Poezi nga Milazim Krasniqi...

SYTHA TRËNDAFILASH...

Në këtë buzëqeshje të fiksuar
Një vere në det
Herbarium dashurie shpalosur
Rrudhëzat rreth sysh të rrinë

Tek t’i sodis plot mall
Kujtimet si shtjellë më përlajnë
Lëmë pas ditë e muaj e vite
Si drunj rrugësh për anë

Të kujtohet si bënim pizgrra
Me gurë nëpër syprinë
Si na arrinin valet të zemëruara
Që ua venim në lojë kaltërsinë

Dhe tek të fiksoja në këtë kuadër
Ndjeja po atë shqetësim
Si në takimin tonë të parë

Kanë kaluar shumë vera të tjera
Dhe fotografi të tjera bëmë
Po rrudhëzat rreth sysh më s’t’i zura
Ashtu të çelura sytha trëndafilash

SHKUMËSAT E PIKËLLIMIT...

Peizazhi i paparashikuar
Në sytë tanë plastikë
Gurë e rrasa muronte e rrënonte

Muret e dinin
Si lartësohej pamundësia

Kur binte muzgu
Në sytë tanë regëtinte
Udhët e largëta na kujtonin
E ne si fëmijët në asfalt
Vizatonim kujtimet
Me shkumësa shumëngjyrësh
Pikëllimi

HERBARIUMI FAMILJAR...

Prindërit e kujdesshëm
S’e harrojnë detyrën
Në ditët e shënuara

Fëmijës i blejnë
Veturë kafshë shtëpiake
Avion supersonik plastik
Në shitoren e parë të lodrave

E puthin në njërën faqe
Ia ngrehin njërin vesh
Dhe secili mësyn
Ta zërë kohën e vet të humbur

Vetmevete thonë
Kjo është kohë e artë e fëmijës
Gjithë këto lodra që ka

Kuku për ta

FËMIJA MOLLA VETMIA...

Dridhet fëmija nga mendimi
Molla kalbet në tryezë
Lodrat s’dinë për zgjim e lojë

Plagë të thellë merr shkëlqimi
Tek mjaullin vetmi e zezë
Atë që humb si ta fitojë

ARIU...

Më të thellin pyll e ka shtëpi
Më të zezen shpellë e ka liri

Mijëvjeçarë të tërë atje lë gjurmët
Kurthe për shira të vjeshtës

Veç kur i ungurojnë rropullitë e sos me një
Ariu i Bardhë Ariu i Murrmë Ariu i Zi

Po s’mund të matet kurrë me faraonin
As me Neronin as Napoleonin

As me Hitlerin as me Leninin
As Musolinin as me Stalinin
Dhe as Xhingiskanin as Sllobodanin

Pleqërojeni edhe vetë njerëz të mirë
A është sa e pandehim ariu egërsirë

VAJI I FËMIJËS...

Sot gjithë ditën e lume
Koka më mbeti në gazetë

Nga shtylla në shtyllë nga faqja në faqe
Bota më shndërrohej në rebus

Kronika e zezë sa s’më la pa mend
Rropullitë m’i gërreu raporti për vërshimet

Kumtesa për Inkët e Atlantidës
Në rrjetë merimange m’i vari mendimet

Shiu s’prajti as ende ka pushuar
Si ta vajtonte qielli verën e harruar

Teuta s’m’u hoq kurrë nga prehëri
Po as vajin macja e vogël nuk e mejti

Gjuante kukullën përplaste këmbët
Më shikonte mes lotësh hutueshëm e shkreta

Si nuk më bënte zemra dhe mua
Ta nxirrja kokën nga gazeta

TELEVIZORI...

Butoni me shpejtësi kozmike
Ia heq kataraktin nga bebëza
Krejt botës

Përzihen pamjet humbin kuptimet
Fjalët heje akulli
Na varen buzëve

Dikush kap kokën dikush lëpihet
Tjetri fërkon sytë
Nga apatia

Butoni me shpejtësi kozmike
Katarakt të ri në bebëz i shkakton
Krejt botës

Po duhet të kalojnë disa orë drite
Derisa të na shkrihen hejet e fjalëve
Buzëve varur

GAZETA...

