ndjenjë qe ka zili !
Per gjithcka do te kuptosh nje ditë !
Se sot nga misteri te behet gjithcka zi !
per qendrimin tim ke ndez meritë ...!

ME VARGJE TË PRAROJ!

Behen vargan çastesh qe mendoj per ate !
Perse lotet ne çerpik i varen , ia lagin faqet ?

Janë vargan i gjatë me gjëmimin - rrufe
si zjarri qe ndizet e percellon manushaqet!

Me mori malli te të shikoj një çast ata sy
Edhe ate pamje shenjterie qe e ka mbuluar dëshperimi!

Po kush mendon se une aq lehtë të harroj TY
Me vargje te praroj - me rreze agimi!

Ti mos me perbuz nga keqkuptimet qe ranë
Se burrit dhe kalit varri kurrë s'u dihet !

Te shpeshten nga plumbat dhe nga puthjet u vranë
E trishtë mbetet vdekja dhe ndarja nuk u dihet !

Por unë e di vdekjen ! Dhe të pres nga largësia
te behem feniks e te nisë dashuria!...

TE JEM PRANE TEJE

Nuk e fsheh perse te them se shume te dua !
Nuk e them kurre se nuk lotoj per ty !
E ke pare rrjedhen e ujit ne krua ?
Ashtu rrjedh ndjenja ime dashuri!

Dhe keshtu me pelqen ky denim jete
Të ndjej nje force qe me mban ne nënshtrim!
Sa u trishtova perse sonte nuk fjete !
- Se bie shi me rremet dhe shume bubullin!

Me the dhe u reqetha ! U bera hi!
Se te ndej ne zemer , e nuk dua te lendohesh!
Sa i pamundur jam te ndrydh kete glob - largesi
Te jem pranë teje - mos frigohesh!

Nuk kam une thika,nagante e maliherë !
Ne lufte fitimtar dal me vargje, elokuence !
Per Ty e nis perballjen me zjarr e poterë
te ndjehesh mire , pa violencë !

Per TY vallë ! Nisin gjithe furtunat ?
Nuk ndalojne betejat te te shigjetojne ?!
Ne jave nga e hana te dielat e te shtunat
behesh plan-shenjester ku te shigjetojnë ?!

Prandaj, kishte dicka qe me sillte gezim !
Po dhe lot me vinin , pse qaja e di !
Nese ne kete jete kam pasur hidherim,
e ndjeva cdo te thote dhe forcen dashuri !

TI SA LARG!

Kaluan çaste, ditë e net dhe ti sa larg
Ne vetmi malli me ndez nje zjarr
Nga lotët e syrit me rrjedh nje varg
rrokulliset fytyrës si i marrë !

Te pres ! Pa ty nuk mundem te jetoj !
Perse keshtu kjo ndarje , kjo largesi!
me ndrydhet zemra dua ta cliroj
e pushtuar , peng - eshte pa ty!

Nuk kam force te perballem ne shtigje
Si te pres stinet qe sjellin ndryshim!
Je bere kodi qe me ke vënë ligje
me to te ndjejë ne jete kuptim!

Sa befas koha ik , mbesin kujtimet
Si nisi jeta me kaq prapësi , me ndarje !
Na vershojne lotet se shperthejne hidherimet
per mallin qe del e behet ngjarje!

NE RIKUJTOJME NJE JETË!

Ne horizontin tonë eshte shperndare malli !
Numerojme castet , rikujtojmë nje jetë !
si rrjedhen lumi qe kurrë se ndali
jehon ne shpirt dhembja e vertetë !

Nuk ka pika loti por, gurrë që gurgullon
jane bere frymezimet si buçeta te zeza !
Ka dalë nga binarët dhe vetëm ushton ,
Nje ndjenjë malli qe ngrin në teza!

Nuk ka force qe mund ta riktheje gezimin,
por duhet ne të përballojmë !
Ka dhe raste që e nxisin shkrumimin
te bijme me poshte e të pësojmë !

Ke degjuar se çka flasin smirëzinjtë
i kerkojne dhe vargjet te shkojne ne varrime!
Jo ! Ne qe mundëm të ndezim per nderim qirinjtë
mundemi të kendojme dhe per gezime!

DITËTAKIMI...

