"LULJA LA LULISHTEN"ADEM BERISHA

BRITMA E TOKËS

Kur Diellzën dheu i zi brenda ngujoi,
deri në kupë të qiellit edhe toka bërtiti,
nga kënaqësitë e jetës fëmijërore të privojë
nuk desht, por diç të ndryshonte nuk arriti.

Atëherë iu lut të madhit zot
këtë engjëll të pranojë pranë tij,
miqtë e të dashurit të mos derdhin lot,
por le të luten e t’i kushtojnë poezi.

Zemërbardhët sikur pranuan këtë porosi,
ndjenjat më njerëzore i vunë edhe në letër,
me solidaritet e zemërbardhësi
dëshmuan vetën si edhe çdo herë tjetër.

Ç’KUPTIM KA JETA PA TY?!

Diellzë, ti u linde qe të jetoje,
jo të vdisje, përherë të na leje në zi,
diellin ti Diellzë shumë e doje,
ndaj nëna Qerime të la emrin e tij.

Sot u mbushën tri VJETDRITË
që kur dita pa ty dhimbshëm agoi,
sot dielli do të duhej të pushonte një ditë
këtë botë të mos e ngrohë e ndriçojë.

Drini i Bardhë sot do të bëhet i zi
e uji do t’i shndërrohet në lot,
peshqit që lahen në ujin e tij
edhe ata kanë për të qarë sot.

Lulet që lulëzuan kësaj pranvere
aromën e tyre sot nuk do të lëshojnë,
bilbilat do të pushojnë së kënduari kësaj here
ikjen tuaj n’amshim, rëndë do të përjetojnë.

Shkolla ku ti shkoje çdo ditë
e ditari që tashmë emrin tënd nuk mbanë,
bashkë me pesat që për vite kishe radhitë
veçanërisht sot, një ditë të rëndë e kanë.

Unë kafen e mëngjesit si atëbotë
kur ti ma sillje me plotë dashuri,
e piva, por lezetin nuk ia dijta dot
nga lotët që pa pushuar më rrjedhin si shi.

Lulet qe mbi varr të vendosa sot
plotë mall i putha sa e sa herë,
të tërat më parë i bëra qull me lot
ty, nuk munda të puthja si ngaherë.

Rahovec, më 28. 06. 2009.

POROSI TË SHPIRTIT TË SHENJTË

Më duani, më kujtoni, por të mos më qani
në zemrat tuaja, përherë të më mbani.

Më mbani në përqafim sikurse dikur
kështu ishte fati im, kurrë i pa imagjinuar.

Do më keni pranë vetës sa herë që më kujtoni
prapë t’i buzëqeshni jetës, atë duhet ta jetoni.

Po derdhet lot për mua, nga vetja do më largoni
qëndrimin në parajsë do të ma vështirësoni.

Nuk dua të ju shoh asnjëherë të mërzitur
mallin për mua mos mbani, si zjarr të fashitur.

Trupi im i njomë, i qetë prehet këtu
ku herët apo vonë do të jeni edhe ju.

Këtë jetë që po rifillojmë, këtu në përjetësi
tok do e jetojmë, s’ndahemi dot përsëri.

Shmangni hidhërimet që kishit në atë botë
kthehuni gëzimeve, serish këtu do të jemi tok.

Kur mbi ju diçka shndrin si rrezja
padyshim jam unë, engjëllusha Diellza.

LULJA MBOLLI LULEN

Atë njëzetetetë qershor si sot
e kujtoj, parafytyroj, e mallkoj ...
askush nuk del të më thotë
përse vallë, duhet prapë të jetoj?!

Hajt thashë, mora çiftelinë e i rashë.
I rashë e me të desha të këndoj.
Jo, jo thashë, shumë herë thashë
sot, dua vetëm të vajtoj.

I tretur në mendime i rava sa i rava
derisa gishtat më nuk punonin,
në vajë të tërën me lot e lava,
m’u duk se edhe telat po vajtonin.

Me zë thërras Diellzën time
që shpirtin si dikur të ma qetësojë,
askush nuk i bëzan thirrjes sime
prapë, njëzetetetë qershorin fatal kujtoj.

Ajo herët, shumë herët më iku
ende pa mbushur njëmbëdhjetë vjet,
këtë nuk do t’ia doja asnjë armiku,
këtë fat të zi, askush të mos e ketë.

Kafja atëherë që më solli
si sot më rri në kujtesë
e trëndafili që ajo vetë mbolli
përjetësisht ngushëllim do të më mbes.