Tek lexoja në gazetë një ditë
Një deklaratë për armatimin në gjithësi
Përvajshëm fërkoja sytë

Njeriu nga fotografia shqyhej në gaz
Si të kishte zbuluar papritmas
Një enigmë të ndërlikuar

Faqet e gazetës nëpër duar më shushurinin
Fjalët nëpër reliefin e butë të letrës
Si bishat në pyll ulërinin

Nuk dëshiroj të mirrem me hamendjen
Kobin e Atlandidës njeri a e parashikoi
Në fare deklarate në gazetë

MEDITIM PËR SAMIUN...

Mote ka që trastë më rri
Figura e Samiut në kujtesë

Dhe s’gjej kuadër që ta zërë
Enciklopedinë e gjallë
Që ndjehet ngushtë në dy shekuj
Që me njërin sy e shikojnë

Dhe s’gjej kuadër që ta zërë
Dilemën bjeshkë
Gjuhën e pushtuesit si ta emërtosh
Ndryshe
Kur hijet vallëzojnë rreth shtëpisë

Se sytë zënë e djegin
Se sytë zënë e lotojnë

E atij njërën faqe ia rrahin valet në Bosfor
Tjetrën borërat në Alpe

Ka mote që ha veten e s’e di
Ç’ka qenë
Ç’është
E ç’do të bëhet me Samiun
Që ndan e bashkon dy kontinente
Me tërë atë dhembje

VIZA NË MES...

Nëpër libra mësimi enciklopedi
Nën emër futur në kllapa
Si dy akrepa të ndalur
Varur rrinë dy data

Zbritja s’bëhet lehtë
Me matematikë të thatë
Ajo vizë e shkurtër në mes
Është udhë nëpër shtrëngatë

Fjalitë tutje zgjaten
Me shqetësimet e kohës
Po duken së tepërmi të ngatërruara
Si diplomacitë e Evropës

Fotografia e zverdhur përbri
Vjen disi e largët
S’është faji i fotoaparatit
Që nuancat e shpirtit s’i kap

E datat e futura në kllapa
Akrepa të ndalur rrinë
Viza e shkurtër n’mes tyre
Enigmë për historinë

DRINI NË TREG...

Sa herë shoh peshq të freskët
Në hyrje të tregut
Sikur i shoh mendimet e mia
Të zëna me rrjeta
Me zorrë përfushë
Sikur i shoh kujtimet
Dhe nis e më erret
E marr në thua
Djersë të ftohta më mbulojnë
Mu në hyrje të tregut në Prishtinë

Duke ikur nga tregu
Ndjej si gumëzhin në mua pikëllimi
Si të buronte vetë Drini
E mendimet më ngelin nëpër shporta
Me zorrë për pluhur zvarriten kujtimet
Sa kur arrij me gjysmë shpirti në shtëpi
Fshihem nga pasqyra
Sytë më kanë marr një pjesë shëmtie
Nga hyrja e tregut e di

FORMULA E KATONIT...

Njëherë e një kohë
Njëfarë Marcus Porcius Katoni
Shpiku njëfarë formule
Të thjeshtë për Kartagjenën
"Ceterum cenzeo Carthaginam delendam esse"

Që s’e harronte ta shqiptonte
Në senat në shtëpi publike
Në pijetore në gjumë,
Në nevojtore

Në kohën e tij
Psikanaliza s’kishte fenerë
Për bodrumet e shpirtit

Nga ajo formulë ndjellazezë
Erërat e pikëlluara
Përhapën hirin e Kartagjenës
Në të katër anët e botës
Duke brumëzuar gjak e ëndrra
Nëpër kujtesë

Atë ditë e sot
Formula e Katonit mbeti në fuqi
Nëpër kabinete laboratorë
Salla solemne akademi
Vë veto të plotë
Dhe Kartagjenat e trilluara
I ndjek nëpër botë

MIDIS BASHKËFSHATARËVE...