Nuk shkojnë ditët ! Sa gjatë, aq larg!
Në linja malli ka krijuar dendësi!
Lotët si vesa shtohen në varg
mbushen rimat me nostalgji!

As kur ike ! Njëjtë kur kthehesh ,
kam hapur shtegun të dal, të të pres!
E tillë është gjendja që kurrë mos prehesh
I tillë eshtë kodi që ngrit atë ves!

Për dritën rrezet kanë shtrirë gjatësinë
Nga lartësia e Diellit bijnë mbi dhe !
Unë do të derdh mallin dhe vetminë
të presin si tryeza - bukën e re!

Më mbyti ndarja - më dogji malli
më thahen e kalben mushkëritë
Gjithçka është krijuar si portali
Ditëtakimi - krijon dritë !

TË MARR ME VARGJE NË GJI...

Në horizont shtrinë shpifjet , misterin
Të than gjithcka për mua !
PoR, ata s' do ta mbajnë terrin
për agimin që - sa shumë të dua!

E di se shpifjet nuk u ndezin zjarr
janë të shkretë , ai soj ziliqarësh!
Për ta nuk më duhen vargje të marr
janë bushtra me kafshim zagarësh!

I kam ndaluar vargjet, bindje nuk dua!
Kam nje maratonë jete në etikë !
E dijnë horizontet e veprimit për mua
Ua mbyll hungurimën me pikë !

Le të mbesin si mumje , shtrigat !
Për ty kurorën e shpirtit do të zgjas!
Në ujvarë do të mbyten intrigat
Kur ti të kuptosh cka flas!

Në temat e mia ka pasur gjithmon jetë
Në përmbajtje u flisja për mirësi!
Po ti shqetësohesh ! Nuk ndjehesh e qetë ?
- Të marr me vargje në gji!

PËR NDJENJËN E PENGUAR

Më ra qielli mbi mua i tëri
Tek meditoja i shtrirë në krevat !
Dhe ti si nje meteorë në gjoks mbete
Te ndriçosh apo te shuhesh atë natë ?

Nuk e di çka flisja , çka kisha ne atë vetmi
Me ty sa i lumtur ndjehesha atë cast !
I rikthyer në vitet që ka gjithmon ajo rini
Që ngeli të na flasë për rast !

Ishe si kanjusha që flatron në horizont
me dallgë dashurie si det më përmbyte
Por, unë i ngurtësuar në atë Piemont
përgjakesha nga shigjeta tyte !

Përse do të pyesish e imja dashuri
Se peng ishte gjithcka, në atë vetmi jete !
Përjetësisht na mbyti kjo e trishtë largësi
Për ndjenjën e penguar të një të vertete!

TEK VARGJET E MIA NUK E KE AGIMIN!

Gëzohu për gjithçka, për trishtimin tim
Se kam një barrë që ndjen, dhe e shpreh hidhërimin!
Por , dije se s' je më gurra për frymëzim !
Tek vargjet e mia nuk e ke agimin!

Të kam mbyll dritaren dhe qëndroj në errësirë
Nuk më hap kurrë horizonte gëzimi!
Bëhu po të duash dhe Tanushë me Pancirë
Unë me asnjë shigjetë - se nis dyluftimin!

I kam lënë si pllaja të shkreta vargjet e rimat
nën robëri shtrihen titujt e pushtuar !
Mos u merakos për kohën që hapi vrimat !
Ti - vrerin nga plaga - ke buruar !

UNË DJALLI VETË, TI DASHURI!

Më ka rrëmbyer vetmia ! Jo s'më jetohet !
Kjo jetë pa ty ! Oh! Sa e thjeshtë !
Nuk jam Romeo që VET- blerohet !
Ti - Xhulieta që më derdh vjeshtë !

Nuk kam frymëzime të dal në dritare,
Nuk kam më përse të pres takim!
Më vrau pabesisht kjo jetë tinzare
Sa herë i dhash një krah për zgjim!

Nuk kam përse të them: Të dua !
Nuk pres ! As nuk dua t'më bind njeri!
Shtepia e ferrit eshtë vend per mua!
- Unë Djalli vetë, ti Dashuri...!

PËR MUA!

I fshiva shumë vargje që i krijova
nuk më pëlqeu ajo që e thash për TY!
Mu bë se sa keq aty bëlbëzova
se në hak për pamje unë të kisha hy!