Nga ai do të këpus nga një lule
e do të kënaqem me erën e saj,
me të do të shëtis pranë shkollës
dhe do të tretem e mbytem në vaj.

Z G J I D H J E

Mbretëreshë bukurie e të dashurisë
si Afërditën që ishte në antikë,
ty të kisha dhuratë prej perëndisë
ti edhe errësirën më bëje dritë.

Tash që ke ikur nga kjo botë,
mua më le si zogun e vetmuar,
tjetër isha dje e krejt tjetër jam sot
ka njeri tash për të më ndihmuar?!

Të ndez një cigare duhan
prapë gjendjen nuk do të ndryshoj,
të bëhem tjetër nga ai që jam
nuk e vlen këtë vetes të ia lejoj.

Të ia fusë verë e raki,
të dehem e të bëhem tapë,
më shumë do të mallëngjehem për ty,
dhimbja e pikëllimi do të vazhdonin prapë.

Me mall e dashuri të paepur
për ty përjetësisht i mbushur do të jam,
të bie në gjumë kinse për të fjetur
gjumin të qetë kurrë nuk mund të kam.

Të thërras me tërë forcën time,
pak forcë tash më ka mbetur,
tragjikisht t’i jap fund edhe jetës sime
vallë, do të ia vlente për të vdekur?!

Jo! Dua të jetoj me gjithë të dashurit e mi,
ata që më duan e unë që i dua shumë,
ndonëse do të shkruaj, këndoj e lotoj për ty
në fund, tek ty në parajsë do të vij edhe unë.

BASHKËNDIESIA

Kur lotët si krua të rrjedhin
për atë që tashmë të mungon,
të vije se trupi flakë të ndizet
e zemra si bombë të eksplodon.

Por, kur miqtë me dashamirësi
të gjendën pranë e të shoqërojnë
pikëllimi të shndërrohet në krenari
e vuajtjet të bëhet se nuk ekzistojnë.

Kur miqtë të rrethojnë nga çdo anë
nuk ke si të ndjehesh i vetmuar,
ndonëse më të dashurin nuk e ke pranë
prapë vëren që ke përse duhet jetuar.

Ai qe në sfida e vuajtje të jetës
të përvuajturin ngushëllon e i del karshi,
më e lartë se maja e Kullës së Babilonit
është qenia dhe humanizmi i tij.

ILAÇHELMI I SHPIRTIT TIM

Pse ike atje . . . në pa kthim pa mua?
çfarë bëj tash unë pa ty?!
Më thoje: “babush ty shumë të dua”
vallë, kur do të terën këta sytë e mi?!!!

Dielli më nuk është diell e as hëna hënë
ç’prej se ti ike atje . . . në amshim,
shpirtvrarë e zemërshkrumb më ke lënë
o yll, o diell, o hënë... o ilaçhelmi i shpirtit tim!!!

SË BASHKU PËR DIELLZËN

Kur duhej ditëlindjen
Diellzës t’i festonim,
nga të katër anët
miqtë e shokët vërshonin.

Të gjithë me buzagaz
atë e përgëzonin,
t’i bënte njëqind vjet
nga zemra i uronin.

Kënga dhe hareja
nuk kishin të ndalur,
të gjithë nga ‘i përqafim
nxitonin për të ia falur.

Për kënaqësinë e tyre
Diellza nuk ngurronte,
vjershat më të bukura
që t’ua deklamonte.

As në këngë e valle
askush kësaj s’ia shkonte,
të gjithëve na mahniste
sa bukur ia thonte.

Por ja, ikën ato ditë
furishëm që u festua,
gjithë gëzimi e hareja
në dhimbje e lot u shndërrua.

Ajo nuk zbukuron tash botën
siç këtë bënte dikur,
mendjet dhe zemrat tona
nuk do ta harrojnë kurrë.

Së bashku tash për Diellzën
miq e shokë kah janë,
të gjithë nga ‘i plagë në zemër
të pashërueshme e kanë.

Së bashku tash për Diellzen
në vend qe të festojmë,
të flasim e të shkruajmë
dhe të qajmë e vajtojmë.

C I K L I II

ZEMERBARDHËT PËR DIELLZEN


RREZJA E PARË E DIELLIT

Shumë herë doja të shkruaja
por zemra nuk duronte
nga malli i pashuar o engjëll
që zemrën më përvëlonte.

Por, oj rrezja e parë e diellit
si mund te mos shkruaj për ty?
kur në duart e prehrin tim u rrite,
të kisha si lule në saksi.