Pas kaq kohësh prapë jam midis bashkëfshatarëve
Në ditën e shkollës

Me sy i vjedh burrat
Që janë bërë grumbull në banga të fundit
Si të qenë strehuar nga shiu

Kohë e mbjelljeve
Po ata kanë ardhur të dëgjojnë vjersha
T’u duartrokasin fëmijëve

Kështu vinte edhe im atë
Kur recitoja vjersha në ditën e shkollës
E gëzimi i stiste mustaqet

Prapë jam midis bashkëfshatarëve
Dhe ndjej atë gëzim të largët të harruar
Si një fjali që e lexojmë në dërrasë
Të pafshirë nga ora e kaluar

COPA METALI NËPËR GISHTËRINJ...

Kthehem nga puna
Pa një fije gëzimi
Në shtëpi

Dreka e ngrirë
Pasditë të gjatë më premton

Futem nën batanije
Dhe vështroj rebusët e merimangave

Zërat e fëmijëve ecjaket e gruas
Si të qenë fshehur nën tapiceri

Numëroj ditët e mbetura
Si ushtari i vjetër
Copa metali më rëndojnë
Nëpër gishtërinj

Dhe s’gjej fjalë t’u shpreh dashurinë
Për sa m’i japin kuptim jetës
Kur të vijnë

THIRRMË...

Posa cingëroi telefoni
Hodha gazetën i lehtësuar
Dhe pas fjalëve të para
Njeriu filloi të më kërkonte ndjesë
Si t’ma kishte kanosur jetën

Unë i thashë se më gëzoi ajo thirrmë
Po ai s’më zuri besë

Ishte dita e dytë vërtet
Që s’më kishte kërkuar njeri

Dhe unë përfytyroja receptorë të ngritur
Gishtërinj që formonin numrin tim
Qoftë edhe gabimisht
Po ec e mbushja mendjen atij

BUBULINA...

Erdhi një natë tetori
Me vaj në buzë Bubulina

Ç’vaj
Me bubullimën e lashtë të jetës

Dhe hyri në albumin e jetës sonë
Ku vendi i vet e priste

Tash kaltëron Jonit të gëzimeve tona
Me emrin që kohët përtërin

ALBUM PËRMALLIMI...

Shkrepi muzgu fyshekzare
Tym e plhur rigë e erë
Po qyteti s’u mbush vrer
Si far’ vashe lajkatare

Rri i muzgët në dritare
Rrugët mbushen me poterë
Stinë trillesh ti o verë
Di të therësh me thikare

N’kryq vetmie të gozhduar
Pre më bëre të kujtimit
Të njëmuzgu të muzguar

Jap e marr tash me rininë
Në album të përmallimit
Loti fsheh fotografinë

PLANETË TË LARGËT...

Përgjatë shpirtit tonë shtrihen
Këneta hënore
Dhe Oqeane Stuhish

Për t’i vënë re
S’ndihmojnë kurrfarë planetografish

Po një ndarje e përjetshme
I bën të dukshme ato humnera
Në planetët e largët në ne
Kur na braktis shpresa

ETHET E KUJTIMEVE...

Shëtitorja u kërrus
E mbahet si për bastun
Për trungjet tullace të brirëve

Gjethet me verdhëz
Ia mbulojnë kurrizin
Që therje reumatike ndjen

Derisa bëj shëtitjen e mbrëmjes
Sa s’ia plas vajit
Për verën e dashurisë së vdekur

Ndalem në mes të shëtitores
Si për t’i mbledhur kujtimet
Nëpër plasat e asfaltit

Më mirë po t’i varim si kartëmortale
Se kështu na i shpiejnë në pleh
Fshisaxhinjtë

DRITARJA...

Është sy
Të nxjerr nga thonjtë e mureve
Po dhe të bën sylesh

Prandaj ti mos rri
Kohë të gjatë përpara saj
As në festa as në zi

SHPRESË NË FACULETË...

Në të njëjtën kthesë të bulevardit
Rri verë e dimër pranverë e vjeshtë
Të njëjtin refren çamçakëz mbllaçit
Në prehër e mban të njëjtën faculetë

Në lustrën e kohës gravure e gjallë
Fytyrë-thëngjill e syzgurdulluar
Gjimnastikën e përsosur të përuljes bën
Përpara hundës së botës së verbuar

Si një aktor e di krejt përmendsh
Tekstin e rolit që luan në jetë
Di ta shumëzoj mëshirën e huaj
E ta pjesëtojë dhembjen e vet

Në të njëjtën kthesë të bulevardit
Që nga mëngjesi e derisa bie terri
Faculeta ia zë gjithë atë shpresë
Siç e zë ekrani një film tmerri

LLAHTARIA...