Nuk dija çka t'i them vetullës mbi sy
as trupit tënd që dridhet si njalë !
nëse drita natës i kishte vënë dry
ti ishe ajo, që bardhesi - shpallë !

M'u bë ato çaste se flas e shkruaj kotësira
ku kanë vargjet forcë të tregojnë ndjesinë ?
Mbi gjithcka që shikoja ti më e mira
Jo! As nektar i bletës se ka ëmbëlsinë !

Prandaj i gris vargjet, kush të përshkruan dot
Përse Leonardo ma mirë e bëri Monalizën ?
Ti për mua je bërë një valvitje vigane - dhe lot
për të lartësuar flamurin kur ia ngrisin shtizën!

EJA TË TË THEM!

Në pritjen time ka nis rrëmeti të jetojë
nektarit të shpreses i ka derdh një dozë pelim !
As hëna e dielli nuk kanë vend në lojë
se ti nuk del në linjë, nuk je në takim!

Përse kjo jetë pa ty më duket pa gaz
Përse pa ty vetmia më ndal frymëmarrjen ?
Nëse më kupton përse dua të plas
Eja të të them sy më sy gjithë ngjarjen!

Si do të shkojnë ditet, vitet i trishtuar
Për portretin tënd që nuk ia shikoj dritën!
Nëse në këtë jetë mund të kam gabuar
Eshtë gabim përse nuk të shikova rritën!

Kjo ishte gjithçka që më ndali hapin
Kjo është gjithë rrëmeti për jetën që vjen !
Ata që më ndjejnë kuptimin le ta kapin
se është si rrufe që befas në kokë bie .

Tani më për çastet kam ngricë nëpër shtat
kam shumë vrer në shpirt që më bëhet dimër !
Unë edhe në vdeksha , pa ty s'jam rehat
se më mungojnë rimat për dashurinë në libër!

MES NESH LARGESIA

Kot pres këtë mesnatë të dalish
të dalish si Hëna që ndriçon nga lartësia !
Nëse akoma nuk e ke mundesinë që një çast të falish
atëherë mos i ndrydh dëshirat e mia!

E di se dikund nis rrëmeti , plas hataja!
Mes nesh largësia ka shtruar një mall!
Edhe kur më thonë se do të prishet havaja
për ty nga brendia një zjarr më kallë !

Përse një vullkan kaq më rri shqetësuar ?
Për ty krijon magmën të të falë kurorë !
Me një gotë kristali - me ujë të kulluar
ngrit dolli në vargje, cdo çast, e çdo orë !

ÇKA T'I SHTOJ VETMISË?!

Këtë gjendje malli se kam pas në shpirt
Këtë flakë që më djeg e më mbyt kot !
Nuk e di është jeta që bëhet e hirtë
apo fjala që ngritet varg e lot !

Më thuaj çka t'i shtoj vetmise që kam !
Pa ty me ka mbet një horizont bosh !
Më ka ngrirë shpresa si kristal në xham
më ngatrrohen linjat si thuprat në kosh!

Nuk e di si do të dalë ai takim që pres
Do të jetë ëndërr apo vesë mëngjesi !
Jo! Nuk dua i vetmuar asnjë çast të mbes
Me ty çdo agim të me zgjoj këndesi!

Do të nisja hapat , do të nisja vargjet
Me ty do të hapej Kaptina e re !
Një vezullim të binte të mbulonte pragjet
Ashtu si valon flamuri i lirë mbi Atdhe!

USTALLARËT E KRIMIT!

Si nis e fryn tufani, rrëmeti që sjell errësirë
si shkallmohen e bijnë copa lumturie
e kam ndier në shpirt borinë që pandalur ka nxirë
të pa vërteta flet që, kurrë s'i kanë hije!

Ky kallkan tuxhar i shpifjeve , lëshon krrokama
ka dalë të bëjë gjyq për art e për lirikë !
Me vrerin që i shpërthen krijon shumë ofshama
- i mbesin në zemër - përjetësisht si thikë !

Për shkrimet , dhe jetën që e bëra unë,
nuk pres të shkruajnë langonjtë e tuxharët !
Se ajo s'i duron mjerakët që bëjnë dhunë
me shpurdhje kërkojnë lavdi ustallarët!