Si mund të mos kujtoj
fjalët e ëmbla që thoje,
qëndrimin në prehrin tim
e flokët kur mi lëmoje.

Atë gjallëri në shtëpi që kishim
ajo tash më s’ekziston,
kurrë s’do të jem’ ata që ishim
mori fund kënaqësia jonë.

Ëndërr të tillë po të kisha parë
flokët përpjetë do të më shkonin,
shumë e shumë do të kisha qarë
kurrë këtë ditë s’e imagjinonim.

Unë nuk mund të mos vuaj
krejt derisa të vij tek ti,
zotit të madh diellzushë ti thuaj
halla ime, ka shumë mërzi.
nga halla jote e dashur, TEUTA

Besnik AHMETI :

FOTOJA NË LOTIN E GJYSHIT

Në rrugët e jetës takova një burrë,
me lot thërriste një emër,
një plagë kishte në zemër,
thoshte se për mua s’ka më dritë,
se për mua gëzimi mbaroi,
jeta ime s’më ka më kuptim
nga ajo ditë kur Diellza shkoi.

Kush është Diellza e pyeta o trim?
më tha, ishte shpirti i shpirtit tim.
Zoti ma dërgoi për të më shpëtuar
dhe sëmundjen e harrova e u bëra i ri
por, ai sikur më mashtroi
e shpëtimtarin ma mori përsëri.

I shtrirë në krevatet e spitalit
tek sa mi thotë këto fjalë,
nga sytë i rrjedhin ca lot
me shumë dashuri e mall.

O Adem Berisha i thashë!
ndal ti ata lot,
vërtetë një lule është tharë
por shportën e ke plot.

Oj Diellza e vogël!
unë ty nuk të njoha,
nuk të pashë në rrugën e shkollës
por, e di sa të bukura janë
lulëkuqet e Kosovës.

Në lotin e gjyshit
foton tënde e pava,
e bashkë me bacë Ademin
edhe unë për ty qava.

Ti e bukur ishe si lulet e Kosovës,
ti e pastër ishe si uji i Valbonës.
Por, e zezë ishte ajo ditë
që askush nuk e ka pritë,
kur u ndave nga prindërit e shoqet
dhe të gjithë i le në zi,
e atë ditë dielli s’bëri dritë,
bilbilat ndalen këngën,
lulet në vazo u vyshken,
nuk donin të shihnin dritën përsëri.

Oj Diellza e dashur!
kur të thërrasë gjyshi
o shpirt ku më humbe,
i thua se natën je ndër yje
e ditën je ndër lule.

O yll i vogël,
më s’më shkruan pena
e s’më punon as dora,
shkroi për ty këto vargje Diellzë
i yti, xhaxhi Besniku nga Tropoja.

Shkruar nga Besnik Ahmeti SPITAL – SAUK
Llugaj – Tropojë TIRANË 16. 08. 2006.
Mendova të lë një kujtim në fletoren e z. Adem duke e falënderuar atë qe më mundësoi këtë gjë. Dhe duke pare që zoti Adem shkruan poezi, po mundohem edhe unë, pasi që as koha nuk më mungon.

kozeta Zylo 19-07-2008, 06:08 am :

NJË PËRVJETOR

O Diellzë e bukur!
si vesë mëngjesi sot m'i lage sytë.
Babagjyshi yt qe të thurë kurorë,
mall e dhimbje sjell në këtë përvjetor.
Ti si një engjëll vjen e bashkon zemrat tona,
o Diellzë e bukur, o Lule borë!

I përjetshëm qoftë kujtimi i saj
Keze (Kozeta) Zylo, New York

29-09-2008, 02:52am
Keze (Kozeta) Zylo :

O DIELLZË E PERËNDIVE!

O Diellzë e artë
qe me fijeza dielli
më ngrohe shpirtin tim,
si engjëll më shfaqesh
kurorë artë,
nga sytë e tu
bota merr shkëlqim!

Ç 'nur i bukur të paska rënë,
nga prehër i gjyshit kurrë nuk ike,
e blujta e syve, qiellin paska zënë,
o Zanë Kosove, o Perlë e PERËNDIVE!

U prehtë në paqe shpirti i saj!
Me shumë respekt për babagjysh Ademin!
Keze (Kozeta) Zylo, New York

Axhi Shaban Berisha – Rahovec:

NJË DET LOTËSH

Kush më vrau mua vajzërinë,
Kush më vrau mua fëmijërinë,
Kush më vrau mua bukurinë,
Kush më vrau mua mençurinë
Po kush më dogji edhe mushkërinë?!