Shëtitorja e mbuluar gjethe blirësh
Fara kungujsh buleta kinemash gëzhoja gështenjash
Nuk zhurmërin si rëndom në këtë orë të mbrëmjes

Po unë me një mikun tim regjisor
Shëtisim që nga Theatri e deri te Hotel Grandi
Nëpër fyryfyçkë këmbë pas këmbe mes blirëve
Bëjmë biseda të rëndomta për të shkuarën për ardhmërinë

Dhe s’di hiq se si e nxjerr ai fjalën te armatimi bërthamor
Duke qëruar fara të kriposura kungulli e duke pështyrë
Duke qeshur nganjëherë me zë të lartë e duke sharë

Ndërsa mua më bëhet se merr flakë vetë qielli
Se zbret mbi ndërtesat blirët shëtitësit e mërdhirë
Që zënë të përpëliten nga llahtaria
E miku vazhdon ta ndrydhë butonin e fjalëve
Që si bomba eksplodojnë në përfytyrimin tim
Sa s’shkrihet së qeshuri kur e lus të ndërrojë bisedë

Kur e lë mes shëtitores e ik për në banesë
Ku posa hyj brenda
Redaktori në TV po atë temë paralajmëron në krye të ditarit

Ai veçse s’qëron fara s’qesh s’pështyn s’shan
Mirëpo arrëzën e fytit e shtyp me gisht
Kravatën shumëngjyrëshe e çliron spontanisht
E unë përpiqem ta shkul përfytyrimin llahtar
Që si etiketë mbi shishe në tru ma ngjiti miku
Derisa në ekran emetohet shpërthimi në Nevadë

STADIUMI...

Kur i hapëm themelet
Shtangëm nga habia

U ngjitëm në Dragodan
T’na hipi në kokë një marrëzi

Gooool brohorisnim përnjëherë
Dhe kapelat i hidhnim për qiell

Shpirti ashtu na lehtësohej
Për token që nga hekuri do të rëndohej

Më rrëfen një pensionist
E qesh rëndë e bën me gisht

E di thotë se po të bëhem cergë
Veçse po të më pyesnin mua

Emrat tanë do t’i shënoja në ulëse
Në vend të numrave

KUJTIM I PALEXUESHËM...

Në një mbrëmje si kjo
Shëtitësit do të ndalen për një çast
Para trungjeve të blirëve

Do të tund ndonjëri kokën
Duke nxjerrë nga xhepi një cigare
Po mbrëmë ja këtu e pashë
Do të bëjë tjetri me dorë

Pastaj do të nxitojnë
Të arrijnë atje tek i presin
Duke shkelur pikëllimin e çastit
Si gjethet e rëna

Dikur dikush do ta shkulë kartëmortalen
Për të shënuar një numër telefoni
Apo shiu vetë do ta bëjë të palexueshëm
Kujtimin

ARTI I KRIJIMIT...

Në letër i nxjerr
Mendimet që më tundin
Si trollin tërmetet

Titullin që më parë ua di
Në vesh sekush ma dikton

Po pa një pa dy ai merr zjarr
Shkronjat si zhavor
Për fytyrë m’i përplas

Vija e drejtë që e mban
Si gjarpër zë e përdridhet
Kaligrafinë e frymëzimit
Në zemër ma kafshon

Nga zëra të njohur të largët
Dora në ajër më shtanget
Aniqë letra e bardhë ma tërheq
Si metalin një copë magnet

Dhe s’di ç’të hedh më parë në letër
Me ç’fjalë me ç’ritëm
Në ç’metër

E taketukja mbushet shpuzë e mbushen
Mushkëritë tym e nikotinë
Dhe ngryset natë dhe çel dita
Në betejën time me afazinë

Edhe kur s’e shkruaj një fjalë
Letrën nuk e gris
Se titulli do të më ndiqte
Fjalët e pashkruara mendimet e pathëna
Do të krijonin pas meje ortiqe