Ustallarët e krimit! Të zinjtë deledashë !
Ata që pos plehut asgjë nuk kanë në jetë !
Kanë lindur e duan të përfundojnë si mashë
e kanë atë mundësi le të varrosen vetë !

VARGJET AMANET T'I LË!

Jam bërë me ndjesi shumë, dhe shumë i ndrojtur ,
Nuk kam shpjegim për ketë që ngjet!
Pa ty, e shoh një zbrazëti ku vetë kam vuajtur !
Si i dënuari - që plumbat i pret!

Në çaste kur më bie qielli mbi e toka më përpin,
Kujtoj se pa ty - përmbyset bota !
Kur befas nga linja një shkëndijë prin
Them : Kam ndjesi të kota!

Ti je gjithçka ! Shenjtore që shpërndan shigjeta!
Mbi shpirtin dhe mendjen time bulëzon frymëzimi!
Çka t'i them misterit për shpjegimet e verteta -
Që e sjell diellin - të vijë agimi!

Në këtë jetë nëse s'mbesim gjithmon një !
Mos na ndajë as ngrica, as zjarri!
Une të them se vargjet amanet t'i lë
të rrëfejnë si digjem nga malli - edhe tek varri!

TI DO TE BEHESH DIELL...?

Tash në shtigje të tjera kam nis udhëtimin
rikujtoj mëngjesin me kafe në restorantin Klajdi!
përse më duket vetja se jetoj me robërimin
si robi në Mal , që jeton në vetmi ?

Kjo hije e shëmtuar largësive më shpie
Po ty të mbajë pranë e nuk të humbas nga zemra !
Se sa herë del Dielli dhe kërkoj ndonjë hije
Më del përpara blerimi - me emra !

Do të ritakohemi vallë në këtë jetë ndonjëherë ?
Përse kështu gjithmon në shtigje , në mendim ?!
Nëse ndërrojne stinët dhe kurrë s'do të ketë verë !
Ti do të behesh Diell mos ngrij shpirti im... ?

ËSHTE BUZEQESHJA JOTE...!

Verdallë më shkojnë frymezimet për të shkruar
Ti si njalë liqeni, si dallëndyshe në shtegtim!
Perse gjithmonë në pritje jam shumë i vetmuar
Si nuk doli rasti , të bëjmë një takim ?

Endem nëpër shtigje ku them se je ti !
Ku shpërndan rrezet si dielli n'agim !
Si një mal kam peshë - po kam dhe fortësi !
Ndaj shestoj pa ndalur të gjejë shpirtin tim!

Ku je në këto çaste? Ku ke rënë në mendime ?
Unë për ty shkruaj vargje dhe rima qëndis !
Ku ka det të qetë që nuk ka tundime ?
Ku ka mal pa peshë , ku ka mal pa lis !

Ku ka qiell pa yje që vezullojnë n'errësirë
Ku ka shpirt që s'vuan për dashurine që ndjen!
Unë në këtë vetmi shikoj një dritë të mirë
Është buzëqeshja jote që gjithmon më vjen...!

MË THUAJ KËSHTU PËRSE JE STRUKUR?

Ka kohë që më ka pushtuar rrënoja
një fjalë nuk e bëra, nuk e di a buzëqesh ?!
Ku ishin ato dallgë që n'kuvendim notoja
tufanet me heshtjen - janë ndesh!

Përpëlitem si peshku pa ujë, në rërë
Më janë prerë shpresat, m' janë këputur !
Të meditoj të hidhëruar , tek rrin e tërë -
Më thuaj përse kështu je strukur ?

Kujtohu si ndjehem pa ty , pa kuvendim !
- Do të dalish një herë të të dëgjoj zërin !
Më thuaj çka është gjithë ky shpagim?!
Haraçi heshtje më zhduku të tërin!

I ke parë shtegtarët tek nisen në udhëtim
Kur ndahen nga çerdhet ku kaluan një stinë !
Unë për ty u nisa të shtegtoj në mërgim
Për ty u nisa tufaneve me varg e rimë !

Më shituan rrufe , më kërcënuan tinzarë !
Deshën të të them se të kam harruar !
Unë ma fuqishëm në rrjedha - kam sylynjar,
që nisin ujvarën : Të dua... !