Një i pa shpirt i sojit tonë
Më shkurtoi jetën përgjithmonë.
A s’të vije keq ore mëkatar
Engjëllit jetën për t’i marrë.

Këtë mëkat zoti s’ta falë,
Jo veç zoti po as njerëzia,
Një det lot m’ ke sjell ke shtëpia.

Nënë e babë m’i mbyte në lot,
Ti ua prishe gjithë lumturinë,
Të mos festojnë për jetë e mot
Sa të jenë gjallë mos të heqin zinë.

Jetën doja për të gëzuar
Atë që zoti falë ma ka.
Pa pikë mëshire ti ma ke shuar
Gjithë të dashurit më qajnë në zë.

Pse makinës pa leje i grah
Në vendbanim me atë shpejtësi?!
A mendove se ajo ka krahë
Apo doje të vrasësh fëmijë.

Mos derdh lot moj nënë e mjera,
Unë për ty jetoj për hera
Me ty jam dimër e verë
Me ty jam vjeshtë e pranverë.

Kur të mbijnë lulet mbi varr
Ju merr erë dhe hiq do mall
Pranë varrit tim do të kesh lehtësi
Ilaç i shpirtit unë jam për ty.

Yll mbi yje tash jam në gjithësi
Natë e ditë të rri karshi.
Emrin Diellzë më pat lënë nëna
Ngroh si dielli, shndrij si hëna.

Kur të kthehesh prapë në shtëpi
Rreze dielli më ke përmbi.
Jam si hëna kur është e plotë
Të lutem nënë të mos derdhësh lot.

Babagjyshin shumë e dua
Unë për te nuk kam mbarua,
Fortë e fortë do të shtrëngoj
Nga përqafimi kurrë s’e lëshoj.

Alma Papamihali :
I nderuar z. Adem!
Pranoni ne shenjë respekti dhe solidarizimi me ju, vargjet e mëposhtme shkruar nga unë...
01-10-2008, 11:04pm

O DIELLZË E ARTË

Nëse një ditë, Diell s´do të shkëlqente,
yjet në qiell nuk do të shndrisnin,
dita nga nata ndryshim s´do të kishte,
ngrohtësinë nga kush do të prisnim?!

Nëse një ditë nuk u ndje Dielli,
ndodhi veç pak, për një moment,
për aq sa ujë kërkonin fushat,
për aq sa lotët mbushen lumenjtë...

Nëse një ditë, ti Diellzë e dashur
s´munde të jepesh ngrohtësi,
vetëm një moment rrezet i ndale,
sa të gjesh vend në përjetësi...

Me shpejtësi ti u ngjite atje lart,
siç dinë të ngjiten vetëm perënditë,
ndriçove engjëjt që ty të prisnin,
natën me yje e bëre ditë...

Dhe ja tek je tash në pavdekësi,
e ngjitur lart në qiellin blu,
Shqipeve Engjëj iu rri përbri,
të iu japësh jetë me sytë e tu...

Lexon e qeshë me gjyshin tënd,
sa miq të tjerë të janë shtuar,
oj Diellzë e artë, që nuk njeh dimër,
që kurrë s´do të ndalesh pa na ndriçuar...


Kushtuar engjëllit të përjetësisë Diellza Berisha...
me frymëzimin e një poeteje dhe me ndjesinë
e një prindi.
U prehtë në paqe engjëlli i artë!
Me shumë respekt dhe dashuri miqësore për familjen
dhe veçanërisht për babagjyshin, mikun Adem Berisha!

Shkruan: Ermira Masha
13 vjeçare , Bristol - Angli

D I E L L Z A SERAFIN

Kur shikoj
te faqja jote,
është një vajzë
shumë bukuroshe,

Sa shumë që lexoj
kureshtja më shtohet
dhe vazhdoj...

Diellza, quhet ajo
e bukur si engjëll,
por me ne nuk është
veç e dimë se na dëgjon.

Pse zoti u tregua i ashpër me ty
xhaxhi Adem?

Mbesën e bukur
dhe të mirë
e mori në
gjirin e vet.

Në parajsë ajo është
dhe ty të mbron,
ti shikon nga lartë
dhe për çdo gjë të ndihmon.

Fat të mirë
ti xhaxhi Adem ke,
se pa engjëllin
as tash nuk je.

Të mbron ajo
çdo herë,
sa herë që ti ke nevojë.

Unë dua ta njoh dhe fort ta përqafoj,
diçka t’i them :"ke një gjysh qe të kujton çdo herë!"

Sytë e saj të vegjël,
fytyra e saj e bardhë,
na bën të gjithëve
për të qarë.

Xhaxhi Adem
ti pranë ne na ke,
të duam si gjysh
qe të gjithë ne.

Për çdo gjë që ke nevojë
mbështetjen tonë e ke,
e ke në dorë.

Pranë ne na ke
të gjithëve na vije keq
që mbesa jote u tret kaq e re.

Ajo, engjëll tashmë është
dhe çdo njeri të mirë tash e mbron.

Ty çdo natë të shikon,
kur ti bije në gjumë, me dorë ta bën.

Yllin më të bukur ti shiko
por me Diellzen mos e krahaso.

Asgjë nuk është më e bukur
nga ajo ç’është e jotja.

Diçka Diellzes po i them:
"gjyshin tënd mbroje
sa të kenë jetë”!

Shkruar nga “MILKA” (Ermira Mashsa)
01:54 25/06/07

Rrebelja : Mirjeta Shala, Gjakovë :

BUZËQESHJA E SHUAR

Një lajm i kobshëm tronditi botën,
zogjtë e malit më nuk këndojnë,
lotët e nënës shpuan edhe tokën
për Diellzën e vogël të gjithë vajtojnë.

Ti shpejt u largove nga kjo botë
e shkove atje ku vetëm engjëjt shkojnë,
neve na le të lahemi në lot
vetëm me kujtimet tuaja të jetojmë.

Bashkë me buzëqeshjen tuaj
edhe buzëqeshja jonë u shua,
bashkë me gëzimet tuaja
edhe gëzimi jonë u largua.

Më pranvera nuk vije si dikur
e as lulet nuk kanë për të lulëzuar,
as bilbili më nuk ka për të kënduar
nga sot, çdo gjë ka ndryshuar.

Arlind Gashi, kl. VI-të fillore – Lipjan :

KERUBIMI

O engjëll në krahët e Zotit!
o yll i gjithësisë që shndrin,
ti je rrezja e Perëndisë,
ti zbukuron edhe gjithësinë.

Nëna ty të lindi
si një rreze diellore
e toka e zezë që të mori
të ka krijesë hyjnore.

Je shkëndija e ndezur
në zemrat tona prore,
je vetë qielli i kaltërsisë,
ti je një bukuroshe përrallore.

Je simfonia e shkruar
në nota e pentagrame,
je boria e anijeve gjigante
që çajnë dete dhe oqeane.

Motër si unë, mbesë si babushi Adem
më të mirë kush mund që të ketë?
shpejt na ike nga kjo botë
por në zemrat tona ke mbetur për jetë.

Diellzë, mua dhe babushit Adem
na është bëre një padrejtësi,
kur neve na le në të zezën tokë
e ti shkove diku në gjithësi.

Dy zemra që ndizen flakë
të kujt ato mund të jenë?
përgjigjja është shumë e saktë:
e imja dhe babushit Adem.

Lisiana Demiraj - Tiranë :

PËR DIELLZEN

Kur lindjes i vinte keq te të lindte
Ishte kohe tjetër ajo…
Ashtu veç i vinte keq
pa e ditur pse
se vdekja s’do e mendonte dhimbjen
qe ne zemrat e lodhura le…
O engjëll i vogël a na dëgjon
se veç për ty po thurim vargje sot,
ne zemër ne do te kemi gjithmonë
buzëqeshja jote e mire me ne jeton…

Ajo jeton, është veç bukuroshja e fjetur..
29. 06. 2009.

Loresa BERISHA - Tetovë:

DIELLZË, PSE DUHEJ TI TË VDISJE?!
engjëllusha e motrës,

Për ty lus perëndinë të ketë mëshirë
Diellzë o engjëll i dashur
më je shumë e shumë e mirë.
Ndjeva boten se ç’u nda ne zemrën time
ne copëza e grimca,
ah sa pak jetë me gëzime,
sa shumë vuajtje e lëndime.
Sa shumë duron shpirti
sa vështirë pajton trupin...

Të qoftë i lehtë dheu o engjëll i dashur

Shkruar nga Irena Haska – Tiranë :
28. 05. 2007.

Titulli: 28 Qershori Njevjetori i vdekjes se
me te dashurës sonë Diellza Berisha
Thu Jun 28, 2007 6:22 am

DIELLZA E DY BOTËVE

Ti tashmë je një engjëll,
diku atje lart,
mungesa jote ndihet kudo,
rreth e për qark.

Si sot ti nga këtu ke ikur
dhe ke lënë të dashurit tu
që lart drejt qiellit shikojnë
e me lot në sy të thonë:

O yll që prej andej ti shndrij
dy botëve t’u japësh shkëlqim,
njërës që tashmë e le në zi
dhe tjetrës atje në amshim.
_________________
Dhimbja ,tragjedia dhe urrejtja
shpejt ose vone kalojnë,
mirësia ,kujtimi dhe dashuria
janë te përjetshme

Sonila Memoci(**GISHTËZA**) për Diellzën :

ENGJËLL ERDHE, ENGJËLL SHKOVE

Erdhe si një engjëll në këtë botë
botë mizore por e ngrohtë
E gjithë njerëzia ty të donte shumë

Ishe shpirti i shpresës
ishe rreze drite
ishe gëzim i jetës

Si engjëll erdhe
në këtë jetë
e tek engjëjt shkove
Midis engjëjsh
do mbetesh përherë.
e dashura jonë Diellza.

---------------------------

Me shume dashuri për ty
Gishteza/Sonila Memoci, Belgjikë

Z E M Ë R B A R D H A

Do doja të thosha dy fjalë:
Jeton në zemrat tona
E bukur si gjithmonë
Lloj i veçantë në botë
Zemërbardha jonë
Ah .....jetë e padrejtë.
Sonila MEMOCI

Shaban Cakolli
---------------
DIELLZË 0J ENGJËLLUSHË

Serafin engjëll i zgjedhur
për ty shumë lot do të kisha derdhur,
por nuk duhet të qajmë jo
se as Zoti të dobëtit nuk i do.

Ti jeton o yll i dritës
në çdo varg të Adem Berishës,
vajza ndjehet si mbretëreshë
kur shkruan gjyshi për mbesë.

Porsi lulja kur çelë në agim
erdhe hyre në vargun tim,
vjen plot dritë porsi shkëndi
hijeshon vargjet në poezi.

Hijeshon kopshtet me lule t´njoma
si vyshkë vapa as si thanë bora,
sa herë shkruaj për lule të njoma
më thahet goja, më dridhet dora.

Zoti i madh ty të bekoftë
ne për ty do mbahemi të fortë,
dikush nesër, dikush sot
që të gjithë do vijmë në atë portë.

Njomzë e xhaxhit plot gjallërim
përherë do mbetesh në vargun tim
deri sa të shihemi në amshim.

Lexues të nderuar,
nëse ndonjëherë e kam pasur rëndë të shkruaj, atë peshë e ndjeva sot kur fillova të shkruaj këto vargje për ENGJËLLUSHEN DIELLZË.
E ndjeva një dhimbje në krahnor dhe nga brendia dukej sikur gufonte një llavë vullkani!
Megjithatë, ndjeva obligim dhe vendosa që edhe unë të thur disa vargje për këtë lule të bukur, lulen më të bukur të përjetësisë ku siç thotë edhe vetë baca Adem në një strofë të poezisë së tij, "Premia":
"Këtë lajm të zi po të merrte dielli
për një çast dritën do e ndalte,
obligim kish ndaj këtij ylli
një minutë dhe ai t’ia falte".

Këtë shpirt të njomë qëllimisht e quajta "Serafin" sepse serafinët janë engjëj që perëndia i zgjodhi të jenë në fronin e tij. Ata janë engjëj që janë vigjilentë dhe me shumë palë krah e sy të cilëve nuk iu shpëton asgjë nga vështrimi.
Diellza na vështron neve, jeton me ne, jeton në shpirtrat tonë , në poezitë tona të cilat nuk do vdesin kurrë.
Baca Adem duhet të krenohet që kishte fatin të ishte gjysh i këtij engjëlli, kurse juve të cilët/cilat gjetet kohë dhe vullnet të thurni vargje për Diellzen, zoti ju bekoftë dhe stolistë me gjithë të mirat që ai ka.
I juaji Shaban Cakolli, me qëndrim të përkohshëm në Gjermani.

Edona rexhepaj : dona_kica@hotmail.com :
Përshëndetje
Përmbajtja:

Fillimisht uroj të jeni mirë ju dhe familja juaj dhe uroj të keni një ditë të qetë dhe të hareshme!!
Unë mirë jam, po merrem me studimet ... arsyeja qe po ju shkruaj është shkrimi i disa vargjeve për Diellzen një ditë kur po e mendoja shumë dhe duke e menduar kam ndjerë dhimbje dhe në të njëjtën kohë edhe lumturi qe në këtë botë erdhi si një engjëll dhe si një engjëll iku. Mos ndjej pikëllim sepse ju e dini më së miri sa shumë vuajtje na servon jeta, të paktën Diellzen e ka kursyer zoti i madh nga ato dhe i ka dhënë privilegjin e të jetuarit me engjëjt!!!

ENGJËLLIT TIM

Horizont i ngushtuar
Fryma me zihet
Shi i rrëmbyeshëm troket në xham

Errësira ka mbështjellë çdo gjë
Me velin e saj të zi
Unë në skaj të botës strukur
Diellezën time mendoj...

Ditën që ike
Tokës një plagë iu shtua
Qiellit një festë
Që engjëllin në krahët e tij shtrëngoi

Vetmia mori fjalën
Shpirti puthi trishtimin
Vdekja të thirri
Në shtratin e saj të akullt të pushosh
Larg nga turma e të përvuajturve.

Si një anije në stuhi
Orvatem shtigjeve të jetës
Lutjet e mija trazojnë zemrën e
Detit
Britmat e mia tundin
Tokën
Zërin tim e njeh
Heshtja
Heshtja e kupton dhimbjen time
Asaj i flas edhe kur bota fle

Një ditë,

Një ditë
Rrugët e mia do më çojnë tek ti
Do të shtrëngoj fort
Përqafimi jonë do të jetë
Figurë e ngrirë në kohë,
Në përjetësi !

Një çast...

Një çast të vetëm
Dua t’i mbyll sytë dhe unë
Asgjë të mos ndjej

Vdekja nuk është humbja më e madhe
Në jetë
Të vdesim përbrenda derisa jetojmë
Është vdekje e dyfishtë

Nuk dua të ndjehem kështu, jo, jo
Krenaria ime është më e madhe se pikëllimi
Dashuria ime është forca ime

S’ do lejoj jetën të më mposhtë
Të më hedh pamëshirshëm
Shkëmbinjve të thepisur
Të vuajtjes
Jo
Jam asht i fortë unë

Jeta ime është luftë

Unë, ushtar i kohës së pakohë
Do ngre lapidar dashurie në emër të dashurisë
Se unë e desha përtej Vdekjes engjëllin tim
Do ngre lapidar lotësh të kristaltë
Se unë qava me shpirt për engjëllin tim
Diellza ime, frymë e shpirtit tim

E d o n a R e x h e p a j

nga (Edona) 20 Mar.2008 at 22:34

ASAJ QË IKU

Dallgë e trazuar lozë me erën
Ikje e saj çmëndi kohërat plot egërsi
Enigmë e fatit pamëshirshëm më goditi
Lakuriqësi e jetës tallet me ironi
Lermëni të hy në varr edhe unë
Ëndrrat në mbeturina historie le të më harrohen
Zogjtë do të kenë ikur larg pastaj
Asaj, në vjeshtën e vonë, ngadalë do t’i afrohem!

Kotelja(Edona)
Admin

PERËNDIM I HESHTUR
Dalëngadalë po binte muzgu
Ishte hera e parë kur mbrëmja ndjeu mungesën tënde
Endërrat në gjumë u përkundën para se të binte nata
Lindje më s’do kishte se dielli përgjithmonë po perëndonte!
Lutesha të shihja veç edhe një herë lodrimin prej drenushe
E ata sy margaritarë të shkrinin ajsbergun që mes akrepash pushonte
Zërin tim e mbyti heshtja, tani veç nga imazhi yt mrekullohem
A thua në sytë e tu të kenë harruar diellin stina qe përjetë të më ngrohte?
_________________
Nëse për boten je asgjë, e gjithë bota je për dikë!

Ishte dimër i gjatë ky, sikur jetoi përjetësisht!
Akulli ka mbushur te çarat e jetës, blerimin ka flakur tutje...
Hap dritaren ne mëngjes, bora bie ne toke pa u ndjere, qetësi përmbytse!
Kërkoj një zë, kërkoj një fjale... rreth meje askush, ç' trishtim!
Dua te marr fryme, te mbush mushkëritë me ajrin e lumturisë qe me falje ti!
Dua te të shtrëngoj fort, te ndjej zemrën qe me qohet peshe nga gëzimi qe veç sytë e tu ma falnin! Pastaj dua te shëtisim bashke ne natyre, ta dëftoj jetën dhe margaritarët e saj, por edhe për një mijë mjerimet qe ka, qe sa here vijnë, trishtimin sjellin me vete. Dua te të bej një Amazonë te vërtete! Te bësh hapa te mëdhenj në jete!
Dua... !
Dua ti mbyll sytë. Te ëndërroj sikur je këtu. Sikur ke shkrire akujt e te ftohtin. Sikur ke sjelle diellin, Diellza ime! Sikur lulet te kenë shpërndarë polenin ngado. Sikur buzëqeshja jote te kenë pushtuar botën, të kenë zhdukur dhimbjen, largësitë dhe mallin... Do flakja tutje çdo gjë veç te dëgjoja zërin tënd prej kanarine, te ledhatoja flokun tënd prej mëndafshi, te puthja duart tua te vogla e te bardha... e bardha ime, e ëndërrta ime!
Tik-taket mezi lëvizin, janë rënduar aq shumë... unë mbyll dritaren me sytë e ulur përtokë, sikur dua ti them jetës: c' faj po paguaj që po ma bën gjithë këtë?!
Gjendem mes katër muresh. Shoh për rreth, ndjej te ftohtin ne palce, ndjej se me është shembur bota mbi koke! Pse nuk futesh nga ajo dere, siç beje dikur, te me përqafosh një here te vetme dhe pastaj kthehu prapë ne qiellin tënd, tek engjëjt e perëndisë! Çfarë t’i them zemrës që po mërzitet kaq shume pa ty? Çfarë të iu them lotëve, qe dalin për ty? Çfarë ti them
familjes, e cila nuk di te gëzojë që kur ike ti?
Shtrihem, sikur te mos kem dëshire te ngrihem me! Sepse me e madhe se
jeta është dëshira për te të pasur pranë, engjëlli im! Ti ishe gëzimi im kur hapja sytë ne mëngjes, ti ishe parajsa ime kur bashke me mbrëmjen vija ne shtëpi. Me ty jeta ishte e bukur!
Ndjej se do te çmendem, se nga nevoja për ty do te çoroditem, se nga malli për ty do te digjem, se nga goditjet e jetës do te bëhem hi! Ah... vogëlushe!
Veç sikur ta dije sa te vështire e kam!!!
Ne çdo hap je ti! Ne çdo ëndërr je ti! Ne çdo lot je ti!
Unë jetoj sikur te ishe këtu. Te puth kur zgjohem, kujdesem për ty, me merr malli për ty kur jam larg dhomës ku ti mbyllje syçkat e vogla plot jete! Syçkat e kaltra! Te thella si deti! Vezulluese si dielli!
Jam me ty ngado, sepse ti je brenda meje, fryme e shpirtit tim! Ne çdo fëmije te lumtur shoh pak nga ty. Ne çdo buzëqeshje ndjej ngrohtësinë tende. Ne çdo feste, festoj për ty! Kështu ka qenë qe kur ike... dhe kështu do te jete gjithmonë!
Bota ime mban emrin Diell, mban emrin Yll!
Ti je si zjarri qe me djeg. Ti je hëna qe i bën drite netëve te mia. Ti je shpirti i shpirtit tim!
Mëngjeset do te rendin njeri pas tjetrit, duke zhdukur netët nga horizonti.
Dielli do te lind e perëndojë përsëri, sa ne njërin qosh te botes sa ne tjetrin. Lulet do te qelin ne pranvere, fluturat do te rrahin krahët ne qiellin e kaltër, pranë teje.
Unë do te jem këtu, ku ti mësove fjalën e parë, ku ti bere hapin e parë ne jetë! Do te jem këtu, ku ndritje ti.
E ti, edhe nga atje lart, vazhdon te na spërkatesh me shkëndijat tua, vazhdon ti jepesh kuptimin jetës time, vazhdon te shkrish akujt e jetës, vazhdon te me jepesh fryme!
Sa lakmi i kam qiellit qe te mban ne gji, sa lakmi u kam engjëjve me të cilët hedh vallen e parajsës, sa lakmi iu kam yjeve qe te kanë pranë! Por, e di çfarë e dashur? unë nga këtu shoh qiellin dhe e di kur je e lumtur, e di edhe kur qielli qan për mua - qe pa ty mbeta! Nga këtu, kur bota fle, fshehurazi unë dal te shoh vezullimën e yjeve dhe përpiqem të gjej se cili prej tyre je ti! Dhe ti je secili! Dhe ti je ngado e kudo! Ndjeva qe buzëqesha lehtë! Ndjeva zemrën qe me rrahu hovshëm, sepse unë jam i lumtur qe kam një Diell timin, qe kam një Yll, qe kam një Hënë! Unë jam i lumtur qe ti me fal buzëqeshje, ngrohtësi dhe dashuri!
_________________ Edona Rexhepaj
Nëse për botën je asgjë, e gjithë bota je për dikë!